na 3jaar proberen en 7iui pogingen voelde ik gelijk dat ik zwanger was. Het begin ging prima. De artsen zeiden na 8weken dat ik los werd gelaten en kon over stappen maar een verloskundige. Dit wilden wij niet omdat ik u het verleden meerdere operaties heb gehad aan mijn baarmoedermond en daarnaast heb ik nog eens een gastric bypass., volgens de artsen had ik een goede zwangerschap en kon ik rustig na een verloskundige, met 11 weken zwangerschap is mijn kerngezonde vader met 49jaar overleden. Tijdens deze stressperiode ben ik onderzocht en alles was goed met onze kleine man. Met 16 weken naar de huisarts gegaan met enorme rugpijn en krampen. Dit werd afgeschaald als bekkeninstabiliteit, met 18weken was het zo ernstig dat ik een bekkenband kreeg, dit allemaal zonder verder onderzoek. Op 20maart 2015 contact opgenomen met de verloskundige, verteld dat ik buikkrampen had en het weekend niet indurfde., aan de telefoon kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk mijn darmen waren en mij niet ongerust hoefde te maken., Maandag 23maart 2015, lag ik met 4,5cm ontsluiting en weeën om de 4minuten in het ziekenhuis. Ik kreeg weeën remmers en tijdens het inwendige onderzoek zagen ze dat de vruchtzak al uit de baarmoeder mond hing. Volgens de artsen zou ik deze avond nog bevallen., uit onderzoek kwam dat ik een verwaarloosde nierbekontsteking had die de weeën had veroorzaakt, het was dus geen bekkeninstabiliteit (oeps foute aanname van de huisarts) de weeën remmer werkte snel en de kleine bleef zitten. Op woensdag 25maart 2015 werd ik overgebracht naar Maastricht, hier kreeg ik een uitgebreide 20weken echo. Ons kind was kerngezond en zelf hyperactief., op 26 maart heeft de professor mij proberen te opereren, helaas ik had volledige ontsluiting en tijdens zijn zoveelste poging om mijn baarmoeder dicht te naaien is 1vlies gebroken. De operatie werd gestaakt en ik werd wakker gemaakt met het slechte nieuws. Op 27 maart 2015 ben ik na een zwangerschap van 20weken en 2dagen bevallen van onze zoon Jack, deze is na een kansloos gevecht na 20minuten overleden. Na de bevalling ben ik alles op een rijtje gaan zetten, er zijn fouten gemaakt in het umcu, bij de huisarts en bij de verloskundige, in Maastricht kreeg ik namelijk te horen dat vrouwen met mijn voorgeschiedenis namelijk met 12weken een cerclage moeten krijgen., mijn huisarts had de aanname al gemaakt dat het bekkeninstabiliteit was, en de verloskundige wilde mij die vrijdag niet zien., Is het toeval? Is het pech? Of is het toch het lot? Moet ik een klacht indienen ergens? Moet ik ze aanklagen? Dat is nu mijn vraag, Onze zoon krijgen wij niet terug maar misschien kunnen wij er voor zorgen dat artsen zich beter inlezen en beter handelen en misschien dat een verloskundige mensen tijdens een eerste zwangerschap niet zo doen afschepen onder het motto "het zullen wel buikkrampen zijn". Buiten dit heb ik veel lof voor de verpleging en artsen in Maastricht, zij hebben net zo hard gevochten als mij en zij hebben mij wel proberen te helpen, al was het een kansloze zaak. Op 18juni 2014 stierf mijn oma Op 27 januari 2015 stierf mijn vader, en precies op de minuut af 2maanden later stierf onze zoon op 27maart 2015., Het verdriet is nu niet meer weg te stoppen.
Veel sterkte meid..... Wat een verschrikkelijke nachtmerrie! Zo te lezen zijn er zeker fouten gemaakt en in eerste instantie zou ik dit gaan bespreken met je huisarts en je verloskundige. Afhankelijk daarvan kan je kijken of je nog een klacht in wil dienen. Besef echter dat dit ook slopende processen zijn.... Het is maar net of jij dat het waard vindt. Zoals je al schreef, je zoontje krijg je er niet mee terug. Gecondoleerd met het verlies van je lieve zoontje. De hemel heeft er een stralend sterretje blij die vast heel goed opgevangen wordt door je vader en je oma....
Meis, wat verschrikkelijk! Gecondoleerd met het verlies van je mannetje. Na zoveel tijd eindelijk zwanger en dan zo....dikke, dikke knuffel! En aanklagen enzo; geen idee, denk niet dat je je er beter door zal voelen. Maar o wat zou ik het goed begrijpen!
Jeetje, wat ontzettend heftig. Moet er echt een traantje bij wegpinken. Hoeveel leed kan een mens hebben? Heel veel sterkte toegewenst!
Heel veel sterkte toegewenst. Het verdriet is bijna ondragelijk en het gevoel zo slecht te zijn behandeld en niet serieus te zijn genomen maakt het nog erger. Ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt. Als het goed is heb je nog een nagesprek in het ziekenhuis over een paar weken. Geef daar in ieder geval aan hoe je het allemaal ervaren hebt. In mijn geval heeft de arts in het ziekenhuis contact opgenomen met de verloskundige om haar aan te geven dat ze echt te lichtzinnig is omgegaan met mijn klachten. Dat vond ik erg prettig. Zelf was ik gewoon niet in staat om de confrontatie met haar aan te gaan, je bent al zo emotioneel en kapot van binnen gewoon. En wat hierboven ook al wordt gezegd en wat je zelf ook zegt, je kindje krijg je er niet mee terug en het is een slopend proces wat je veel energie gaat kosten. Ik snap je doel heel goed; je wil het een ander besparen. Helaas is het mijn ervaring dat het toch niet gebeurd. Je wordt als een nummertje behandeld en alles word afgeschoven op "het is normaal, hoort erbij of is vast niet zo ernstig". Echt persoonlijke aandacht is tegenwoordig maar moeilijk te vinden. Zelfs niet bij mensen met een medische voorgeschiedenis. Het lijkt zo te zijn dat de slechte dingen allemaal tegelijk komen.. Ervaar het zelf ook momenteel. Hoe ik me erdoor heen sleep is vertrouwen dat er na regen (heel veel regen) ooit ook weer zonneschijn komt. Ik probeer zo positief mogelijk in het leven te staan en de negatieve gedachten en gevoelens los te laten. Antwoord op de waarom dit en waarom ik-vragen krijgen we toch niet. Het is alles behalve makkelijk maar we moeten toch door..
Wat een vreselijk verdriet hebben de arts en de vk hun excuses aangeboden of uberhaubt een gesprek met je gehad? Dat zou ik wel netjes vinden, dat ze hun fout toegeven en zelf al aangeven dat ze ervan geleerd hebben. Of je een klacht kan indienen, vast wel. Maar geen idee waar of hoe. Sterkte meis, het is heel zwaar
Gefeliciteerd en tevens gecondoleerd met het verlies van jullie Jack. Wat een ellende maak je mee. Begrijp je heel goed maar de verloskundige en huisarts aanklagen heeft echt geen zin. Je zal uiteindelijk aan het kortste eind trekken. De verloskundige kan niet door de telefoon zien wat er met je aan de hand is. Vind het moeilijk oordelen of ze fout zijn geweest ja of nee. Het blijven mensen en geen wonder dokters. Een gesprek lijkt me beter op zijn plaats maar niet nu. Alles is zo vers... Je bent boos en hebt veel verdriet. Laat dit alles eerst maar een beetje bezinken. Je wilt iemand de schuld geven en antwoord krijgen op de vraag waarom jouw dit overkomt. Maar helaas zul je die antwoorden nooit krijgen.
Niemand heeft zijn excuses aangeboden. Vandaag ben ik mijn verhaal gaan doen in het zwangerschapsclubje. De verloskundige vond het knap dat ik het deed. maar ik moest mijn frustratie kwijt. ik heb alle zwangere dames een gezonde zwangerschap toegewenst. en de tip gegeven dat ze bij meerdere medici aan de bel moeten trekken als ze twijfelen.
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje Jack*, wat verschrikkelijk dat jullie hem weer hebben moeten laten gaan. Ik zou met de artsen die je zo hebben laten lopen, het gesprek aangaan om jouw kant van het verhaal te vertellen en hun kant te horen. Mochten hun antwoorden onvoldoende zijn, dan zou ik in de toekomst naar een andere arts gaan. En ik zou zeer sterk overwegen om een andere huisarts te zoeken, hij had op zijn minst je moeten controleren op een ontsteking. Ik denk niet dat het zin heeft een klacht in te dienen, je zoon krijg je er niet mee terug en als ik in mijn omgeving zie waar sommige artsen mee wegkomen, denk ik niet dat je een kans maakt. Bij mij is destijds ook de noodcerclage mislukt, ze zijn toen 3 kwartier bezig geweest en het lukte niet. Op de uitslaapkamer zijn toen mijn vliezen gebroken. Het is niet iets waar ik graag aan terug denk.
Wat enorm verdrietig dat jullie je lieve zoontje hebben moeten laten gaan, door schuld van nalatigheid vd "professionals" Mijn eerste gevoel zegt, als jij voelt dat je het moet doen, zou ik wel een klacht indienen. Het kan wel helpen voor je proces om dit te doen, maar het is iets heel persoonlijks. Ja het kost energie en nee je krijgt Jack er niet mee terug. Maar als jij voelt dat je t moet doen, moet je het doen. Heel veel sterkte. Liefs C
Ach meis wat verschrikkelijk...ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Als jullie het aan willen gaan om ze "aan te klagen" zou ik zeker kijken wat er mogelijk is. Kansen zijn waarschijnlijk klein, zoiets is volgens mij heel moeilijk in de medische wereld, maar als er maar aandacht komt voor wat er gebeurd is dan ben je al een heel eind. Ik heb het vaker gehoord. Ik ben in mijn eerste zwangerschap hier ook zo bang voor geweest. Toen zei de gynaecoloog in het ziekenhuis ook echt letterlijk: "we kunnen zoiets niet steeds controleren. Het gaat vaker goed dan fout. En als het fout gaat, dan weten we dat we het de volgende keer goed in de gaten moeten houden." Echt walgelijk. In veel landen wordt de baarmoederhals wel regelmatig gecontroleerd op verkorting en/of ontsluiting. Maar hier moet het eerst mis gaan willen ze de volgende keer wat doen. Heel heel heel erg veel sterkte xxxx
.... Lieve BT, Ik heb je verhaal vanmorgen al gelezen en ben er al de hele dag van onder de indruk. Ben ook al de hele dag de woorden aan het vinden die ik hier neer kan schrijven. Maar ik vind ze niet. Wat een immens groot verdriet, wat ontzettend hard! Ik wens je ontzettend veel sterkte om deze hel te overwinnen. Liefs, ZZG.
Wat een ontzettend verlies, een hele dikke knuffel voor jullie! Ongelooflijk, wat een verhaal. Ik wil je wel iets zeggen: ook ik heb operaties gehad aan de baarmoedermond (lisexcisie) en men zei ook hier in het ziekenhuis (Streek, gelderland) geen probleem alles goed. Toen ik erom vroeg, was ik een zeurkous (kreeg gewoon een kruisje achter mijn naam). Ze zeiden pas als het echt fout IS GEGAAN eerder een keer, doen ze een cerclage (ik heb hiervoor een sec opinion tijdens mijn zwangerschap aangevraagd in het AMC, en die zeiden hetzelfde). Ik vond dit ongelooflijk. Mijn baarmoedermond verkortte (moest gewoon dwingen om het te meten, ze waren gewoon boos dat ik daarom vroeg, allemaal 'onnodige' ingrepen volgens hen). Met 33+6 ben ik bevallen. Ik mocht alleen komen voor 'mijn eigen geruststelling'. (wat een k*tzin zeg, hoe vaak ik die al gehoord heb). Ik heb toen gezegd, nou ik meld u een feitelijke verandering. Ik maak mij niet ongerust. Bepaalt u maar zelf of ik moet komen. Nou ja, moest dan toch maar. Ik had drie cm ontsluiting. Toen geloofden ze nog steeds niet dat ik ging bevallen. Ik zei van wel. Hop, weer een kruisje achter mijn naam. En toen na anderhalf uur weeen, kreeg ik zo'n pijn die niet meer wegging (niet op en af, zoals weeen) en heb ik gesmeekt om hulp. Helaas, alleen 1 arts ass, die de gyn niet durfde te vragen: het was druk die avond enz enz. Ze schreef alleen op: mevr. heeft het moeilijk, wat een totale understatment was. Ik verloor zowat het bewustzijn. Uiteindelijk heeft niemand me geholpen. En hebben ze me een morfine spuit gegeven, die ik niet wilde, had ik in het bevallingsplan geschreven. Wat ik wel wilde, een ruggenprik, heb ik nooit gekregen. Wel om gevraagd, maar nooit antwoord op gehad. Uiteindelijk blijkt men de hele bevalling MIJN hartslag gemeten te hebben ipv die van mijn zoontje Wat voor onkunde is dat zeg. En wat ik eigenlijk als eerste wilde zeggen: ook wij hebben twee jaar behandelingen en hoop en ellende doorstaan om ons zoontje te krijgen. En dan zo'n behandeling..........ik vond en vind t nog steeds bizar. Mijn zoontje heeft t gered, maar hoe. Ik kwam binnen op de afdeling om 20.00 uur, hij was (vastegesteld door onderzoek achteraf) om 22.15 in nood, om 23.00 uur nog erger en weet je hoe laat ze hem eruit getrokken hebben......kwart over 1 's nachts Slap en kreunend. Mijn zoontje heeft t gehaald, maar ik heb er wel een trauma aan overgehouden en mijn man ook. Wat een nare behandeling, wat een nare houding van mensen die je altijd maar het gevoel geven dat je een aansteller bent. Mijn zoontje heeft zuurstoftekort opgelopen, hij heeft cerebrale parese, gelukkig in lichte vorm. Maar elke dag als ik hem zie rennen, overheerst het geluk dat hij er nog is. Maar ook het verdriet dat hij niet zo bewegen kan als andere kinderen, DANKZIJ de medische club die niet in wilde grijpen, ook niet toen ik erom smeekte. Meis, ik wens jullie alle sterkte. Praat over, het is erg moeilijk. En helemaal als je kindje hierdoor moet overlijden. Ik moet eerlijk zeggen, na drie jaar hebben wij alsnog een rechtszaak aanhanging gemaakt, het is onze manier om het zo te kunnen verwerken.
Wat een hartverscheurend verhaal. Ik vind het echt heel erg voor jou en je familie. De ene na de andere zware klap... Heel veel sterkte met dit grote verlies.
Bontempi, allereest gefeliciteerd met jullie zoontje en helaas ook gecondoleerd. Het lijkt er idd op dat er zoveel fouten zijn gemaakt. Ik wilde je nog wel meegeven naast de cerlage dat je waarschijnlijk een blaasontsteking hebt gehad (wat dus een nierbekken is geworden) en deze bacterieen kunnen ook weeen opwekken/ervoor zorgen dat de bevalling begint. Dus voor het vervolg zou ik ook eisen dat je om de 14 dagen een urine controle krijgt en getest wordt op GBS bacterie. Ze moeten je gewoon goed in de gaten houden. Ik herken helaas de weerstand van de artsen voor meer controles etc. Ze vinden het hier al snel onzin en/of je stelt je aan. Tot het dus fout gaat. Zorg dat ze je urine op kweek zetten ook (moet bij zwangere met klachten staat in de richtlijnen) alleen met zo'n dipstick mis je een heleboel. Heel veel sterkte voor jullie!
Kippenvel krijg ik van jouw verhaal. De dag dat jij in Maastricht werd gebracht, werd ik daar ontslagen. Met een gezonde zoon, weliswaar heel klein en nog op neonatologie. De professor waar jij het over hebt is denk ik dezelfde als die bij mijn operatie aanwezig is geweest. Alleen bij mij gelukkig dus wel met succes al waren die dagen de grootste nachtmerrie in mijn leven. Of je een klacht moet indienen of niet, vind ik lastig. Je moet doen wat jij nodig hebt om met dit grote verlies om te gaan. Misschien zou je wel in Maastricht kunnen bespreken of zij jou kunnen begeleiden bij een eventuele volgende zwangerschap. Want mijn ervaring is ook dat ze daar echt heel veel kunnen en weten en vooral ook ontzettend betrokken zijn. Deze professor weet ook veel over cerclages en doet er ook onderzoek naar. Toevallig is mijn casus daar ook voor gebruikt terwijl ze toen nog niet wisten dat de cerclage zo succesvol zou zijn. Tenslotte wil ik je heel erg veel sterkte wensen. Ik vind het vreselijk dat je dit hebt moeten meemaken.
Ik wens je alle kracht! Wat ongelofelijk oneerlijk, wat afschuwelijk om je kindje op deze manier te verliezen.
Gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje Jack en heel veel sterkte de aankomende tijd. Ik snap dat je iets wil met hoe alles is gelopen, maar ik zou dat loslaten. Wat je al zegt, je krijgt Jack er niet mee terug en uiteindelijk zal het een slopend proces worden voor jezelf waar je niets mee op schiet. Je zal je energie juist hard genoeg nodig hebben om de aankomende tijd door te komen met alle emoties erbij. Richt je op het verwerken van het verlies en probeer anders een mooi album of iets te maken over jullie zoontje. Dat zal ook een waardevolle herinnering zijn voor jullie.