Ow ja en dat ik af en toe heel boos op mezelf ben dat ik ooit met zo een idioot getrouwd ben. En dan soms jaloers ben op andere mensen met wel een fijn huwelijk lijken te hebben. Al weet ik natuurlijk ook wel dat daar achter de voordeur ook wel eens wat gebeurd.
Dat ik afgelopen vrijdag 400,- uit heb gegeven in de fan shop van Ajax We kunnen het missen hoor .. Maar veeeeel geld voor 4 Ajax pakjes en shirt voor mijn man .. Dat mensen vaak zeggen dat ze het zo knap vinden dat ik en een opleiding volg en 4 kids heb huishouden en nog een baan ernaast heb .. Maar soms ervaar ik het echt zwaar .. Bijbaantje is meer voor de werkervaring en ok vindt het echt leuk .. Maar om 7 uur moet ik vaak in het gooi zijn en vind ik best vroeg .. Eigenlijk moet ik nu de was doen .. Maar heb geen zin 🙈 Mijn 3e zoon is net 4 jaar geworden en hij begon vanaf gister met volle week Naar school gaan . Ik heb vrij van school al dus stiekem vind ik het heerlijk .. Heb alleen de jongste (2 jaar ) thuis die straks ff een dutje gaat doen .. Dat ik verschrikkelijk baal dat ik 15 juli een ochtend dienst hebt terwijl ik die late avond naar Spanje rijdt dus de hele nacht door haal terwijl ik wel sochtends om 5 uur m'n bed uit moet .. Dat ik nog maar 1 jaar mijn opleiding moet doen en ik daarna nog maar 2 jaar moet doen om verpleegkundige te worden.. Maar ik eigenlijk nu geen zin meer hebt terwijl ik het zo graag wil en kk zelfs al een werkplek heb om verpleegkundige in deeltijd te kunnen doen en daarnaast naar school te gaan ... Ff motivatie weg dus .. En soms valt school mij zwaar .. Niemand die het weet .. Het gaat ' perfect ' zeg ik dan en het is niet zwaar valt wel mee .. Maar in werkelijkheid
Het kost me steeds meer moeite aardig te blijven doen tegen een niet sympathieke schoonzus. Zou haar graag duidelijk willen maken hoe ik over haar denk. Maar ja dat komt de familie niet ten goede, dus dan maar lief blijven lachen.
Dat ik net inslaap ben gevallen op de bank omdat ik de laatste tijd zoveel stress heb en nauwelijks slaap😔
Ff heel eerlijk, wat ik tegen niemand vertel: Dat ik de zorg voor mijn oudste dochter (rete-)zwaar vind, en dat ik het eigenlijk gewoon niet meer kan opbrengen. Op mijn vrije dagen geniet ik heerlijk van mijn kleine dreumes en ik word zenuwachtig als het half 4 is en de taxi bijna voor de deur staat om de oudste thuis af te zetten. En we maar moeten afwachten hoe d'r pet staat, 9 van de 10x gaat d'r sirene (lees keihard krijsen) aan en kijken we de minuten weg tot ze om 18 uur naar bed kan. En als ik dan savonds in bed lig moet huilen omdat ik zo veel wil verbeteren maar ik geen idee heb hoe, omdat ze niet kan praten. Arme meisje kan er ook niks aan doen, maar ik ben ook maar een mens.
Ah wat sneu! Ik herken wel het een en ander. Hoewel ik het nog wel aankan en gelukkig heel veel mooie momenten, vind ik het soms ook heel zwaar om de zorg te hebben voor een temperament vol kleutertje met een hele sterke eigen wil en vaak boze buien. Heb je al hulp hiervoor? Het helpt om soms even met een buitenstaander erover te praten. En als de zorg heel zwaar is misschien soms even bij iemand laten logeren? Zodat je ook je eigen een beetje kan opladen?
Thanks, ja ze is meervoudig gehandicapt, het motorische niveau van een kindje van een maand of 2, ze kan zichzelf niet vermaken. Daarnaast een prikkelverwerkingsstoornis en visuele beperkingen. Doordat ze niet kan praten weten we niet wat haar iq is. Ik ben gisteren de hele dag bezig geweest met het zoeken naar logeeropvang (we hebben een pgb) en gelukkig iets kunnen vinden op een half uur rijden, waar ze waarschijnlijk vanaf september 2 weekenden per maand van zaterdag ochtend tot zondagmiddag naartoe kan. Daarnaast een pgb'er voor 3 middagen in de week als ze uit school komt en een pgb'er die op zaterdag of zondag bij ons thuiskomt en haar alle aandacht kan geven die ze nodig heeft, zodat we er ook op uit kunnen. (Ze vindt niks leuk, dus overal is het krijsen) Maar god, wat voel ik me een waardeloze moeder.
Ik doe heel stoer net alsof ik het prima kan handelen dat mijn vriend vier weken is weg geweest en ik het zelf ook oooh zo druk had met van alles en nog wat (je weet wel, moderne zelfstandige vrouw enzo..), maar eigenlijk zat ik nog net niet vier weken bovenop de de telefoon te wachten op zijn berichtjes. (Je weet wel, sneu afhankelijk vrouwtje enzo..) En dat ik hem zo erg heb gemist dat ik er soms misselijk van was. Daar gaat hij dus nooit achter komen.
Een dochter met zoveel beperkingen lijkt me ook onmenselijk zwaar om dag in dag uit voor te zorgen! Dat ligt niet aan jou, er zijn geen moeders of vaders die met een rustig gevoel naar een krijsende dochter kijken/luisteren, zeker niet als dat al 5 jaar duurt (ik heb na 2 nachten continue huilen al de neiging om een kussen over mijn hoofd de drukken en te denken ik hoor je niet!....). Daar heb je echt hulp bij nodig. Naast praktische hulp dat de zorg af en toe overgenomen wordt en jullie even kunnen bijkomen zou het misschien ook fijn zijn als je iemand hebt waarmee je er over kan praten? Het gaat niet allemaal alleen over je dochter, ook over aandacht voor jezelf lijkt me belangrijk. Ik hoop dat de PGB/logeer mogelijkheden jullie gezin wat zal helpen/ontllasten.
Ik heb lang nagedacht maar serieus niet zoveel om te biechten geloof ik. Dat ik soms een kort lontje heb omdat het lichamelijk effe wat minder gaat maar als ik weet dat ik te ver ben gegaan zeg ik ook wel sorry tegen man of kind. Heb al gezegd, laat me maar effe een tijdje.. Pak alles maar niet te zwaar op. Verder kan ik echt niets bedenken
Dat ik de zorg vooe mijn beide kinderen erg zwaar vind. Mijn oudste heeft leer- en concentratieproblemen en dat reageert ze thuis af. Mijn jongste heeft een taalachterstand. Maar als ze thuis komen dan komt er een wervelwind aan energie in huis en ik kan daar niet meer tegen die drukte, dat geruzie. En ik wik zo graag hulp, maar word telkens doorgestuurd naar een andere organisatie. Edit; en dat mijn familie mij daardoor niet begrijpt en ik weinig steun krijg op mijn man en broertje na.
- Dat ik gisteren bijna mijn laptop heb vermoord nadat ik al ruim 2 uur bezig was met mijn theoretisch examen, en deze bij het doorklikken na de ena laatste vraag 'poef' verdween en ik opnieuw kon beginnen omdat de module niets opslaat tussendoor? - Dat ik zo moe ben dat ik het allerliefst de handdoek in de ring gooi, ondanks dat volgende week praktijk examen zou zijn en ik dan in principe klaar ben? Maar die stress... man. - Dat mijn huis er nooit zo uitziet als dat ik graag zou willen, en ik stikjaloers ben op die het wél redden? - Dat ik heel graag iets doordeweeks voor mezelf zou doen,maar ik gewoon niet kan bedenken wat? En dat mijn sociale kring er niet op is gebouwd om iets te ondernemen oid. - Dat ik mijn kids vaak achter het behang kan plakken, maar als je dat zegt je nog net geen tik op je vingers krijgt... - Dat ik zo onwijs graag zou verhuizen terug naar Brabant omdat de mensen hier zo niet mijn/ons type zijn en we dat nu pas goed merken nu de oudste naar school gaat...
M'n man werkt thuis vandaag (en waarschijnlijk de rest van de week). Nu heb ik er eigenlijk gewoon een kind bij, want ik loop hem te voorzien van eten en drinken. Vanmorgen echt ochtendstress, omdat ik niet in m'n normale ritme zat en ervan uitging dat hij ook wel wat zou doen. Maar dat gebeurde dus eigenlijk niet echt. Behalve dan het wegbrengen. Dus stiekem ben ik blij als z'n collega's vragen of hij toch naar de zaak wil komen morgen. Ik ben helemaal m'n draai kwijt hier haha
Je bent geen waardeloze moeder. Je bent een goede moeder. Een die alles zo goed en fijn mogelijk voor haar dochter en het gezin probeer te regelen! Knuffel
Shart86 Je bent geen slechte moeder. Ik werk op een woning met kids die verstandelijk beperkt zijn en dat is heel zwaar en heel heftig. Dus je mag het hardop zegge dat het moeilijk is en dat je graag okk even rust wil. Dat is echt niet erg.
Hij weet wel dat ik t niet echt naar mijn zin heb maar kunnen helaas niet verhuizen want dat verschuift t probleem van mij naar hem dus ja volhouden en niet teveel over na denken
Dat mijn vader heeft besloten zijn nieuwe vriendin uit te nodigen voor mijn zoons verjaardag binnenkort en ze komt. Dat mijn man en ik haar niet willen ontmoeten en dat we dat pas geleden nog hebben gezegd in een ruzie wederom om haar, is hij blijkbaar vergeten. Het is een heel vervelend mens en alles moet op haar manier. Mijn vader is zo veranderd sinds hij met haar is. Hij laat ook iedereen barsten, want haar wil is wet blijkbaar. Totaal niet meer de lieve familieman die hij was. En nu moet haar hond ook perse mee, terwijl we al hebben aangegeven geen hond over de vloer te willen. Van niemand niet. Maar toch gaat het beest mee. Dan moet hij maar buiten blijven, zei hij. Alsof dat gaat gebeuren. Dat is zielig.. Dus tsja...