Toen ik las over de arts die in het hoofd van een baby sneed bij een keizersnede dacht ik alleen maar over die vrouw: jij hebt tenminste een kind. En dat vind ik echt heel erg van mezelf ik probeer mijn gedachte terug in zijn hok te stoppen maarja hij was al ontsnapt.
Dikke knuffel. Fijn dat je het durft te delen. Er zullen veel mensen zijn met zulk soort vervelende en beschamende gedachten die ze van zichzelf niet goed vinden. Ik herken het wel.
Ik denk dat iedereen wel eens een gedachte heeft die misschien niet helemaal gepast is. Ik wel in ieder geval. Maar je bent ook maar een mens hè en je hebt verdriet om het uitblijven van een zwangerschap en dan vind ik het helemaal niet zo heel vreemd dat je wel eens zoiets denkt.
Wat een wijze woorden en confronterende berichten hier. Misschien moet ik nu ook eens bij mezelf nagaan dat ik bepaalde dingen aan het onderdrukken ben. Het kan ook door oververmoeidheid komen. Als ik niet goed slaap (de jongste wordt nog regelmatig wakker) zie ik alles veel zwarter in. Maar goed. Ook ik heb een man die, naar mijn gevoel, met weinig rekening houdt. Hij is een heel onrustige ziel, van zichzelf. Dat wist ik natuurlijk en ik dacht dat ik ermee kon leven, maar man man. Hij wordt sowieso snel moe omdat hij ook een zware operatie heeft ondergaan in april. Dat heeft zeker iets met ons gedaan, met hem, maar ook met ons als gezin. Dus ik wil hem met alle liefde de ruimte geven die hij nodig heeft. Maar man man. Hij is heel kritisch, op zichzelf, maar ook op ons. En op de 'maatschappij'. Als hij ziet dat bepaalde collega's niet mee zijn, kan hij ze direct afschrijven. Hij vindt dat de wereld niet goed draait. Doe er dan iets mee, zeg ik. Naast je werk, schrijf eens een vlammend opiniestuk, of ga eens echt onderzoek doen naar die vragen die je bezighouden. Maar daar heeft hij ook geen ruimte voor lijkt het, en blijft het bij ventileren op de bank. En dat put me zo uit soms. Hij ziet ons ook als 'de zwakkeren in de samenleving', wat echt een idiote vaststelling is. Wij hebben het prima, hebben een eigen huis, auto voor de deur, kunnen sparen, hebben drie gezonde kinderen... hij moet zich in zijn handjes knijpen! Ik doe dat wel, ik ben zo ontzettend dankbaar voor alles en verwacht eigenlijk niet veel meer dan dit. Ja, stabiliteit en rust. En net dat ontbreekt de laatste tijd. Maar nee, een ander heeft het altijd beter. Hij heeft veel verschillende banen gehad omdat hij, je raad het, voor zijn gevoel nooit op de juiste plek zat. Dus altijd werk gehad, maar wel bij veel verschillende werkgevers. Is ook een tijd zelfstandige geweest, wat ook goed ging. Dus gisteren begon hij erover dat hij 'geen carriere heeft uitgebouwd'. Ja sorry, maar dat doe je toch zelf? Dat zijn toch keuzes die je gemaakt hebt? Achteraf spijt hebben is echt dodelijk, want je kan het niet meer veranderen. En dit krijg ik maar niet in zijn hoofd. En tegelijkertijd houd ik echt heel veel van hem, en vind ik zijn karakter ook weer heel fijn, hij is verder heel matuur en verantwoordelijk, verstandig. Maar waarom dan toch die onrust? Ik denk weleens: zoek een echte hobby, verlies je ergens in, als je maar een beetje opgeruimd en gelukkig thuis komt!
Ik denk ook dat iedereen wel eens een gedachte heeft die heel erg is om te denken. Ik heb dat iig ook wel eens dat ik er meteen achteraan denk dat het eigenlijk best erg was dat dat zo naar binnen schoot. Foute gedachtes vind ik ook helemaal niet erg als je van jezelf weet dat het fout is.
Ik wil iedereen die met zichzelf in de knoop zit of het moeilijk heeft met wat dan ook, een enorm grote virtuele knuffel geven! Ik merk dat veel van ons worstelen met soortgelijke problemen of gedachten, en het doet me pijn om te lezen dat het bij velen voorkomt, aan de andere kant voel ik ook opluchting omdat ik er niet alleen in sta, dat sterkt me dan weer. Dus bij deze, bedankt voor jullie steun in dit topic! Deze is voor iedereen: Bekijk bijlage 587875
Klinkt alsof je man flink aan het piekeren is. Denk je dat hij zichzelf een beetje de put in aan het denken is?
Gedachtes zijn maar gedachtes. Wat je ermee doet, daar gaat het om. Jouw gedachte heeft een logische oorsprong, je reactie is daarom niet vreemd of raar of slecht knuffel!
Ik biecht op dat ik mezelf en de kinderen nog steeds niet gedoucht en aangekleed heb en ik eigenlijk ook niet van plan ben om dat vandaag nog te gaan doen
Je hebt er een van bijna 3, een van anderhalf en bent zwanger. Prima excuus! Doe je wel de bel uit en gordijnen aan de voorkant omlaag
Ja, bij vlagen. Ik weet niet goed wat ik ermee aanmoet, want de argumenten die ik heb wuift hij weg. Hij neemt ze zelfs niet serieus. Het is ontzettend frustrerend soms. Ik weet ook niet goed waar die gedachtes vandaan komen. Misschien heeft de operatie toch meer met hem gedaan dan we denken? De psychische klap komt later, is al gezegd. Maar hij wil niet naar een psycholoog. Dat is niets voor hem. Hij is wel therapeut in opleiding, maar zelf eens op de bank gaan liggen, nee hoor.
Geweldig topic en veel dingen zooo herkenbaar. * Ook ik slaap al 38 jaar met een knuffel, waarvan de oren er al minstens 10 keer zijn aangenaaid, zijn ogen en neus eraf zijn gevallen en het eigenlijk maar een vies beest is. Ik noem hem nog steeds poes, terwijl het eigenlijk een hond is. * Ik een hekel heb aan vals spelen, terwijl ik het zelf soms echt niet kan laten. * Nu op zp zit, terwijl ik het steendruk heb op mijn werk. * Het allerergste...Ik hou zielsveel van onze jongste, maar ik vind het wel heel vaak moeilijk dat ze er is. Ze was niet gepland en onze oudste dochters waren al 8 en 10. Ik voel me soms zo schuldig dat ik ze niet de aandacht kan geven die ze altijd kregen. Die kleinste eist zoveel aandacht en energie.
O, dat is ook wat. Veel therapeuten hebben zelf toch ook therapie. Ik kan me helemaal voorstellen dat het frustrerend is voor jou. Maar zoals je het nu schetst, is hij niet rationeel aan het reageren, dus ik hoop dat je niet aan jezelf gaat twijfelen. Als iemand een donderwolk in de kop heeft, valt daar niet tegenop te redeneren. Hooguit een kus en knuffel en een luisterend oor helpen dan misschien een beetje.
Af en toe komt die twijfel heel hard opzetten. Maar ik ga gewoon geduld en begrip tonen, en af en toe ventileren. Dit is daar de perfecte plaats voor. Ik ben echt blij met dit topic!
Fijn! Gewoon lekker je hart blijven luchten hier. En als het een keer wat ongenuanceerder moet mag je altijd een PBtje sturen