Ik ben wel eens 30 weken zwanger op sollicitatiegesprek geweest. Toen we het over een eventuele startdatum hadden, gaf ik aan dan nog niet te kunnen starten vanwege zwangerschapsverlof. Hij had niet eens gezien dat ik zwanger was haha. Was wel een beetje ongemakkelijk
Op school werd ik aangesproken door de juf van dochter (5), dat ze me even wilde waarschuwen dat er, zoals het nu lijkt, een waterpokken-uitbraak zit aan te komen. Dochter heeft ze nog niet gehad, dus ik reageerde vrij abrupt met: "Yay! Werd ook tijd!" -"Eh, nou, ja, ik bedoelde in verband met de baby." Eh. Oké. Heb ik een memo gemist? What's the deal met waterpokken en baby's? Ik weet dat als ze het in hun 1e jaar krijgen, het kan zijn dat ze het nog een 2e keer krijgen. Maar verder? Zoontje is ruim 2maanden en verder gewoon gezond. Moet ik me zorgen maken? Ik voelde me ter plekke een ontaarde moeder omdat ik niet panisch reageerde.
Mijn jongste dochter heeft de waterpokken gehad toen ze zes weken oud was. Welgeteld had ze zes pokken op haar lijfje, geen koorts erbij. Dus het viel reuze mee! Volgens de huisarts hoefde ik pas langs te komen als ze er koorts bij kreeg. Ze is nu 7,5jr, tot op heden heeft ze de waterpokken niet nog een keer gehad. Dus nee hoor, panisch reageren is volgens mij niet nodig! Alert zijn wel
Waterpokken kunnen complicaties geven bij hele kleine kindjes. Mijn jongste heeft ze ook gehad net voor de zomer. Toen was ze 10 maanden. Ze kreeg ze van haar oudere zus.
Aanstaande woensdag een belafspraak met Veilig Thuis en ik kijk er zo tegen op. Het laatste wat ik wil is dat de persoon waarover ik ga bellen in de problemen raakt, dat verdient de persoon niet, de persoon houdt zoveel van het kind.. Maar als ik kijk naar het kind weet ik dat ik moet bellen voor advies en evt. een melding
Volgens mij is het wel zo dat als de moeder ze ooit gehad heeft de baby de eerste paar maanden beschermd is. Dus alleen voor jonge baby's waarvan de moeder geen antistoffen heeft is het gevaarlijk. Ik weet dit niet 100% zeker.
Dit is inderdaad wat ik ook denk te weten. Vandaar ook dat ik me niet direct zorgen maak. Ik heb ze zelf gehad, dus hij profiteert nog even van mijn antistoffen, dacht ik. Ik ben blij als dochter ze nu wel krijgt. Is ze er vanaf.
Dank je. Ik vind het echt moeilijk, het voelt alsof ik achter de rug om van de persoon ga zitten roddelen/oordelen over de manier van ouderschap. En je weet nooit 100% de situatie dus dat maakt het ook moeilijk. Zie ik het misschien allemaal verkeerd? Is de situatie echt wel zo erg? Wat is het gevolg van een 'simpel' belletje? Eenmaal een dossier bij Veilig Thuis en je leven is nooit meer hetzelfde volgens mij. Toch denk ik -als ik naar het kind kijk- dat ik moet bellen. De situatie wordt niet beter ondanks de welwillendheid van de persoon. Kut situatie
Wat een dilemma zeg. Je helpt het kind en de ouder er uiteindelijk mee, zo moet je maar denken. De juiste hulp wordt dankzij zjou ingeschakeld.
Wat een nare situatie. Kan mij heel goed voorstellen dat je dit ontzettend moeilijk vindt. Maar weet dat veilig thuis er is om te helpen, om de situatie uiteindelijk beter te maken zodat de ouder(s) het uiteindelijk weer zelf kunnen. Heel lastig maar je doet er altijd goed aan als je ziet dat ouders het moeilijk hebben.
Bij baby's kunnen er complicaties optreden zoals longontsteking. Maar om je gerust te stellen ik kwam daar pas achter nádat mijn oudste van toen 2 maanden ze had gehad. Ik dacht dus ook dat het onschuldig was. Ze heeft ze gelukkig zonder problemen gehad om ze nog eens te krijgen met ruim 2 1/2 en toen kreeg haar zusje ze dus ook, met 8 maanden ongeveer. Ze zat flink onder maar verder ook geen problemen. Als hij ze krijgt dus goed in de gaten houden. Maar meer ook niet.
Dat ik mijn man soms maar zwak vind naar zijn ouders toe. Voor de zoveelste keer komen ze hun afspraak niet na. Hij laat dat dan maar gebeuren en gaat er niet achteraan/geeft er geen reactie op. Hij ergert zich er ook veel minder aan.. daar ben ik dan weer jaloers op.
Dat klopt ook wel, maar de juf weet natuurlijk niet of jij antistoffen hebt. Dus op zich lief dat ze het meldt. Maar jij weet dat natuurlijk wel, dus ik snap dat jij je geen zorgen maakt.
Mijn jongste heeft waarschijnlijk met 10 weken waterpokken gehad, alleen geen pok te zien, wel hoge koorts en ze had al hevige geborgen reflux, toen besloot ze helemaal niet meer te drinken, dat werd dus 2 weken ziekenhuis en een half jaar een sonde. Ik vond het vrij heftig, ze was er echt goed ziek van. Maar goed, we weten niet 100% zeker dat het waterpokken waren, maar oudste kreeg wel waterpokken toen haar zusje een paar dagen in het ziekenhuis lag dus de kans is wel heel groot. Zelf heb ik vroeger waterpokken gehad. De bescherming die ze vanuit de moeder krijgen is maar tijdelijk en borstvoeding kan nog een handje helpen, maar ik ons geval dus niet voldoende.
Mijn doel is vooral bescherming voor het kind. Het is een gecompliceerde situatie. Er is namelijk al hulp, maar op vrijwillige basis en naar mijn idee werkt het niet/niet voldoende. De focus ligt imo ook op de verkeerde persoon in de situatie. Maar goed, dat is dus het oordelen vanaf een afstand en dat voelt ergens verkeerd.. Toch zie ik het overduidelijk dus zwijgen kan ik ook niet. Toch maar een bel afspraak gemaakt dus.
Ook al is onze baby pas een paar weken oud; ik ben nu al doodop van het slaaptekort. Vannacht ben ik er tussen 23:00 en 08:30 4 of 5 keer uit geweest (en dan steeds voor minimaal 30 minuten, vaak langer). Ik ben moe! Ik heb hem nu in de draagdoek om zijn voeding te rekken, ga toch maar proberen om er een soort ritme in te krijgen...