Dag dames, Vlinder* zou deze maand geboren zijn. Onverwachts ben ik opnieuw in blijde verwachting, maar... Het lukt me maar niet om altijd vrolijk te zijn rond deze zwangerschap Ik mis vlinder* zo hard, de zwangerschap, de geboorte die er niet is zoals we die hadden verwacht, haar hartslag. De laatste dagen heb ik het gevoel dat ik elk moment in tranen kan uitbarsten maar ik vind het zo moeilijk om iemand hierover aan te spreken, niet iedereen begrijpt dit verdriet, er is wel iemand waar ik erover zou kunnen praten maar wil die persoon er dan niet mee lastig vallen, ik wil haar niet opzadelen met verdriet Elke nacht droom ik over haar, elke dag speelt de geboorte door men hoofd, het ongeloof, men water die brak, hoe ik haar uit het toilet heb gehaald. Hoe ik haar niet durfde vastnemen, ik voel me hier zo schuldig over. Mijn eigen kindje durfde ik niet vastnemen. De tranen beginnen nu echt wel te vloeien. Heb zo'n nood aan een knuffel nu, een beeld of harstslag van het kindje die nu in me groeit. Er zijn een paar geboortes geweest sinds het verlies van Vlinder*, zo graag wil ik die kindjes gaan bezoeken maar ik kan het niet, ik krijg de woorden proficiat zo moeilijk getypt, maar toch doe ik dit well. Zij zijn niet de schuldige van het verlies. Waarom blijft het zo moeilijk? Gaat dit ooit voorbij? Verwerken zal ik nooit doen, ik kan niet verwerken, ook men verleden niet, ik blijf eraan vasthangen, ik blijf leven in het verleden hoe graag ik ook de toekomst wil zien en voelen. Vlinder* als jij ons kan zien of horen, geef me eens een teken, ik wil en kan je niet vergeten, je blijft voor eeuwig groeien in men hart, daar is plaats voor jou om te leven Mama van Emelie en Vlinder*
Lieve mamavanvlinder, Goed dat je hier je gevoel van je afschrijft. Je mag dit best met iemand delen in je omgeving. Ik weet niet of je een man hebt met wie je kunt praten. Het is goed om te praten en stukje bij beetje te verwerken. Het is logisch dat je erg verdrietig bent. Het is een moeilijke maand en dan ben je ook nog zwanger. De hormonen gieren door je lijf en je hebt nog zoveel verdriet. Ik ben vorig jaar november bevallen en in maart was mijn uitgerekende datum. Ook ik was toen zwanger. Het begin is lastig. Je zit nog in rouw en er komt ook weer een nieuwe toekomst. Ik weet niet hoe ver je bent, maar ik heb tot aan de eerste 12 weken zoiets gehad van, eerst die fase door. Na een echo met 8 weken werd het iets realistischer. Dan toeleven naar de datum (voor ons de 20 weken echo en 23 weken). Elke echo is moeilijk, nu nog (37 weken zwanger), maar ik blijf positief. Het moet, het moet voor mijn overleden meisje en voor het meisje dat in me zit. Ik hoop dat je je steeds een beetje beter gaat voelen. Vlinder is bij jullie en is een beschermengel voor je andere dochter en de baby in je buik.
bedankt voor jou lieve woorden. Ik had zoveel schrik om de bevallingsdatum met een lege buik door te maken, maar had niet stilgestaan dat dit ook met een nieuw leven in me zo moeilijk zou zijn. Ik durf me niet hechten aan dit leventje, ik raak mijn buik wel aan, maar heb zoveel schrik voor die band. Ik ben nu 10 weken, nog 7 weken en dan is dit leventje even oud als Vlinder is geweest. Bedankt xxx