Dan moet je dus met je man om de tafel.. Wij vertelden bij iedere zwangerschap het sowieso als eerste aan onze kinderen, net zoals zij als eerste de naam mochten horen toen hun zusje of broertje geboren werd. Als ik jou was zou ik flink wat in de strijd gooien om het je schoonmoeder later te vertellen, op een moment dat het jou niet meer kan kwetsen. Gebaseerd op jullie ervaring met haar, heb jij het gelijk toch volledig aan jouw kant. Zou toch erg benieuwd zijn naar reden dit door te zetten, terwijl het jou kwetst en zij heeft laten zien hetzelfde gedrag te blijven vertonen. Uhh.. Ik begrijp het toch verkeerd als ik hierboven iets zie staan over zelfs je man het niet weet?
Even voor de duidelijkheid: Mijn man weet het wel natuurlijk (dat zou wat zijn ) Maar om de een of andere reden heb ik hem mijn testen niet laten zien. Voelt niet prettig. Ik heb echt zoiets van: dit kindje zit in mij, dus is van mij (is onzin natuurlijk, is net zo goed mijn man zijn kind) Het zal wel door de zwangerschap en later het overlijden van L* zijn. Door al die achterlijke reacties van willekeurige mensen, ben ik het gewoon beu. Ik heb totaal geen zin om mijn gevoelens te delen, blijdschap noch verdriet, ook niet met mijn man. Ik leef mijn eigen leven en voor mijn gevoel kan de rest van de wereld de pot op (en dan zeg ik het nog netjes)
zou helemaal niets meer zeggen en als je dikker word laat je ze lekker een eind weg gissen... die mensen verdienen het niet eens dat je zo´n leuk nieuwtje met ze deelt
Als eerst gefeliciteerd, wat leuk een 5e kindje! Maar hè wat rot! Ik persoonlijk zou het alleen vertellen aan de mensen die oprecht blij voor je zullen zijn. En dan als laatste aan je schoonmoeder. Zou dit ook even goed duidelijk maken aan je vriend, snap dat het zijn ouders zijn, maar als dit al vier keer zo gegaan is, is het ook een keertje klaar natuurlijk en daar moet hij maar begrip voor hebben.
Ja, maar het lastige is, dat degene die ik het wel wil vertellen dan heel lang zijn mond moeten houden. Ik woon in een klein stadje en iedereen ken elkaar hier. en zoals gezegd zie ik mijn schoonouders praktisch iedere dag. En ook al is het haar eigen schuld dat ik nu niets vertel, het maakt ook dat ik het nu tegen niemand kan/wil zeggen. En ik vertel het mijn kinderen natuurlijk als eerste, alleen in het geval van mijn pleegdochter ging het nogal vreemd. Die kreeg ik niet te pakken en omdat sm haar mond dus niet kon houden is het hier door het stadje heengegaan en zo is zij het ook te weten gekomen. De cassiere van de supermarkt wist het op die manier dus nog eerder dan mijn pleegdochter (die al uit huis is) Dat is gewoon ronduit lullig! :x Tja, en als ik het mijn kinderen vertel: mijn dochter zal ook haar mond niet kunnen houden.
Allereerst gefeliciteerd! Ik kan me er iets bij voorstellen dat je door al die opmerkingen en versprekingen nu een enorme drang voelt jouw kindje tegen dat alles te beschermen en daarom maar je mond wil houden. Geen tips maar ik hoop wel dat je je door niemand de blijdschap om deze zwangerschap laat afpakken! Helaas hebben sommige mensen altijd commentaar, altijd wat te zeuren.. zelfs bij onze eerste was het niet van de lucht hoor.. Uiteindelijk kost het je alleen zelf energie om je daar druk om te maken, energie die je hard kunt gebruiken. Ik hoop dat je hier samen met je man een goede weg in zult vinden!
Als jij voelt dat ze er allemaal in kunnen zakken, dan doe je dat toch lekker. Klinkt misschien kort door de bocht, maar doe waar jij je goed bij voelt. Ga met je man om tafel en leg hem jouw probleem voor. Wat is dan zijn reactie? Wil hij ook wachten met vertellen aan sm? Zodra je het andere mensen vertelt heb je een 'risico': zij moeten ook hun mond kunnen houden als jij ze dat vraagt. Maar is het jouw probleem dat zij dat misschien vervelend vinden? Volgens mij niet... Wij hebben het ook bewust een week later aan mijn ouders verteld omdat m'n moeder haar mond niet kan houden. Geen schuldgevoel, het was mijn keuze.
Nou meid wat erg zeg. Ik zou het straks aan iedereen vertellen rn NIET aan je schoonmoeder. dat ze het dan via een ander te horen krijgt. weet ze ook eens hoe het voelt. dat kan toch niet, wat zij heeft gedaan . ik vind het erg om te horen dat jullie je kindje hebben verloren. Heel veel sterkte. ook gefeliciteerd met je zwangerschap ik hoop dat alles goed zal gaan en dat je een manier vindt om al die opmerkingen v mensen langs je heen te laten gaan. Het is vast niet makkelijk. Veel geluk!
Ik voel je verdriet.. Ieder kind is een wonder, en of dat je nu 1 kindje hebt of 10.... daar heeft niemand wat over te zeggen. Ik kan me voorstellen dat je nog een poosje wacht met vertellen. En weet je wat, je zult er vast commentaar op krijgen. Niet naar luisteren, maar gewoon doen wat voor jou goed voelt. Je kunt toch nooit 'iedereen' tevreden houden. Lijkt me misschien wel moeilijk om een buikje te verbergen? Ik bedoel met mooi weer, luchtige kleding?
Buikje verbergen lukt wel. Ik pas rond de 8 weken denk ik mijn gewone kleding niet meer (was de laatste keer zo tenminste) maar als je het niet weet zie je het ook niet.
Wat vervelend. Lastig dat je schoonmoeder er zo mee omgaat en ondanks wat jullie zeggen dat ze zich dan niet stil kan houden. Ik zou nu mijn schoonmoeder niets vertellen, maar daarmee heb je je schoonvader ook gelijk en dat is natuurlijk niet wat je wilt. Erg lastig. Vind het vooral respectloos van haar. Wat ook al eerder gezegd is; misschien kun je eerst de mensen om je heen die hier wel mee om kunnen gaan het blijde nieuws vertellen, en als laatste pas je schoonmoeder, zodat zij het niet kan doorkleppen aan mensen die het nog niet wisten. Succes, en gefeliciteerd met je zwangerschap!
Proficiat, mamabri! Ik snap heel goed dat je niemand iets wil vertellen en dat je het gevoel hebt dat dit van jou is en van niemand anders, dat je dit nieuwe leven wil beschermen. Het is heel logisch ook, na wat je hebt meegemaakt. Toen ik pas zwanger was, waren het ook mijn schoonmonster (want dat is ze!!) En schoonzus die het tegen werkelijk IEDEREEN vertelden, hoe zeer we er ook op jadden aangedrongen nog even te zwijgen. Ik heb toen vlug mijn broertje moeten bellen om hem het goede nieuws te vertellen om te voorkomen dat hij het via via zou moeten horen. Ik vond dat heel erg, want mijn broertje en ik hebben een hele goede band en ik had het echt graag persoonlijk willen vertellen. Bij een volgende zwangerschap zal ik het zo lang mogelijk voor mezelf houden. En dan bedoel ik echt voor mij alleen. En schoonmonster en schoonzus? Die zullen het als allerlaatste weten. En via iemand anders als het nog even kan!
Dan hou je het toch even tussen je man en jou? Hebben wij ook gedaan, hebben de kinderen met 10 weken ingelicht. Vond het wel leuk en spannend Ik denk dat als je het je kinderen verteld rond 14 weken en daarna iedereen om je heen...je al een heel eind bent. En je schoonmoeder gewoon niks vertellen, tegen je man zeggen dat je het nog niet wilt. Klaar, hij heeft zich er maar in te schikken!
Ik kan me niet echt een mening vormen over wat je wel of niet moet doen. Ikzelf was er ook bang voor dat een aantal mensen in mijn omgeving hun mond niet zouden kunnen houden en ik zag dat meer als een vorm van meeleven... ik vond het tenslotte ook onwijs moeilijk om mijn mond te houden. Dat terzijde vind ik het echt verschrikkelijk te lezen wat voor reacties je krijgt. Iedereen heeft recht op een gezin zo groot of klein als ze zelf willen (uitzonderingen daargelaten, maar ik ga er voor het gemak even vanuit dat je niet iemand bent die haar kinderen verwaarloost of mishandelt, zo kom je in ieder geval niet over). Dat is iets tussen jouw en je man en verder heeft iedereen maar gewoon gelukkig te zijn voor je op het moment dat jij dat bent. En vooral: horen ze je te steunen op het moment dat je door zo'n hels verdriet heen moet. Ongeacht hun idee over grotere gezinnen. Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik hoop dat je de komende weken meer en meer vertrouwen op gaat bouwen dat alles goed gaat, dat je er heerlijk van kunt genieten en dat je over heel wat maanden een mooi wondertje op de wereld mag zetten.
Heel herkenbaar helaas. Hier dan zwanger van de 3e maar ik zag er als een berg tegenop om het tegen m'n schoonouders te gaan vertellen, ik had er écht totaal geen zin. Ondanks dat ze wisten dat wij misschien wel 3 kids zouden willen, staken ze hun mening over 3 kinderen niet onder stoelen of banken ( 3 was niks, niks aan, veel werk, kost veel etc etc ) Uiteindelijk reageerden ze toch nog redelijk maar zij vertelden het juist tegen niemand... Dat hun vrienden/bekenden het zelfs raar vonden dat ze niks gezegd hadden en ik al ruim over de helft was Ze tonen verder ook totaal geen interesse. Ik zou als ik jou was voor de optie gaan om het je s.moeder als laatste te vertellen. Moet ze maar dr mond houden hoor.
dar is niet leuk! waar bemoeid ze zich mee?! onze eerste is compleet door de ac heen gekomen, dus die rot reacties ken ik (excl opmerkingen van een groot gezin..dat is onze wens, die we maar niet meer uitspreken) nu bij de 2e zwangerschap heb ik alleen mn schoonzus nog maar echt, oprecht blij gezien. mn oma vroeg zelfs of deze ook ongepland is, en of we wel wisten wat we deden.. ik hoop dat je plezier gaat beleven in het vertellen aan je kinderen. die zijn toch het aller belangrijkst?! de rest zou ik het pas vertellen als je het echt openbaar gaat maken!