Hier ook zo'n fase gehad. GILLEN, wow! Je hart stond er dan stil van. Bij mij wilde ze maar niet ophouden. Haar vader bracht haar toen na bed en zei op een strenge manier dat het bedtijd was. (Mevrouwtje wilde niet slapen en blijven spelen). Na drie dagen was het direct weer over.
Waarom zo barbaars? Jeetje zeg, ik schrik er eigenlijk gewoon van. Misschien had je dochter gewoonweg nog geen skills om goed uit te leggen wat er speelde. Soms is het een onderbuik gevoel en is het lastig in woorden te zeggen. Maar dan tot spugen aan toe en dat ook nog negeren? Tot ze het maar opgaf. Sneu.
Komt misschien barbaars over idd. Maar jij kent mijn dochter niet, dus ik denk niet dat je echt goed kunt oordelen of we hier verkeerd aan deden. Als er iets speelt (angst oid), prima. Dan zijn we echt wel wat fijngevoeliger. Maar als het puur is omdat ze haar zin niet krijgt, dat ze niet naar bed wil en wil blijven spelen... Dan treden we idd hard op. Ik ken iemand die kon als kind zo door het lint gaan als ze 'die pop' niet kreeg in de winkel, dat ze flauw viel. Dat kunnen kinderen nu eenmaal. Heb het zelfs nagevraagd ivm m'n dochter, omdat ik me gewoon niet kon voorstellen dat een kind zichzelf zo over de zeik kan werken dat het gaat spugen. Ja dus. Aldus iemand met een pedagogische opleiding.
Naast de lampjes, slaaptrainer, en deuren op de kieren, werkt het hier ook goed om duidelijk te zeggen dat wij gewoon beneden zijn. En dat we straks ook gaan slapen en dan nog even bij haar gaan kijken.
Mijn vraag zou echt zijn waarom kinderen zo ver moeten gaan voor hun gevoel? Wat is de eigenlijke boodschap achter dit extreme gedrag? Snap er nog steeds niks van.
Nee, snappen doe ik het ook niet. Het zal misschien ook met 'levenservaring' te maken hebben, letterlijk zeg maar. Ik weet dat ik op m'n werk niet door het lint hoef te gaan om iets voor elkaar te krijgen. Dat gaat niet werken. Een kind heeft die wijsheid nog niet.
En dat kun je dan op twee manieren bekijken; 1. Kind heeft die wijsheid nog niet dus moet je begrip hebben voor het gedrag omdat ze nog niet beter weten. 2. Kind heeft die wijsheid nog niet dus moet je dat het kind bijbrengen, anders denkt het later inderdaad dat het ook door het lint kan gaan bij de werkgever. Welke de echte wijsheid is weet ik niet... Ik herken bij mijn dochter toch meestal wel of het tijdrekken/zin doordrijven is of dat ze echt ergens mee zit. Momenteel heeft ze ook moeite met gaan slapen en wordt ze ook vaak snachts wakker. Als ze op haar wijsneusje toon begint te verkondigen dat ze een afspraakje wil maken (wat vaak neerkomt op 'nog even' naar beneden) dan ga ik daar niet in mee en kan ik ook best streng doen als ze weer moet plassen, wil drinken, jeuk heeft, etc etc etc Toen ze van de week met overslaande stem zei 'als jij naar beneden gaat ben ik hier helemaal alleen' nam ik haar wél serieus. Niet dat ze toen wel naar beneden mocht, maar heb niet boos gereageerd, maar op haar ingepraat dat wij vlak bij zijn, dat haar knuffeltje bij haar is, etc. Denk dat iedereen van zijn of haar eigen kind best wel kan inschatten wat er wanneer aan de hand is. Denk dat het goed is dat mensen hun verschillende ervaringen blijven uitwisselen zodat iedereen er uit kan halen waarvan ze denken dat het kan werken bij hun eigen kind. Wat ik meerdere keren heb gelezen is te zeggen dat je later nog even bij ze komt kijken. Even toegepast vanavond en ze leek er inderdaad rustig van te worden.
Ik denk dat het de kunst is daartussen te zitten. Je moet zeker begrip hebben, maar ze moeten ook leren wat gepast gedrag is. Emotie is oke, maar het moet wel passen bij de situatie. En dat moet je ze dus leren denk ik. Maar goed, die normen en waarden verschillen per persoon, dus wat is goed he...!
Slapen is een cyclus van veiligheid, geborgenheid, innerlijke en fysieke rust en veilig gevoel op de slaapplek. Gepast gedrag toon je in uitgeruste en wakkere toestand. Vooral in geval van een klein, afhankelijk kind, dat nog volop in het proces van zelfregulering van emoties in combinatie met fantasie zit.
Gister avond was het weer raak helaas.. Het is moeilijk te achterhalen wat er nu is.. overdag kan ze ook enorm haar zin door drijven maar dan lukt de ik tel tot 3 en dan een consequentie regel erg goed. Maar niet s'avonds. Ze huilt, schreeuwt en gilt, trekt haar broek en onderbroek uit, doet het licht aan, gooit de knuffels weg en blijft zeggen: ik wil/ga niet slapen. Ik wil een snoepje. Ik heb goed gespeeld. Ik moet plassen. Ik moet poepen. etc. Er naar toe gaan en geruststellen werkt even uiteraard. Mama bij mij liggen/zitten. Maar wanneer ik weer ga (want ze moet zelf in slaap vallen) begint alles opnieuw. Op een gegeven moment was ik ook boos want ze zei dat ze in haar broek had geplast wat niet was. Daarna op de wc gezet maar het lukte uiteraard niet. Boos worden werkt ook niet (je probeert het allemaal even uit). Belonen en/of straffen werkt niet. Uiteindelijk heb ik haar een luier aangedaan.. dat wilt ze normaal echt niet maar nu was ze denk ik zo moe (was al twee uur bezig.. het was 22.00 u) dat ze meteen in slaap viel. Helaas om half 7 weer huilend wakker en steeds huilen dat de luier uit moet.. dat we bij haar moeten liggen.. Ik denk dat we met een combinatie zitten.. Aan de ene kant zindelijkheid. Ze was meteen overdag en snachts zindelijk maar is bang in haar broek te plassen waardoor ze steeds naar de wc wilt. Maar het is ook het feit dat we niet bij haar blijven liggen tot ze slaapt. Dat kunnen we ook niet doen want ze moet leren zelf in slaap te vallen. En daarnaast is het een temperamentvol meisje met een sterke wil en hoog schreeuw gehalte (overdag niet hoor). We blijven maar wat dingen proberen. Een knuffel met licht/muziek helpt even maar wanneer die uit is beginnen we weer opnieuw.. en na drie keer wilt ze weer wat anders.. phoe phoe.. moeilijk hoor
Dit precieze gedrag vertoonde mijn dochter met de overgang naar een groot bed. Ook zo veel geluid, ook steeds iets ander, plassen, iets drinken, etc. En uiteindelijk ook gillen wanneer ik weg liep en uit bed blijven komen. Het zat me niet lekker, ze vond het duidelijk eng. Maar terug in haar ledikant wilde ze niet. Ze was toen 2 jr en 3 maanden. Uiteindelijk ben ik in het zicht blijven zitten op een stoel. Naast haar bed zitten hielp niet, ze bleef dan wakker. Ik bleef in het zicht zitten op een stoel, een een nachtlampje aan en de deur open. Ze was duidelijk angstig, maar toch was ik er niet 1 2 3 achter wat nou een oplossing was. Ik ben een maand of 2 op die stoel blijven zitten, meestal maar een kwartiertje. Daarna zei ik dat ik op de bank ging zitten en dat was goed. Ze doet nu wel eens moeilijk met slapen wanneer ze overdag geslapen heeft. Soms heeft ze dat nog nodig, maar moet dan echt wat later naar bed. Succes, het is echt rot.
Vanochtend getest op blaasontsteking omdat ze om de 5 minuten blijft klagen dat ze moet plassen/poepen.. maar geen blaasontsteking gevonden. Nu zit ze weer te gillen, trekt alles uit, terwijl ze dood en dood op is. We weten niet wat we moeten doen.. mijn voorstel was.. laten we de komende tijd haar troosten en bij haar blijven en het dan over een paar weken weer proberen. Nu ben ik bang dat er stiekem wat aan de hand is en we haar te hard aan pakken. Ik heb er geen problemen mee om haar te laten huilen wanneer ik zeker weet dat het om aandacht vragen en uitdagen is. Ik ben voor duidelijke grenzen. Maar het idee dat er toch wat is en ik er niet voor haar ben geweest zit me niet lekker. Goh zo lastig is het nog nooit geweest en ik vind dit ook niet echt bij haar passen.. Zou het komen door de zindelijkheid? Dat ze gewoon daar erg mee bezig is en bang is in haar broek te plassen/poepen? Nu heeft ze een luier aan maar dat helpt ook niet helaas.
Is ze niet gewoon oververmoeid? Als ze overdag niet meer slaapt en snachts ook te weinig... Inslapen wordt dan ook moelijk omdat ze dan te moe zijn.