Hey meiden, Ik ben inmiddels 30 weken zwanger maar las tot nu alleen maar mee in een mei mama topic. Kon nergens echt een plekje vinden waar ik me thuis voelde, dus las meer mee dan dat ik schreef. Ik merkte dat hoewel ik ook niet meer schreef bij de vruchtbaarheidsbehandelingen ik me daar beter op mijn plek voelde. Zelf ben ik zwanger (gewoon met OI) geworden nadat na 3 jaar MMM ik in augustus op miraculeuze wijze (met de hulp van pregneyl en puregon ) mijn eerste goede ei heb gehad. Ik kan er nog steeds niet over uit dat ik van mijn eerste ovulatie in jaren zwanger ben geworden. Maar toen braken de spannende tijden aan en merk je dat je anders bent dan anderen. In de aanleiding naar dit topic reageerde veel zwangere dat zij ook heel dankbaar zijn met hun zwangerschap maar ik geloof echt dat het voor ons meiden anders is. De angst dat het misgaat en dat ik misschien nooit moeder zal worden is nog steeds niet weg. En dat is een angst die zo diep gaat en die gewone zwangere (gelukkig) niet kennen maar dat maakt nu juist een wereld van verschil. Ik ben nu 30 weken zwanger en zit nog steeds soms om 5 uur s nachts op de bank met mijn angelsound om maar even te luisteren of het goed met onze kleine meid is. De zwangerschap verloopt niet vlekkeloos en er zijn wat zorgen over onze kleine meid (ze heeft maar 1 slagader in de navelstreng en de nierbekkens zijn vergroot) wat maakt dat het nog net weer wat spannender wordt. Ik merk dat ik moeite heb mijn lichaam te vertrouwen in het beschermen van mijn kindje (klink misschien heel stom) en dat ik zo blij zal zijn als ze geboren is. Ik heb zelfs de kraamzorg al gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk de eerste week een compleet wrak zal zijn omdat alle angsten die ik nu in een doosje met hangslot stop er dan uit zullen komen Ik wil hier graag mee gaan schrijven en het vooral ook over leuke dingen gaan hebben maar het feit dat dit de eerste plek is waar ik bovenstaand verhaal durf neer te zetten zonder dat ik het gevoel heb dat het gebagatelliseerd zal gaan worden of je moet gewoon ontspannen als reactie zal krijgen doet me al goed. Maartje, dank je voor je initiatief!
Hallo, Hier ook een MMMmeisje. Ik heb inmiddels een zoontje, die al weer ruim 26 maanden oud is. Ik raakt van hem zwanger na 2,5 jaar en 4 IUI's. Ik ben nu voor de 2e keer een MMMmeisje want we zij al weer sinds sept 2009 'bezig' voor een 2e kindje wat er tot nu niet rooskleurig uitziet. Ik blijk een hele lage eicelreserve te hebben naast mijn verklevingen in mijn eileiders. De kans dat er een 2e kindje gaat komen is erg klein geworden. De eerste ivf is afgebroken omdat er ondanks alle hormonen (gonal-f 300) GEEN eitjes wilde groeien. Nu zijn we bezig voor poging 2 van IVF nummer 1 en krijg ik Menopur 300, daar moet ik maandag mee beginnen. Ik ben dus al een stapje verder dan de meesten hier maar dat neemt niet weg dat ik nog heeeeeeeeeeeel goed weet hoe ik mij voelde toen ik zwanger was. Ik heb het heel lang niet leuk gevonden om zwangeren te zien terwijl ik zelf zwanger was. Dat gevoel zat zo diep na al die jaren dat dit niet meteen over was. Pas toen je echt bij mij kon zien dat ik zwanger was werd het anders. Het heb een probleemloze zwangerschap gehad en ook de bevalling ging heel goed (van begin tot eind in 4 uurtjes en Luca is thuis geboren) en ik vind dat ik dit ook verdiend heb na al die jaren. Ben de eerste 3 maanden wel heel onzeker geweest of ik geen miskraam zou krijgen maar alles was elke keer goed. Ik heb alles gefilmd, gefotografeerd en opgeschreven van de hele zwangerschap en nog steeds schrijven we alles op wat Luca voor het eerst zegt en doet en wordt alles gefilmd. Ook jullie zwangeren is dat gegund. Nu het met een 2e kindje niet goed wil lukken zit ik vaak met mijn zoontje op schoot te knuffelen en besef ik wat een groot wonder hij is want een lage eicelreserve krijg je niet daar wordt je mee geboren. Het is dus een groot wonder dat Luca er is. Veel liefs Nataly
Lieve meiden, er is idd al een ander topic waar iedereen vrij is om mee te komen schrijven. Kom daar nu zelf ook en ben zwanger geraakt via een escape-iui na ruim 3,5 jaar gestopt te zijn met de pil en nooit te weten zijn gekomen waarom het bij ons niet 'lukte'. Natuurlijk is iedereen vrij om een nieuw topic te openen. Waar voel je je het prettigst is de vraag die je jezelf niet stellen. Ook is het vaak 'makkelijker' kletsen als het niet al te druk is in een topic.
Bij mij was de kraamweek ook een hel, alle emoties kwamer er uit. We hadden geen vruchtwaterpunctie laten doen omdat ik alles wat het risico op een miskraam zou vergoten niet wilde doen. We wisten ook niet of het een jongen of een meisje zou worden. Toen Luca eenmaal geboren was en alles was goed toen kwamen de emoties pas los. Wat was dat heftig allemaal maar achteraf ook heel mooi. Je bent zo blij, zo gelukkig maar ook zo moe dat gevoel is met geen pen te beschrijven.
Jippie on eigen fijne kletshoekje, waar niemand hoeft te zeuren over woordkeuzes !! Ik meld me hier ook graag als super dankbare zwangere , hoewel ik nog wel heeeel pril zwanger ben en ook nog wel zoooo erg bang dat ik hier weer weg moet... Voor wie me niet kent, wij zijn na 36 rondes (waarvan 30 'actieve', er waren een aantal rondes waarin ik geen ei had door overstim of e.d.) nu net 6 weekjes en 2 daagjes zwanger. Eenmaal in de mmm kregen we al vrij snel het stempel onbegrepen verminderd vruchtbaar opgeplakt, maar daar namen we geen genoegen mee . Gelukkig lukte het ons na flink sparen om naar de UK te gaan voor verder onderzoek. We wilden dit ook graag, omdat ik steeds vmk's had, waar ons zkh een beetje laconiek over deed. Uit dit onderzoek bleek dat mn schildklier te traag was, ik een genetische mutatie had(MTHFRc667t) en een te actief immuunsysteem. En na 7 maanden aan de meds in combinatie met iui is het nu eindelijk toch gelukt!! Ik sluit me helemaal aan bij Maartjes mooie observatie dat we misschien wel uit de mmm zijn, maar de mmm niet uit ons. Elke dag moet ik mezelf er weer even van overtuigen dat het echt zo is. Als mannetje een afspraak wil makenvoor wat dan ook, wil ik nog steeds rekening houden met afspraken in het zkh e.d. Maar er groeit nu toch echt iets zo vreselijk gewenst en gewilds in mn bmm. Ik barst er elke dag opnieuw meerdere keren over in tranen uit . @Maartje: Dank je voor je lieve felicitaties meis! Uiteindelijk is het deze ronde zonder predni gebeurd. Na, na een aantal predni rondes toch flink bijverschijnselen te hebben gehad (enorme bolle kop, paniek- en angstaanvallen, veel bloeduitstortingen en veel reuma-achtige pijn na het stoppen), mocht ik het niet meer elke cyclus gebruiken. Maar het kan natuurlijk wel dat de predni toch genoeg heeft veranderd in mn lichaam om zo een lange termijn effect te hebben. Ik slikte natuurlijk ook wel veel (25mg p.d.). En jij alweer ruim 21 weken . Wat geweldig dat je dit nu toch mag meemaken, he! Ben je ook nog steeds zo bang dat het misgaat of ben je inmiddels wel geruster? @Stefanie:Tjee, meis wat heftig allemaal. Ik snap je zorgen heel goed en meiden die die angst bagetalilesren hebben het echt niet begrepen. Dar zal heir in ieder geval nooit gebeuren. @juulzon en alle ander mmm-meisjes die af en toe meelezen: Ik kan alleen maar zeggen dat ik het jullie allemaal zo ontzettend veel gun. De meesten hebben al zoveel klappen te verwerken gehad ( en ik zie helaas dat jij hierop bepaald geen uitzondering bent , meis. *dikke knuf*), dat het zo oneerlijk voelt als dat uiteindelijk niet beloond wordt. @kiki: jij bent al heel veel verder dan ik, maar ik heb nu in ieder geval ook heel sterk het gevoel dat ik niet echt kan genieten. Ik hoopte eigenlijk dat dat nog zou komen, maar het zou me niets verbazen als dat nog heel lang aanhoudt. Het voelt zo dubbel, om terwijl ik wel heel erg dankbaar ben niet volledig te genieten. Net alsof dat betekent dat je dan toch niet helemaal dankbaar bent, wat natuurlijk nergens op slaat . @Annedore: Pffff, ik lees dat jij ook al heel wat hebt moeten doorstaan meis! Heerlijk he, dat gevoel dat er dan nu toch iets in je groeit. Jij bent ook nog heel pril natuurlijk, maar ik zie dat je al wel het hartje hebt zien kloppen. Wat geweldig moet dat zijn! Was je door je eerdere mk van te voren ook zo bang dat er niets of iets afwijkends te zien zou zijn? @alle andere dankbare meisjes: Sorry dat ik nog niet overal op in ga, er is al zoveel geschreven. Ik hoop dat we elkaar de komende tijd een beetje kunnen leren kennen!
Ondanks dat ik nog geen succes heb gehad vind ik zo'n topic juist wel fijn. Het geeft altijd hoop om te lezen dat het bij een ander wel is gelukt. En hoop doet leven. Dus ik ga hier lekker meelezen
Hier ook een mmm-meisje......... Na 8 langer jr en diverse ziekenhuizen en 3operaties verder is ons meisje geboren. We hebben in de jaren veel gehuild en gedacht dat we nooit een kindje zouden krijgen. Zo gingen we ook aan de IVF beginnen.........als we er 3achter de rug hebben dan is het eindelijk klaar en kan ik eindelijk mijn leven weer gaan oppakken. Als uit een wonder kwam daar onze Megan en nog onwerkelijker is dat ik nu van de zelfde IVF behandeling zwanger ben van een 2de meisje! Zelfs vandaag nog keek ik naar mijn kindje en dan kan ik gewoon niet geloven dat ze van mij is. Het blijft zo onwerkelijk! Ik had me er zo bij neer gelegd dat we geen kindjes zouden krijgen. Het is een mensje en het lijkt op ons, heeft woordjes en een eigen wil..........is ze echt van ons?? We zijn nu langsaam bezig met spullen kopen voor dit nieuwe wonder en het begint een beetje tot ons door te dringen dat er straks nog een kleintje is. Deze zwangerschap is zwaar ik heb namelijk HG en heb al 2keer bijna in het ziekenhuis gelegen omdat ik niks binnen kon houden en nog denk ik af en toe dat ik gewoon een griepje heb Het blijft denk ik nog wel onwerkelijk en ik zal nog zeker veel dgn hebben dat ik nauwelijks kan geloven dat ik mama geworden ben Voor de zwangeren onder jullie kom lekker hier kletsen: http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap-clubs/241738-aanstaande-mamas-de-mmm.html
Nana: Ik was heel erg bang dat het mis zat en daarom heb ik een dag voordat ik de echo zou hebben de kliniek gebeld... Ik mocht dezelfde avond nog komen voor een echo en daar zagen we het mooiste zwart/plaatje dat ik ooit heb gezien Nu ben ik echt een stuk rustiger, hoewel ik me besef dat het altijd nog fout kan gaan. Maar leven met zoveel angst vond de arts niet nodig en ze raadde me daarom aan om vertrouwen te hebben Wanneer heb jij je eerste echo eigenlijk? Je loopt maar een klein weekje op mij achter, dus zal niet zo lang meer duren denk ik? Ik zou nog wel een hele hoop meer willen schrijven, maar mannetje is eten halen en wil mij niet achter laptop aantreffen als ie thuiskomt. Dan wil ie ETEN Ik wil jullie wel laten weten dat ik de verhalen gelezen heb. Dat ik respect heb voor de openheid in emoties. Dat ik respect heb voor de kracht van de vele mmmeisjes die ZP RIJK is en dat ik mijzelf idd ook kan vinden in de al vaak geciteerde zin van Maartje. Heel veel liefs!
@maartje: Klopt helemaal dat als je uit de mmm bent dat de mmm nog steeds niet uit jou is! Heel herkenbaar hoor. Ik voel nog steeds het verdriet en de pijn en de onbegrip van die tijd. De strijd die we hebben moeten leveren om hier te komen! Mijn onvruchtbaarheid kwam door een inschattingsfout van een gyn! En een stuk of 3na hem. Mij werd verteld dat ik zwanger kon worden via de normale manier, geen probleem en ze snapte ook niet waarom het niet gebeurde. Toen ik eindelijk in het VUmc kwam wisten ze me door alleen mijn dosier te bekijken te zeggen dat ik na mijn eerste operatie in 2001 100% onvruchtbaar moet zijn gewoorden!! Dit is wat nu nog echt aan me knaagt. Ik had helemaal deze lijdensweg niet hoeven doorstaan als ze me maar goed geopereerd hadden. Dan had ik toch voor mn 30ste mn kindjes gekregen en dan.................tja als ze maar dit en als ze maar dat........ Het knaagt, hoe blij ik ook ben met mijn meisje en deze zwangerschap ik kan het niet goed los laten... Hoe doen jullie dat?? hoe ga je dat los laten? hoe leer je ermee omgaan?
Ook ik stoor me niet aan dit topic. Het geeft me alleen maar hoop! Ik hoop dan ook dat ik me over een tijdje ook bij jullie aan mag sluiten!
hele snelle reactie, Maartje wat een mooi initiatief. ik heb ook het andere topic gelezen en zo zie je dat je vaak niet begrepen wordt. Ik hoop dat je hier de mmm een beetje uit je kan laten stromen en dat je over een paar maandjes je wondertje hebt. Kusje! P.S. Maartje: wanneer happie doen in de metropool lalalaH? We kunnen weer wat proberen, hoop alleen dat het nu wel gaat lukken.
Hier aan een dankbaar MMMmeisje. Na bijna 4 jaar nu 5 weken zwanger en ik ben zo ontzettend bang voor (weer) een miskraam. Ben er gewoon een beetje misselijk van...
Oh, die angst dat het misgaat kan ik me nog zoooooooooooooo goed herinneren....... Iig voor alle net zwangeren: GEFELICITEERD!!!! En ik hoop echt dat jullie gaan genieten, want het is zoooo snel weer voorbij.
@nana, dat dubbele gevoel herken ik zo goed, dat heb ik ook een tijd gehad. Doordat je niet volop geniet heb je het gevoel dat je misschien ook niet helemaal dankbaar bent (wat absoluut niet zo is!). Bij mij was het vooral de angst dat het mis zou gaan. En stom, na ruim 24 zwangerschap kan ik gewoon nog steeds niet geloven dat ik straks zo'n wondertje in mijn armen heb en voel ik me soms ook echt een zeurpiet dat ik nog steeds niet lekker kan genieten. Denk dat dat echt heel anders was geweest als het spontaan was gebeurd. Je denkt er dan denk ik toch heel anders over na. En als ik dan zie hoe lang sommige van jullie al bezig zijn of bezig zijn geweest...Dan moet ik helemaal niet zo zeuren
@Kiki: je moet je zeker geen zeurpiet voelen - het is niet alsof je zeurt over een beetje rugpijn. Je bent gewoon bang dat het enorme geluk dat je nu voelt je weer wordt afgenomen en dat is heel begrijpelijk. Knuffel! @LadyZorra: Dank je! Ergens heb je helemaal gelijk, maar het is zooooo eng om te genieten. Het is net alsof wanneer ik nu nog niet al te blij ben, ik mezelf misschien een heel klein beetje kan behoeden voor de enorme klap die zou komen als het mis zou gaan. Maar ergens is dat natuurlijk gewoon onzin, want als het mis zou gaan er is toch geen mogelijkheid om die klap niet te voelen. Ik denk ook wel dat het onvermijdelijk is dat we allemaal wat banger zijn dan meiden die makkelijker zwanger werden. Het voelt gewoon voor mij alsof ik heel lang in een heel diep zwart gat heb gezeten en er nu eindelijk uit kan ontsnappen. Het is dan zo'n eng idee om weer terug te moeten naar dat nare zwarte gat. Maar goed, hopelijk verdwijnt de onzekerheid langzaam toch een beetje, dan volgt het genieten vanzelf @Annedore: Wat fijn dat je gelijk terecht kon voor een echo! Prettig zo'n arts die een beetje met je meevoelt. En wat super fijn dat je nu toch een stukkie rsutiger bent! - ik hoop dat ik je volg. Ik heb mn eerste echo vrijdag en ik ben nu al zoooo zenuwachtig (en nog steeds bang dat ik vrijdag niet redt..). Als ik daar straks zit, dan zal ik er met zulke zweethanden en trilbenen zitten, dat ze me vast heel overdreven vinden . Maar dat interesseert me geen mallemoer. Als alles goed blijkt met het beebje, dan zou dat al zo'n pak van mn hart zijn. @Merah: Toch alweer 5 weekjes vandaag! Die misselijkheid en angst zijn heel herkenbaar. Je krijgt over een weekje je echo toch? Hopelijk brengt dat jou ook wat rust! @Marjah: Meissie het is jou na al jouw ellende ook zoooooooo ontzttende vreselijke gegund om je hier te komen melden. Ik blijf gewoon keihard voor je doorhopen en duimen! @Sloppyslayer: Pffff, 8 jaar -hoe heftig moet dat wel niet zijn geweest . Maar wat geweldig dat 1 ivf poging tot twee wondertjes heeft geleid!! Dat moet anderen toch ook weer hoop geven. @Tuana: Ik putte ook altijd heel veel hoop uit zwangere mmm-meiden. Net zoals ik het op een beetje dubbele manier toch ook altijd fijn vond om zwangeren te zien bij onze fertiliteitspoli. Het geeft je toch weer dat beetje hoop dat die behandelingen soms toch ook 'gewoon' lukken. Ik hoop dat je je hier snel mag melden! @all: ik heb deze week een monsterlijk drukke werkweek (ergens wel fijn, want dat leidt lekker af). Dus ik zal wsl wel even niet zo veel komen kletsen, maar ik houd jullie in de gaten!
Nana (en andere): het onwerkelijke is ook gelijk je grootste angst... En eigenlijk gaat het nooit meer over.... Eerst leef je naar de 12 weken, dan naar de 20 weken met de echo, dan naar de grens van levensvatbaar, dan naar een goede bevalling (ik heb wel 100x gevraagd: gaat het goed met hem??) en als het kleine wondertje geboren is, dan heb je weer angst voor: koorts, ziekte etc. Hoe vaak ik wel niet naar boven ben gelopen, en nog steeds. Nu klinkt het net of ik er niet van geniet en dat is echt niet waar, maar je voelt je zo verantwoordelijk voor dat kleine afhankelijke kleine mensje. En ik weet echt wel dat elke mama, ongeacht mmm of niet, dit meemaakt, maar tot op de dag van vandaag ben ik er heel bewust mee bezig.
Na twee kinderen is de MMM ook nog lang niet uit mij. Ik snap de behoefte voor zo'n topic dus heel goed. Wij hadden toen "de Walvisjes" en hadden ook echt behoefte aan elkaar. Volgens mij gaat het, bij mij, nooit "echt" over.
Wow!! Wat een reacties!! Wat fijn!! Wat overweldigend warm!! Thnx u iedereen!!! Ik ga een poging doen tot het reageren op IEDEREEN!! Alexandera2008, fijn dat je je niet stoort aan dit topic en dank je voor je lieve woorden. Ik zie dat jij ook al een heel scala aan ellende achter de rug hebt... Ik hoop dat jij je hier snel kunt gaan aansluiten!! Marsim, ja hoor!! Jij kunt je hier ook aansluiten, iedereen die zich herkent in de topicomschrijving mag hier zich aansluiten Volgens mij ken ik jou van het Clomid topic. Dank je voor je felicitatie : Flippo, jij ook bedankt voor je lieve woorden. Ik hoop ook voor jou dat jij je hier snel mag aanmelden. Jouw naam zie ik ook al veel te lang bij verdrietige onderwerpen voorbij komen... Loutjelou, een DD-babe Leuk dat jij je hier ook hebt aangemeld. Inderdaad, uit het andere topic bleek wel weer wat ik bedoelde met de gevoelens en ervaringen van mmmeisjes ten opzichte van vele niet-mmmeisjes... Jammer maar waar. Herken het heel erg wat je schrijft over het jaloers zijn... Gek genoeg wisselen die emoties zich wel af bij mij. Het ene moment heb ik ook van die jaloerse gedachten en het andere moment kan ik juist vertederend naar een klein kindje kijken... Hypo, ik hoop, duim en fik dat jij volgende week je hier ook komt melden!!! Ik weet nog hoe jaloers *sorry* ik na jouw 2e ICSI was... Het was jou gelukt.... Maar oh wat verschrikkelijk en wat baalde ik enorm met je mee toen het fout liep... Ik kan me goed voorstellen dat ook jij als je ooit aan deze kant mag komen te staan je nimmer meer compleet onbezorgd kunt 'zwangeren'. Ik hoop dan ook dat je hier heeeeeeel snel komt aanmelden!! Liefprinsesje, Welkom pril zwangere Ik had bij het jan/feb. topic al gelezen dat je zwanger bent. Ik las daar toevallig gisteren ff mee. Van harte gefeliciteerd!! Jaaa!! Ik ben alweer 21 weken!! Meestal lukt het me heel goed om er van te genieten hoor!!! Heb alleen soms wat emo-momentjes hihi en ziehier een topic Snap heel goed dat onwerkelijke gevoel. Ik ga straks onderaan dit bericht wel ff wat over mezelf vertellen zodat mensen ook weten wie ik eigenlijk ben en dan zal ik daar ook iets over schrijven. Mrs Mia!! Joehoe!! Je hebt me hier ook weten te vinden!! *moet nog steeds de PB beantwoorden* Joehoeee!! Ook Annedore!! Ik hoop hoop hoop ook dat jij hier lekker lang maq meekletsen!! Stiekem heb ik daar een goed gevoel over bij jou, hoe stom het ook mag klinken... Ik zie jou en ik al zitten op de Klingel-meet terwijl we beiden ons beebje op de arm hebben Heb je lekker kunnen genieten van het bos? Btw, over het zeuren... Ben gisteren naar een concert geweest. Qua herkenbaarheid ga ik niet zeggen naar welk concert maar jij weet vast wel welke band in mijn woonplaats gisteren speelde... Overal werd het aangekondigd. Ben eerder naar huis gegaan, maar wel zonder te zeuren hihi. Heb wel heel zachtiges in Maartman zijn oor gefluisterd: ik zeur niet, ik klaag niet, ik zeg je alleen eenmalig heel zachtjes dat ik een beetje last van mn rug heb. en ben toen naar huis gelopen, het feestgedruis achter me latend. Beebje is veel belangrijker dan concerten of een rug Ik ga me echt aan mn voornemen houden om nimmer te zeuren hihi. Elif!! Jij hebt ook wel heel wat te verduren de laatste weken/maanden. Dat helpt ook echt niet om het mmm-gevoel en de daarbijbehorende emoties te verliezen. Voel jij ook vooral heel welkom om te komen kletsen!! Dank je Quinty79!! Ik hoop het ook voor je!! LadyZ!! Leuk dat jij je ook ff komt melden. Ging jij niet binnenkort de vrieskist weer eens openen?? Hoop dat jij snel voor de 2e keer heeeeeel dankbaar gaat worden!! Mooi idee dat het vandaag precies 4 jaar terug is geweest dat je je pil weggooide. Alhoewel mooi? Liever uiteraard gehad dat je 4 jaar terug de pil had weggegooid en dat Gerodi inmiddels 3 jaar en 3 maanden was geweest, maar je snapt wat ik bedoel. Kik123, gezellig dat je ook komt meekletsen!! Herken het heel erg van een meisje in mn omgeving die ook via IVF zwanger is geworden. Ik snapte eerst niet zo goed dat ze niet 'gewoon' ging genieten, maar steeds zei het pas echt te kunnen geloven als ze haar kindje in haar armen zou hebben... Het voelde steeds niet realistisch dat ze echt mama zou worden... Oef. Ik heb gemerkt dat dat heel herkenbaar is. Voor mij, maar blijkelijk ook voor jou. Ik zeg dus: welkom Marnat, thnx!! Ja hoor, ik voel me goed Ik hoop het voor je mee!! Mmiiiir, Ja hoor, heb die topics wel gezien, maar ik geef de voorkeur aan een nieuwe. De andere topics lopen al wat langer enzo, dus ik vind een nieuw groepje wel fijn. Lekker overzichtelijk. Bovendien zit ik met bepaalde emoties en gevoelens die ik in het openingstopic heb benoemd en de andere topics zijn meer algemeen. Ook zijn de andere topic vaak specifiek voor IVFers en ik vind het ook gezellig om met bijv. Annedore te kletsen Niet lullig bedoeld ofzo, maar snap niet zo goed waarom ik dit in een PB moet toelichten Maar jij mag je ook vrij voelen om hier lekker mee te gaan kletsen Thnx Juulzon!! Hoop dat jij je snel blijvend hier mag gaan melden!! Lees je blogjes elke keer. Hoop dat je snel en juiste behandeling mag voortzetten en blijvend zwanger mag raken!!! Stefanie78, welkom!! 'Gewoon OI' is niet zo gewoon hoor Ook als je hormonen slikt of spuit zonder dat je verdere behandelingen erbij krijgt, helemaal als het steeds achteraf effectloos is geweest is zwaar en pijnlijk en dan is er niets gewoons aan dus niet je traject bagatelliseren!! Goed plan om het ook over de leuke dingen te gaan hebben!! Nataly1972, herken je verhaal over de lage eicelreserve. Ik heb ook een lage eicelreserve. Ik kan het soms zo verrekte klote vinden als mensen tegen mij zeggen: ''Goh je hoort zo vaak dat een tweede een stuk makkelijker komt. Wie weet krijg je straks je tweede wel gewoon cadeau.'' Zucht. Mijn eicelreserve zal niet aangevuld worden... Ach, het is vast lieve onwetendheid. Ik hoop voor je dat dokter S. jou snel heel veel geluk zal schenken!! Zeehondje!! Ja, had al wel begrepen dat er topics waren, maar ik wilde toch graag een nieuw topic, speciaal voor de uber-dankbare meisjes, die te maken hebben met een hoop onverwerkt mmm-zeer... Ik miste dat specifieke topic nog een beetje. Jij mag hier ook komen schrijven hoor!! Nana33, yeah!! Daar was jij ook!! Wauw!! Zonder Prenison?? Wauw!!! Wat heb jij trouwens een bijwerkingen gehad als ik dit zo lees!! *shock* Wat eng zeg!! Ik heb alleen ontzettende dorst gehad van de prednison, maar met 7 weken zwangerschap was dat over. Inmiddels dus 21 week zwanger en gebruik het nog steeds, wel ben ik nu aan het afbouwen. Ik gebruikte 10 mg per dag. In de weken van dat mijn hematoom hoogtijdagen vierde heb ik 15 mg per dag geslikt, maar zit sinds deze week (ik bouw af per kwartjes) nog maar op 2,5 mg per dag (een half tabletje in de ochtend) Ik ga over een week afbouwen tot een kwartje per dag en hoop met 25 weken er helemaal van af te zijn. Ik heb trouwens geen typische plofkop gekregen, terwijl iedereen me daar voor waarschuwde toen ik zei aan de Prednison te gaan Ben nog steeds wel angstig dat de zwangerschap me afgenomen gaat worden. Heb al heel veel echo's gehad, maar elke keer weer zweethandjes totdat ik het hartje zie kloppen! Tuana, thnx u! Ik hoop dat jij hier ook snel je mag aanmelden!! Heb jou eens mogen ontmoeten en vind jou een geweldig mens!! So! Dat moest ik ff kwijt!! Sloppyslayer, welkom!! Geweldig dat je nu zwanger bent van de tweede!! Hihi moet wel grinniken om je stukje over je HG en dan toch soms nog denken dat je gewoon een griepje hebt Tis zo magisch he... @ hoe doen jullie dat: Ik vind het lastig om het los te laten, om er mee om te leren gaan. In het vorige ZH hebben ze behoorlijk domme beslissingen genomen, verkeerde diagnoses gesteld... Ik weet nog niet hoe ik alles kan loslaten... Hoop dat graag ook van anderen te horen Maar eh wat bij mij wel een beetje scheelt denk ik is dat ik een zeer eigenwijze patient ben die veel zelf heeft uitgezocht en niet snel meer ja nee en amen tegen een arts zei. .. Ik heb zelf het gevoel dat dat nu ik niet compleet ingestort ben van alle emoties is dat ik zelf een beetje baas over mn eigen behandelingen ben geweest... Daardoor heb ik over mn laatste behandeljaar (in DD dus) minde het gevoel dat alles gewoon over me heen is gekomen... Thnx Doortje25!! Ik hoop het ook voor jou!!
Marjahschatje!!! Thnx u!! Het doet mij goed hier ook een berichtje van jou te zien. Ik hoop, fik en duim zo ontzettend gruwelijk hard dat ook jij straks... Lieve Marjah... Als het zo zou zijn dat iemand het zou verdienen, dan ben jij hebt wel. Vind het gruwelijk oneerlijk dat ik wel en jij niet... Benoem het bijna dagelijks in huis naar Maartman toe... Niet dat het oneerlijk is dat ik zwanger ben, maar wel gruwelijk oneerlijk dat jij (nog) niet zwanger bent... Ik lees in je onderschrift dat je eerste progynova in de mik zit. Las dat je twijfels had over deze maand wel of niet... Zie dat je toch gestart bent... Spannend... Ik hoop dat jij een 'typisch' cryo mens zult blijken te zijn!!! En mocht dat niet zo zijn... (oei angstige gedachte...) dan weet je dat je een lieve ECD hebt aan die ene lieve persoon en dat je geen cent aan hormoontjes hoeft uit te geven!! Remember!! Het lijkt me heel gezellig om binnenkort alsnog lalalaH onveilig te gaan maken!! Maar ehh, ik heb al wel een dikke pens... Als je dat niet vervelend/extra lastig vind dan hoop ik snel de wereldreis naar lalalaH te gaan maken!!! Lijkt me fijn om weer ff helemaal te gaan bijpraten!! Mn vriendinnetjes van dat feest waar jij ook was vragen zo nu en dan naar jou en hoe het met jou gaat. Zij leven dus op afstandje ook met je mee. Wilde ik ff zeggen. SCHMACK!! Merah!! Welkom welkom welkom!! Een misselijkheid van een vleugje angst en een vleugje HCG... Zo herkenbaar!! Maar vertel eens: hoe voel je je verder? Dagelijks/urelijks/minutelijks de angst?? Of ook soms het blije besef?? Hoeveel emmy's zijn er geTPt? En wanneer eerste echo?? En al bloed wezen prikken? Zo ja, welke waarde? Ik wil alles weten hihi!! Elmo!! Fijn dat ook jij als ervaringsdeskundige en modje hier je 'goedkeuring' komt uitspreken. Ben best ff huiverig geweest om dit topic op deze plaats te openen... Thnx u!! Zo, dan is een lang bericht *kijkt trots* hihi Zal mezelf maar ff proberen kort voor te stellen. Ik denk dat de meesten mij wel een beetje kennen, maar voor de mensen die denken: ,, wie is die Maartje nou eigenlijk?'' Maartje (schuilnaam ), 26 jaar, in 2006 de pil gedag gezegd maar niet direct actief geprobeerd. Althans dat dachten wij. Want ''elke vrouw heeft toch op CD 14 de eisprong? Dus als we eerst nog ff gaan ontpillen en aan voor het zingen de kerk uitgaan tot dag max 8, soms 10 van de cyclus kan er toch niets gebeuren??'' Goed, totzover een kijkje in het onnozele gedachtes van de toen nog onwetende Maartje Later bleek dat ik op CD7 a max CD 10 mn eisprong heb... ALS ik al een eisprong heb (bleek veel later). Wat voel je je dan onnozel EN angstig, wetende dat je dus zo vaak 'het risico hebt gelopen' maar er nooit iets is gebeurt. In 2008 zijn we naar het ZH gestapt. Mijn cyclussen hield ik vanaf pilstop al bij en bleken elke maand 19 a 24 dagen te duren. Sommige cyclussen duurden slechts 9 (!) dagen. Foute boel. We kregen de standaard onderzoeken en volgens de arts in het lokale ZH zou ik na mn eisprong slechts 3 maal daags Utrogestan moeten inbrengen en zou ik zwanger raken. Helaas, dit bleek ook na meerdere rondes niet het geval te zijn. Hierna volgden Clomidkuurtjes, al dan niet aangevuld met Utrogestan en Pregnyl. Ik werd een waar hormoonmonster. Verschrikkelijk!! Uiteindelijk bleek dat ik zgn LUF eieren heb: oftwel: mn hormonen doen hun best, maar krijgen het eitje niet uit het follikel gesprongen: zelden tot nooit dus een eisprong. Een oplossing zou hormonen spuiten (Puregon) zijn en als dat niet zou lukken zou het IVF worden. Het werd een ramp en ik kreeg het stempel PCOS kenmerken te hebben. Heb een helse overstimulatie gehad, die uiteindelijk resulteerde in allemaal cysten. Ik moest me hierna maandenlang in de overgang spuiten met Lucrin. Dit bleek niet effectief genoeg bij mij dus toen moest ik overstappen op Decapeptyl. Uiteindelijk mocht ik weer verder, maar oh wat heb ik mij afschuwelijk gevoeld. Meiden die ook langere tijd deze hormonen hebben moeten spuiten weten wat ik bedoel. Meerdere IVF's (3) werden afgebroken door het ZH en ik kreeg meer en meer het gevoel dat het lokale ZH een beetje aan het prutsen en experimenteren waren met mij. Ik begon steeds meer over DD te lezen en uiteindelijk mijn vriend zo ver gekregen dat we daar eens zouden gaan informeren. In januari 2010 was het zo ver: wij hadden onze intake. Diezelfde dag nog besloten we inderdaad ons daar te laten behandelen. Er werd bloed getapt en ik zou een week later de uitslag krijgen. Ik bleek: 1) vervroegde overgang te hebben 2) een schildklierziekte te hebben. ABSURT!! Zowel Maartman als ik hebben vaker dan eens aan de NL'se gyn's gevraagd of ik dit zou hebben. Ons gevoel (en de feiten!!) zeiden namelijk dat dit wel eens het geval kon zijn. Dit werd door de NLse gyns altijd weggelachen. De kans dat het ooit zou lukken zou uitermate klein zijn en als het ooit zou aanslaan zou de kans op een MK groot zijn. Ik heb toen de arts de uitslag doorbelde en de uitleg gaf aantekeningen op een papiertje gemaakt. Ik heb dat papier nog. Er staat letterlijk op: ''de kans dat het ooit lukt is erg klein!! Dokter wil wel gaan behandelen maar geeft weinig hoop.'' Ik weet nog hoe ik ben ingestort na dit telefoongesprek. Ik moest eerst voor mn schildklier behandeld worden, anders zou het bij voorbaar compleet kansloos zijn. Nu ff wat korter: Poging DD IVF1: toch nog 5 emmy's: 1 TP van 2 emmy's --> mislukt Poging DD Cryo1: 2 emmy's --> mislukt Poging DD IVF2: Afgebroken wegens geen respons follikels, alleen cysten Poging DD IVF3: 3 emmy;s: alle drie geTPt in 1 keer --> mislukt Toen wilde ik een hystroscopie (kijkoperatie) en immuunonderzoeken. Uit de hystroscopie bleek niets geks, uit de immuunonderzoeken bleek dat ik een geactiveerd immuunsysteem heb. Ik heb 6 weken een visoliekuur gebruikt maar mijn waardes bleken meer verslechterd dan verbeterd te zijn. Toen besloten we dat ik Prednison zou gaan gebruiken bij de volgende poging. Poging DD IVF4: 2 emmy's, maar slechts eentje tot dag 5 overleefd dus een TP van 1 --> HUHHH?? Zwanger!!! Ongeloof maar ook vreselijk blij!! Het kan dus!!! Helaas ben ik bij 7 week en 5 dagen van de trap gevallen, kreeg ik met 7 week en 6 dagen een vreselijke bloeding en helse krampen. Bij precies 8 weken bleek dat ik een hematoom had. Heb in december plat gelegen en grote angsten gehad dit grote wonder te gaan verliezen. De gyn zei dat het mis zou gaan, wij zouden ons kindje verliezen. Ik weigerde dit te geloven. Maar de arts zei dat ik kon platliggen, hardlopen, op de kop staan: niets zou helpen. Die gedachte deed te veel pijn, ik weigerde het te accepteren en heb met mijn arts in DD overlegd. Die schat neemt 's avonds gewoon zijn mobiel op!! Hij zei: ''als het een hematoom is, kan platliggen wel degelijk helpen, niet lopen, niet traplopen, gewoon plat blijven liggen!!'' De volgende dag bleek het een hematoom te zijn (je ziet het niet direct op de echo, kan pas na minstens 4 uur ofzo). Gelukkig is het goedgekomen, maar ben nog vaak angstig. De angst om je kindje kwijt te raken.. Afschuwelijk!! Ik leefde eerst zo toe naar de eerste echo (6 week en 3 dagen), toen naar welke dag die ik doorkwam zonder bloed, toen naar de volgende echo, toen naar de 12 weken echo, toen de volgende echo, toen de 20 weken echo... Inmiddels 11 echo's rijker. Nu leef ik heel hard naar de 25 weken grens want dan zou het ZH proberen mn kindje in leven te houden... Kortom: leef nog steeds in angst dit grote wonder kwijt te raken... Maar tegelijkertijd probeer ik vreselijk te genieten. Ook aan de kamer word al flink geklust. Maar vandaag op de babyafdeling van de H&M voelde ik me gewoon een inbreker, me voor gek staan dat ik in het babygrut zat te zoeken want 'daar heb ik toch niets te zoeken??' Zo! Nu snel slapen hihi want het is al veel te laat