de deksel is eraf en nu?

Discussie in 'Prematuur' gestart door mamanenya, 14 mrt 2008.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. mamanenya

    mamanenya Lid

    14 feb 2007
    44
    0
    0
    begeleidster gehandicapten
    bergschenhoek
    @thunder angel,
    Je hebt helemaal gelijk :) en het is ook niet dat die andere mening me frustreerd , het feit dat ik het gevoel heb me te moeten verdedigen ligt ook helemaal bij mezelf, moet ik ook niet doen.

    Ik ben blij dat er forums als deze zijn waar je jezelf kunt zijn en even je ei kwijt kan.
     
  2. Jufffie

    Jufffie Niet meer actief

    Ik heb zeker een TRAUMA eraan over gehouden...

    Na 2 jaar in een Medische molen te hebben egzeten om zwanger te rakenw erd ik uieindelijk spontaan zwanger 3 weken voordat ik met mn 1e IUI zou beginnen.

    Daarna leefde ik van dag tot dag tot week 12 want ik was zoooooooooooo bang voor een miskraam.
    Met week 13 begon alle ellende...
    Ik verloor bloed en volgens mn gyn was het een verlate miskraam. Ik leefd evan dag tot dag en leefde tussen hoop en angst.
    Erw erd mij verteld dat het kind pas met 26 weken geholpen zou worden en ervoor mag het komen en op mn borst streven als het niks deed.
    Ik telde de dagen af tot week 26 en met week 25 had ik weeen en 9 cm ontsluiting.
    Ik heb een week platgelegen met 9 cm ontsluiting en ik leefde van uur tot uur. Elk uur was meegenomen!

    Met 26 weken is ze geboren, harstilstand, aan de beademing voor lange tijd, open ductus, grote hersenbloedingen, infecties, schimmels, darminfectie etc. etc.

    We hebben 14 weken lang in een hel geleefd.

    He kan je mij vertellend at ik geen TRAUMA hieraan mag overhouden?

    De artsen wisten niet wat er met mij aan dehand was en ze namen me niets erieus totdat de weeen begonnen. Ik had IGN placentaloslating en had net niet mn kind verloren...Ben trots op mn lichaam die signalen aangaf en mn meisje eruit heeft gegooid voordat het te laat was...

    ThunderAngel, vertel mij waarom dit geen traumatische ervaring is? Alleen omdat jayda nog leeft?

    PS mamanenya, jij had prcies dezelfde klachten als ik toen ik zwnager was....Ik kreeg destijds ook n Pm van je!
     
  3. Jufffie

    Jufffie Niet meer actief

    het ergste van alles ik kan het niet verwerken en zelf een medisch psycholoog kan mij heirbij niet helpen...

    Ik heb er helemaal alleen voorgestaan want mn man nam afstand van ons meisje
    Hij kon geen band met haar opbouwenw ant hij was zo bang omd r te verliezen...
    We stonden net op het punt om uit elkaar te gaan, en dat hebben we voor 3 weken ook gedaan zodat ieder ff op adem kan komen...

    Is dit geen TRAUMA?
     
  4. mj24

    mj24 Fanatiek lid

    7 jun 2006
    4.321
    0
    0
    Amsterdam
    juffie. wil je een hele dikke knuffel geven. ja dit is een trauma. je hebt gelijk. en nog steeds is het de vraag hoe je kind het doet als die 2 is of 4 jaar is. je bent door een hel gegaan en maar weinig mensen begrijpen dit. De belachelijke opmerkingen die we hebben gekregen en nu nog, maken me nogsteeds boos. laatst zei een zwangere kennis tegen me, die nu bijna uitgerekend is, dat ik blij moest zijn dat ik niet tot het eind mijn zwangerschap hebt uitgezeten want dat is zo zwaar volgens haar.. Het onbegrip is het moeilijkst. Het liefst praat ik er de hele dag over en vertel ik 100x opnieuw wat er was gebeurd, maar dat kan niet
     
  5. Jufffie

    Jufffie Niet meer actief

    MJ24 je bent een schat...
    Zoals je heirboven leest zoveel spellingsouten end e zinsopbouw klopt af en toe voor geen meter...

    Dat komt omdat ik zat te janken toen ik dit tikte...Ik wilde zoveel tikken en zoveel draait er in mn hoofd maar kan alleen de grote lijnen opsommen.

    Ik zit heel erg met mezelf in d eknoei en ik denk niet dat ik dit gauw kan vergeten etc. NOOIT!
    Ik wil hete en plekje geven maar iets houdt me tegen...
    Ik vertik het om noge en kind te baren maar ana de andere kant mis ik mijn buik zooooooooooo erg en wil als het kan vandaag nog zwanger zijn...Heel dubbel...
    Wil geen kind maar wel een dikke buik!

    Ik heb nog een laaaaaaaaaange weg te gaan...

    En voor de erst...
    Ik ben nogs teeds onder behandeling bij de gyneacoloog en krijg 31 maarte en kijkoperatie...
    Ik ben nuw eer 4 weken aan het bloeden en alles komt naar boven vooral de grote plassen bleodingen tijdens mn zwangerschap....

    Ondanks dat ik doomoe ben ben ik weer miv februari weer voor de kals gaan staan.
    Niet zozeer dat ik graag wilde werken, alles behalve dat...Maar ik hoopte dat ik dit kon verwerken...
    Het heeft me gehlopen om weer de sociale contacten te onderhouden en mijn eigen ding weer te hebben, maar het werken is een ander verhaal...
    Ik vergeet het overdag maar snachts rkijg ik nachtmerries en blijf maar piekeren...
    Halverwege april kom ikw eer thusi et zitten want ik heb ontslag genomen...September begin ik weer!

    tips dames hoe ik dit kan verwerken?
     
  6. mj24

    mj24 Fanatiek lid

    7 jun 2006
    4.321
    0
    0
    Amsterdam
    praten juffie. en het niet proberen te vergeten. dat kan je niet. en plek geven betekend niet dat je er niet meer verdrietig om hoeft te zijn, of dat je het moet vergeten. vraag begrip van je omgeving en al vertel je hetzelfde verhaal 1000x geeft niet.

    en over zwanger worden. het hoeft geen 2ex te gebeuren toch? wat zegt je gyn?
     
  7. meiske

    meiske Lid

    20 apr 2007
    92
    0
    0
    Heerhugowaard
    Hier nog iemand die bij de computer zit te huilen. Ook ik had een spontane placenta loslating. Ik durf nog steeds niet naar het toilet bij m'n schoonouders, zie steeds die enorme plas bloed voor me. Heb ook nachtmerries gehad over Martijntje die zoveel bloedverlies had ipv ikzelf.

    Ik heb de hele periode als in een roes beleefd. Na de keizersnede was ik lichamelijk nergens toe in staat en dat heeft heel lang geduurd voordat ik weer een beetje uit de voeten kon. En dan ga je toch evengoed naar het ziekenhuis heen en weer en dat met het kolven erbij. De dagen vlogen om en ik was alleen maar moe en beroerd. Groot schuldgevoel naar man en kind. Geen enkel vertrouwen meer in dat lichaam wat ons zo in de steek had gelaten.

    Het gaat supergoed met Martijn en daar ben ik heel heel dankbaar voor. Maar ben ook heel erg jaloers op de mensen die zo gelukkig hebben mogen zijn hun kindje op een normale manier te krijgen en een goede kraamtijd hebben meegemaakt. Heb nu nog een paar keer 'nagym' en hoor daar de verhalen. Daar heb ik het heel moeilijk mee.

    Ook krijg ik zelfs van m'n man en m'n moeder (hoe lief ze ook zijn) dat ik het nu maar eens achter me moet laten. Het gaat toch goed met Martijn? Ik vind het heel fijn hier alle verhalen te lezen en voel me dan een stuk minder alleen. Ga ook zeker weer een afspraak maken bij maatschappelijk werk. Aanstaande dinsdag heb ik weer m'n eerste werkdag. Heb er nog gemengde gevoelens over en heb dit besproken met de bedrijfsarts. Toch heb ik besloten gewoon te kijken hoe het zal gaan. Heb een erg drukke baan in het ziekenhuis en weet niet of ik emotioneel gezien sterk genoeg ben de patienten goed te woord te staan. Ik heb wel de mazzel dat maatschappelijk werk voor mij dichtbij is en dat ik haar goed ken (zij heeft eerst op onze afdeling gewerkt).

    Het gaat goed met ons en ik wil ook zeker niet in dit gevoel blijven hangen. Maar ik merk gewoon aan mezelf dat ik nog lang niet zover ben het een plekje te geven. Heb er last van dat mensen er zo makkelijk overheen stappen en weinig begrip tonen. Ik merk dat ik mensen terecht wijs en steeds wil vertellen dat het echt allemaal niet zo makkelijk geweest is hoor. Ook ik wil er steeds maar weer over praten...
     
  8. ThunderAngel

    ThunderAngel Fanatiek lid

    26 aug 2007
    1.684
    0
    0
    Apeldoorn
    @Jufffie

    Ja, jouw verhaal is wel (net als dat van mj24) een extreem voorbeeld hè...
    Van zoiets zou ik zelf misschien ook wel getraumatiseerd geraakt zijn. Het zijn echt heel heftige verhalen, ik heb het zelf ook best makkelijk gehad met J.D, precies met 37 weken thuis, relatief weinig problemen, thuis heel makkelijk. Misschien dat ik daardoor ook niet de aangewezen persoon ben om het te beoordelen ;)
     
  9. daphne78

    daphne78 VIP lid

    10 mei 2006
    7.311
    0
    0
    Nijmegen
    Thunderangel, ik denk dat het heel erg scheelt als je in de ziekenhuis periode niet die momenten hebt meegemaakt van afscheid nemen.
    Wij hebben een maand geleden een begrafenis gehad van een jongetje dat is geboren bij 28 weken en die heeft het dus niet gehaald. En ik ben er naar toe geweest, maar het was zo vreselijk confronterend. Want dat was ook onze grootste angst, Sam verliezen. En dat is ook bij ons meerdere malen bijna gebeurd! En tuurlijk zijn we blij met Sam en hoe het nu gaat, maar wat er is gebeurd zet je niet zo uit je hoofd helaas.
    (Overigens ben ik stiekem ook vaak meer bezig met de HELLP dan met de vroeggeboorte, maar dat wist je al van hyves)

    Ook hier net als bij Jufffie bijna onze relatie naar de klote. Maar gelukkig waren wij nog wel op tijd om er iets aan te doen.

    En jufffie, wat moet je doen? Praten praten praten. En wat al gezegd werd al doe je dat 1000x als je het nodig hebt dan heb je het nodig.
    Ik heb veel van me afgeschreven en dat hielp echt wel. En ik heb gelukkig een goede psycholoog gevonden die mij kon helpen. Daarnaast schrijf ik regelmatig in een aantal nieuwsgroepen, dingen die mij allemaal geholpen hebben.

    Jufffie, ik ken het gevoel van het weer zwanger willen zijn. Nu is dat dus ook gebeurd, en stiekem is het hier lichamelijk voor mij te vroeg, het is zo zwaar. En ik heb last van alle kwaaltjes, die ik bij Sam dus nooit heb gehad. Ik klaag raak en als ik eerlijk ben, ik geniet er stiekem ook van. Het is dus erg dubbel. En ik ben erg bezig met het weer te vroeg bevallen. Elke week is er weer 1, naar de 40 weken durf ik nog niet te kijken.
    En het plekje, dat komt ooit! En dat houdt idd niet in dat je er niet meer verdrietig om bent of dat je het vergeet. Maar je leert het gewoon een soort van accepteren, en gaat bij jullie horen.

    xx
     
  10. Gwendolyne

    Gwendolyne Fanatiek lid

    13 jun 2007
    2.900
    0
    0
    mijn moeder heeft ons allbei met een spoed keizersnede onder volledige narcose gekregen.. zij heeft het daar ook érg moeilijk mee gehad. Je wilt je bevalling toch zelf doen! een ruggeprik maak je er nog iets van mee, narcose word je wakker en heb je een kind..
    mijn mams heeft het er erg lang erg moeilijk mee gehad, mijn vader ook! mocht er niet bij zijn.. mijn mams mocht bij de bevalling van haar zusje´s eerst zijn en heeft het daarmee een plekje kunnen geven, heeft haar bevalling op die manier zeg maar gedaan. Mijn vader daarentegen heeft het altijd nig lastig gevonden! Hij is daarom bij mijn bevalling geweest en heeft zijn portie "aanmoediging" dubbel en dwars ingehaald ;) hij riep op een gegeven moment zelfs mijn moerder´s naam.. kom op Dien zegt ie.. je kan het.. haha.. ben erg blij dat ik dit voor hem heb kunnen doen en dat het mocht van de verpleging, ka en gyn!
    bedoel hiermee te zeggen dat deze dingen heel diep kunnen zitten.. zelfs nog na 27 jaar! probeer het dus een goed plekje te geven. Take care!
     
  11. moon85

    moon85 VIP lid

    5 jul 2006
    6.811
    0
    0
    @ thunder

    Niet om je aan te vallen hoor.
    Maar weg stoppen is niet de manier.
    Ik ben iemand die ook door gaat en niet bij de pakken neer gaan zitten.
    Na m'n miskramen ging ik door.
    Ik was zwanger van een 2ling ging mis.. 6 weken later begon ik al weer met hormonen en hup weer zwanger. Ging weer mis toen raakte ik 6 weken later zwanger van Britt.
    Toen kwam ze te vroeg .. hup door gaan.
    Toen raakte ik per ongeluk zwanger en ging ook mis.
    Maar toen viel ik in zo'n gat.
    En kwam pas het besef van alles.
    Het is zo makkelijk om weg te stoppen maar het kom er een keertje uit.
    Ik heb het dagboekje door gelezen en alles in m'n hoofd afgespeeld wat er allemaal gebeurd was.
    Nu ik het verwerkt heb voel ik me er een stuk beter onder.
    Ik heb echt na de laatste miskraam om van alles gejankt.
    Zelfs Britt voelde dat ik niet lekker in me vel zat.
    Maar voel me nu zo lekker opgelucht dat het er allemaal uit is.

    Je hoeft je niet groot voor te doen.
    Het is een heftige tijd en tuurlijk zijn er moeders die meer trauma opgelopen hebben.
    Door kindjes te verliezen of dat ze iets ergs aan de vroeg geboorte over gehouden hebben.
     
  12. ThunderAngel

    ThunderAngel Fanatiek lid

    26 aug 2007
    1.684
    0
    0
    Apeldoorn
    @moon

    Hoi, voel me niet aangevallen hoor :D
    Ik snap je heel goed, jij hebt ook door een hel moeten gaan...al die miskramen :( Da's helemaal niet niks idd, miskraam doet erg veel pijn :(
    Ook ik heb dat recent ondervonden.
    Zelf als erg dubbel ervaren; ik was nog helemaal niet klaar voor een 2e zwangerschap dus ergens ontzettende opluchting, aan de andere kant; het zijn toch kindjes die je bij je draagt hoe kort ook, en dat doet altijd pijn!

    Ik vind absoluut niet dat ik mijn ervaringen kan meten aan wat jij, Jufffie of mj24 hebben moeten doormaken. Misschien is het ook wel hoe vroeger de kindjes komen, hoe moeilijker! Onder de 30 weken bevallen is waarschijnlijk vele malen heftiger dan met 30 weken of langer.

    Natuurlijk heb ik ook angst ondervonden, vooral toen ik ziek opgenomen werd, da's echt niet leuk. Maar met dat ik naar Utrecht overgebracht werd (waar ze veel professioneler zijn dan in het Streekziekenhuis) wist ik al dat alles goed zou komen. En zo geschiedde. Ik heb het erg makkelijk gehad met mijn herstel enzo, naast mij lag een vrouw die ook een KS had gehad en die lag echt al 5 dagen plat op bed! Ook met J.D heb ik het relatief makkelijk gehad; op de 37weken grens naar huis etc. etc. zoals ik al eerder zei.

    Ik voel me ondanks alles echt gezegend dat het goed gekomen is en nogmaals, ik zou me gewoon schuldig voelen t.o.v andere moeders die het veel erger hebben gehad als ik nu traumatized zou zijn...voel me gelukkig ook niet zo ;)

    Betekent niet dat ik niet persé begrijp dat anderen dat wél hebben hoor; vooral als ik sommige verhalen lees misschien had ik zo'n situatie zelf ook niet getrokken.
     
  13. ThunderAngel

    ThunderAngel Fanatiek lid

    26 aug 2007
    1.684
    0
    0
    Apeldoorn
    Offtopic, hoe is het nu met Britt? :D
     
  14. Jufffie

    Jufffie Niet meer actief

    @ Moon,

    Schat ik wist helemaal niet dat je na Britt nog een keer zwanger was en een miskraam kreeg. Heel veel sterkte en een mega dikke knuffel voor jou en een kusje aan Britt!
     
  15. Jufffie

    Jufffie Niet meer actief

    Helaas ben ik nog steeds onder behandeling bijd egyn. en daar blijkt dat ik een afwijkende bloedbeeld heb iets met mn stolling en er is nog steeds iets mis met mn baarmoeder en krijg 31 maart een kijkoperatie...
    Ik ben nu al 5 weken hevig aan het bloeden...
     
  16. mj24

    mj24 Fanatiek lid

    7 jun 2006
    4.321
    0
    0
    Amsterdam
    moon, ik wist niet dat je zo verrot voelde. alles goed meid. was mij wel al opgevallen dat je bij ons andere topic weinig reageerde.

    juffie sterkte meid, hoop dat ze snel de oorzaak vinden.

    thunder, ik denk dat elke vroeg geboorte heftig is, maar het is idd zo dat onder 30 weken natuurlijk grotere risico's met zich meebrengen. met 26 weken is de overlevingskans 50%, als akeesh 1 week eerder was geboren was ze niet eens geholpen. en dat ze maar 50% overlevingskans had en dat nogeens van de overlevers de helft geahndicapt raakt werd mij al verteld voordat ik haar eruit moets persen. dat is natuurlijk wel een raar gevoel dat je met al je kracht moet bevallen, maar niet wil en niet durft.
     
  17. mamanenya

    mamanenya Lid

    14 feb 2007
    44
    0
    0
    begeleidster gehandicapten
    bergschenhoek
    Juffie, wat een verhaal zeg! heftig! de tranen rollen over mijn wangen, ik voel zo met je mee vooral ook omdat ik het zo ontzettend herken.

    ook ik zou het liefst elke keer weer willen vertellen wat er is gebeurd alleen al om het voor mijzelf weer op een rijtje te zetten omdat ik zelf de draad ook flink kwijt ben over wanneer wat was en hoe het ook al weer zat, ik denk dat door het de gehele tijd in angst leven om je kind te verliezen. En die paar keren dat er tegen je gezegt word dat je er maar rekening mee moet houden dat je kindje het niet gaat redden en dat het er uit ziet dat de bevalling er nu echt aan komt, en dan steeds weer de opluchting als het niet gebeurt en tegelijkertijd ook de angst wanneer wel.
    Ik heb mijzelf een half jaar buiten het gezin geplaatst gevoeld omdat ik of in het ziekenhuis lag of plat lag en alleen mocht opstaan om het toilet te bezoeken. Mijn dochtertje heeft het er nu nog regelmatig over en soms begint ze spontaan te huilen en vraagt of ik alsjeblieft bij haar wil blijven en niet meer naar het ziekenhuis ga, dus ook op het gezin heeft het enorme impact gehad.
    Twee weken terug ging ik met storm naar de homeopaat (ik hoop dat zij iets kan doen om zijn longen en hem in zijn geheel iets sterker te maken)
    Ze vroeg me de zwangerschap en bevalling en hoe storm nu is op te schrijven zodat ze een beeld had, Met mijn zwangerschapsdagboek in de hand heb ik het op moeten schrijven en veel van de dingen die ik daar las was ik eigenlijk alweer vergeten en kwamen super heftig weer terug.
    Af en toe heb ik flash backs, bij de geur van dettol en lavendel alcohol die ze in het ziekenhuis gebruiken.

    Een paar maanden terug was er een dokument op de tv over de neonatologie mijn man en ik zapten erlangs en we hoorde de pingping ping geluiden van het infuus en de piepjes van de monitor we braken in huilen uit en moesten gewoon verder zappen omdat het teveel pijn deed.
    Later hebben we het samen terug gekeken op uitzending gemist en hebben de drie afleveringen lang alleen maar gehuild.

    De aller ergste bloeding tijdens mijn zwangerschap gebeurde op het toilet van mijn werk het stroomde er gewoon uit, ik werk alleen dus ik kon geen collega om hulp roepen Daarbij werk ik met verstandelijk gehandicapte autisten. ik moest dus rustig blijven, vervanging regelen zonder dat het opviel anders raken de clienten geheel in paniek en moest ik zien dat ik hoe dan ook in het ziekenhuis kwam. vanaf dat moment kwam ik plat te liggen in het ziekenhuis of thuis. nooit stond ik meer stil bij die gebeurtenis tot ik weer aan het werk was (en dat was ik alweer ruim twee maanden) en naar het toilet moest, toen ik daarzat kwam het allemaal weer helemaal terug. sinds dien ga ik voor mijn werk na het toilet en ga ik daar niet meer.
    Dus ik kan de toiletangst goed voorstellen meiske. ;)

    ik ben zo moe van de polonaise aan mijn lijf dat...en we zijn nu toch al 8maanden verder...onze sexuele relatie op een heel laag pitje staat, ik ben als de dood per ongeluk zwanger te worden. Ik zou dat nu helemaal niet trekken. of dit helemaal goed is voor mijn relatie weet ik niet, maar ik kan het gewoon niet.
    ik verheug me verschrikkelijkop vakantie, even samen met zijn4tjes een paar weken niets.

    Hebben jullie al een passende vakantie gevonden, zijn er tips? met mijn dochtertje stond ik er weinig bij stil dat was koffers pakken en gaan, maar nu denk ik...vliegtuig...zou hij dat aan kunnen.....zwembad...ownee gaat niet met zijn longen....zon...is dat niet te heet....
    ik ben een echte meut geworden :)
     
  18. moon85

    moon85 VIP lid

    5 jul 2006
    6.811
    0
    0
    @ thunder

    Aah meis wat rot dat het mis gegaan was.
    Een miskraam is zkr niet leuk en heel pijnlijk.
    Het is wel je kindje ja.. m'n man die zegt altijd het was nog niks.. maar ja mannen denken heel anders haha.
    Ik wil de heel graag nog een 2de maar je gaat niet van uit dat dat ook weer uit draait op een miskraam.
    Nu was deze niet gepland maar we hebben besloten het alleen bij Britt te houden.
    Is nu genoeg geweest...

    Ben wel met MJ eens dat elke vroeg geboorte heftig is.
    Maar onder 30 weken zijn er wel meer risico's.
    Bij ons waren ze ook erg bang dat er wat zou gebeuren omdat ze veelste zwaar was door dat ze zo had zitten snoepen van het vele vruchtwater.
    Dat dat juist tegen zou werken...

    Ik denk dat hoe zwaar de situatie ook is.. je het altijd wel trekt.
    Misschien is de klap er na misschien wat harder.
    Vrouwtje wat bij mij op de kamer lag zei dat de klap pas een poos er na zou komen.
    Dacht ik ach wat kletsje.. je gaat toch gewoon verder.. wat moet je nou in de put gaan zitten als je kleintje thuis is en gezond is.
    Maar ben het wel met haar eens.
    En de ene heeft het wel en de andere niet.

    @ jufffie

    Ja is nu ong 4 weken geleden denk ik of langer.
    Ik had koperspiraaltje.. maar vertrouwde het al telkens niet.
    Maar de gyn zei dat dat het beste voor mij was voor als we toch nog een kindje wilde hebben.
    Dus ja dan luister je daar na.. maar ik heb PCOS en toen ik voor controle kwam in wkz of hij goed zat zei een andere gyn dat het niet goed was met pcos om een koperspiraaltje te hebben.
    Omdat ik dan 1x in de 3 maanden duivels heb en dat verhoogd de kans weer op baarmoederslijmvlies kanker.
    Dus heb ik hem er uit laten halen maar toen was ik blijkbaar al zwanger... en toen ben ik gewoon met de pil begonnen.
    Alleen werd ik weer zo ontzettend misselijk als bij Britt dus schrok ik een beetje.
    En ben ik gaan testen toen had ik 2 streepjes.. hij was wel licht maar stond er wel.
    En paar dagen later begon ik te vloeien.
    Dus toen was het al einde oefening.

    @ mj

    Ja na 2 jaar op kroppen kwam toch alles er uit ;) :rolleyes:
    Klopt maar heb ook een eigen forum.. waar de oktobermama's zitten dus daar zit ik nu veel.
     
  19. moon85

    moon85 VIP lid

    5 jul 2006
    6.811
    0
    0
    @ mamanenya

    Wij gaan op vakantie in nederland haha lekker ver weg ;)
    Een weekje pas in aug. wilde al eerder naar dat gaat helaas niet met werk enz.
    Dus moeten nog wachten.
     
  20. mamanenya

    mamanenya Lid

    14 feb 2007
    44
    0
    0
    begeleidster gehandicapten
    bergschenhoek
    @mj dat moeten persen terwijl je er nog helemaal niet aan toe bent los te laten ken ik zoo goed.
    Maanden werd er van mij gevraagt om rustig aan te doen zodat het zolang mogelijk blijft zitten, en toen zei de gyn. bij 5 centimeter probeer maak te persen, het is zo'n klien kindje misschien lukt het wel..... :confused:
    Nog steeds kan ik van die manier van denken niets maken...heb al meerdere gesprekken gehad over de bevalling en over wat ik denk dat anders had gekunt....mij eerder een ruggeprik geven bijv. maar dat is een stukje waar ik ook maar geen duidelijkheid is waarom ze daarvoor koos, gevolg ik in paniek ik kon niet loslaten en uiteindelijk dan toch die keizersnede omdat storms hartslag weg viel.

    Maar goed,
    Hoe is het met je kindjes? ze waren zo vroeg.... en wat je al schreef de prognoses zijn dan niet al te best..... Ik hoop zo dat het goed met ze gaat.
     

Deel Deze Pagina