Hallo allemaal, Na meerdere jaren van proberen zijn wij eind september’24 naar de huisarts gegaan om te vertellen over onze kinderwens en dat dat nog niet wil lukken. Voor zover je weet hebben we alles geprobeerd. Laat het los, word eens goed zat, ga eens op vakantie, let op je voeding, slik supplementen, stoppen met roken/drinken. Naar de acupunctuur voor de ontspanning en extra steun, noem maar op. De hoop zakt je iedere maand steeds meer in de schoenen en nu zeker omdat er binnen de vriendenkring baby’s komen en al zijn. Dan komt alles extra dichtbij. mijn man heeft 9 jaar geleden teelbalkanker gehad en daarbij is er 1 bal operatief verwijderd. Gelukkig is de kanker helemaal weg en was hij er vroeg bij en uit voorzorg heeft hij een preventieve chemokuur gehad. Dit zorgt er natuurlijk voor dat de zaadkwaliteit niet meer optimaal is. Een aantal jaar geleden is er nog eens onderzoek gedaan en toen werd er gezegd dat het toch wel op een natuurlijke manier zou lukken, dus daardoor ga je vol goeie moed het proberen. Na ons bezoek aan de huisarts in september zijn er opnieuw onderzoeken geweest en is gebleken dat de kans op de natuurlijke weg zwanger worden heel erg klein is, omdat de kwaliteit niet meer optimaal is. de huisarts heeft ons nu doorverwezen naar de gynaecoloog en hebben wij 20-01-25 onze eerste intake. Dit is natuurlijk heel spannend en we zijn ook blij, want er komt eindelijk schot in de zaak na maanden teleurstellingen. Ik weet alleen niet wat we kunnen verwachten? Ook begrijp ik niet waarom ik mij zo ontzettend verdrietig voel. wat is jullie ervaring hiermee of zit iemand in dezelfde situatie nu?
Ik snap je verdriet heel goed. Kan het me nog goed herinneren, dat wij naar de huisarts gingen voor een doorverwijzing. Het liefst wil je natuurlijk dat het op een natuurlijke manier lukt en dat je hierbij geen hulp nodig hebt. Zo’n traject haalt toch wel een beetje het spontane eraf en je bent bang voor wat er gaat komen. Maar inderdaad daarnaast ben je ook blij, dat er eindelijk iets gaat gebeuren, wat ook weer heel spannend is. Het is vaak heel dubbel je gevoel. Maar ik denk niet dat je verdriet gek is, het is ook gewoon heel verdrietig dat het telkens niet lukt. En je wordt er ook continu mee geconfronteerd dat het bij jullie niet lukt. Het verschilt per ziekenhuis/kliniek wat ze doen. Bij jullie is er natuurlijk al een oorzaak gevonden van verminderde vruchtbaarheid. Hier ben ik verder niet mee bekend gezien het zaad van mijn man goed is. Maar ik kan wel vertellen wat er bij ons gedaan is. Wij moesten eerst een hele lange vragenlijst invullen. Daarna hebben ze mijn man zijn zaad onderzocht. En bij mij hebben ze een inwendige echo gedaan en mijn bloed afgenomen. Er is gekeken of ik ooit chlamydia had gehad. Ook is mijn bloed onderzocht op diverse hormonen als FSH etc. En mijn schildklier is geprikt. Mijn schildklierwaarde was niet goed. Dus werd ik doorverwezen naar een endocrinoloog. En hier kwam ik erachter dat ik Hashimoto heb. Ik moest dan ook aan de medicatie. Het afstellen op de juiste dosering heeft best even geduurd. Maar pas nadat dit op orde was konden we verder. De arts had gehoopt dat dit de oorzaak was van dat het nog niet gelukt was. Maar helaas werd mijn cyclus alleen maar slechter. Vervolgens hebben ze dan ook cyclustracking gedaan, hier kwam uit dat ik geen goede eisprong heb. Ik ben dan ook gestart met ovulatie inductie. Dit was blijkbaar voor ons hetgeen wat we nodig hadden. Want wij hadden het 24 rondes ‘zelf’ geprobeerd en ik heb nooit een positieve test mogen zien. Ronde 25 met Letrozol was direct raak. Helaas is dit wel geëindigd in een vroege miskraam. Maar er is nu in ieder geval hoop dat het gaat lukken! Ik denk dat ze op het begin vooral een aantal onderzoeken gaan uitvoeren bij jullie, zodat er een behandelingsplan gemaakt kan worden. Dit is natuurlijk afhankelijk van wat ze tegen gaan komen. Mijn ervaring met deze onderzoeken is dat je geduld moet hebben, alles gaat zo traag. Ik heb vaak het gevoel gehad, dat dat veel sneller kon. En dat is soms ook behoorlijk frustrerend. Maar goed je bent nu in ieder geval op de juiste plek, vanaf nu kunnen ze jullie gaan helpen. Spannend hoor jullie eerste afspraak, vanaf nu gaat er in ieder geval meegekeken worden, dat is al heel fijn. Ik hoop dat het snel voor jullie gaat lukken! Misschien zelfs nog dat het voor de afspraak nog lukt, laten we hopen op dit wonder! En probeer er veel over te praten, met mensen die goed naar je kunnen luisteren. Blijf niet alleen zitten met je verdriet, het is heel normaal dat je er verdrietig van bent! Sterkte!
Ha Margot, Ik herken me ook erg in jouw gevoel! Het is echt een rollercoaster met ups en downs. Hier ook verminderde zaad kwaliteit, in mijn mans geval door een operatie aan een niet ingedaalde bal toen hij jong was. Wij zijn nu gestart met IUI. Ook dat geeft de nodige emoties maar we houden hoop er is veel mogelijk ook bij dit probleem. Bij mij was de intake ook vragenlijst en gesprek en inwendige echo bij mij. Daarna volgde bloedonderzoek bij ons beide en mijn man nog een echo en een bezoek uroloog. Nu eindelijk alle onderzoeken achter de rug. Onze ervaring in het ziekenhuis is erg goed, onze fertiliteitsarts is erg meelevend en dat is fijn. Heel veel sterkte, ik hoop dat het bij jullie snel mag lukken!
Wij lopen nu bij het MCK en hadden vragenlijsten van te voren, bloedonderzoek op chlamydia bij mij, inwendige echo, zaadonderzoek man. Dit is pas onze eerste stap en nu vind ik dingen al traag gaan