Ik heb daar zo'n moeite mee! - De eerste keer vasthouden door een ander, op de eerste dag in zijn leventje. - De eerste keer kinderdagverblijf. - De eerste (en laatste) keer een paar uurtjes oppassen door mijn ouders. - De eerste keer alleen in de tuin spelen (ik hield mijn hart vast haha, het ging gelukkig supergoed). Moet ik verder gaan? Nog steeds vind ik het enorm moeilijk om mijn zoontje van 18 maanden uit handen te geven en doe dat dan ook zo weinig mogelijk. Het gekke is dat ik hem de afgelopen weken zonder problemen een paar uurtjes bij twee verschillende buurvrouwen heb gelaten. Maar bij mijn schoon(ouders) of sommige vrienden die het aangeboden hebben, nee! Hij is één keer een paar uur bij mijn ouders geweest en die hebben mijn vertrouwen dusdanig beschaamd dat ik dat de komende jaren niet meer wil. Van mijn schoonouders krijg ik een enorm beklemmend gevoel, ze hebben zelf maar één zoon en ze projecteren zijn jeugd enorm op mijn zoon. Bijvoorbeeld al het speelgoed wat mijn man vroeger prachtig vond, moet mijn zoon ook geweldig vinden. Het is alleen een compleet ander jongetje maar dat willen ze niet zien. Ik vind het eng. Vrienden van ons hebben aangeboden bij ons in huis te komen zitten als wij een avondje weg gaan. Super lief! Ze zijn ook super met kinderen, hebben zelf rijen en rijen neefjes en nichtjes. Maar ik durf het gewoon niet. Het idee dat mijn zoon wakker wordt en dat papa of mama er dan zijn voor hem zijn snijdt in mijn hart. Overdreven? Ja ik denk het wel maar zo voel ik het.. We zijn laatst naar een indoor speeltuin geweest en het is me gelukt om niet continue achter hem aan te rennen maar soms mijn schouders op te halen als hij er even vandoor ging. Dat zijn kleine overwinninkjes voor mij . Echt, ik doe mijn best om hem niet te beklemmen en te begrenzen in de dingen die hij toch zeker wel kan en ik wil hem graag zijn eigen foutjes laten maken. Tot op zekere hoogte, hij hoeft van mij niet van een glijbaan van een meter hoog naar beneden te vallen om te ontdekken dat dat pijn doet. Ben ik nou de enige met dit 'probleem'?
Je bent vast niet de enige. En ik vind het heel goed dat je in ieder geval zelf al aangeeft dat je hem niet wil beklemmen en beperking. K heb het dnk ik iets makkelijker dan jij: de eerste paar keren vond ik het ook heel moeilijk, maar mijn ouders en schoonouders gaan geweldig met hem om. Oké, schoonouders geven hem wel eens meer / anders te eten dan wij zelf doen, maar daar is prima over te praten en dan houden ze er rekening mee. Hij heeft het geweldig naar zijn zin bij hun. Ook bij de gastouder zie ik hem steeds meer genieten. Hij is blij als we hem wegbrengen en blij als we hem weer ophalen. Perfect! Hij komt me bij het afscheid nemen nog een kus geven omdat ik er om vraag, maar eigenlijk heeft hij er geen tijd meer voor als hij eenmaal zijn 'vriendjes' ziet eeen paar autootjes.
Ik vind het niet meer moeilijk om haar bij papa P), oma (mijn moeder) of op het kdv achter laten omdat ik weet en zie dat ze het er leuk heeft en dat ze daar anders is/andere dingen meemaakt dan met/bij mij. Dat lijkt me dan ook heel gezond voor haar. Wel kan ik haar enorm missen, echt zo'n fysiek gevoel, en me ook wel verscheurd/schuldig voelen. Maar ik kan zelf ook genieten van tijd voor "mijzelf", dus al met al voelt het gewoon heel gezond om ook regelmatig eventjes los van elkaar te zijn. Maar er zijn grenzen, ze slaapt regelmatig bij oma, maar heeft nog nooit een hele dag zonder een van ons doorgebracht (dus twee nachten en de dag ertussen).
Ik denk vast wel dat er nog veel meer moeders (en vaders!) zijn die dit gevoel hebben. Toevallig heb ik kennisssen die dus wel heeeeeeel beklemmend met hun kinderen omgaan en ik kan wel eerlijk zeggen dat je kan zien dat die kinderen niets gewend zijn en veel te beschermd zijn opgevoed. Naar opa en oma zit er ook niet bij want "dan zijn ze altijd zo druk" als ze thuis komen. Tja, moet eerlijk bekennen dat ik er zelf niet veel last van heb, maar uiteraard ben ik het ook niet altijd eens met wat mijn ouders en schoonouders doen. Mijn schoonouders hebben ook maar 1 kind (mijn man dus) en projecteren ook veel op ons zoontje die gewoon veel meer op mij lijkt en een heel ander kind is. Maar ik gun ze dat wel en begrijp het ook wel. Ze zijn ape-trots en ach ja....voor die paar uurtjes in de week kan ik het wel hebben hoor. Het belangrijkste is of ze lief voor hem zijn en van hem houden. Maar het is goed dat ze wel zelf in de gaten hebt dat je niet beklemmend wilt zijn want ik denk dat dat echt het allerbelangrijkste is! Succes!
Ik herken het wel een beetje hoor. Mijn zoontje is pas 5,5 week natuurlijk. Maar toevallig moet ik hem morgen even bij mijn ouders laten, omdat hij gewoon niet meekan. Ookal is het maar voor 2 uurtjes toch vind ik het maar niks hihi. Nu vertrouw ik mijn ouders wel, die hebben het prima met ons 3tjes gedaan dus komt goed haha. Nu wil het dus ook zo zijn dat mijn vriendin me deze week vroeg of ik aanstaande dinsdag mee wilde voor een echo. Van haar mag hij gewoon mee, maar ik dacht meteen is dat wel gepast. Ik zou hem dan alleen bij mn schoonouders kunnen brengen, maar dat wil ik liever nog even uitstellen. Zijn lieve mensen hoor, maar ze denken zo anders. Toch komt er een moment dat hij naar hun gaat voor een paar uur zodat ik kan gaan werken. Ik ben wel blij dat hij geen hele dagen hoeft haha. Kortom de eerste keer voor alles is denk ik voor elke moeder wel spannend vooral met je eerste kindje. Lijkt me heel normaal. En zolang je het van jezelf weet en er op let dat je niet te beklemmend bent komt het vast goed .