Hallokes.. 22 april heb ik een miskraam gehad.. Ik was toen +/- 7 weken ver en heb er een hele week van afgezien. Een totale hel was het. Toen ik 5 weken ver was verloor ik al bloed & ben ik een paar keer naar de spoed moeten gaan. Rond 19 april begon de pijn, maar die nam ik er graag bij want ik had nog 50% kans dat alles goed kwam... 25 april hebben we dan bevestiging gehad van de dokter.. alles was weg.. ik was er kapot van (ik zou normaal 5 dec bevallen, EXACT 1 jaar nadat mijn mama gestorven was) en ben dezelfde dag nog een hondje gaan halen. Vele vonden dit niet goed, maar ik moest mijn "mama"liefde kunnen delen, en het heeft mij ook geholpen Grimm is men "steun & troostbeer".. De eerste maanden zag ik het niet echt zitten om direct terug te proberen, maar iedereen was plots precies zwanger of ging bevallen. Toen de neef van men vriend vertelde dat zijn vriendin zwanger was kon ik niet blij zijn.. een deel van mij was zelfs woedend.. We hebben 1 x "vals alarm" gehad.. ik was 2 weken overtijd maar testen waren negatief... Vorige week begon ik me wat misselijk te voelen. Een paar mensen op het werk hebben griep dus dacht er niet echt bij na.. nu heb ik namiddag toch een test gedaan.. en die is positief.. maar ik heb sinds gisteren krampen (niet super hard, totaal niet zoals bij mn regels).. en k ben zooooo bang.. maandag ga ik sowieso naar de huisdokter voor bloed te laten trekken maar pfff, zijn er nog mensen die schrik blijven hebben na een miskraam???!
Ten eerste gefeliciteerd! Ik snap heel goed dat je een hondje hebt gehaald hoor. Ook begrijp ik je angst volledig, vind dat heel normaal. Zelf ben ik nog niet zwanger na m'n miskraam maar weet al dat ik het heeel erg spannend ga vinden. Vooral die eerste echo weer... brrrrr Misschien dat je wat meer rust krijgt als je die 7 weken voorbij bent... Veel sterkte maar vooral veel geluk!
Ik weet als geen ander hoe zenuwslopend het is. Ik zit nu in dezelfde fase (ietje verder 6 wk) Dit is bij mij de tijd dat het normaal gesproken ongeveer mis gaat of al is gebeurd. Wat een klap moet het voor je zijn geweest en wat was het een mooie gedachte dat je 1 jaar na het overlijden van je mama zou bevallen...alsof het ment to be was. Dat snijdt door heel je hart als je hoort dat het niet goed is. Ik weet ongeveer hoe dat voelt. Ik heb ook van alles 'ment to be' bedacht. Een medium heeft in maart tegen mij gezegd at ik me nergens zorgen moest maken en dat ik binnenkort weer zwanger zou zijn (zeker dit jaar) en dat het geen miskraam zou worden! 6 weken later kreeg ik een mk. Nu is dit jaar al bijna voorbij en ben ik nu zwanger en hoop nog steeds dat het waar is wat ze heeft gezegd. Ondaks de grote angst die ik nu heb door (weer) bloedverlies en verdwijnen van kwaaltjes, kan ik helaas niets anders doen dan wachten tot dinsdag. Ik vind echt dat een mk wordt onderschat door mensen die het niet hebb meegemaakt (daar was ik er ooit ook 1 van) Ik heb (vooral de eerste) echt ervaren als een traumatische ervaring en was echt kapot ervan! Na de 3e begonnen alle testen in het ziekenhuis en de slopende wachttijden. Nu zit ik bij de 5e en hoop voor ons dat het universum om positief gezind is dit keer!! Sterkte! Hoe moeilijk het ook is, probeer je focus te verleggen. Slaap met je haden op je buik, praat erover met je partner. Huil als je even huilen moet...het zijn zware uren/ dagen als je deze angst hebt! dikke knuffel!
Ik heb zelf net een miskraam gehad en wil je even een hart onder de riem steken. Vroeger onderschatte ik een MK ook heel erg, totdat je het zelf mee maakt, maar ja zo is het vaak met dingen die je niet kent. Voor jou moet het extra moeilijk zijn, precies op de dag dat je moeder overleed. Meid probeer toch vertrouwen te hebben. Ik kan nu makkelijk praten hoor, ik denk dat ik 9 maanden lang een gestrest mens zal zijn...maar denk wel. ...als het gebeurt dan gebeurt het toch . We kunnen niets doen om het te voorkomen of tegen te houden. Heel veel sterkte en probeer er vooral ook van te genieten. Ik kan er nu alleen maar van dromen, om weer zwanger te zijn...
thx voor de reacties, Ik was eigenlijk blij dat iedereen van de familie wist dat ik zwanger was toen ze zeggen wel wacht 3 maand dit en dat.. maar wat dan? Dan loop je depri rond en niemand weet waarom... pff.. Vandaag geraak ik mijn bed weer niet uit! Echt juist of ik een zwaar griep heb. Misselijk duizelig rugpijn en ellendig! Als ik dinsdag de uitslag van het bloedonderzoek heb maak ik gewoon direct een afspraak met een gyna,ik bel wel rond tot ik eentje vind waar ik volgende week nog hene kan!!!! Vorige keer wou mijn gyna me pas zien na 8 weken, ookal verloor ik al een beetje bloed en was ik totaal in paniek.. Iedereen nog succes gewenst!!! Positief denken!
Meid, de angst is bij net een beetje weg aan het ebben. Soms heb ik het nog wel, de angst dat het misgaat. Maar je moet je er niet door laten leiden, begrijp me niet verkeerd want ik begrijp je. Gefeliciteerd en probeer voorzichtig aan te genieten, ook niet onbelangrijk om dit soort dingen met je dokter te bespreken, wellicht heeft die nog tips. Liefs
Morgen avond (misschien namiddag) weet ik de uitslag van men bloedonderzoek.. maar alles begint weer super goed mag een week niet gaan werken, kheb koorts enzo (ewa grieperig gevoel) & de koorts moet zo snel mogelijk over zijn
Wat vervelend dat je ziek bent. Hoezo moet de koorts zo snel mogelijk zakken? Kan dat gevaarlijk zijn ofzo?? En het bloedonderzoek is voor hcg-meting? Beterschap.
ja voor hcg koorts is niet direct gevaarlijk, maar ik had 40°.. en hij zei dat dat toch wel hoog was, vandaag is het gelukkig beter
Heel veel succes... Ik heb gelukkig geen miskramen gehad, maar die onzekerheid heb je toch... Is denk ik ook heel normaal. Maar iedere dag is er 1!
Ik snap je angst meid ... mijn ervaring nadat ik de miskraam had gehad is dat ik uiteindelijk graag had willen genieten van het 'zwangergevoel' .. ondanks de angsten ... Ik begrijp ze helemaal maar probeer te genieten van het moment van nu ... Ik hoop dat alles goed blijft gaan ... lfs
bleh, ik geraak al heel de dag mijn zetel niet uit, rugpijn, geen honger, steken in men buik (echt steken alsof ik iets te ver gelopen heb) & dernet zag ik 1 druppeltje bloed..