gestopt en nu twijfels

Ik twijfelde ongeveer tot halverwege de bevalling. Nou ja, dat niet helemaal. Maar toch vond ik het ook tijdens de zwangerschap soms wel lastig. Ik bedoel maar; je kunt je er niet echt een beeld van vormen hoe je leven er straks uitziet met een kindje. Maar dat het totaal op zijn kop staat, is zonder twijfel duidelijk.

Het hielp mij om me mijn leven over 10, 20 of 30 jaar voor te stellen znder kinderen. Denk aan bijvoorbeeld je carrière, reizen etc. Spreekt dat je meer aan dan een leven met kinderen? Mij i.i.g. niet. Dus heb ik ondanks de twijfel die sprong in het diepe genomen.

En ik vind het GE-WEL-DIG.

 

Hoi,
Ik heb ook lang getwijfeld.. Ik kan je eigenlijk ook geen advies geven en alleen vertellen hoe ik het zelf heb ervaren..
Op een gegeven moment weet je het gewoon, ik kreeg bij iedere zwangerschapsaankondiging een soort steek, zo van eigenlijk ben ik jaloers. Bij ons duurde het 10 maanden voordat het raak was.. en geloof me als je graag wilt is dat lang. Bij mijn vriendinnen ging het bij allen heel erg snel binnen 2 a 3 maanden. Ik weet niet hoe oud je bent? Maar ik zou er voor gaan, het is het mooiste wat er is, als je nog geen ouder bent kun je je er geen voorstelling bij maken.. Maar wat ben ik blij met mijn zoon!

 

Och die twijfels.. Erg he? Ik heb ook jaren de pil geslikt en uiteindelijk besloten we ervoor te gaan. Twijfels kwamen en bleven, ik was gezegend om direct zwanger te mogen worden en inderdaad die twijfels bleven! Maar nu? Nu vraag ik me af waarom ik zo getwijfeld heb.. Het is zo fijn!

 

Ik zou idd gewoon even kijken hoe je je leven voorstelt met en zonder kinderen. Wat lijkt je dan leuker?

Hier kan ik me geen leven zien zonder kinderen. Het ljikt mij een extra verijking van het leven. Voor dat we zijn gestop wel eens twijfels gehad en toen verder gekeken. Wat willen we echt.

Hoop voor je dat je zo weet wat je echt zou willen.

 

Als het wat "langer" duurt.... dan ga je twijfelen.. Ik denk dat bijna iedereen wel heeft.... Maar goed, de meeste vrouwen raken gewoon zwanger. En proberen positief te blijven, als je eens weer ongesteld bent geworden, blijf 1 dag sjaggie en dan er weer vol tegen aan... Dat was bij mij zo in ieder geval..

 

Beste Ahaa,

Na het lezen van jou bericht heb ik besloten mij te registreren op deze site. Ik weet precies hoe jij je voelt, ik heb namelijk dezelfde tijfels gehad. Wij hebben altijd al een kinderwens gehad maar telkens leek het niet de juiste tijd hiervoor. Terwijl bijna iedereen om mij heen kinderen kreeg (en nog steeds :x) zag ik groen van jaloezie. Maar toch durfde ik het niet aan. Mijn twijfels waren: kan mijn lichaam het wel aan, kan ik het mentaal wel aan, wat als ik kwaaltjes krijg, ben ik niet te oud, ik zie enorm op tegen de bevalling, gaan we het financieel wel redden....

Een paar jaar geleden ben ik al eens gestopt met de pil omdat we toen wilden beginnen. Wegens ziekte was het verstandiger om het uit te stellen en ben ik weer begonnen met slikken. Ook zat er bij ons een bruiloft in het verschiet waar we heel erg naar uit keken. Ik wilde niet met een dikke buik trouwen en ook vermijden dat ik ziek zou zijn op mijn eigen bruiloft dus hadden we besloten om te wachten tot na de bruiloft. Opeens kwam er weer iets tussendoor waardoor het beter was om nog een paar maanden te wachten. Ik ben een week voor de bruiloft gestopt met de pil om te zorgen dat mijn lichaam volledig ontpilt was maar veilig met condoom gevreeen. Op de dag van de bruiloft schoot het zelfs door mijn gedachten van: Ojee nu MOET ik! En de maanden daarna had ik nog steeds mijn twijfels en was ik al bang om zwanger te raken.

Maar daarna is er een soort knop omgegaan en ik wist het 100% zeker: Ik wil zwanger worden! Nu heb ik ook echt zoiets van het boeit me allemaal niet meer.....dan word ik maar ziek, dan krijg ik maar kwaaltjes, dan moeten we ieder dubbeltje omdraaien, dan moet ik maar heel veel pijn lijden tijden de bevalling! (Misschien kom ik nog wel allemaal op terug hoor ) Als je het echt wil dan weet je dat ook. Er is niets mooier dan een mensje dat je zelf samen gemaakt hebt in je armen te sluiten!

Helaas wil het allemaal niet zomaar lukken bij ons, dat komt mede door mijn lange cyclus en zijn we inmiddels in de malle molen van het ziekenhuis beland. Maar ik weet zeker dat het ooit goed komt! Ik zou wel nog even kijken wat jou cyclus de komende maanden gaat doen voordat je je zorgen gaat maken. Er zijn wel duizenden meiden die meer dan 10 jaar de pil hebben geslikt, inclusief ik. Wat betreft je andere kwaaltje komt dit vaker voor als je stopt met de pil. Als je je ongemakkelijk voelt kun je misschien naar de huisarts gaan. Misschien zijn er wel medicijnen voor?


Wat ik allemaal hiermee wil zeggen is dat er wel 101 redenen zijn te bedenken om het uit te stellen. Maar op het moment dat je het echt wil dan weet je het zeker! Je dient er wel samen volledig achter te staan. Het is niet zomaar iets. Misschien ben je er inderdaad nog niet klaar voor maar dat hoeft niet. Ga er niet over lopen piekeren en vergeet vooral niet te genieten van het organiseren van jullie mooie dag die er aan zit te komen!

Liefs Beepje

PS: Sorry voor mijn lange bericht, maar ik moest dit even kwijt!

 

Ik herken het ook wel hoor, al zijn wij vorig jaar getrouwd juist omdat we aan kinderen willen beginnen. Ik ben ook al jaren bang dat het te laat zou zijn als wij er dan samen eindelijk klaar voor zijn. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik er maar al van uit ging dat ik nooit moeder zou worden!

Gelukkig is dat gevoel nu wel weg maar ik blijf wel bang dat het misschien niet lukt.

 

Ik kan het mij ook voorstellen. Ik heb al een prachtige dochter van 7 uit een eerdere relatie, ondanks dat ik jong was (22) heb ik geen enkele twijfels gehad toen ik in verwachting raakte van haar.

Maar inmiddels ben ik 7 jaar verder, een 2e relatie, zeer nare relatie achter de rug waarin er wel een kinderwens was maar (gelukkig) nooit is gelukt. Nu intens gelukkig met een nieuwe vriend bij wie ook een kinderwens is. We hebben het over kinderen gehad, (ben gestopt met de pil vanwege alle nare bijwerkignen maar gebruiken wel een condoom) maar deze is dinsdag gescheurd, precies in mijn vruchtbare periode. We hadden eigenlijk besloten om nog even te wachten omdat we pas over een paar weken gaan samenwonen. Maar natuurlijk hoop ik dat het wel raak is!

En anders gaan we er snel voor maar twijgels heb ik ook, red ik het wel financieel? Kan mijn lichaam nog een zwangerschap aan? (mijn eerste dochter is via spoedkeizersnede geboren met 35 weken omdat ik zwangerschapsvergifiting had) en wat nou als mijn relatie toch niet goed gaat?

Maar ik denk dat er altijd wel twijfels blijven, ik denk dat er nooit een juist moment is om aan kinderen te beginnen...desondanks denk ik dat je naar je gevoel meot luisteren, wil je graag kinderen, ga ervoor! En als je denkt dat het echt beter is om nog even te wachten, wacht een paar maanden en zet alles op een rijtje. (financieel, relatie, opvangmogelijkheden etc.) Kinderen zijn echt een verrijking van je leven, ik geniet elk moment van mijn lieve dochter en zou niets anders willen, nou ja, nog een klein wondertje erbij dan!

Weet niet of je er wat aan hebt en sorry dat het zo'n lang bericht is geworden!

 

Het is ook de angst voor het onbekende! Zolang je nog niet bent gestopt met de pil is het toekomstmuziek. En dan stop je met de pil... dan komt het ineens angstig dichtbij.
Mijn partner raakte ineens in de stress toen ik hem de positieve test liet zien. (trauma door scheiding met kind) Nu is alles prima en hebben we twee lieve meisjes.

Onzekerheden houd je altijd! Dus probeer er lekker van te genieten.
En de vraagtekens over je vruchtbaarheid, ja dat zul je moeten afwachten. Ik heb ook 14 jaar de pil geslikt en was gewoon met 4 maanden al zwanger.
Reken er gewoon op dat het een jaar gaat duren. 80% van de vrouwen is binnen het jaar zwanger, 90% na twee jaar.

 

]

ik heb heel erg getwijfeld aan mijn vruchtbaarheid en had vanaf het begin een voor gevoel dat we niet op de natuurlijke manier zwangr konden worden. en wonder boven wonder werden we wel spontaan zwanger (maar mijn vriend was al onderzocht en zou een week later nadat ik posi teste na de gyn) voor ons was het dus nog "op het nippertje"

twijfel, heel erg toen ik eenmaal zwanger was en soms nog steeds.

 

Hier nu sinds het begin van dit jaar gestopt met de pil. En het twijfelen is toegeslagen: 'kunnen wij het wel', 'hoe gaan we het regelen', 'kunnen we het betalen', etc. etc. etc.

Uiteindelijk zullen die twijfels wel weggaan maar ik denk dat iedereen wel eens twijfelt over zo'n belangrijke beslissing als het krijgen van kinderen.

Ik twijfel nu ook dagelijks (vooral omdat ik nu een paar daagjes overtijd ben) of ik uberhaupt wel vruchtbaar ben. De tijd zal het leren denk ik..

En tot die tijd: ik blijf door twijfelen, hopen, overdenken...

 

Ahaa, ook ik ben een half jaar geleden gestopt met de pil. Wij zijn nu 8 maanden getrouwd. Ik herken veel in jouw verhaal. Mijn belangrijkste reden op te stoppen met de pil was om te zien hoe mijn lichaam het op eigen kracht redt, net als jij. Alleen een kinderwens was er in september zeker nog niet. Ook ik heb de pil veel doorgeslikt, m.n. vanwege zoveel menstruatiepijnen dat ik er ziek van thuis lag (en ik kan wel aardig wat hebben, meld me vrijwel nooit ziek met wat dan ook). Dus ik plande mijn menstruaties zo'n 4 a 6 keer per jaar op gunstige momenten (lange weekenden e.d.), zodat ik rustig thuis kon zijn.

Ook wij hebben/hadden twijfel (zie het topic 'zenuwachtig' voor mijn verhaal, misschien heb je er iets aan).
Ik heb twee boeken besteld en ben begonnen met lezen in het boek 'zwanger worden voor kinderwensers en twijfelaars'. Met name vanwege dat laatste woord hoopte ik antwoorden te vinden in het boek. Ik weet niet eens welke vragen ik precies had of wat ik zocht, maar wat ik wel weet is dat door het lezen van het boek (alleen de eerste helft, de rest gaat over 'als het niet vanzelf gaat') van mijn twijfel af ben: ik wil kinderen.

Het andere boek dat ik heb besteld is 'Heavy Shit! Eerlijk over ouderschap'. Hier heb ik tot nu toe minder aan gehad, zou het niet direct aanbevelen.

Wat mij ook heeft geholpen is denken aan de iets verdere toekomst. Ik zag mezelf zeker met kinderen. Ik heb zoveel liefde te geven (mijn man wordt er weleens gek van) en zoveel drang in mij om te zorgen (mijn man is verwend, haha). Ik denk ook echt dat ik ooit een hele leuke en goede moeder ga worden. Dus mijn conclusie uit dat beeld van de verdere toekomst was dat ik wel kinderen wil, maar nog niet nu... alhoewel...

Wat mij ook heeft geholpen is hier op het forum wat lezen en ook het bekijken van foto's van kinderkamertjes en geboortekaartjes. Niet zozeer vanwege de interesse, maar puur om te kijken wat het met mijn gevoel doet.

Op dit moment dek ik vooral dat mijn hart en mijn hoofd het nog niet eens zijn met elkaar. Mijn hart roept voor 200% ja en mijn hoofd zegt nog even nee...

Ik hoop dat je er iets aan hebt. Tot die tijd vooral zorgen voor een voorraadje condooms.

 

Iedere beslissing die van invloed zal zijn op de rest van je leven, zal twijffels met zich mee brengen.
Het is goed dat je zoiets niet zomaar instapt en probeerd om alles op een rijtje te hebben voor dat je er aan begint.
Echter, het is moeilijk in te schatten wat het krijgen van een kind precies aan veranderingen meebrengt.
Er zullen dus altijd twijffels blijven tot dat je je daadwerkelijk in de situatie bevindt.
Heb vertrouwen, in jezelf, in je relatie en in je lijf..
Je kan het aan en zal een super mama zijn!