Hier ons verhaal: Het begon zondag 1 juli, we zitten op terras lekker wat te drinken. Ik zeg tegen jeroen, nou volgens mij zit ik hier gewoon met weeen. Hij begon te lachen want ik had al zo vaak voor weeen gehad, en dan weet je ook niet meer of het nu wel echt is of niet. Maar deze waren toch wat heftiger. Rond 17.00 uur zijn we weer naar huis gegaan en de weeen hielden aan, maar nog heel goed op te vangen. Het is een uur of 19.00 uur en we gaan maar eens de tijd bij houden. En ja hoor netjes rond de vijf minuten. Rond 21.00 uur hebben we de verloskundige gebeld en die was er ook zo. Ook gelijk mijn zus gebeld om tom op te halen. De verloskundige was er en we gingen naar boven, nou zegt ze je mag naar het ziekenhuis. Ik zeg wat! Ja ik had al zes cent ontsluiting. De weeen waren nog steeds goed op te vangen. Even op mijn zus gewacht en ondertussen mijn moeder gebeld want die wou er graag bij zijn. Rond 22.15 uur waren we op het ziekenhuis. Om 23.00 uur hebben ze de vliezen gebroken en toen brak de hel los. Wat een heftige weeen zeg. Erg moeilijk om op te vangen. Om 0.15 uur mocht ik persen en om 0.25 uur was Lars er. Al met al was het een snelle bevalling, vooral het omschakelen naar het persen vond ik erg moeilijk. Ik kijk er verder goed op terug, de volgende dag mocht ik lekker al naar huis. Lars doet het goed hij is een tevreden kereltje. Groetjes Marianne.
Gefeliciteerd en wat een voorspoedige bevalling.. alleen beetje heftige weeen op het laatst. Maar een positief gevoel is goed! Lars, mooie naam!