de gedachte...

Nee, ik herken het niet.
Juist omdat het zwanger worden en blijven niet helemaal vanzelf ging, vind ik het hierna mooi geweest. Bij de eerste duurde het erg lang en werd ons verteld dat het niet zou lukken zonder icsi. Uiteindelijk toch spontaan zwanger! De tweede keer werd een MA. De derde keer dreigde mis te gaan door een groot stolsel in mijn bm.
Ik heb dit keer het eerste en tweede trimester zowel fysiek als mentaal als zwaar ervaren.
Er is niets zo veranderlijk als een mens, maar in principe vind ik het welletjes hierna.
Wel ben ik ontzettend dankbaar dat ik spontaan zwanger ben geworden, terwijl dat in theorie niet mogelijk was volgens de gyn, en dat ik twee keer een zwangerschap heb mogen uitdragen.

 

Ik herken dat wel, ik ben 23jaar en heb 2 kindjes. Wij zouden binnenkort voor een derde kindje gaan maar het gedacht dat het mijn zwangerschap zal zijn en de laatste keer een baby thuis vind ik nu al heel raar.. en ik ben nog niet eens zwanger haha!

 

O ik herken dit zeer zeker! Ik wilde na de jongste nog heel graag 1 x zwanger worden, maar mijn man niet. Hij vond zich te oud worden. Hij is 43 en ik 34. Maar in ineens vd zomer zei hij dat hij er toch nog 1 x voor wilde gaan ! Toen bleek ik ineens heel snel zwanger, helaas werd dat een miskraam. En ook daarna gelijk weer zwanger! Hoewel we heel veel angst hadden en hij daarna echt niet meer wilde, mocht het mis gaan, gaat t nu goed en mogen we in nov als alles goed blijft gaan onze 4e wonder in onze armen sluiten, en het derde kindje dat in ons gezin op zal groeien.

 

Ja hoor,hier het zelfde!
Bij mijn 2de tranen gelaten na de 30wk omdat ik langzaam afscheid ging nemen van het zwanger zijn.
We zijn toch in verwachting van de 3de en heb met mezelf afgesproken dat ik nu al afscheid ga nemen,extra geniet en strak ga genieten van alle lieve vriendinnen die kindjes gaan krijgen.
Ik denk dat het gevoel er altijd zal blijven!

 

jaaaa... ik mis mijn zwangerschap enorm! Wij willen nog wel een tweede, derde en wellicht vierde, maar zie nu al op tegen de laatste keer zwanger. gelukkig duurt dat ook nog heel lang

 

Hier voor de zevende x zwanger, van ons derde kindje en tweede kindje uit m'n buik. Oudste komt uit China .

5 ma s gehad..

Zwanger worden moet via iui of icsi D.

We hebben nog 1 cryo over.

Gevoelsmatig zouden we de cryo ook nog willen opmaken, maar ons huis, auto, financiën en toch wel druk gezinsleven heeft voor ons de doorslag gegeven. Dit is ons laatste kindje mijn laatste zw. En deze x vliegt de tijd ook echt voorbij.. Ik probeer bewust er van te genieten en niet te veel zorgen te hebben ( weeenremmers al gehad, verweekte bmm)..

 

Ja, ik herken het ook wel. Ondanks mijn voorgeschiedenis hoop ik van harte dat ik na deze zwangerschap nog een kindje mag dragen. Ik zal vroeg in de overgang komen, tussen 38 en 40 en ben nu ruim 32. Deze zwangerschap heeft 3 jaar op zich laten wachten. Dus ja, zal het nog een tweede keer lukken? Ik hoop het wel heel erg!

 

Heel herkenbaar. De zwangerschap van de eerste ging niet vlekkeloos. Heftige pre eclampsie gekregen en na een week ziekenhuis opname is onze dochter gehaald met een spoedks met 33.3 wk. Hierna ging het even nog veel slechter met mij en dochter heeft ook een hele zware start gehad.
Voor mijn vriend is dit de reden geweest om te besluiten dat 2 kindjes genoeg is terwijl hij er altijd drie wilde. Bij mij was het juist omgekeerd.

Nu zwanger van de tweede en vooralsnog gaat alles helemaal goed in de zwangerschap. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten, want heb ook nog het eea in te halen van de vorige keer, maar zou het zo graag nog een keer meemaken. Maar dat is wel heel afhankelijk hoe deze zwangerschap verder verloopt.

 

Dat herken ik ook wel.
Door een chronische ziekte hadden we voor de zwangerschap van onze dochter al besloten dat we het bij eentje wilden houden. Dus die zwangerschap heb ik echt geprobeerd zoveel mogelijk te genieten. Alles gedaan wat ik wilde doen (bellypaint, 3d/4d echo's etc) en toen is onze dochter geboren. Twee jaar lang heeft er niks gekriebeld, maar ineens kwam daar het gevoel....een tweede kindje zou toch wel heeeel erg leuk zijn.
Manlief had er zelf ook al eens over gedacht maar nooit ter sprake gebracht, omdat hij zeker wist dat ik het niet zou willen.
De knoop doorgehakt en toen waren we zwanger van nummer 2. Dit wordt wel écht de laatste (bewust dan) en ik vind het een heel raar idee dat ik dit nooit meer mee ga maken.
Mijn zwangerschappen verlopen op zich prima (al gebruik ik wel veel medicijnen en zo) en ik vind het getrappel in m'n buik zo fijn! Zo dichtbij ga je je kindje nooit meer hebben en dat ga ik echt wel ontzettend missen.
Ook vliegt deze zwangerschap voorbij (nog sneller dan bij de eerste), dus ik probeer echt zoveel mogelijk te genieten.

 

Ik ben ook al een beetje afscheid aan het nemen van het zwanger zijn. Vriend wil zoals het er nu voor staat maar 1 kindje, omdat we financieel en qua ruimte krap zitten. Hij heeft wel groeimogelijkheden in zijn werk, maar de vraag is hoe lang dat duurt in deze tijd. Sowieso wil hij de eerste 5jr geen tweede. Omdat ik ook fulltime werk lijkt het mij ook moeilijk met 2 kleintjes, dus ik ben het wel met hem eens. Ik ben bijna 32, dus als we over een jaar of 5 nog een tweede willen moet ik er ook rekening mee houden dat het misschien niet meer kan ivm leeftijd. Vriend is jonger.

Wat ik wel heel erg graag hoop te mogen meemaken is een natuurlijke, spontane bevalling. Lijkt me zo bijzonder om mee te maken...
Onze baby is nog niet ingedaald en ik heb totaal geen voortekenen in de zin van harde buiken of gerommel, dus ik hou wel rekening met een ingeleide ziekenhuisbevalling of kunstverlossing. Maar ik hoop zo dat het spontaan en natuurlijk gaat verlopen...