Als alle drie je kinderen de man niet aankijken en bedanken heb je inderdaad langer geleden al iets fout gedaan. Als je de kinderen er nou op het moment zelf op wijst, en ze weigeren dan nog te bedanken dan zou ik het iets meer begrijpen. Hoewel ik niet zo snel mijn kind een ijsje zou geven en hem dan weer af zou pakken om welke reden dan ook. Het lijkt me inderdaad dus niet zo'n leuke moeder.
Mijn kinderen heb ik nooit gezegd dat ze dankjewel moesten zeggen. Ik doe het zelf en dat zijn de stuk voor stuk allemaal na gaan doen. Gaat gewoon vanzelf. Met het juiste voorbeeld, zullen je kinderen doorgaans echt juist volgen. (En ja, ik ben me ervan bewust dat er andere dingen zijn waarop je wel consequenties moet stellen, maar als het gaat om sociaal gedrag werkt doorgaans toch heel simpel het goede voorbeeld ).
Ja, zo heb ik dat ook gedaan. Alledrie hebben ze het opgepikt (ok, de een wat sneller dan de ander, maar goed). Ik heb nooit gezegd "wat zeg je dan?".
Zo doe ik het ook! Ik zeg dank je wel, om zo het goede voorbeeld te geven. Mijn kinderen hebben dit opgepikt en zeggen het nu uit henzelf. Ik ben niet zo van "wat zeg je dan?". Het komt dan niet uit het kind zelf en is niet gemeend. Als ik biivoorbeeld op een verjaardag een kind een cadeau geef en het moet verplicht "dank je wel" zeggen, hecht ik daar minder waarden aan, dan aan een kind wat het uit zichzelf zegt. Een voorgezegd "dank je wel", is geen sociaal gedrag, maar aangeleerd gedrag.
Kwam ze daar nu pas mee? Had ze niet gewoon direct goede manieren kunnen meegeven. Had haar die ijsjes gescheeld. Ik ben voor goede manieren, maar kan me niet voorstellen dat de aap nu pas uit de mouw kwam. Wat en aandacht geile moeder.. jammer.. gemeen..? zou eerder denken psycho.. zielig voor die kids joh ... zo op deze manier..
Dankjewel zeggen is toch sowieso aangeleerd. Of je nu zegt:"wat zeg je dan", of ze het voorbeeld geeft door zelf dankjewel te zeggen, in beide gevallen geef je je kinderen iets mee in de hoop dat ze het oppikken.
Veel reacties zijn weer typisch voor zp. Als het stukje was geschreven vanuit het meisje dat achter de toonbank stond over die ondankbare kinderen die haar niet eens aankeken, laat staan bedankten, dan waren de reacties waarschijnlijk ongeveer zo geweest: onbeschoft zeg die kinderen, hoeven mijn kinderen niet te flikken. Had ik gelijk het ijsje in de prullenbak gegooid Vind het zelf ergens wel een goede actie. Erger me met enige regelmaat rot aan kinderen. Laatst bij de kassa een jochie dat een scène stond te maken. Moeders deed niks. Kreeg ie nog een snoepje ook. Of kinderen die heel hard roepen dat ze iets willen, vragen ho maar. Met Sint Maarten niet dankjewel zeggen maar heel ondankbaar zeggen: eentje maar? Of dat je de buurkinderen nog wat extra's komt brengen omdat je veel over hebt en dan naar je hoofd krijgt: die heb ik al zoveel. Of: die lust ik nieeeeet. Ik kon het vroeger direct inleveren hoor. Dan krijg je niks.... Deze moeder voedt tenminste op. Weet zeker dat de kinderen hiervan geleerd hebben. En ze krijgen vast nog wel weer een ijsje. Eentje waarvoor ze netjes bedanken.
Ik denk dat mijn kinderen dan gewoon heel raar zijn.. Mijn kinderen zijn 2 en 4 jaar oud en zeggen lang niet altijd uit zichzelf dank je wel op zo'n moment. Ik heb al ontelbare keren tegen ze gezegd 'wat zeg je dan?' En ben bang dat ik het ook nog heel vaak moet gaan zeggen (wat ik overigens geen probleem vind). Ze zijn nog veel te jong namelijk om de sociale regels al door te hebben, ze begrijpen nog helemaal niet waarom je dat moet zeggen, wat het voor de ander betekent etc. Maar ik leer het ze nu aan en van daaruit groeit het besef en zeggen ze het op een gegeven moment uit zichzelf, tegen de tijd dat ze wel oud genoeg zijn om de sociale regels echt vanuit henzelf te begrijpen.
Dit dus. Waarschijnlijk was ze het altijd maar voordoen, vragen of ze dank je wel willen zeggen of dat ze iemand aan moeten kijken als je tegen ze praat wel zo schijt zat dat ze het dit keer zo heeft aangepakt. (en misschien heeft ze de vorige keer wel gezegd dat , als ze de volgende keer geen dankjewel zeggen ze de ijsjes weg zou gooien en dus heel consequent haar 'belofte' heeft uitgevoerd)
Precies dit. Mijn dochtertje is 3 en die zegt ook bijna nooit uit zichzelf 'dank je wel'. Ze is zo blij met haar ijsje dat ze meestal zo haar rug toedraait en weg wil lopen. Ik zeg dan idd "wat zeg je dan?" en vervolgens zegt ze netjes dank je wel tegen de meneer/mevrouw. En ik geef haar echt wel het goede voorbeeld.. maarja het is een kind van 3 dus wat verwacht je? die zijn meestal te enthousiast om te onthouden dat ze ook nog dank je wel moeten zeggen. Ik vind het een rotstreek van de moeder in het verhaal. Wat leren je kids ervan? dat ze eten zomaar weg mogen gooien? Dat terzijde vind ik het iets van wreedheid hebben, ook omdat ze het zo triomfantelijk verteld. Met kinderen moet je nou eenmaal geduld hebben en leg je sommige dingen wat vaker uit voordat ze het automatisch doen. Het was een ander verhaal geweest wanneer ze de kinderen had gevraagd dank je wel te zeggen en ze zouden het niet doen.
Precies, ze zijn daarvoor nog erg jong. Dat komt ergens als ze op de kleuterschool zitten, is hier de ervaring.
Deze moeder voedt niet op. Dat heeft ze niet gedaan, anders gaan niet AL je drie kinderen zonder enig dankjewel dat ijsje op staan vreten. Ze had gewoon eerder moeten beginnen en zelf het goede voorbeeld moeten geven. Maar van iemand die dan op deze manier reageert als ze het eindelijk eens zat is, verwacht ik eigenlijk niet dat ze dat goede voorbeeld kan geven. Jammer dat ze zoveel erkenning krijgt op facebook. Heel jammer.
Vind het nogal hysterisch, op zo'n manier je (opvoed-)punt maken. Zonde van het ijs, ook. Maar he, hoeveel likes zou je krijgen als je gewoon normaal doet. Of perfect
Inderdaad, mijn dochter is ook 3 en ik heb zo ongeveer hetzelfde verhaal als jou. En voordat ze leerde praten heeft ze mij toch al heel vaak "Dankjewel" horen zeggen, dus eigenlijk heb ik dat al heel vaak voorgezegd. Maar nu vind ik haar oud genoeg om het zelf te kunnen zeggen. Dat wil ik haar niet gaan voorzeggen.... Vandaar dat ik zeg: "Wat zeg je dan?"
Nee joh jou kinderen zijn echt niet raar! Mijn oudste is nu ruim 5,5 en sinds kort doet ze het uit zich zelf. Mijn middelste van 3 vaak ook, maar zij pikt dit soort sociale dingen snel op. Is eerder een uitzondering. Het verschil is dat ik het ze aanleer door het voor te doen en niet door het ze verplicht te laten zeggen. Ik mag het toch anders doen dan jou
Maar hoe lang duurt het dan tot ze dat zelf zeggen? Ik zou eigenlijk zelf not amused zijn als een driejarige iets van me krijgt, hij geen dank u zegt en zijn moeder vervolgens ook geen aanstalten maakt om het hem te laten zeggen. Waarom moet je wachten tot het vanzelf gaat? Wat is er mis met aanleren dat dat iets is wat beleefdheid heet?
Ik zeg ook altijd :wat zeg je dan? Daar leren ze het van. Als ik dank je wel zeg als zij iets krijgt, dan leert ze toch niet dank je wel zeggen! Dan denkt ze juist dat ik het zeg en zij niks hoeft te zeggen. Geloof niet dat een kind dat op die manier leert. En ijsjes weggooien vind ik al helemaal niet de manier.
Ojee, begrijp me niet verkeerd; ik vind het juist heel erg mooi dat iedere ouder anders opvoedt! Leven en laten leven Ik heb het alleen nog nooit meegemaakt in mijn omgeving dat ouders hun kinderen niet leren om dank je wel te zeggen maar het alleen voordoen zodat de kinderen het uit zichzelf gaan oppikken. Een beetje wat hierboven staat; als ik het steeds zou zeggen als mijn kids een worstje krijgen bij de slager, denk ik niet dat ze het voor de middelbare school uit zichzelf zouden gaan zeggen, want ik doe het toch al? Maar ieder kind en iedere ouder is anders dus als het voor jullie werkt, heel mooi!
nou qua bovenstaand argument is mijn boodschap bij de oudste iig aangekomen. Ik vertelde haar dit verhaal (om eens te laten horen dat ik nog echt niet zo'n stoute mama ben) en ik had dus echt iets verwacht van: ooo wat een lelijke mama of wat zielig voor die kindjes... Het is wat ze zei was: wat een eetverspilling