Beste dames, Gisteren waren me schoonouders hier en we hadden het over de bevalling. Zei me schoonvader opeens, ja vroeger ging het kind altijd voor de moeder in noodsituaties, je had geen keuze. Toen moest ik hier toch even over nadenken. Is dat nog steeds zo in Nederland of is dat de keuze van de partner? Ook al ben je niet getrouwd en alleen samenwonend? Ik had het er later met mijn partner over en hij zou altijd voor mij willen kiezen als je eventueel in zo'n situatie terecht zou komen. Wat weten jullie hiervan en welke keuze zouden jullie maken? Wil er helemaal niet over nadenken hoor maar toch vind ik dat ik er even bij stil moest staan. Ik zou denk toch ook voor mijn eigen leven kiezen of ben ik nu een egoist? en een slechte moeder?
Hmm, da's een lastige vraag. Ik weet niet wat voor procedures ze hanteren heden ten dage. Als ik eraan denk zal ik het mijn VK vragen als ik weer zwanger ben. Zou het ook niet een hoop aan de situatie liggen? Als 1 van de 2 een veel hogere overlevingskans heeft dan de ander, dan is de beslissing snel gemaakt. Verder denk ik dat tegenwoordig er niet echt een 'bewuste' keuze gemaakt kan worden: in het ziekenhuis zullen ze altijd hun best doen om zowel moeder als kind te redden.
Ik weet het niet, maar ik zou het logisch vinden als moeder voor gaat, wanneer er een situatie is waarin slechts één van beide gered kan worden. Zéker als moeder al meer kinderen heeft. Hoe verschrikkelijk het ook moet zijn om als ouders een kindje te verliezen, om als kind zonder je moeder verder te moeten lijkt me nóg traumatischer. Er zal vast worden overlegd met moeder en vader als de situatie dit toelaat, maar als er een acute levensbedreigende situatie is, zal dat niet altijd kunnen. Dan is het een keuze: of je probeert er één te redden, of je laat ze allebei doodgaan. Hoe moeilijk die keuze ook mag zijn, ingewikkeld is hij niet.
Ik heb hier wel over overlegd met mijn man. Ik kies ervoor om zelf te blijven leven... heel hard maar mijn redenatie is dat we samen altijd nog kunnen proberen nog een kindje te krijgen of misschien via pleegzorg of adoptie. Ik zou natuurlijk helemaal kapot zijn als we ons kleintje nu nog verliezen, maar ik kies voorlopig toch nog voor mij zelf.
Volgens mij gaat de moeder juist altijd voor het kind in noodsituaties. Tenminste, zo heb ik het begrepen. Ik denk dat er wel een beleid voor is, dat het niet door de vader wordt besloten of per arts/ziekenhuis verschillend is. Of degene die de meeste kans maakt om het te halen? Zodat in ieder geval niet beide overlijden? Ik weet het dus eigenlijk niet, ben er wel benieuwd naar nu.
Ja ik ben ook echt benieuwd want kan er niks op internet over terugvinden.... Ik moet pas volgende week weer naar de vk voor ik het kan navragen...
Moet zeggen dat ze bij mij wel erg veel risico hebben genomen. (1e zwangerschap) Had toen hele ernstige vergiftiging en op den duur kwam er HELLP bij. Ze hebben het 3 weken gerekt (tot week 34) ten gunste van de baby omdat HIJ het wél nog goed deed in de buik. Het was in dit geval dus de moeder die erg ziek was. Pas toen ik echt op het randje lag hebben ze met spoed ingeleid. keizersnee kon al niet eens meer ivm bloedwaardes. Paar uur langer was ik er sowieso niet meer geweest. Mijn waardes knalden per uur achteruit. Gelukkig hoorde ik achteraf pas hoe kritiek het was maar ben er wel van geschrokken dat ze best ver gaan... Ze zullen deze keer ook niet meer zoveel risico nemen maar toch... (moet er niet aan denken brrr) achteraf hadden ze 1 of 2 weken eerder actie moeten nemen. Had ook veel aan herstel gescheeld maar ze zijn met prematuurtjes toch erg voorzichtig Op zich is het best goed om je dit soort dingen af te vragen en eventueel te overleggen met de artsen...
Ik begreep altijd dat dit vroeger zo was opgelegd door de "kerk" (weet niet welke dan, katholiek, protestants?). Een kind erbij is een zieltje erbij, die moeder hadden ze al zeg maar.... Denk dat ze nu eerder voor de moeder kiezen in een noodsituatie, mocht die keuze er uberhaubt zijn, zal niet zo vaak meer voorkomen ook denk ik. (hoop ik)
In geval van leven of dood kiest de arts, en die kiest voor de moeder. Maar het komt bijna nooit voor dat de keuze of of is.
Ik zelf zou die keuze niet hoeven maken als het slecht gaat met mij en de kleine. Mijn vriend heeft een tijdje terug an aangegeven dat hij ten alle tijden voor mij kiest. Hij zegt ik heb voor jou gekozen en ik wil graag met jou verder gaan. Verschrikkelijk om ons kind te moeten verliezen, maar zonder jou een kind zie ik ook niet zitten.
Voor iedereen die over haar vriend spreekt, in medische noodsituaties heeft hij dus geen beslissingsrechten, dat heeft hij alleen als hij je man is. Je ouders zullen dan dus mogen beslissen wanneer jij handelingsonbekwaam bent. Dit is in Nederland ook niet notarieel te regelen, wij hebben een verklaring laten opstellen dat mijn vriend alles voor mij mag beslissen (en ik voor hem), met de opmerking van de notaris erbij dat dan waarschijnlijk het ziekenhuis dit ook in medische situaties accepteert. Maar mijn vriend heeft nu dus ook het recht om op mijn naam een lening af te sluiten. De katholieke kerk heeft een paar jaar geleden nog een moeder zalig verklaard. Zij koos ervoor haar borstkanker niet te laten behandelen, omdat haar ongeboren kind dit niet zou overleven. Toen haar (gezonde) zoon geboren werd, was zijn moeder niet meer te genezen en is ze korte tijd later aan de kanker overleden. Ik denk dat de situatie waarin de moeder niet aanspreekbaar is en er gekozen moet worden tussen moeder en kind, zo acuut is, dat het de arts is die de beslissing zal maken. Anders de moeder. Vraag me inderdaad af wat hier de protocollen voor zijn.
Daar heb ik de laatste keer dat ik zwanger was ook aan gedacht. In geval dat het kind veel meer overlevingskans heeft dan ik zelf (dus als mijn kans echt nihil is), wil ik dat ze voor mijn kind kiezen. Maar als het of het kind of ik is, dan wil ik dat ze voor mij kiezen. Het klink heel hard en egoïstisch en natuurlijk wil ik niet voor die keuze staan maar als het écht moet.. Ik heb namelijk al een dochter en het idee dat ik haar zou moeten achter laten...... We moeten natuurlijk ook aan haar welzijn denken als we die keuze moeten maken.
Ik heb in zo'n situatie gezeten. Ze kiezen voor de moeder. Zelf krijg je geen keuze. Je krijgt de mededeling; We gaan nu je kindje halen, we kiezen voor jou... Een vrouw kan altijd weer een kindje krijgen. Je partner kan jou niet opnieuw krijgen. Klinkt erg cru en naar, maar zo zien ze het. Moeders leven is op zo'n moment belangrijker. Je wereld stort in op zo'n moment en je oermoederinstict zegt dat ze voor de baby moeten gaan, maar je hebt totaal geen keuze. Gelukkig zijn we er nu alletwee nog!
lijkt mij toch dat de mama's met al een kindje voor zichzelf kiezen? anders verkies je je ongeboren kind boven je al geboren kind...ik zou gelijk voor mezelf kiezen en mijn man ook, en mijn ouders ook...zou me er ook neit schuldig over voelen...of klinkt dat nu heel ego?
Zolang de baby nog niet geboren is, heeft het kind nog geen rechten... Dus in geval van levensbedreigende situaties kiezen ze voor de moeder. Let op dit betekent niet dat als een moeder er "psychisch door heen zit" bij bv 37 weken zwangerschap ze daarom ingeleid kan worden... Het gaat echt om situaties als bv het HELLP syndroom. (Als de moeder 'doodziek' is dan leiden ze een bevalling in ongeacht de termijn van de zwangerschap of doen ze zelfs een keizersnede)
Lijkt me een beetje apart... ik heb een samenlevingsovereenkomst met mijn vriend gesloten waarin allerlei dingen staan over voor elkaar zorgen etc. Lijkt me dat hij dan ook namens mij mag beslissen. Tegen de tijd dat mijn ouders er zijn is het waarschijnlijk te laat... En dan heb je ook nog geregistreerd partnerschap, denk dat je dat ook daarbij hebt.