Hallo iedereen, Mijn relatie loopt sinds de geboorte van de kleine al eigenlijk niet helemaal lekker. En dit is helaas geheel aan mijn kant. Mijn vriend doet alles om het mij naar de zin te maken maar ik heb altijd wel een 'lang' gezicht. Dit doe ik niet met opzet want zou het graag willen veranderen weet alleen niet hoe. Hij zei net nog tegen mij; jij bent het enige wat ik in mijn leven heb, ik wil alles doen zodat jij gelukkig bent, maar helaas ben je al een hele tijd alleen maar ongelukkig en dit straal je ook uit. Ik vind het echt erg om mijn vriend zo te zien dat verdient die echt niet. Als die een keer wat zegt heb ik alleen maar een grote mond, waardoor hij dus op zijn tenen moet lopen. Hij zegt ook dat ik alleen maar met zp bezig ben al zolang ik lid ben, ik verveel me altijd, en als mijn vriend en ik samen thuis zijn, vakantie of weekend hebben verveel ik me dus wederom ook altijd. Ik ga het liefste altijd naar school of stage zodat ik het huis kan ontvluchten. Niks is meer goed. We hebben niet veel geld om leuke dingen te doen want we doen alles van 1 inkomen. Dus er even tussenuit gaan of een avondje uiteten dat gaat moeilijk. We leven langs elkaar door. Als we samen thuis zijn en ik verveel me, ga ik maar op zp terwijl hij zich dan ook gaat vervelen omdat ik alleen met me neus achter de laptop zit. Ik waardeer niks meer, wil geen sex meer ( dit komt ook mede omdat het niet meer fijn is, doet pijn etc. ) In de zwangerschap en daarvoor hadden we meestal iedere dag ofwel een paar keer in de week sex nu is het maar 1x in de maand of in de 2 maanden. Ik wil er wel wat aandoen maar ik weet niet wat, ik beloof steeds verbetering maar ik doe het uiteindelijk toch niet. Het pijnlijkste is dat mijn dochter pas 14 maanden is en we zijn zelf al bijna 7 jaar samen. Ik wil haar de pijn en ellende sparen. Maar vl zegt dan weer we zijn alleen nog samen voor T, dat weet je zelf ook wel. Ik wil weer levendig worden, waarderen wat ik heb, van mijn vriend houden. Hij is zo lief, waarom kan ik dat dan niet zijn? Waarom sluit ik me van iedereen af? Is het echt op? Of kan het nog slagen als ik echt mijn best ga doen? Ik weet dat als die een andere vriendin zou krijgen ik kapot zou gaan van binnen, dan heeft zij alles wat ik ooit had. Liefs mij xx
is het niet misschien dat je een depressie hebt? Als ik het zo lees herken ik er heel veel van in je verhaal. Ik hoop dat alles bter voor je gaat worden en dat je je weer lekker in je vel gaat voelen
Dit hebben me al meerdere mensen gezegd, maar ik zou het echt niet weten, op school en tegen andere mensen ben ik juist de vrolijkheid zelf, alleen thuis niet.
Ik denk dat jullie echt wel gelukkig kunnen zijn. De problemen die jullie hebben zijn nier onoplosbaar, als ik het zo lees. Het komt op mij over alsof de sleur in jullie relatie zit. Je geeft aan niet genoeg geld te hebben om avondje uit te gaan. Je kan het ook thuis gezellig maken. Doe kaarsjes aan, kook lekker en uitgebreid, dvdtje kijken of met een glaasje wijn lekker op de bank zitten. Jullie zijn 7 jaar samen en hebben een kindje. Dat is niets voor niets. Dus bedenk je waarom je ook alweer voor hem bent gevallen. Over de seks-problemen. Als je pijn hebt en je hebt andere problemen is het niet een idee om naar een seksuoloog te gaan of een andere arts die je kan helpen met de pijn van seks? Misschien is relatietherapie een idee?
lastig meid, Misschien eens goed bij jezelf te raden gaan waarom dan, je weet in ieder geval dat je het bij jezelf moet zoeken. Zet alles eens voor jezelf op papier om het perspectief te zien. Soms helpt het dan om meer inzicht te krijgen en kan je er vaak wel wat mee. Het leven is een feestje maar je moet zelf de slingers ophangen. Dan maar een avondje geen ZP,FB en pak eens een bordspel of samen een leuke film kijken op de bank en tegen elkaar aan zitten. Misschien zit er toch iets meer achter en kan je eens met een proffesional gaan praten ? Ik hoop dat er hier iets mee kan meis, want je dochter is wel het vechten waard en je vriend zo te horen ook. succes en sterkte
Wat naar voor je zeg, kan me voorstellen dat je hier verdrietig van wordt. Het is niet leuk voor je vriend maar ook zeker niet voor jou. Hebben jullie relatietherapie al overwogen?
Ja maar ben je de vrolijkheid zelve of doe je alsof je vrolijk bent? Dat is natuurlijk een groot verschil Ik zou zeggen laptop weg en eens langs de huisarts want het klinkt depressief zoals je het omschrijft dus misschien tijd om hulp te zoeken.
Ik zou mezelf even een schop onder kont geven en naar de huisarts gaan. Het klinkt inderdaad als iets van een depressie. Wellicht helpt een goed gesprek met een psycholoog?
De eerste 2 alinea's van jou geven me echt hoop. Het grootste probleem ligt bij mij. Naar een arts of iets dergelijks gaan is wel een idee. Echter in relatie therapie geloof ik niet en ik denk ook niet dat mijn vriend dat zal doen. Hij houd echt veel van mij maar het moet van mijn kant komen wat dus absoluut niet komt. Ik heb ooit gelezen dat hoe minder sex je hebt hoe minder zin je hebt, maarja in onze huidige situatie ga je echt niet lekker te lopen kroelen als ik net een bakkes tot daar achter heb gegeven. En als hij me daar op aanspreekt zeg ik ook nog altijd, ja boeit mij wat, ja interesseert me niet. Ik wil helemaal niet zo een bitch zijn, vroeger was ik echt spontaan. Hij zegt ook altijd als ik je nu moest tegenkomen zou ik echt niet voor je kiezen je was altijd zo spontaan. Ik wil het echt weer maar in mijn ogen weet ik niet hoe dat moet.
Ik vraag me af of jullie relatie idd het probleem is. Ik lees in je verhaal nergens terug dat het hierdoor zou komen. Ik heb meer het idee dat je behoorlijk in een sleur terecht bent gekomen. Werk je? Of heb je hobby's ofzo? Dat je buitenshuis wel vrolijk bent is logisch. Je man gaat er niet meteen vandoor als je hem afsnauwt, de buurvrouw wel. Ik denk eerlijk gezegd dat je er niet gelukkiger van gaat worden als je weggaat bij je vriend. Zeker omdat alles goed ging tot aan de bevalling en sindsdien alles anders is. Ik zou eerst uitsluiten of je geen depressie, of flinke dip, hebt. Succes, het is niet fijn als je niet lekker in je vel zit.. Edit.. En daarbij vind ik dat je het aan jullie dochter verplicht bent om tot het gaatje te gaan om de relatie te redden. Zodat je ooit oprecht tegen je dochter kan zeggen dat je er alles aan gedaan hebt..
Oh sorry, tegen de tijd dat ik het typte hadden er al meer gereageerd. Het bovenste is voor jongemama 22. Ik wil niet depressief zijn, en waarom zou ik dat dan moeten zijn? Wat moet ik tegen de dokter zeggen? Alles wat zo simpel leek, lijkt nu zo ingewikkeld, dadelijk denken mensen dat ik gek ben ( niet dat ik andere mensen zo bekijk ) maar mensen hebben hier al snel een oordeel. Ik wil mijn gezin zo graag terug. Mijn vriend is nu verdrietig met de auto een rondje gaan rijden om zijn gedachtes te ordenen, ik vind het echt erg.
Manyana, hele gekke vraag misschien maar wat voor anticonceptie gebruik je nu ? Ik had dit namelijk na de geboorte van mijn zoon ook en ik bleek dus zo te stuiteren door de hormonen van de Pil. Hier ben ik toen eerst eens mee gestopt , en langzaam aan kwam er weer verandering in. Het ging niet vanzelf en heb hard moeten knokken, maar dat was alvast een eerste stap.
Ik heb meerdere topics van je gelezen, ook over je opleiding enzo. Was zo blij om te lezen dat je weer naar school gaat. Als relatietherapie geen optie is misschien dat je zelf naar een psycholoog kan gaan. Om dingen op een rijtje te zetten en achter te komen wat je nou echt wilt? En aan een relatie moet je samen werken hè. Het kan niet zo zijn dat als jij naar zijn zin bent veranderd dat alles dan weer koek en ei is. Hij zal ook wel dingen doen en zeggen waar jij je niet goed bij voelt in de relatie. Kom op Manyana je kan hier echt wel uitkomen. Schrijf voor jezelf op wat je precies dwars zit in je relatie en probeer dat samen met je vriend te veranderen.
Maar is juist zo dat we het 'vroeger' veel leuker hadden, ik was toen anders dat weet ik zelf ook. Alleen heb ik het gevoel dat ik niet meer zo kan worden. Mijn vriend heeft echt geen negatieve dingen dat is juist het ergste, anders was het makkelijker geweest, ik 'mag' alles, dingen kopen wat ik wil ( doe ik natuurlijk niet ) hij ruimt op, doet afwassen, stelt dingen voor is altijd lief, en ik ben echt een bitch geworden. Ik was ook blij dat ik aan de opleiding begon, helaas was dit maar 3 halve dagen en nu weer een week vakantie. Depressie lijkt me zo een groot woord, maar ik ga morgen zeker de huisarts bellen, misschien kan zij me doorsturen naar iemand die er meer verstand van heeft.
Ik zit in een relatie van 9 jaar nu en kan je vertellen dat elke relatie pieken en dalen heeft, of het nou gaat om de relatie met je moeder of met je man, broer, zus.. Het is maar net welke eisen je steld aan de relatie, wat je wilt en hoeveel je ervoor over hebt. Sterkte ermee!
Daar ben ik niet zo bekend mee, misschien dat iemand hier weet of dat veel hormonen door je lijf geeft ? Komt echt wel weer goed hoor meid, als je er maar voor (wil) knokken , als je er echt niks meer om had gegeven had je nu niet een topic erover geopend.
Als ik het lees denk ik ook een depressie. Misschien is het een idee om je door te laten verwijzen naar eerstelijns psych.. Dan kan je erachter komen wat het probleem precies is. Sterkte iig.
Het klinkt wel een beetje zoals ik me voelde tijdens mijn depressie. Zou het in ieder geval even met je huisarts bespreken (maar dat ging je al doen zag ik). En maak alsjeblieft geen overhaaste beslissingen, ga echt tot het uiterste voor je relatie. Je bent al 7 jaar samen, wat heeft jullie die 7 jaar samen gehouden? Wat ging er voor de geboorte van je kindje anders dan erna? Probeer misschien daar wat dingen van terug te krijgen, misschien dat jij dan beter in je vel zit en je relatie daarmee gered is?
Ik weet het ook allemaal niet, mijn karakter was in ieder geval veel positiever, ik had levenslust, nou interesseert het me allemaal niet meer, al vergaat de wereld, ik kan me er niet druk om maken. Voor de kleine er was hadden we natuurlijk alleen oog voor elkaar nu draait bij mij alles om mijn kleintje, en ik wil haar niet een dagje naar oma brengen want zij is mijn prioriteit nummer 1.