Ik zit een beetje met een probleem. 3 maanden geleden ben ik bevallen van een gezonde dame (met nierstuwing). Een week later kom ik voor het eerst weer op school en vertelt een moeder dat een andere moeder ook ik bevallen (5 dagen na onze meid). Klinkt leuk, alleen was ze pas 24 weken zwanger . 2 weken gingen voorbij en kwam de moeder ook weer op school (kindje lag in het zkhs met alle zorgen eromheen) haar zoontje zit bij mijn zoontje in de klas. We spraken geregeld met elkaar omdat onze kinderen vanaf de psz bij elkaar zaten. ze heeft me wel gefeliciteerd maar niet naar ons meisje gekeken. Ik snap dit heel goed hoor en laat het zijn beloop. weken gaan voorbij, tot vorige week. Na een lange strijd van 11 weken is het kindje een sterretje geworden. We spreken elkaar nauwelijks, omdat ik niet weet wat ik ermee moet. Ik kom iedere dag met een gezond meisje op school en hun hebben na een lange weg een kindje af moeten geven. Ze komt gewoon op school en praat met andere moeders. Tot nu toe wacht ik rustig af, en probeer niet te dicht bij haar te staan (dadelijk vind ze het te confronterend). Maar het blijft door mijn hoofd spoken, 5 dagen na elkaar maar 2 totaal verschillende wegen. Hoe denken jullie erover? wat zouden jullie doen? Ik weet het niet.
Wat kun je ermee? Eigenlijk weinig anders toch? Ze heeft iets intens verdrietigste meegemaakt en dat gun je niemand. Gewoon een praatje mee maken en vragen hoe het gaat wanneer ze weer contact legt. Ik snap dat het moeilijk is want dat zou ik zelf ook hebben maar je kunt haar natuurlijk niet 'negeren' of haar verdriet afnemen. Ontlopen is ook weer zowat. Ik zou zeggen: just act normal.
Ik zou haar een mooie kaart sturen met een bijpassend gedicht erop. Bij de Bruna verkopen ze zulk soort kaarten.
Negeren doe ik ook niet. We zeggen wel gewoon hallo tegen elkaar. Bij het ophalen van de kinderen sta ik weleens bij, maar dan zorg ik wel dat de kinderwagen aan de andere kant van mij staat en niet pal langs haar.
Ik zou haar inderdaad een kaart sturen. Als ik uit eigen ervaring mag spreken: ik vond het vreselijk dat mensen mij ontweken om wat ik had meegemaakt. Alsof ik een besmettelijke ziekte had. Ik had juist het meest aan de (weinige) mensen die nog wel op mij af durfde te stappen en me even die knuffel gaven of even zeiden: ik vind het echt verschrikkelijk wat je hebt meegemaakt. Even die blijk van medeleven tonen is wat bij mij de pijn zo veel dragelijker maakte. Je kunt in de kaart ook eerlijk schrijven dat je niet zo goed weet hoe je er mee om moet gaan, laat je hart spreken. Dan is het altijd goed.
Stuur een lieve kaart en vraag wat ze wil, of ze het te confronterend vindt. Zeg eerlijk dat je het zelf heel moeilijk vindt.
Wat naar dat je het ook meegemaakt hebt, nu ik het van dichtbij meemaak voel je pas echt wat het met je doet. en ook dank je wel voor je reactie. Een kaart ga ik dadelijk eventjes halen, dat ik daar niet aan gedacht had.
Heb je dan ook niet eerder belangstelling getoond voor haar kindje? Ook al lag het in het zkh en was het te vroeg geboren. Bedoel nooit gevraagd dan hoe het met haar kindje ging? Ik denk dat je gewoon open en eerlijk moet zijn. Kinderwagen andere kant op zetten enzo zou ik persoonlijk erg raar vinden als iemand dat toen bij mij had gedaan en ik zou het gemerkt hebben. De volgende keer als je haar ziet zou ik gewoon vragen hoe het met haar gaat en dan volgt het gesprek vanzelf wel. Dan zeg je dat je het moeilijk vond omdat jullie vlak na elkaar een kindje hadden gekregen en dat je niet precies weet of ze het nu moeilijk vind om jouw kindje te zien etc. Gewoon precies waar je aan denkt... Ik kon dat toen veel meer waarderen dan mensen die zelf zo raar gaan zitten doen alsof je inderdaad een ziekte hebt. Pas na dat gesprek zou ik haar een keer een kaartje geven. Denk dat als je een kaartje geeft zonder daarvoor er maar überhaupt een gesprek over gevoerd te hebben dat dat ook wat raar is.
ik heb 2x gevraagd hoe het nu ging (ongeveer met 5 en 8weken). Ook hebben we een keer elkaar gesproken maar dat ging over het zwemmen met kinderen... en ja... dan durf ik niet zo goed te beginnen over haar zoontje, want ik zag gewoon dat ze even aan het genieten was van de 2 zoontjes waar ze net mee was wezen zwemmen. het is niet dat ik ze ontwijk, nee hoor. En nu praten natuurlijk heel veel moeders met haar, en dan wacht ik liever mijn beurt af (geen idee waarom). Ik weet ook niet zo goed hoe ik dan zou moeten beginnen.
Een kaart sturen zou inderdaad hartstikke lief zijn! Verder zou ik niet te krampachtig doen, het is het verdrietigste wat er is, maar andere kindjes hoeven daardoor niet verborgen te worden, alsof zij er niet mogen zijn (ik leg het een beetje raar uit, kan het niet zo goed onder woorden brengen, haha). Natuurlijk ben ik weleens jaloers, maar ik vind het voor anderen vooral fijn dat het bij hen WEL goed is gegaan. Zo'n wagen aan de andere kant zetten zou bij mij waarschijnlijk weer verkeerd vallen.. Fijn dat je haar niet uit de weg gaat!
Ik had met de wagen zoiets van, waarom er pal langs zetten dat zij bijna verplicht is om erin te kijken terwijl aan de andere kant ook plaats is (snap je mijn gedachte ) Het is puur mijn gedachten die zo spoken.
Oeh lastig..... En wat vreselijk voor die mensen... Ik zou het even zo laten en misschien zoals hiervoor al geopperd is: een kaartje met een lieve en uitbreide tekst met jouw gevoel erin.
Eens! Ik had wel eens het gevoel dat men voor mij wilde bepalen waar ik verdrietig van werd en me daartegen wilden beschermen. Dus zoals dat voorbeeldje van die wagen... Ja zoiets was bij mij ook niet goed gevallen.
Wanneer je naar de kern kijkt bij een dusdanige actie die iemand onderneemt dan zit daaronder alleen maar bezorgdheid, liefde, voorzichtigheid en respect. Ik snap dat het misschien verkeerd kan vallen omdat je niet wilt dat men voor je bepaald wat jij mag en moet voelen. Maar uit dit verhaal maak ik uit op dat men dus niet goed weet hoe ze met zo'n zeer verdrietige situatie om moeten gaan en zij dus de verkeerde kunnen keuzes maken, maar dat het alleen maar goed bedoelt is.
weet je, ik denk dat het bij zoiets hoe dan ook moeilijk is, want iedereen reageert anders. Toen ik zwanger was van de oudste had ik een collega die na talloze miskramen nog niet goed zwanger was. In mn hoofd had ik verhalen van mensen die dat ook meegemaakt hadden en het zo vervelend vonden dat de zwangere in kwestie hen niks vertelde omdat het te pijnlijk zou zijn. Nou ik met de beste bedoelingen mn collega netjes ingelicht voor het algemeen aan de grote klok ging.....nouuuuuu die ging mij daar toch een potje te keer: " alsof zij erop zat te wachten om te horen dat ik zwanger was" oepsie...bedoelde het goed. Kon ook niet vragen: " goh wat zou jij willen als je hoort dat ik zwanger ben"
Ik ga er morgen eens rustig voor zitten en bedenken wat ik in de kaart ga zetten. Misschien een rare vraag. Komt het niet gemeen over omdat ik geen geboortekaart heb verstuurd om dan wel een rouwkaart te sturen?