Inderdaad zoals ik voorspelde ,,, ik ben onmogelijk Wilde weer iets wat niet kan, dus ze zijn een bedrijf aan het zoeken voor me die het wel maken kan. Ik ben benieuwd! Morgen 3e curretage,,, hopelijk gaat het vanaf dan alleen maar beter
Lieve Yvon, Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met dit verschrikkelijke verlies! Zelf ben ik in 2008 mijn mooie tweeling verloren met 22 1/2 week. Al onze vlinderkindjes spelen samen met elkaar in een prachtige speeltuin en kijken op ons neer. Hier hou ik me eigen altijd aan vast. Liefs Cynthia
Als ze iemand voor je kunnen vinden die kan maken wat jij in gedachten hebt dan ben je dus niet echt onmogelijk Hoop niet dat je teleurgesteld bent dat de zoektocht naar de juiste urn nog even duurt? Heel veel succes met de 3e curettage alweer... Kijk je ertegenop? Je weet inmiddels wat je te wachten staat... Had je de vorige keer veel klachten naderhand? Wij denken aan je! Edit: Sorry ik lees zojuist in de lounge dat ik de dagen dor elkaar haal. Verschrikkelijk om te lezen dat je zoveel tegenslag hebt met de verklevingen!
@ verox, daar heb je gelijk in, alleen de vinder heeft vandaag gebeld dat het niet mogelijk is Maar ik ga verder zoeken. Ik heb maandag de 4 e curretage alweer, nee ik zie er niet tegenop. Ik ben wel bang of het echt de laatste is, en of ik er niet blijvend schade aan overhoud,,,,
Hoi lieve dani, We zijn vandaag terug gekomen. We waren Nederland even kotsbeu en hadden tijd voor ons zelf nodig. We zijn naar gran canaria geweest. We hebben veel gepraat, genoten en gemist. Even opgeladen daar.... Mijn eerste ongi is weer in beeld,,, en dat is toch weer confronterend. Hoe gaat het bij jullie?
De tijd gaat door maar het verdriet wordt niet minder. De ene dag gaat het goed, de andere dag kan ik niet ophouden met huilen. De ene dag ben ik trots, de andere kwaad, soms bang maar ook verdrietig. Hoe gaan jullie ermee om? Laten jullie het gewoon gebeuren ? Tegenhouden kan ik niet, en wil ik eigenlijk ook niet. Alleen het is het onverwachtse, als bv iemand op straat vraagt hoe het gaat...
Lieve Yvon, Hier precies hetzelfde. Onze kindjes werden dan ook rond dezelfde tijd geboren. Iedere keer als ik een paar dagen bijna geen tranen heb gelaten en denk dat ik de wereld wel weer aankan, dan komt er ineens een moment waarop ik overvallen word door een huilbui. Die simpele vraag van vage kennissen die ik tegenkom op straat is ineens zo moeilijk geworden. "Alles goed?" pfff... soms antwoord ik uit automatisme bevestigend. Maar eigenlijk voel ik me na het uitspreken al schuldig. Ik verzwijg iets belangrijks, ik sta glashard te liegen. Eigenlijk maak ik de meest rotte tijd uit mijn leven door. Ik heb het gevoel dat ik nog maar een schim van mijn oude ik ben. Ik ben mijn leven kwijt. Dat klinkt meteen weer heel depressief als ik het hier neerschrijf, en dat valt verbazend genoeg best wel mee, maar "goed" heeft een nieuwe betekenis gekregen. Iedere dag waarop ik niet hoef te huilen is een "goede" dag. Ook al heb ik praktisch de hele dag in bed gelegen. Ik ben gefrustreerd omdat ik "niets" doe. Toch laat ik het gewoon gebeuren, en houd ik vertrouwen dat het langzaam weer beter gaat. Het gaat ook langzaam beter. Alleen minder snel als ik zou willen. Merk jij ook dat het langzaam beter gaat? Ben je alweer aan het werk?
Hier ook. 'Goede' dagen en 'slechte' dagen. Dagen dat ik me weer even mezelf voel, mijn altijd vrolijke zelf. De hele dag in ben voor een grapje en even in een gelukkig leven zit. En dan heb je weer die dagen dat het allemaal wat minder is. Dat ik me een stuk kwetsbaarder voel, vragen als 'hoe gaat het' maar amper kan beantwoorden met een 'het gaat wel', zonder in tranen uit te barsten. Ik blijf het enorm pijnlijk vinden om die vraag te beantwoorden. Toen ik dinsdag met mijn moeder boodschappen ging doen, vroeg een cassiëre (moeder van een vroegere klasgenoot van me, die wist van mijn zwangerschap) heel enthousiast hoe het met me ging. Toen ik bijna depressief zei dat het wel ging, vroeg ze met angst in haar ogen aan mijn moeder of het wel allemaal goed was...Mijn moeder heeft alleen 'nee' gezegd volgens mij...en verder is er geen woord meer gezegd. Zo'n onverwachte confronterende momenten zijn het pijnlijkst denk ik... als je even 'zonder zorgen' gewoon boodschappen aan het doen bent, vrij vrolijk...lekker samen met mams. En dan slaat opeens die harde werkelijkheid weer in. NEE, HET GAAT NIET GOED. Maar ik kan niet klagen. Ik heb een geweldige vriend en een superlieve hond die me beiden veel steun bieden en er ook voor zorgen dat ik niet krankzinnig word! Zonder hen was ik dat vast en zeker geworden. Dikke knuffel voor jullie dames!
@ verox, ik voel me precies het zelfde. En mee ook dat het langzaam heel langzaam een stapje vooruit gaat. Als ik een " goede" dag heb merk ik wel dat ik me achteraf er schuldig over voel. Net als wat jij zegt, als iemand vraagt hoe het gaat..... Vertrouwen dat alles langzaam beter gaat is de beste houvast. Ik ben nu 50% aan het werk. Ik heb ook nog last van bloedarmoede waar ook veel energie verloren gaat. De ene dag gaat het goed en blijf ik langer, de andere dag hou ik het na een half uur al voor gezien...
@ beetje mama, ( heel erg mama ) Bergje op Bergje af dus ook. Lastig is dat, bij de vraag of alles goed is met je verwachten mensen ook vaak dat je zegt " goed " anders weten ze niet hoe verder het gesprek te moeten volgen. Ik heb ook vaak dat ik zeg, dat het niet goed gaat. Met als gevolg heel veel tranen. Fijn dat je zoveel steun hebt aan je vriend en hond. Die hondjes kunnen soms ongemerkt zoveel steun geven! Dikke knuffel terug
Voor ons is het al weer wat langer geleden (30 mei 2012) Maar je blijft inderdaad echt die Berg op Berg af dagen houden. Al krijg je steeds meer "op" dan "af"-dagen. Maar zoals jullie schrijven het onverwachte. Bij mij waren lang niet alle collega's op de hoogte van ons verlies. Ik was nl tijdelijk met onbetaald verlof thuis geweest ivm het hartinfarct van mn partner. En in die periode kregen we dus ook het slechte nieuws over Yannick*. Dus ik heb best een aantal mensen de stuipen op het lijf gejaagd met mn verhaal. En ja, soms kun je dat "droog" vertellen en soms kun je alleen maar janken Maar ik ben wel blij dat toch ook semi-vreemden bij tijd en wijle even vragen hoe het gaat. Ik antwoord dan vaak "we gaan de goede kant weer op" Heel dikke knuffel voor jullie allemaal.
@ hopmarjanneke, Dat antwoord onthoud ik Jeetje wat een heftige tijd zeg.... Ik snap dat als mensen het niet weten zich rot schrikken. Ik vind het moeilijk om mijn verhaal te doen, de ene dag kan ik vol trots over hem vertellen de andere dag krijg ik er geen woord uit. Hoe hebben me andere kindjes gereageerd? Heb en zei het nog vaak over Yannick? Mijn nichtje (4) heeft het er bijna iedere dag over. Of uit het niets roept ze, ik heb gister een sterretje gezien, of ze geeft een dikke knuffel omdat je déon zo mist zegt ze dan. Zo lief! Hopelijk gaat het nu met je man ook de goede kant op lichamelijk?
@Yvon Ik zie een vraag staan over reacties andere kinderen. Ons kleinste meisje, Lune heeft een grote zus van bijna 3. We hebben haar bij het hele proces betrokken, zodat zij ook afscheid kon nemen van haar zusje. Als Fem een ster, de maan ziet of een kaarsje ziet branden dan zegt zei 'dat is voor Lune'. Ze praat er wel over. Soms zegt ze 'ik heb een zusje Lune, maar die is in het bos' of zegt 'ik ben verdrietig, Lune is er niet'. Ook hebben we 3 nichtjes en twee neefjes. Zij praten er ook regelmatig over. De één maakt steeds tekeningen of schrijft overal de naam op, de ander zegt er plotseling wat over. Ieder kind verwerkt het weer op de eigen manier. We praten er wel over wanneer het ter sprake komt.
@hopmarjanneke wat een goed antwoord. Alles wat ervoor werd geschreven voel ik nu ook heel erg en kom niet weg met mijn gevoel/emoties. Kan wel rpaten maar loop nu overal tegen aan qua emoties. Als ik over Casper praat is het vol liefde en trots maar daarna komen de boosheid en het verdriet weer. ik zoek de schuld nog bij mezelf, geniet vrij weinig, praat met een therapeut erover en start a.s maandag ,met stage 4 dagen a 3u hoop dat ik het trek maar zie er zo erg tegenop ongelooflijk @Verox en @Yvon jullie komen op mij heel sterk over! neem mijn hoedje voor jullie af dames @hopmrjaneke ook voor jou veel respect meid! hoe gaat het nu met je? en hoe heb je de hele periode ervaren/mee gemaakt. hoe lang heeft het geduurd voor dat je weer de "draad" heb opgepakt enz? Heb het idee dat mensen dat nu allemaal al van me verwachtten. Groetjes
@ rikigf, Ergens lijkt het me wel heel erg fijn dat Lune, nog vaak ter sprake komt. Knap hoe die kleintjes er mee om gaan. @ dani, dankjewel! Zo voel ik me helaas niet altijd knuffeltje