Jij leest het blijkbaar anders dan ik bedoelde. Ik bedoel het helemaal niet hatelijk namelijk. Apart dat jij dat wel zo opvat.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Nee, natuurlijk is het niet fatsoenlijk, maar je moet niet van kinderen verwachten, dat ze alle fatsoensnormen al helemaal onder de knie hebben. Of dat ze totaal empatisch zijn. Ze zitten in een leerfase, en in mijn ogen is het de taak van ons allen om ze daarin te ondersteunen. Dus als je het kind er op aanspreekt en bijvoorbeeld zegt: "Dat is niet zo vriendelijk van je. Als je zulke dingen tegen iemand zegt, dan kan iemand daar heel verdrietig van worden." dan heeft dat kind in elk geval de kans om er iets mee te doen. Als je alleen maar zegt: "Jij durft!" dan doet dat niet zoveel. Misschien werkt het juist averechts. Voelt ze zich stoer, omdat ze het als compliment opvat. In welke bubbel leef jij? Dit is iets van alle tijden. Lees maar eens wat oude boeken, zoals van Charles Dickinson. Daar heb je ook personages in van het type 'onbeschoft straatschoffie'. Maar wat doen volwassenen? Die zeggen het misschien niet hardop, maar als een heel dik persoon voorbij loopt zijn er genoeg, die naar elkaar toe leunen om wat te fluisteren. En er zijn er ook bij, die het gewoon hardop zeggen. Zowel achter iemands rug als recht in zijn/haar gezicht. Mensen zijn achterbaks wat dat betreft. Maar kinderen zijn daar in elk geval eerlijk in. Denk je dat dat meisje dat zei, om je vriend te kwetsen? Of was het gewoon een eerlijke constatering? Dat maakt ook nogal verschil, hè? Het gebeurt heel vaak, dat kleine kinderen opmerkingen maken over of tegen gehandicapten of mensen met een andere huidskleur of afwijkende kleding. Als dit onbekend is voor ze bijvoorbeeld. Als ze tegen een moslimman vragen waarom hij een jurk aan heeft bijvoorbeeld. Past niet in hun belevingswereld. Gewoon een keer uitleggen en ze kunnen het plaatsen. Kinderen moeten groeien daarin. Zo fietste mijn schoonmoeder ooit eens met een oppaskindje door het dorp en ze kwamen een héél donker persoon tegen. Het kindje riep: "Hé, zwarte piet!" Hij had nog nooit een gekleurde man gezien. Mijn schoonmoeder schaamde zich en bood haar excuses aan. De man moest lachen en legde uit aan het kindje, dat hij uit een warm land komt waar de zon veel schijnt en dat de mensen daar allemaal heel donker zijn. De opmerking over "je lijkt wel een klein kind" bij geestelijk gehandicapten, komt ook heel vaak voor. Ook de opmerking over dikke buik/zwanger zijn, terwijl dat niet zo is. Die fout maken volwassenen ook wel eens. Mijn jongste (bijna 4) maakte zo'n opmerking tegen een oud-collega van me. Hij vond het ook apart, maar ik legde uit, dat er in onze omgeving momenteel veel zwangeren zijn, dus het is een onderwerp dat bij hem speelt. Kinderen zeggen zoiets niet om te kwetsen. En om meteen te roepen, dat het kind een slechte opvoeding heeft genoten, vind ik ook te ver gaan. Je weet niet of de moeder of vader het kind op dat moment gecorrigeerd hadden. En met deze opmerking heb je duidelijk gemaakt, dat wij jou dus totaal niet serieus hoeven te nemen. Dat opent een topic over een kind van 6 met een onbeleefde opmerking, en doet het zelf ook! Hoe haal jij het in je hoofd om beleefdheid en fatsoen in een kind van 6 te verwachten, terwijl je het zelf ook niet hebt? Toedeledokie!
Ik had verleden week exact hetzelfde in de supermarkt. Een jongetje van een jaar of zes/zeven zei ook tegen mij: wow, jij bent echt dik. Waarbij ik even met mijn mond vol tanden stond, want dat verwacht je niet. Tenminste, ik niet, haha. Mijn partner moest lachen en zei: ja, dat klopt. En jij niet! Doordat hij dat zo droog zei; moest ik er ook om lachen. Wel adrem, vond ik. En ik ging gewoon door met waar ik mee bezig was. Later kwam die moeder erbij en moest hij excuses aanbieden en ging ze er een heel ding van maken; dat het niet leuk was om te horen en dat hij dat niet mag zeggen etc. Dus ze maakte er wel een leermomentje van. Voor mij was het een leermoment dat ik er ook gewoon zo luchtig over moet doen als dat mijn partner dat deed. Scherp opgemerkt jongen, ga nou maar weer fijn spelen. Boeiend. Ja ik ben dik, ja dat vind ik ook niet leuk, ja daar ben ik ook mee bezig. Tja, that's life. Beter zo dan twee volwassen dames die achter je rug om fluisteren en wijzen. Daar voel ik mij veel ongemakkelijker bij.
Ongeacht of het kind beter had moeten weten of niet: ik vind je reactie overtrokken. Ja het kan kwetsend zijn, maar om meteen te spreken over 'de jeugd van tegenwoordig' en om je zo gekwetst te voelen dat je hier een topic over opent waar toch wel enige boosheid/frustratie/irritatie uit blijkt.... Ik zou zeggen 'let it go'. Hier laatst een senior die het nodig vond een opmerking te maken toenm zoontje van 2,5 een verpakking muffins had gepakt en ik die van hem over nam in twijfel of ik ze mee zou nemen. Meneer merkte op 'daar wordt u dik van hoor'. Mijn reactie: 'dat kan niet, want dat ben ik al'. Kwetsend wat hij zei? Ja. Maar ik denk maar zo: die man had het blijkbaar nodig om zichzelf beter te voelen ofzo.
Die opmerking van Carino snap ik even niet. TS heeft niks gezegd over haar eetpatroon, dus daar kan je toch niet over oordelen? En ook al eet TS al een tijdje gezond, (veel) overgewicht raak je echt niet in één week kwijt. En wanneer je het overgewicht wel supersnel kwijtraakt dan ben je een crashdieet aan het volgen, wat ook weer heel ongezond eten is...
Heel goed! Ja, het is niet leuk om te horen. En helemaal niet zo onverwachts. Maar fijn dat jij het positief oppakt (er een leermoment van maakt) en ook goed om te horen dat die moeder het ook goed oppakte.