Ik ben het totaal eens met jouw vorige opmerking, dat de leeftijd waarmee meisjes voor het eerst ongesteld worden finaal gedaald is. Vroeger was dat volgens mij 14-15 jaar, misschien zelfs later. En dan kan ik me enigzins voorstellen dat er culturen en volkeren zijn waar een meisje dan een 'vrouw' wordt. In heel ver verleden was dat hier ook zo. Als je 20 was en ongetrouwd, ging je bijna door het leven als een oude vrijster.
Helemaal mee eens. Tuurlijk, ik vind dat cultuur gerespecteerd moet worden, maar ik vind dat je bovenal naar de rechten van kinderen moet kijken. Zodra je op je 11e moeder wordt, kun je van die rechten natuurlijk nog maar slecht gebruik maken. Daarnaast vind ik het nog steeds niet echt een keuzevrijheid voor zo'n kind. Alsof dit allemaal echt zo vrijwillig is... Cultuur of niet: diep van binnen zijn alle kinderen gewoon kinderen en hebben ze dezelfde behoeftes. Daarom ben ik hier zo fel op. Het idee dat mijn dochter over 9 jaar getrouwd is en een kind krijgt..... Waar is dat lieve kleine meisje dan gebleven? Die moet verantwoording dragen voor een baby! Wie van ons laat een 11 jarige alleen met een baby? Tuurlijk, als het je eigen kind is zullen ook bij 11-jarigen moedergevoelens opkomen, maar het is zo scheef...... En nu kom ik met een heel scheve vergelijking, dat weet ik, maar iedereen is het er over eens dat de internationale gemeenschap moet ingrijpen tegen regimes als dat van Khadaffi, waarin mensen in onvrijheid en angst leven, maar als het gaat om de afgenomen vrijheid van kinderen, wordt het afgedaan met cultuur. Khadaffi zegt ook dat het de Libische cultuur is en dat wij er ons niet mee moeten bemoeien, maar we doen het toch.... I know, niet echt hetzelde, maar die gedachtes komen dan wel bij me op. Ook in andere mensenrechtensituaties hoor!
Ja en dat is ook het probleem, dat wij teveel naar onszelf kijken in dit geval. Ik zat zelf in de klas bij een Roma meisje, we zaten in groep 8 en zij werd zwanger en beviel op haar 13de (toen waren we overigens al van school af dus dat heb ik nooit meegemaakt). Ondanks dat ze bij ons in de klas zat kende ik haar amper, zowel lichamelijk als geestelijk liep zij ontzettend voor op ons allemaal. Ze was met totaal andere dingen bezig en leek lichamelijk al 10 jaar ouder ofzo, echt heel apart.. ze kwam enkel om les te volgen, buiten lestijd zorgde ze voor haar jongere broertjes en zusjes en nichtjes en neefjes.. en volgens mij was ze echt niet ongelukkig ofzo.
Kennelijk is het in die cultuur ook heel normaal om op je tiende al dergelijke beslissingen te (mogen!) nemen. Mág je er schijnbaar trouwen (voor de wet?) en mag je gewoon stoppen met school. Volgensmij is dit niet alleen een kwestie van 'aparte cultuur' meer.
Ik gebruik mijn dochter in dit voorbeeld, maar in gedachten ook alle kinderen waar ik (ooit) les aan geef (gaf) als referentiekader. Ik kijk niet alleen naar mezelf, maar ik kijk naar kinderen en tieners, die ik dagelijks om me heen heb. En niets in die kinderen, tieners en zelfs pubers doet mij vermoeden dat ze volwassen beslissingen kunnen nemen over het krijgen van kinderen en over trouwen. Ik heb nooit gezegd dat ze ongelukkig zouden zijn. Het is juist hun cultuur, die hen zelf ook het idee geeft dat dit normaal is. En nogmaals, een cultuur mag van mij anders zijn dan die van mijzelf. Maar ik denk wel dat ze uiteindelijk gelukkiger zouden zijn als ze het kind-zijn wat langer mogen ervaren. Ze zien er misschien ouder uit en lijken geestelijk misschien verder, maar onderzoek wijst uit dat de hersenen van kinderen geen verstandige volwassen beslissingen kunnen nemen. Zelf jongeren van 18 hebben nog niet volledig volgroeide hersenen en kunnen bepaalde oorzaak-gevolg situaties nog niet voldoende overzien. Daarom lijkt een puber zo slecht te luisteren naar de ouders: ze weten wel dat ze straf krijgen als ze te laat thuis komen, maar de kick van het uitgaan is op dat moment sterker dan een week huisarrest in het vooruitzicht. En zo kan ik uit mijn praktijk heel veel voorbeelden geven, die erg komisch zijn, maar die ook bewijzen dat jongeren, dus laat staan tieners, nog niet goed volwassen beslissingen kunnen nemen. Dat geeft niet, maar het pleit in mijn ogen wel voor mijn standpunt. Andere cultuur oké, maar een kind is een kind, met kinderlijke gedachten en gevoelens en die kunnen domweg de verantwoordelijkheid van een baby en later peuterpuber en verder, niet aan.