Ik ben nu 26 weken zwanger, maar het gaat helemaal niet goed met me. Zwangerschap gaat prima verder, op extreme vermoeidheid na, maar mentaal voel ik me ronduit slecht. En dat terwijl we twee jaar op deze zwangerschap hebben gewacht! Zeer gewenst dus! Maar ik ben verre van blij, heel angstig en erg somber. Vaak wil ik niet eens meer zwanger zijn, en vecht me door de dag heen. Doodsangten voor de bevalling en tijd daarna. Soms zelfs gedachten aan er niet meer willen zijn. Pop Poli constateerd prenatale depressie. Wrs biologisch bepaald, ook veel voorkomend in mn famile. Ik vind het verschrikkelijk, voel me erg schuldig naar m'n baby en m'n vriend. Nu stelt psychiater dringend paroxetine voor. Heb het al jaren gebruikt, afbouwen was een regelrechte hel, maar gelukt. Vragen ons af of paroxetine slecht is voor onze baby, maar dit is natuurlijk ook niet goed voor ons kindje. En het voelt als falen dat ik dus toch weer nodig heb, het ging de afgelopen jaren zo goed met mij. Verder functioneer ik prima (werk al weken niet meer, maar normaliter), heb goede baan en alles voor 'elkaar'. Super lieve vriend en alles om blij om te zijn! Misschien zijn er vrouwen die zich in m'n verhaal herkennen en ook zijn gestart met paroxetine. Bedankt!
het is geen falen!!!!!!! Zo dat als eerste gezegd te hebben lijkt het me toch een goed plan om te starten. Als je al suicidale gedachten hebt dan gaat het echt niet goed met je en moet er echt wat gebeuren. Als jij je weer wat beter voelt op het moment dat je gaat bevallen dan heb jij samen met je kindje een veel betere start!! Wat ontzettend rot dat het dan weer terug komt he. Weet er alles van. slik nu ruim twee jaar weer medicijnen en afgesproken dat ik nu gewoon de rest van mijn leven een onderhoudsdosis slikken want een depressie wens je je ergste vijand niet toen. ( bij mij ging het tijdens mijn twee zwangerschap weer slechter, toen nog niet slecht genoeg voor medicatie maar een half jaar na de bevalling ging het opeens een stuk slechter, ben tijdens zwangerschap al op de pop-poli terecht gekomen)
Wat vervelend dat het niet zo goed met je gaat. Heel herkenbaar trouwens. Ik heb een geschiedenis met onder andere depressie. Dit was stabiel maar tijdens de zwangerschap kwam het ineens keihard terug. Door de verloskundige ben ik doorverwezen naar de pop-poli. Daar heb ik nu gesprekken en op advies van de psychiater begonnen met medicatie (ik slik Efexor). Ik wilde echt -als ik al zou gaan slikken- medicatie die niet schadelijk is voor het kindje en waarmee borstvoeding mogelijk was. Hier kan dat mee. Enige is dat ik nu in het ziekenhuis moet bevallen. Uiteindelijk was het echt de afweging wat nu slechter is, medicatie of de vele stress. Op deze site zou je eventueel kunnen kijken naar de medicatie: Medicatie tijdens de zwangerschap en borstvoeding - Sint Lucas Andreas Ziekenhuis Wens je veel sterkte. Het is geen falen. Mijn psychiater gaf me het voorbeeld van het vliegtuig. Wat moet je doen als er een ramp is ofzo en je hebt een kindje? Eerst jezelf helpen, dán je kindje. Zorg dus (eerst) goed voor jezelf.
hey, ook vr mij herkenbaar; blijkbaar kan ik niet goed tegen de hormonen... bij de eerste zwangerschap daarom op 25 weken begonnen met paroxetine... dochter heeft even in observatie gelegen in couveuse. Ze had wat afkickverschijnselen, maar ik nam toen wel een dubbele dosis. Ik heb mij na de zwangerschap laten begeleiden, maar toch had ik er opnieuw van bij deze zwangerschap. Nu wel veel minder moeten nemen en deze keer had de dochter er dan ook geen last van. Ik vond het ook verschrikkelijk, maar ik kon eht niet anders. Ik was volledig in paniek en had continu stress, hetgeen nog slehter is. Geen medicatie is altijd beter meid, maar soms gaat het niet anders. Zorg idd maar eerst voor jezelf. Met je kindje komt alles goed, je niet te veel zorgen in maken. En als je vragen hebt, laat maar weten (sorry voor mijn zinsbouw, maar moet wegens een slapende dochter typen met één hand )
Absoluut geen falen meis, op dit moment is het belangrijk dat jij weer goed in je vel komt, daar heeft de kleine ook het allermeest aan. Hier geen ervaring met depressie, maar wel met angststoornis. Deze is helaas tijdens mijn zwangerschap ook weer opgedoken. Succes en je kan hèt hoor!
Tja als het moet dan moet het zo simpel is het, die psych zal wel weten wat hij doet. Hier geen prenatale depressie maar wel een postnatale. Ik kan mij eenb eetje inbeelden hoe je je voelt, bij mij voelde het ook als falen. Ik lag in de psych kliniek en zoontje van 1 maand werd opgevangen door manlief en mijn zus en broer. Nu is hij 4 en zelfs nu krijg ik schuldgevoelens over hoe hij die eerste maanden mij heeft moeten missen en of hij daar niets aan overgehouden heeft. Maar het was het beste voor mij en voor hem. Het is een maand of 8 zeer zwaar geweest, maar nu hou ik zoveel van hem. Dus eerst voor jezelf zorgen en dan kan je optimaal voor de baby zorgen. Sterkte
ik heb drie keer na de bevalling een depressie gehad en paroxetine geslikt vanaf 2 weken na de bevalling. het duurde even voor het ging werken, dus voor mij in eerste instantie geen roze wolk! bij de vierde zwangerschap ben ik preventief gestart in de zwangerschap en dit heeft super geholpen! de baby moest wel even ter observatie blijven (gewoon bij mij op de kamer), maar had nergens last van. ik heb ook gewoon borstvoeding gegeven. alle keren kon ik na een half jaar afbouwen en na 8 maanden kon ik weer helemaal zonder. probeer het van je af te zetten dat het een vorm van falen van jezelf is. je maakt een bepaald stofje in je hersenen te weinig aan waardoor je je zo somber voelt. dat stofje vul je aan met paroxetine, waardoor je je beter kan voelen. als je te weinig ijzer in je bloed hebt, neem je toch ook staalpillen?? en daar doet niemand moeilijk over! het is een lichamelijk probleem, wat psychische narigheid brengt. daar kun jij ook niks aan doen, dus hoofd omhoog,gewoon starten met medicatie en weer lekker genieten van je zwangerschap!! grote kans dat als je hormonen weer tot bedaren komen, je ook gewoon weer zonder kan!!
Het is echt geen falen meid. En als een dokter iets voorschrijft dan kijkt men zeker erg goed naar de risico's. Als men van mening is dat jouw eigen situatie erger voor het kindje kan zijn dan de medicatie, dan pas gaat men over op medicatie. Ik zou zeggen. Probeer te stoppen met je schuldig te voelen en probeer weer lekker jezelf te worden. Heel veel sterkte meid en hopelijk kun je straks weer lekker van je zwangerschap genieten.
Ik sluit me helemaal aan bij voorgaande meningen! Je faalt absoluut niet want je bent op zoek naar een oplossing en er actief mee bezig. Als de artsen vinden dat je idd beter nu medicatie kan nemen moet je dat gewoon doen meid. Dat zal dan idd wrs minder slecht voor je kindje zijn als zo rond blijven lopen.... Ik wil je wel heel veel sterkte wensen want dit zal ontzettend zwaar zijn! Maar heb wel eens wat meer over dit onderwerp gelezen en bij heel veel vrouwen verdwenen deze klachten vrij snel na de bevalling. Succes en probeer je niet schuldig te voelen...hoop dat je snel een beetje opknapt!
Er is hier toevallig nog een topic over prenatale depressie, gestart door gooischemama. Het komt vaker voor dan je denkt, heb er zelf ook heel erg last van gehad bij de zwangerschap van de middelste, toen ik na 4 jaar eidelijk zwanger was door middel van icsi. Eerst was ik superblij, dat sloeg na 8 weken plotseling helemaal om naar paniek en prenatale depressie, ook zo erg dat ik eigenlijk niet meer zwanger wilde zijn. Heb ook hulp gezocht toen, bij de huisarts en begeleiding gehad van een superlieve psychiatrisch verpleegkundige. Had toen mijn antidepressiva ook helemaal afgebouwd, maar de huisarts en ggz (psychiater) vonden het verstandiger dat ik het toch weer ging gebruiken, ze hadden ook de website van de poppoli geraadpleegd. Later is gelukkig alles goed gekomen, na de bevalling ging het snel bergopwaarts met me. Daarna raakte ik spontaan zwanger van de 3e en had ik gelukkig helemaal nergens last van, ook geen hulp hoeven zoeken. Kwam echt door de hormonen. Sterkte.