Het bewijst maar weer eens hoe loyaal kinderen zijn naar hun ouders. Vergeet niet dat ze jarenlang is toegesproken dat ze nooit met iemand mochten praten over alles hoe het eraan toe ging daar thuis en zelfs niet over hun eigen broertjes& zusjes (behalve dan de oudste 3 over elkaar, gezien zij de 3 waren die wel naar school gingen). En ze mochten niet alleen niet over hun broertjes& zusjes praten, maar er werd ook gedreigd dat er dan iets heel ergs zou gebeuren. Daarbuiten: dit was voor hen 'het normaal'. Ze wisten niet beter denk ik, ondanks dat ze op school zaten waar ze ook andere kinderen met broertjes& zusjes zagen (maar naar ik vermoed nooit mee samen speelden buiten schooltijd).
Misschien door een Stockholm-syndroom? En hun vader zal wellicht verteld hebben dat niemand ze zou geloven, de kinderen bestonden namelijk niet op papier. De oudste kinderen hadden al jaren (5 jaar noemden ze volgens mij?) de jongsten niet gezien toen ze uit huis gingen, ze zaten in aparte ruimtes. Misschien is het gevoel om de jongsten te willen redden dan anders, als je op jezelf moet focussen. Ik wil niks goedpraten natuurlijk, maar dit lijkt me psychisch dermate complexe materie dat ik als leek niet wil oordelen.
Jessica schrijft dit op haar fb: Wauw, wat een overweldigende reacties op ‘De Kinderen van Ruinerwold’. Zowel de vier kinderen als ikzelf krijgen de reacties bijna niet bijgewerkt. Wat mij als maker, maar ook als semi-betrokkene zo ontroert, is dat diezelfde wereld als waarvan hun vader Gerrit Jan van D. zei dat ‘ie zo slecht en gevaarlijk was, dat die wereld hen nu opvangt en omarmt. De tranen lopen al uren over mijn wangen. Het is wat je hoopt als filmmaker, dat mensen gaan zien wat jij ziet, maar als dat dan gebeurt ben je toch ontzettend opgelucht. De eerste aflevering was een inleiding, de volgende afleveringen bouwen op in intensiteit en laten steeds dieper zien hoe het systeem werkte, en waarom het zo ongelofelijk moeilijk was en is om je daar tegen te verzetten.
Met die laatste zin uit je eerste alinea sla je denk ik de spijker op z'n kop. Ik denk dat de kinderen echt in een overlevingsstand hebben gestaan (en nogsteeds staan). Die oudste (?) jongen die al 4 of 5 jaar vóór ze naar Ruinerwold gingen al werd afgezonderd van z'n broertjes& zusjes bijvoorbeeld: ik begrijp wel dat hij niet anders kon dan alleen maar om zichzelf te denken toen hij eenmaal weg van z'n familie was.
Ik ben nieuwsgierig naar de rest van het verhaal eromheen. Niet alleen naar het verhaal van de kinderen zelf, maar juist ook naar de andere kant van het verhaal: - wat voor opvoeding hebben de ouders genoten/ hoe zijn zij zo geworden/ waarom hebben ze ervoor gekozen hun kinderen op deze manier "groot" te brengen? - die 2 tantes: zijn die mentaal gezien net als de ouders of zijn ze iets 'normaler' van geest? En indien sprake is van dat laatste: waarom hebben zij nooit aan de bel getrokken? Zelfde vraag eigenlijk ook indien dat eerste het geval is.. - is er überhaupt nooit iemand geweest die via via iets moet heeft hebben vermoed? Een buurvrouw van 1 van de tantes misschien? Een stagiaire op school? De vader/moeder van een klasgenootje van 1 van de drie oudsten?
Als je het voorstukje ziet van volgende week wordt ik daar helemaal naar en somber van. Wat is er gebeurt als de vader die zoon aanzag voor zijn vrouw? Gruwelijk. Sprakeloos.
Ik kon een paar dingen vinden in de kranten. Het gezin is in de jaren '90, 2005, 2008 en 2010 verhuisd. De moeder overleed 17 jaar geleden, het jongste kind was toen amper een peutertje. De moeder was Oostenrijkse, maar had de identiteit van een Japanse vrouw aangenomen. In 2009 hebben ze zich uitgeschreven, zogrnaamd wegens emigratie. Eén van de tantes woont in Canada, daar was die weggelopen zoon enkele keren geweest de afgelopen jaren. Vanuit de kant van de moeder en via de tantes is er blijlbaar geen zicht geweest op de kinderen.
Het is natuurlijk de vraag of de tantes van het bestaan van de jongste 6 kinderen af wisten. Ze zijn nooit ergens ingeschreven, zoals ik begreep is de moeder zonder medische hulp bevallen (wat bijna haar leven kostte bij de bevalling van de oudste van deze 6 kinderen). En de 3 oudste kinderen mochten nooit iets zeggen over de jongste 6 kinderen. Ze bestonden eigenlijk niet. Alleen is de oudste zus 10 jaar voordat dit verhaal uit kwam, al weggegaan bij dit gezin. De 2 oudste broers vertrokken korte tijd erna. Wat is er daarna gebeurd? Hebben de 3 oudste nooit gepraat over de jongste kinderen? Hebben ze contact gehouden met hun vader en broers/zussen? Maar dat zijn vragen die misschien nog beantwoord gaan worden. Wat een bi-zar verhaal. Het zegt ook veel over hoe loyaal kinderen zijn tov hun ouders. Aan de ene kant ben ik behoorlijk geïntrigeerd door hun situatie. Aan de andere kant voel ik me een soort van ramptoerist als ik naar deze documentaire kijk. Maar de nieuwsgierigheid wint ben ik bang..
We hebben t opgenomen maar als ik jullie stukken hier lees weet ik niet of ik wil kijken. Ik word er zo ongelooflijk misselijk van (letterlijk) dat iemand zo met kinderen om kan gaan. En dan denk ik aan mijn eigen schatjes en dan kan ik me toch niet voorstellen dat je die uit elkaar houdt? Wat een intens treurige situatie zeg
Ik had reeds begrepen dat de oudsten nooit over de jongsten mochten praten en ook dat moeder bevallen was zonder medische hulp. Maar ik kan me -misschien naïef- gewoonweg niet voorstellen dat die ouders hun jongste 6 kinderen dus ook altijd verzwegen zouden hebben tegenover die tantes (die dus de zussen van vader en/of moeder moeten zijn). Nu ja, aan de andere kant... nu ik dit zo schrijf verbaasd me eigenlijk weinig meer van die vader en moeder.. Ik heb echt zó erg te doen met die kinderen
Waarom is deze docu gemaakt, in het belang van wie? Weet iemand dit? Heb nog niet op internet gezocht ernaar hoor, ook niet gekeken, te gruwelijk, te kort geleden..
Zo indrukwekkend weer.... Ik ben benieuwd wat de drie die eerder het gezin verlieten gingen doen toen ze vertrokken waren. Was er voor hen ook iemand om ze te helpen? Ik hoop dat deze vraag in 1 vd volgende afleveringen nog wordt beantwoord.
Ik heb bij Mar Jan op school gezeten op het voortgezet. Ze zat één klas hoger als mij, was gewoon sociaal. Er is nooit iemand geweest die iets "anders" aan haar ontdekte. Ze is natuurlijk gewoon altijd naar school geweest, dus sociale vaardigheden heeft zij vanuit daar ook mee gekregen. Ook liep ze er niet opvallend onverzorgd bij. Nog steeds bizar dat dit zo dicht bij huis is gebeurd, en nooit iemand wat is opgevallen.
Ik zit ze telkens al hun hoofden te bestuderen als ze praten. Israel vertelt alles zo met een lege blik. En hij en Mar Jan en Shin hebben zo’n lachje als ze iets ergs vertellen. Je ziet dit (bange) lachje ook op de oude beelden van hun jeugd. Wat een pijn moeten ze hebben. En toch nog naar hun vader in de gevangenis gaan. En opgelucht zijn als hij hen niet afwijst en Mar Jan die zich nog steeds afgewezen voelt. Vreselijk, littekens voor het leven.
Beetje late reactie want we waren even heerlijk een midweek weg dus kon nu net pas kijken. Maar ooo wat een intrigerende en tevens ellendige en goede docu is dit toch. Ik werd echt geraakt doordat Mar Jan zich opnieuw zo afgewezen voelde door haar vader En m'n maag draait zich weer om als ik terugdenk aan Edino die zich voor moest doen als z'n moeder en dus ook seksuele handelingen met z'n vader moest verrichten alsof ie z'n moeder was Meestal zijn het geschifte Amerikanen met zulke denkwijzen en bizarre ideeën. Ik vind het heftig dat dit gewoon zo dichtbij huis is (gebeurd). Ik blijf waargebeurde verhalen intrigerend vinden en kijk daarom aankomende keer ook weer, maar ik kijk niet uit naar nog meer filmpjes over hoe die vader de kinderen behandelde. Was juist blij dat ze die veel en veel minder lieten zien nu. Dat voorstukje hoe hij met het ene kind op schoot en een stuk of 6 kinderen tegenover zich heel woest iets tegen 1 van die 6 riep Echt.. geen woorden voor. Ik heb dit keer vooral een hoop vragen over de oudste kinderen ook: Hoe hebben de oudste 3/4 elkaar gevonden nadat ze, afzonderlijk van elkaar, waren vertrokken? Hebben ze nog vaak aan hun broertjes& zusjes gedacht toen ze waren vertrokken? Hoe moest dat voor ze zijn: wetende dat je zelf eindelijk veilig bent, maar je je broertjes& zusjes, die zichzelf nog niet kunnen redden, bij je geesteszieke en tirannieke vader achter laat? Wat waren de gedachtes van Mar Jan en Shin over hoe ze ervoor konden zorgen dat hun jongere broertjes& zusjes veilig weggehaald konden worden uit hun onveilige thuis? En dezelfde vraag als @giebel ook.
Ja precies? Waarom hebben ze nergens gemeld? Ik snap er niks van... indrukwekkende documentaire hoor...