We hebben 3 prachtige kindjes en we zijn klaar, compleet, dit is het. De jongste is 5 maand en mijn man heeft een afspraak staan voor een sterilisatie in juni. Maar nu bekruipt me het gevoel zo dat ik het toch nog graag eens wil misschien over een jaar of 8.( ben nu 26) nog een keer alles een keer meemaken dat kleine hummeltje en alles daarbij. Maar dat is puur vanuit mijn gevoel vanuit mijn hart. Mijn verstand zegt now way. Onze jongste is ernstig ziek geweest na de geboorte en is in levensgevaar geweest dat wil ik nooit meer mee maken. Mijn man wil echt geen kinderen meer. Ik moet het dus loslaten de knop moet om maar hoe?
Lijkt me lastig als je gevoel zo in strijd is met je verstand! Persoonlijk herken ik dat gelukkig niet, dus ik kan je niet vertellen hoe die knop dan precies om moet. Wel weet ik van meerdere moeders in mijn omgeving dat dat gevoel bij hen altijd een beetje is blijven hangen, hoeveel kinderen ze ook zouden krijgen. Het blijft gewoon een prachtig wonder om mee te maken! Maar als jouw man écht niet meer wil, en jij zelf ook zegt dat je het risico op zo'n ernstig ziek kleintje absoluut niet meer wilt lopen...tja, dan lijkt je keuze gewoon gemaakt. En drie kids is fantastisch toch! Zou het misschien kunnen dat je het nu extra moeilijk vind door de op handen zijnde sterilisatie van je man? Dat de emotie daardoor even sterker is dan dat die anders zou zijn geweest?
Dit zou kunnen hoor, dat het door de sterelisatie lomt, maar nen ook wel bang dat het gevoel nooit weg zal gaan, dat ik altijd tussen de wal en het schip zal hangen!
Ik ken het gevoel, eigenlijk pas sinds een paar dagen. Mijn beide kids zijn met een keizersnede geboren, beide keren ging dit met mij maar net goed door veel te veel bloedverlies. Nu bij de 2e, morgen 5 weken geleden konden ze mijn baarmoeder bijna niet hechten omdat ie zo dun was geworden. Aanstaande maandag nagesprek met de gyn maar weet zeker dat ie zal zeggen dat het beter is nooit meer zwanger te worden. Nou was ik dat zelf eigenlijk niet eens van plan maar het idee dat je daar zelf de keuze niet meer in hebt is toch moeilijk....en het feit dat je nooit meer zwanger zult zijn (al vond ik het niet alle dagen een pretje)... Wat zitten vrouwen toch raar in elkaar. Maar goed, gister weer te horen gekregen dat een vriendin borstkanker heeft....we moeten dus gewoon genieten van wat we hebben, ik ben dol gelukkig met mijn gezonde kids. Hopelijk is die van jullie inmiddels ook gezond
Gelukkig is onze dochter inmiddels kerngezond, maar blijf het moeilijk vinden, als ik dan een dikke buik van een zwangere vrouw zie ben ik echt jaloers haha, Suc6 bij de hub lijkt me toch heftig voor je.
Hier ook wel hoor.. Al wil ik het écht niet meer.. Het is en blijft zo lief/leuk/wonderlijk/prachtig enz.. Maar ja, het is voor mij gewoon goed zo, en daarom kon de knop om. Al riep ik het bij mn 2e ook, dat dat de laatste was, dat voelde toch heel anders dan nu. Nu kan ik spullen weg doen, geniet ik, en huil ik om alle "laatste" "eerste" keren enz. Afscheid van een periode. Bij mn 2e had ik 100 praktische redenen, waarom ik het niet wilde, en nu, nu wil ik het gewoon niet, omdat het klaar is. Hoe hij om moet weet ik niet.. Er echt klaar voor zijn.. En anders, als je echt super twijfelt, kan je man niet een jaartje later geholpen worden? Ik bedoel, ook al wil hij niet meer, het is toch fijner om er samen voor 100% achter te staan? Als je zelfs jaloezie voelt.. Spijt krijgen is ook niet handig.
Bij mij ligt het een beetje anders: ik ben inmiddels 40. Qua vruchtbare jaren verwacht ik niet dat er nog een 'misschien over 8 jaar' voor mij is. Dus mijn besluit 'voorlopig niet' betekent praktisch gezien 'nooit meer'. Dat is soms een heel spijtig gevoel, ook al weet ik met hoofd én hart (want ik voel me echt een bevoorrecht en compleet mens) dat het de juiste beslissing is voor mij. Maar de biologie heeft het volgens mij wel zo geregeld dat vrouwen altijd een beetje broeds zullen worden bij het zien van een zwangere, of van een baby'tje. Dat is een gevoel waar we maar mee moeten zien te leven. Hoe dat voor jou zit, kan ik echt niet zeggen. Ik geloof dat ik in jouw situatie eerder een minder permanente vorm van AC zou kiezen, puur om de optie open te houden. Wie weet hoe haar leven er over 8 jaar uit ziet? En jij bent dan nog jong genoeg om je te bedenken, waarschijnlijk. In geval van twijfel niet doen, denk ik. Omdat het zo zéér beperkt omkeerbaar is. Heel veel sterkte en succes met je afweging.