vind het niet heel gek dat je daar stress door ervaart! Helaas bestaat er geen knopje om het zomaar “uit te zetten”. Helaas kan je aan veel dingen niks veranderen momenteel
Oh jeetje! Wist je dat vooraf al? Lijkt me idd schrikken! Maar als het zo klein is gelukkig wel makkelijk te verhelpen!
Succes morgen @Edge! @Dogpaw ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt om je bedrijf en je personeel! Corona heeft op zoveel meer invloed dan alleen gezondheid. Ik hoop dan ook dat we de tweede piek nu gehad hebben en het weer rustig wordt.
@JupitR: je beseft je idd achteraf heel erg wat er allemaal mis had kunnen gaan tijdens de zwangerschap en bevalling door die omstrengeling. Zo heb ik bijvoorbeeld 2x weeënremmers gehad. Tweede keer was om richting OK te gaan, maar eerste keer was om te kijken of de kleine een beetje bijkwam en ze hem daarna konden halen met een vacuümpomp. Moet er niet aan denken als ze dat hadden gedaan (gelukkig was hij daarvoor niet genoeg ingedaald). De vraag die me dus het meeste bezighoudt is hadden ze dit niet kunnen zien? Verder heb ik wel vrede met hoe alles gelopen is op het moment zelf. Mijn intuïtie heeft heeeeeeel duidelijk aangegeven dat er iets mis was en hij zo niet zou komen. En mijn lichaam heeft er alles aan gedaan om hem te beschermen door het verkrampen van mijn baarmoeder zodat hij het geboortekanaal niet in kon. De gynaecoloog heeft ook goed naar mij geluisterd, goed naar de conditie van de kleine gekeken en actie ondernomen op het moment dat het nodig was. Maar besef me echt wel dat we heel veel geluk hebben gehad met hoe het gelopen is en dat de kleine man het direct zo goed deed. Mijn man heeft het ook als heel heftig ervaren. Vooral het zien dat ze de kleine in mijn buik in stuit hebben gedraaid om de omstrengeling los te krijgen. Ze hebben zo staan duwen, trekken etc. dat hij zich letterlijk zorgen maakte of zijn hoofdje er nog wel aan zat toen ze hem er uiteindelijk in stuit uithaalden . Maar ook hij is erg trots op mijn intuïtie en dat ik dit zo duidelijk heb aangegeven. We zijn dankbaar voor ons prachtige, gezonde 3e mannetje
@Edge: succes morgen! Kan me heel goed voorstellen dat je het spannend vibdt, ondanks dat ze zeggen dat het maar een kleine afwijking is. Wisten jullie al dat hij dit zou hebben of is het na de geboorte ontdekt?
zo zie je maar weer dat er niks gaat boven het instinct van een moeder! Maar begrijp best dat je veel ‘wat als..’ vragen hebt. Je zou maar net diegene zijn die niet voor zichzelf opkomt. De artsen zijn de deskundigen waarop je zou moeten kunnen vertrouwen en niet je instinct bij wijze van! Gelukkig in jou geval alles goed gekomen! Maar geloof best, en zeker in je kraamweken, dat je dat aan het denken zet en houdt. Heb je het hier nog met de verloskundige/gynaecoloog over gehad?
Jeetje @Yesera, wat een ervaring. Maar goed om te lezen dat je er vrede mee hebt. Mooie gedachte dat jouw lichaam dat zo op die manier aangegeven heeft. Inderdaad erg belangrijk om op de intuïtie van een moeder af te gaan. Denk dat het ook heel belangrijk is dat je je goed gehoord voelt, en het personeel niet voorbij is gegaan aan wat jij voelde en ervaarde. Je zit toch in een erg kwetsbare en afhankelijke positie. En realiseer me nu pas dat jullie ook 3 jongens hebben nu! Wat een rijkdom (hier dus ook 3e jongen onderweg)
Team moeder instinct hier Ik heb dat met de jongste gehad, toen ik in een week 14 kilo (geen leugen) aankwam en m'n bloeddruk te hoog bleek. Ik wist dat het niet goed zat, maar wat daar kon ik m'n vinger niet op leggen. Ik amper plaste en zo verschrikkelijk veel vocht vast hield. De gynaecoloog op vrijdag nog een echo maakte en er niks aan het handje was en de woensdag daarna paniek en moet hij gelijk gehaald worden
Ja het erge was nog dat ik constant aangaf dat ik hem weinig voelde en er gezegd werd dat het kwam omdat m'n placenta voor lag. Die vrijdag met de echo gezegd werd dat ze hem moeilijk in beeld kreeg maar dat juist kwam door m'n overgewicht en buikvet. Later bleek hij dus een enorme groei achterstand te hebben, had ik infarcten op de placenta zitten die al zes wk oud waren en gelukkig bij een ongeluk, die woensdag liet m'n placenta los terwijl ik in het ziekenhuis was voor ctg etc.
Jemig @Vaasje, jij maakt ook wel wat mee tijdens je zwangerschappen zeg. En sommige mensen maar zeggen dat het allemaal gewoon 'zelf' kan en een natuurlijk proces is en geen ziekenhuizen nodig zijn. Nou, heel duidelijk moet er ook echt een handje geholpen worden.
Haha ja dat was gelukkig wel iets wat niet vaak voor komt hoor. En moet zeggen dat ik tot die dag(en) eigenlijk een prima zwangerschap heb gehad. Jammer dat hij zo en zo abrupt eindigde. Voordeel vind/vond ik wel dat ik nu gelijk medisch werd en onder controle van de gynaecoloog kwam.
@JupitR en @Mama to B: klopt, moeder instinct is echt iets bijzonders! Bij mijn andere 2 jongens zat het er op gebied van hun luchtwegproblemen en allergieën ook nooit naast. Bij de oudste heeft het lang geduurd voordat de huisarts ons door wilde sturen. Met 6 maanden oud zag ik de eerste tekenen en pas met 4,5 jaar oud zaten we bij de kinderarts.... bij de 2e namen ze me toen wel direct serieus. Wat dat betreft denk ik dat we wel geluk hebben gehad dat dit bij de 3e bevalling is gebeurt. Bij een eerste zullen ze veel sneller zeggen dat je het gewoon als zwaar ervaart die persfase en dat je moe en emotioneel bent door de hele bevalling. Want dat is ook heftig en bijna elke vrouw heeft volgens mij zo'n moment waarop je het niet meer ziet zitten en niet meer wilt. Maar nu wisten ze dat ik dondersgoed wist hoe een normale persfase aanvoelt. En ik kon heel duidelijk aangeven dat dit anders was en dat hij zo echt niet ging komen. En er was ook een heel groot contrast tussen hoe relaxed ik was tijdens de ontsluitingsfase en hoe paniekerig ik werd doordat ik voelde dat het niet klopte tijdens het persen. Mijn lichaam wilde persen, maar mijn instinct zei niet persen. Maar die oerkracht in je lichaam is zo sterk dat niet persen nauwelijk lukt, dus wist echt niet meer waar ik het moest zoeken. De gynaecoloog is op de avond na de keizersnede nog bij me langs geweest op de kraamafdeling en volgende week hebben we een videoconsult met haar. Dus dan kunnen we alles nogmaals doorspreken en onze vragen kwijt. @Vaasje: jij dus ook al zo'n duidelijk moeder instinct! En wat een geluk dat je in het ziekenhuis was op het moment dat de placenta losliet!! Ik was ook ontzettend blij dat ik in het ziekenhuis beviel. Je zal op zo'n moment van nood maar thuis zijn en dan nog naar het ziekenhuis vervoerd moeten worden . Ik heb trouwens in de laatste week van mijn zwangerschap ook wel aangevoeld dat er iets niet klopte met dat hij niet indaalde. Maar kon mijn vinger er niet op leggen wat het was. Enige wat ik dacht was er moet een reden zijn waarom hij telkens mijn bekken wel inzakt, maar vervolgens weer omhoog komt. Maar ja, dat werd afgedaan met: het is je 3e, hij heeft veel ruimte en hoeft niet in te dalen. Met een paar goede weeën tijdens de bevalling is hij zo ingedaald.