Daar zit je dan, een week na de allerlaatste IUI poging. Zes volledige pogingen hebben we gehad. We zijn al een tijdje op weg in de MMM. Augustus vorig jaar heb ik een HSG ondergaan (die was gelukkig goed) en vrij kort daarna zijn we gestart met IUI met hormoonstimulatie. Bij mij en mijn man is er geen oorzaak gevonden voor het uitblijven van een zwangerschap. Ik heb alleen de ziekte van Graves, maar ben daarvoor behandeld en ben super stabiel en heb prachtige schildklierwaardes. Daarbij hebben we in 2014 een zoon mogen krijgen (na een jaar proberen, dat wel). Dus een echte urgentie wordt er door het ziekenhuis (en onze omgeving) niet gezien. Ik ben begonnen met Clomid, maar reageerde hier erg heftig op. Meteen een flinke overstimulatie. Na 3 x Clomid mocht ik over op Gonal F. Dit ging prima. Rond de jaarwisseling ging ons ziekenhuis over op Meriofert. En hup, weer een dikke overstimulatie. 8 rijpe follikels, dus weer een cancel. Die maand erop nogmaals een cancel, omdat ik 6 cystes had overgehouden. Daarna volgden nog 3 IUI behandelingen. De zesde en laatste IUI heb ik dus vorige week gehad. En wat voelt het allemaal dubbel. Ik heb deze ronde echt een 'f*ck it' houding. Het voelt echt als een formaliteit, want zonder die zesde poging mag je niet door naar IVF. Maar ook omdat we inmiddels al 2,5 jaar bezig zijn voor een tweede kindje en ik werkelijk alles wel heb geprobeerd. Geen alcohol, wel alcohol, gezond eten, sporten, warm bad, geen warm bad.... ga maar door. Een aantal maanden heb ik ook niks eraan gedaan. Geen foliumzuur, geen eisprong bijhouden. Maar ook dat 'semi-loslaten' werkte niet. Het evaluatiegesprek voor IVF staat gepland. Daarna volgt er geloof ik nog een bloedonderzoek en krijg ik weer een prikinstructie. Als er dan geen wachtrij is, mag ik starten met prikken voor IVF. Ik vind het doodeng. Vooral de punctie, daar zie ik als een berg tegenop. En ik ben ook vooral zo moe. Lichamelijk en geestelijk. Elke maand, keer op keer die teleurstelling. Al die rommel in mijn lijf, ik voel me gewoon gesloopt. Dus ik en mijn man hebben besloten om een maandje (of twee) pauze in te lassen voordat we echt beginnen met IVF. Ik moet gewoon weer nieuwe moed verzamelen. In mijn omgeving weinig echt begrip. Ik hoor zo vaak dat ik maar gewoon blij moet zijn dat ik al een kind heb (alsof ik dat niet ben?), dat we gewoon lekker op vakantie moeten gaan of dat het hebben van meerdere kinderen ook niet altijd maar geweldig is. Ook zijn er weer vriendinnen zwanger (nu van hun tweede). Hoewel ik het ze zeker gun, steekt het mij toch. Waarom moeten wij zo'n lange weg afleggen? Bij de laatste IUI was ook een gynaecoloog aanwezig die de arts in opleiding begeleidde. Ik vroeg na de behandeling of ik al een recept voor de pil meekreeg, i.v.m. de IVF. Zegt ze: jij bent nog maar 28 (inmiddels ben ik 29 ), dus waarom je haast? Als je nou 38 was, zou ik het begrijpen.. Ik was werkelijk met stomheid geslagen. Hoe kan iemand op de afdeling Voortplantingsgeneeskunde dat nou zeggen? Maar goed, dat is wel zo'n beetje de reactie die ik van iedereen krijg. Goed... Een heel verhaal. Hoe gaan jullie om met je omgeving tijdens het MMM-traject? En hoe bouwen jullie weer hoop op na 6 mislukte behandelingen? Hoe kan ik mij lichamelijk en geestelijk voorbereiden op IVF? Pff.... de MMM is echt zwaar...
Hi Poema! Wat een herkenning in jouw verhaal. Het lijkt zoveel op mijn eigen situatie een klein jaar geleden. Ook wij zijn onverklaard verminderd vruchtbaar. Ben ook schildklier patiënt (Hashimoto, maar perfect ingesteld). Na ruim 2 jaar zelf proberen, en vervolgens 6 mislukte IUI´s dan in het najaar IVF gehad. Bij de 3e TP nu toch echt zwanger! Het kan dus echt!!!! Wat naar dat je zoveel onbegrip ervaart uit je omgeving. Dat vond ik misschien nog wel het meest belastende. Iedereen vind er iets van he en bemoeit zich er mee met ´wijze raad´. Bah bah. Ik snap heel goed dat je dolgraag een 2e kindje wil en dat de strijd die je hiervoor moet leveren je zwaar valt. Het is allemaal niet niks. Het eindeloze wachten, de hormonen, de tegen slagen, de negatieve testen, iedere keer weer moed verzamelen. Ik wil je graag meegeven dat ik de IVF echt vond ´meevallen´. Het is zeker niet leuk. En na 3 weken hormonen spuiten was ik het meer dan zat. Maar ik vond het proces zelf, minder onrustig dan de IUI. Je stelt je als het ware erop in dat het weken van spuiten er aan komt. Ik heb mezelf toen wat rust gegeven. Minder dingen inplannen enz. Bij IUI weet je inderdaad vaak niet hoe de stimulatie gaat, of je cystes hebt, wanneer de inseminatie dag is enz. Bij IVF vond ik het trager gaan, en daarmee minder onrustig. De punctie zelf vond ik echt GIGA spannend, maar viel me qua pijn echt reuze mee. Ook hier geld ´Het is zeker niet leuk, maar echt wel te doen´. Kortom.....als je je al door zoveel onderzoeken en behandelingen hebt geworsteld, dan lukt die IVF poging je echt ook wel! Naar mijn omgeving ben ik altijd open geweest. Heb ook wel eens teruggegeven als bepaalde opmerkingen van andere me pijn deden. sommige mensen konden daar iets mee, veel ook niet. Het blijft heel verdrietig dat mensen gewoon niet snappen waar je door heen gaat. Buiten mijn eigen ervaring kan ik je niets anders geven dan een hele dikke knuffel! Zet hem op! En blijf vertrouwen op dat jullie samen een sterk team zijn en dat jullie deze uitdaging vast ook weer aan kunnen. Ik zal duimen dat het tot iets heel moois mag leiden.
Ah meid, ook hier veel herkenning. De rollercoaster van de mmm blijft op en neer gaan...en de dalen voelen steeds dieper. De wens wordt steeds groter en daarmee het verdriet, de wanhoop en frustratie ook. Ik ben over mijn grenzen heen gegaan en thuis komen te zitten. Dit was een harde les maar heeft me wel goed gedaan. Heb psychologische hulp gezocht, me gericht op mindfulness en mijn lijf/geest 'rust' gegeven (geen prikkels van werk). Het traject liep echter door, omdat ik geen rust vond in pauze. Daarvoor tikte mijn klokje te hard. Dus de mmm ff loslaten is mij nooit gelukt. Na 8 mislukte iui's, gaf ivf mij wel weer hoop. We gingen iets nieuws proberen en daarbij zou ivf ook inzichten gaan geven. Want ook bij ons was er geen oorzaak gevonden. Ivf is mij lichamelijk heel erg meegevallen. Het is even intensief met medicatie. Ook de punctie 100% meegevallen. Maar emotioneel werd het zwaar toen tp na tp mislukte. Kant en klare embryo's, maar mijn lijf deed niets. Zo frustrerend. Het ziekenhuis bleef het op geluk gooien, maar de moed en hoop zaten me in mijn tenen. Ik putte nieuwe hoop uit het buitenland. Daar zouden we, na de laatste tp hier, een nieuwe poging starten. We zijn daar onderzocht en als voorbereiding op de behandeling ben ik met schildkliermedicatie begonnen. België vond mijn waarde in tegenstelling tot NL verhoogd. In de tussentijd hier de laatste tp gehad.....en prompt was daar de positieve test! Toeval?! We kunnen niet bewijzen dat het aan de medicatie gelegen heeft, maar zo voelt het na jaren niets wel. Mijn tip is dan ook kijk erder, laat een second opinion doen, als je vertrouwen op is. Haal daar nieuwe hoop uit. En weet dat het echt nog kan na jaren geen succes....zie mijn banner. Mbt mijn omgeving heb ik geluk gehad. Allemaal lieve en begripvolle mensen. Maar hoe lief ook, echt begrijpen doen alleen de mensen die het zelf meegemaakt hebben! Ik wens je heel veel sterkte en nieuwe moee toe! Hopelijk word je geduld snel beloont met een positieve test (en dat is het je achteraf allemaal waard!) Dikke digi-knuffel!
Hier ook herkenning in je verhaal, alleen nog niet 2,5 jaar in de mmm, sinds november 2017 zijn wij gestart. ik heb 7 iui's gehad (mijn man is onvruchtbaar dus we gebruiken donorzaad van het ziekenhuis), wij staan nu op de startlijn voor IVF, en eerlijk... ik vind het dood eng! eerst moet ik afwachten of mn ontsteking weg is, en dan hopelijk gaat het beginnen... wat raar dat je de pil niet krijgt, ik moet hem wel ophalen en daar wel mee beginnen eerst.. Mijn dochter is natuurlijk verwekt met mn ex, en dat ging heel snel eigelijk dus hoopte ik nu met iui ook vlot zwanger te raken, niks is minder waar... Waar ik met ivf heel erg tegenop zie is het mezelf injecteren, en uiteraard de oh zo gevreesde punctie... ik heb gelukkig nog even om op adem te komen.. maar jeetje t zweet breekt me toch telkens weer uit als ik eraan denk dat ik toch echt die drempel over moet om mezelf te kunnen injecteren... dat word nog een dingetje ben ik bang....
Hoi Poema, Ook hier veel herkenning in je verhaal. Ik kan je geen antwoorden geven, gister is het bij mij ook een week geleden dat ik me laatste IUI heb gehad.. Dus hoe IVF gaat worden weet ik ook niet, maar ik weet wel dat ik er ook super tegen op zie. Volgende week donderdag is onze NOD dag, na 6 volledig afgeronde pogingen IUI heb ik er weinig vertrouwen in dat dit hem dan is. Het interesseert me ook een soort van niet, ik ben er gewoon niet mee bezig. Ik heb 4 maanden Gonal F gehad, waarbij ik 2x mijn eisprong heb gemist en daarna heb ik 4 maanden Clomid 100mg gebruikt, dat ging bij mij fantastisch, 4 maanden oprij een IUI gehad.. Nouja, fantastisch niet natuurlijk want ik ben nog niet zwanger maar goed, geen over simulatie en geen gemiste eisprongen. Mijn man en ik zijn ook onverklaarbaar verminderd onvruchtbaar. Ondertussen zitten wij 1,5 jaar in de MM en zo'n 3 jaar samen bezig. Hiervoor met mijn ex ook 4 jaar bezig geweest helaas zonder resultaat. Wij hebben na deze poging zo ie zo een maandje rust en daarna door voor IVF, het wordt spannend. Volgende week een afspraak maken voor het intake gesprek en dan zien we wel weer verder. Mijn omgeving begrijpt ons opzich wel, het is voor ons het 1ste kindje. Echter krijgen wij ook wel veel reactie's van, ach je ben nog jong (26) je heb geen haast het komt echt wel. Dat is wel confronterend, vooral als iedereen om je heen maar gewoon zwanger wordt behalve wij.. Doe rustig aan!
Poema19, Het is inderdaad zwaar, hier afgelopen donderdag de 7e en laatste iui gehad voor een 2e kindje, daarna over naar ivf, daar ook al informatie over gekregen. Het lijkt me een heftig iets ivf, aan de andere kant is het na zoveel mislukte iuis ook wel iets wat je meer hoop kan geven. Bij mij juist veel begrip van mijn omgeving, het lijkt me moeilijk als je dat niet hebt. Misschien helpt het om met maatschappelijk werk te praten? Die zit bij ons in het ziekenhuis erbij, dus gespecialiseerd in onvervulde kinderwens, zit die bij jou misschien ook? Verder heb ik geen tips, behalve probeer wel te genieten van dit moment met je zoontje. Hoop dat het snel raak
Wij hebben vandaag ons gesprek gehad in het ziekenhuis, om te gaan starten met IVF. Onze laatste IUI is jammer genoeg ook mislukt. 9 juli mag ik komen voor het 1ste intake gesprek. De planning is om begin augustus te starten met IVF. Vindt het wel spannend maar nieuwe ronde nieuwe kansen hopen we dan maar op.