Vandaag is m'n verlof ingegaan (4 wkn voor de uitgerekende datum). Al die tijd ben ik gewoon overal naartoe gegaan enzo, maar het wordt nu toch wel reëel dat de bevalling zich binnenkort aan zal gaan kondigen. Hoe doen jullie dat? Gaan jullie niet meer ver van huis? Ik wil zometeen nog even lekker inkopen gaan doen bijv., maar is toch 20-30 minuutjes met de auto hier vandaan. Zo ook als ik naar 't strand of wat ook ga? Doen jullie dat soort dingen dan niet meer of zorg je dat er dan iemand bij is die je ten alle tijden kan rijden?
Ik ga nog wel alleen de deur uit om te winkelen ofzo hoor, heb gisteren nog de bus gepakt en gewinkeld. Mocht ik ineens naar huis moeten dan bel ik mijn man, of ik neem een taxi. En ik vertrouw op mijn medemens, dat er wel iemand zal assisteren in geval van nood. Ik ga nu niet meer héél ver weg natuurlijk, niet in mijn eentje tenminste. Maar ik ga mezelf ook niet opsluiten.
Mijn ervaring is dat je uit instinct, om het maar even zo te noemen, niet meer weggaat. Ik ging gewoon nog overal naar toe. Alleen het weekend voor me bevalling had ik er niet zo veel zin in en heb het hele huis van top tot teen gesopt. En 's maandags braken me vliezen.
Hier idem dito. Als jij je goed voelt en je hebt zin, kun je gewoon gaan winkelen ook als is het 20 minuutjes verder. Naar het strand hetzelfde (wel goed in de schaduw blijven, maar dat weet je vast wel ) Het weekend voor mijn bevalling wou ik nergens meer heen, een supermarkt was al teveel gevraagd en een verjaardag hadden we afgezegd. Dinsdag was ik bevallen.
De laatste weken ging ik ook nog gewoon winkelen/boodschappen doen. Mocht de bevalling beginnen, dan zijn de weeen meestal nog niet zo sterk dat je niet kan rijden. En als je vliezen breken, dan geeft dat een hoop nattigheid , maar kan je over het algemeen gewoon naar huis rijden. Toen ik overtijd liep zijn we met kerst nog naar centerparcs geweest, op een uur rijden van thuis. Alle spullen mee (ziekenhuistas, maxicosi) voor het geval dat (vliezen breken, kindje in vruchtwater gepoept). Maar ik moest dus nog thuis rustig een paar daagjes afwachten .
ik ben gewoon nog van huis af gegaan hoor. ik ging rustig naar deventer (vanuit wezep) op visite bij mijn schoonzus. tot mijn bevalling heb ik gewoon gedaan wat ik wilde en aankon. ik ben zelfs die avond nog wezen darten. waar mijn weeen begonnen zijn. (wel samen met mijn man uiteraard) dus je kunt nog gewoon vanalles blijven doen hoor. je hoeft jezelf echt niet op te gaan sluiten.
ik ga ook nog wel overal heen in princiepe, denk er eigenlijk niet echt bij na, maar zal geen uren meer gaan rijden om ergens heen te gaan, trouwens daar heb ik ook geen zin meer in haha
Het is volgens mij ook hartstikke goed om nog een beetje actief te blijven! Ik ga ook op de fiets (hebben geen auto) nog wel gewoon weg voor een ochtend ofzo. Ik bedenk me vaak nu wel even hoe ik het zou doen wanneer m'n vliezen zouden breken ofzo. Taxi's heb je overal, dus dat lijkt me nooit een probleem. Op vakantie gaan lijkt me zelf nu niet meer zo comfortabel, maar ik ben echt niet aan huis gekluisterd.
Je moet doen waar je jezelf prettig bij voelt. Bij de zwangerschap van Roos heb ik tot de laatste dag nog van alles gedaan, maar als dat niet prettig voelt moet je het niet doen. De meeste bevallingen beginnen rustig en dan heb je nog meer dan genoeg tijd om thuis te komen
ik was 40 weken zwanger toen ik nog naar mij opa en oma in groningen ben geweest ( 2uur rijden ongeveer) ik ben alles blijven doen de donder dag voor mijn bevalling ben ik nog boodschappen wezen doen 40 min verderop en savond begonnen de weeën en zaterdag is fynn geboren
Ik ben bij Emiel, toen ik 2 dagen overtijd liep, nog op een uur rijden naar de begraafplaats geweest waar mijn schoonmoeder een paar maanden eerder was begrafen. Bij bijna 42 weken had ik nergens zin meer in. Boodschappen doen deed mijn man en ik ging alleen even naar mijn ouders die bijna om de hoek wonen. Je lichaam geeft wel aan wanneer het aan een bevalling toe is, je hebt dan weinig zin om weg te gaan.
Ik hoop inderdaad dat je lichaam het goed aangeeft. Mijn Lief woont 150 km bij me vandaan en ik weet nog niet of ik het de laatste weken aandurf om die 1,5 tot soms wel 2 uur rijden naar hem alleen te doen. Wat mij betreft komt ie maar lekker mijn kant op
Ik zou mezelf niet gaan opsluiten of zo. Twee dagen voor de bevalling was ik al niet helemaal lekker, leek een beetje grieperig. Maar bij het breken van de vliezen had ik binnen het uur al heftige weeen. Ons kindje is ook binnen 2 en een half uur na het breken van de vliezen geboren. De eerste ging trouwens ook vrij snel zodat ik bij de tweede ook niet meer zo heel ver weg ging.
Zit hier zelf ook beetje mee te dubben. Ik ga nu nog gewoon overal heen, maar merk wel dat ik t lastiger vind worden. Nu voel ik me al paar dagen niet echt fit, misschien dat dat ook wel meespeelt. Maar eigenlijk heb ik geen zin om me (misschien wel) 4 weken op te sluiten.
Ik zit hier ook een beetje mee. Ik denk inderdaad, zoals al eerder gezegd, dat je lichaam het zelf wel aangeeft wanneer het niet zo "verstandig" meer is om te gaan. Je hoort toch vaak dat vrouwen onbewust zelf niet meer van huis willen, wanneer de bevalling nadert. En mocht het nu zo zijn dat je bevalling begint wanneer je niet thuis bent, dan neem ik aan dat er altijd wel iemand in de buurt is om te helpen!
Heb sowieso al weinig zin om iets te doen in m'n eentje.... Vanmiddag even met mn ma wezen winkelen, maar dat is dan maar max 1,5-2 uur, dan ben ik ook op. Vind het heerlijk op mezelf te zijn, lekker thuis beetje rommelen en hobbyen enzo.... terwijl ik normaal slecht alleen kan zijn. Soms heb ik geeneens zin om de telefoon op te nemen hi hi.
Ik heb tegenwoordig gewoon altijd mijn envelop van de verloskundigen in mijn tas. Ik verwacht echt dat het nog wel effe duurt voor mijn jochie zich aandient (hij ligt in een stuit en is nog niet ingedaald), maar mocht ik onverwacht ergens aan het bevallen slaan, dan heb ik in ieder geval alle informatie bij me die ze bij mijn bevalling nodig zullen hebben. Ik ga nog wel van huis, want mijn ouders, schoonouders, broers en (schoon)zussen wonen niet om de hoek. Maar ik ga niet meer in mijn eentje met de trein naar vrienden die aan de andere kant van het land wonen bijvoorbeeld, ik zorg wel dat ik bij familie ben. Voelt gewoon een beetje veiliger. Daar staat dan weer tegenover dat ik net als de meeste dames in hun laatste maand het liefst gewoon thuis wat rommel. Ik ben normaal afwisselend een huismus en een uithuismus, maar tegenwoordig ben ik toch het liefst thuis.
Sinds afgelopen week kom ik amper nog buiten. Samen met vriendlief een snelle boodschap en naar de gynaecoloog, maar dat is het dan wel. Niet omdat ik niet meer wil, maar mijn lijf wil niet meer. Alles zit me in de weg en doet pijn en het grote deel van de dag breng ik horizontaal door, anders red ik het niet. Heel vermoeiend, vooral de nachten zijn vreselijk. Vandaar ook het idiote tijdstip van posten.
Toen ik 36/37 weken was zijn we nog een dagje weg geweest, personeelsfeest naar scheveningen en hilversum, terwijl dat voor ons een dikke 1,5 uur rijden was. mn man was er well bij moet ik zeggen en mn zwangerschapsnoodspullen lagen achterin. savonds nog naar Tarzan geweest. Ik ging toen zelf ook nog wel naar het dorp of de stad, verder niet zoveel meer. de weken rond de uitgerkende datum ging ik niet meer weg, kon zelf bijna niks meer, bovendien was mn man thuis en mn schoonzusje was bevallen toen ik 39 weken was (terwijl ze 3 weken na mijn uitgerekend was, goh wat kun je daar dan van balen joh!!) dus ging ik elke dag bij haar op bezoek.
Ik ben ook in de laatste weken nog van alles gaan doen. Ik kon er namelijk echt niet tegen om thuis te zitten en te wachten tot... Zo ben ik met ruim 38 weken nog een weekend naar volendam geweest. Weliswaar niet alleen maar toch. Wel ging ik nog alleen de stad in en op de dag dat mijn vliezen braken ben ik 's ochtends nog bij een vriending geweest (een half uurtje rijden ongeveer). Ik was die middag net een uurtje thuis toen de vliezen braken en de bevalling zich aandiende. Ik heb altijd zo gedacht. In nederland ben je altijd wel in de buurt van een ziekenhuis, bijna iedereen heeft tegenwoordig wel een mobieltje waarmee je in geval van nood iemand kunt bellen en ja ...ook ik vertrouw nog op de hulp van de medemens als er iets zou gebeuren. Maar je moet vooral doen, waar je jezelf goed bij voelt!