Wat fijn om deze positieve verhalen te lezen!! Geeft mij ook weer vertrouwen dat ik ook vast wel weer een leuke lieve man tegen ga komen! Hier is de papa van de meiden nog wel in beeld en hij heeft een week nadat hij onze relatie verbroken heeft bevestigd dat hij een nieuwe vriendin heeft Wij hebben afgesproken dat zij onze kinderen nog niet te zien krijgt pas als het echt serieus wordt, maar de dag dat mijn meiden haar gaan ontmoeten.. Nee daar moet ik nog niet aandenken,al komt dat misschien ook wel omdat we pas 2 maanden uit elkaar zijn en het dus allemaal nog heel vers is..
Ik hoop hier over een poosje ook een succes verhaal te kunnen schrijven. Ik ben sinds mijn zwangerschap - 4jaar terug inmiddels - alleen. Ik heb hier en daar wat gedate, maar meestal liep dat na een paar dates op niets uit. Ik zat 1. niet lekker in mijn vel en 2. ik ben veel te bang gekwetst te worden. Mijn leven is eigenlijk prima zo. Ik heb een prima balans tussen dochter, werk, sociaal leven en tijd voor mezelf. Eigenlijk had ik geaccepteerd dat het goed zo wat. Wel nog wat daten her en der, maar dat was puur voor de lol. Tot dat ik bijna 2 weken terug (is het nog maar 2 weken terug... pffff) een impulsieve dat had en we hebben elkaar nu 7 keer gezien sinds die tijd. Morgenavond komt hij weer. We hebben het zo gezellig met elkaar. Er is echt een klik, we voelen ons beide erg prettig bij elkaar! OMG, ik heb gewoon kriebels in mijn buik. Ik ben bang, blij, onzeker en gelukkig te gelijk. Als ik appjes krijg met de tekst: je maakt mij gelukkig, het voelt zo goed etc. kan ik het niet geloven en wordt ik zelfs wat achterdochtig. Dat achterdochtige is puur mijn onzekerheid, want hij geeft mij niets om achterdochtig te zijn! Kortom: ik ben benieuwd waar dit heen gaat!!!!
de vader van mijn kind is niet in beeld. Mijn zoontje is nu 1 1/2 jaar oud, een vaderrol in huis kent hij niet, maar sinds mijn vriend en ik nu bijna 5 maanden samen gaan en zo goed als samenwonen ( ja ja klinkt snel maar dat is nu even de beste oplossing) voelt het gewoon goed. Het is begonnen via een internetsite, mailen, van mailen naar chatten en cammen, en dr was een klik! Op het moment dat wij elkaar zagen klopte het gewoon... Het voelt super goed, ook omdat mijn zoontje en hij leuk met elkaar omgaan! Bang en onzeker ben je denk ik altijd in het eerste jaar, alles is spannend en leuk en elkaar leren kennen is eng want je moet toch jezelf kunnen blootgeven aan de ander. Super leuk om hier die verhalen te lezen, het laat me lachen de lente is begonnen laat de liefde voor de andere alleenstaande mama's maar komen !!!
Leuk topic! Ik ben 3 jaar alleen geweest en had al die tijd geen ruimte in mijn hoofd en leven voor een nieuwe relatie. Sinds eind vorig jaar kreeg ik zin in de liefde en ben ik begonnen met daten. Veel leuke dates gehad (en heul veel gezoend ), maar met niemand had ik echt de klik die ik zocht. Tot ik in januari iemand heb ontmoet. We hebben het zooooo leuk samen. Hij heeft zelf geen kinderen maar is dol op mijn meiden. Tot nu toe gaat het erg lekker. Ben heel blij met hem!
Hier ook een succes verhaal! Ongeveer een jaar alleenstaand geweest.(vanaf toen ik 7 maanden zwanger was van de 2e) Een heerlijk jaar alleen gehad met de kids! Een vreselijk leuke tijd en ik was ook echt niet van plan om dat op te geven. Maar toch ontmoette ik dé man! En hij was vol aan het feesten, woonde samen met vrienden en had totaal geen verantwoordelijkheid gekent. Ook dacht hij het wel lastig te vinden dat ik twee kinderen had. En nu anderhalf jaar later.. Heeft hij mijn zoontje erkend en is het de meest geweldige papa die ik me kan wensen!
Ik had in 2008 de echtscheiding aangevraagt en ben toen zo stom geweest er nog in te trappen dat hij zijn leven zou beteren ( was altijd ikke ikke ) totdat ik het in 2009 dus echt zat was en het wel heb doorgezet. Via internet had ik voor de grap mezelf aangemeld op een datingsite en kreeg een heel leuk berichtje in mijn inbox van een man. Via dat berichtje zijn we veel gaan mailen en sms-en, daarna dagelijks op msn zitten lullen, was direct een klik tussen ons en hadden heel veel dingen gemeen met elkaar. Toen mijn ex de woning moest verlaten hebben we toen ook vrij snel afgesproken om elkaar in real life te ontmoeten. Hij is toen bij me thuisgeweest ( had geen oppas voor de kids ) en hebben een hele leuke avond gehad. In die paar weken erna hebben we elkaar heel veel gezien en na een maandje "gedate" te hebben zijn we gaan samenwonen en dat doen we na een relatie van 2,5 jaar nog steeds Ondertussen hebben we samen een zoontje gekregen en nu een dochter op komst.
Wauw meiden, heerlijk die liefdessucces verhalen! wanneer merkte jullie er dan 'weer klaar voor te zijn"? Ik kan me daar echt nog niets bij voorstellen.... een andere man... hand in hand lopen, zoenen, in bed.... hihihi, kan toch niet! hahaha! Voelde dat gewoon van ja, ik ben daar weer klaar voor? Of pas toen die juiste man in je leven kwam? Ik vind het echt super te lezen dat er toch veel alleenstaande mama's een leuke vent weer ontmoeten die de kinderen geen probleem vindt!
@Makkie: ik was er heel lang niet klaar voor. Mijn ex ging weg toen we net wisten dat ik zwanger was van onze tweede. Dus eerst druk geweest met zwanger zijn, verhuizen, bevallen, de eerste zware periode met 't tweede kindje erbij. Na ongeveer twee jaar ben ik ingestort en ben ik in therapie gegaan om mijn scheiding te verwerken. Als aflsuiting van deze periode heb ik samen met mijn twee dochters een reis door Afrika gemaakt. Toen ik terug kwam voelde ik mij zo goed, klaar voor een nieuwe start. Toen ben ik begonnen met daten!
Wanneer was ik er weer klaar voor.. Ik weet niet of ik er ooit wel 'klaar' voor ben geweest. Ik heb een vreselijke hekel aan 'alleen zijn', en wilde daarom vaak al snel weer een nieuwe relatie beginnen, maar mijn vertrouwen was echt 0,0. En tja, of je dan een goeie relatie kunt hebben.. Nu is het ook wel altijd zo geweest dat mijn twijfels, in welke relatie dan ook, terecht waren, en achteraf altijd bleek dat die mannen ook inderdaad niet te vertrouwen waren. Ik heb me na m'n laatste break-up echt tot het daten moeten zetten. Ik wilde wel een relatie, maar ik had echt géén zin om alles weer opnieuw op te moeten bouwen. Geen zin in dat onzekere gedoe, niet jezelf kunnen zijn, e.d.. Ik heb de eerste date met m'n vriend ook afgezegd, want ik had geen zin meer, zag het niet meer zitten De volgende dag had ik daar spijt van, en die avond is hij dus alsnog voor het eerst langs gekomen.. En vanaf die avond is alles eigenlijk vanzelf gegaan.. 5 dagen daarna gingen we samen uit, een week later bleef hij voor het eerst slapen en vierden we de volgende dag de verjaardag van m'n zoon, en bleek de hele familie hem geweldig te vinden.. Toen zijn we elkaar 2 keer per week gaan zien, toen 3 keer, toen 5 keer, en toen zijn we eigenlijk niet meer bij elkaar weg gegaan Inmiddels zit ik al een paar weken constant bij hem thuis, en als het goed is tekenen we volgende week het contract voor een huurwoning.. Zo spannend allemaal! Het gaat allemaal razendsnel, maar daar zijn we allebei alleen maar blij mee. Dit is echt zo'n geweldige man, dé man waar ik al die tijd naar op zoek ben geweest, en waarvan ik eigenlijk niet dacht dat ie bestond, of dat er zo'n man zou zijn die mij ook leuk zou vinden. Ik ben vreselijk jaloers en wantrouwend, ook door wat me in het verleden allemaal is overkomen, maar deze man kan ik naar de sportschool laten gaan, zonder dat ik er meteen vanuit ga dat hij helemaal niet in die sportschool zit, maar ergens anders bepaalde activiteiten aan het uitvoeren is In juni moet hij naar een feest van z'n werk. Kan niet zeggen dat ik dat heel leuk vind, maar 'vroeger' was dit een drama geworden met gruwelijke ruzies, en hem kan ik 'gewoon' laten gaan. Ik ben nog steeds onzeker en bang om hem kwijt te raken, maar dat ligt aan mij, en niet aan het idee of gevoel dat hij me geeft. Ik denk dat ik elke dag te horen krijg dat ik de leukste, liefste en mooiste ben, dat hij echt niemand anders wil en van me houdt, en die bevestiging heb ik heel erg nodig. Bij hem hoef ik er niet eens om te vragen, het komt allemaal uit hemzelf! Vertrouwen groeit met de dag, en daar ben ik zo blij mee, dat maakt van mij ook een leukere vrouw! Dit wordt alweer zo'n gruwelijk lang en klef bericht, maar nog even m'n zwijmelmomentje delen; Afgelopen zaterdag voelde ik me echt beroerd, buikpijn e.d., doodmoe. Waren we eventjes boodschappen wezen doen, wat dingetjes wezen halen voor moederdag. Ik hoefde niet te helpen met boodschappen opruimen, ik moest maar lekker gaan zitten. Dat was voor mij al zo'n 'Aaaahw-moment'. Het duurde wel érg lang voor hij klaar was met opruimen, komt ie ineens de keuken uit met een schaaltje verse aardbeien met suiker en cacaopoeder.. Nou, ik kon wel janken! Zo lief! Goed, ik hou op
Hier ook een lieve man in ons leven. Biologische vader (ahum) is nooit in beeld geweest. Leuke van hier is dat mijn huidige vriend al 10 jaar mijn beste vriend is dus hij heeft alles van de afgelopen jaren meegekregen en ook mijn zoontje kende hem dus al. Op alle 3 zijn verjaardagen(van me zoontje) was hij erbij en ook na zijn geboorte was hij 1 van de eerste die op kraambezoek kwam. Wij wonen nog niet samen maar ieder weekend is hij hier en die 2 zijn dol op elkaar en wij op hem.
4 jaar geleden, ontmoette ik J en T. Voor J had ik intieme gevoelens en met T was het een leuke flirt. Uiteindelijk voor J gekozen. T vroeg nog, weet je het zeker...waarop ik antwoordde ja. Na een zoen in het raamkozijn heb ik hem nooit meer gezien. Na een verschrikkelijke relatie, alleenstaande mams geworden. Wat voor mij ( met mij vermoedelijk vele andere) een enorme impact had. Het plaatje klopte niet meer. Ik kan niet het gezin vormen, waar ik zo naar verlangde. Afine, ik kreeg eindelijk mn eigen paleisje! Heerlijk! Ik was wat aan het FaceBooken en kwam T tegen. Na wat twijfel toch besloten hem een vriendschapsverzoek te doen. "Dat kan nooit kwaad" In de veronderstelling dat hij me nooit zou accepteren, was ik dan ook zeer verbaasd een melding te krijgen dat ie me verzoek had geaccepteerd. Vrijwel direct kreeg ik een berichtje van hem. Zo zijn we aan de praat gekomen en is hij 1,5 week later langs gekomen. Vrienden van mij en mijn zusje waren ook op bezoek. We hebben een gezellig avond gehad. Maar voor mij was de angst, wat nu? Gaat ik m nog spreken of wat? Mijn dank was dan ook vrij groot, dat ik een smsje kreeg van m...een uurtje nadat ie was geweest. "Vond het erg gezellig, kan niet wachten tot onze volgende date!" Zo zijn we naar elkaar toe gegroeid. Voor hem was er helemaal geen gevoel dat hij 2de keus zou zijn. "Voor jou voelde het alsof dat de goede keuze zou zijn, prima!" We hebben erg gelachen om het feit wat voor romantische film dit zou kunnen zijn. We schelen 6 jaartjes, waar ik zo blij mee ben. Hij is een stuk volwassener als dat mijn leeftijdsgenoten zouden moeten zijn. (24).
het leven kan soms raar lopen en ja: voer voor een mooie film!!! maar wat geweldig dat T geen 'hard feelings' heeft en er gewoon voor gaat! goed om te lezen en geniet van jullie geluk!
Ze zouden beter stickertjes maken voor op hun hoofd "dit is je ware" Zou een hoop miserie schelen haha! Wel heel leuk om al die mooie verhalen te lezen! Langs 1 kant wil ik het wel weer, maar langs de andere kant heb ik, net zoals nog iemand hier zei, geen zin in dat "leren kennen" gedoe weer. Weer helemaal van nul. Plus, ik kan nu weer leuk stapje in de wereld zetten, en flirten met elke vent die ik tegen kom (bij wijze van spreken uiteraard... ) En dat heeft ook wel wat Denk dat ik nog even single blijf... Begin in september aan bachelor verpleegkunde dus zal de komende 3 jaar sowieso wel minder tijd hebben om ook nog een relatie op te bouwen buiten het leren ed.
Poosje geleden plaatste ik mijn succesverhaal, maar inmiddels is de liefde over. Hij had, voor mij compleet out of the blue, toch bezwaar tegen het feit dat ik twee kinderen heb. Wel een beetje traag om daar na 4 maanden achter te komen. Dacht voorlopig wel even genezen te zijn, maar heb nu een toevallig een hele leuke vent ontmoet die ook 2 kindjes heeft van dezelfde leeftijd als mijn kinderen. Ik weet niet of dit wat gaat worden, maar het helpt in ieder geval om hoop te houden. Deze keer ga ik heeeeel langzaam