Hoi Aaliyah, Ja, bij mij hing er ook niets. Had zelf ook niets gekocht omdat ik niet wist of het een jongentje of een meisje zou worden. Ik heb het er ook wel eens over met mijn man, maar vind dat moeilijk. Het interesseerd hem niet zo. Maar het heeft mij ook wel pijn gedaan. Juist omdat ik niet zo trots was op mijzelf vanwege ks. Ik dacht altijd dat gaat nou eenmaal zo mannen zijn anders dan vrouwen. Maar als ik bovenstaande zo lees hoeft dat toch niet. Maar hij is gelukkig wel heel lief en teder met ons zoontje. Das dan weer mooi mee genomen. Groetjes Elba
Aangezien ik totaal geen last heb gehad van iets (makkelijke, snelle bevalling, geen kraamtranen, niet uitgescheurd of ingeknipt, na een week alweer helemaal de oude enz), is mijn man ook weer gewoon in dat oude leventje gevallen en merk ik niks aan hem. Wel dat hij super trots op me was hoor. En hij liep ook aan iedereen te verkondigen dat ik zo sterk was en totaal nergens last van had. Moet ik altijd wel lachen. Hij is zo lief geweest tijdens de bevalling en we kunnen er nog met zijn tweetjes om lachen. Dus hij hoefde niet echt rekening met me te houden. Hoeft van mij ook helemaal niet. En de eerste dag dat ik thuis was kwam hij met een gouden hangertje aan van een hoofdje van een meisje met achterop de naam en haar geboortedatum. Echt heel lief.
Heb ook wel vaak gedacht dat het voor hun nogmoeilijker is. Ik moest in het ziekenuis blijven en kreeg s achts een sms met welteruste kanjer. Had ie nog nooit gedaan. Hij vond ht heel moeilijk mij de pijn te zien lijden. Het is wel erg mooi om zo iets samen mee te maken.. (al vind ik het soms nog steeds oneerlijk en onmenselijk dat wij zo een kind op de wereld moeten zetten
nou mijn man heeft me gelukkig mijn gang laten gaan en ook de kraamhulp terug gefloten toen ze me in bed wilde stoppen vrijdag bevallen en toen voelde ik em daarna beetje leeg (letterlijk hahaha ) en erg slapjes... de dag erna waS ik vroeg eruit want we mochten als gezin lekker naar huis joehoee en daar was de kraamhulp ook nou ben ik echt een maya de bij want ik was thuis en ik meteen samen met mijn man balonnen en slingers ophangen opa's en oma's kwamen en ik ben gaan beschuit smeren en koffie zetten... roy zei laat haar maar want dat is haar ding... de kraamzorg wilde mij dus douchen.... ik had zoiets van ha ik ben mooi gedoucht als jij der om half 8 staat hahaha de volgdende dag dus ook gedaan en ik ben wasjes gaan draaien enz... ze wilde dat ik tussen de middag ging rusten maar dat zag ik niet zitten, mijn man zei laat haar maar haar eigen ding beetje doen... de hechtingen genazen goed en ik herstelde vrij snel van de bevalling.... mijn man heeft wel door dat ik erg druk met mijn zoontje ben en daar is ie niet jaloers of wat dan ook om hij geeft me die tijd en eist geen tijd op ofzo hoor dat wel eens in boekjes dat mannen na een bevalling te weinig aandacht krijgen en daarmee zitten als we uit eten gaan gaat levi mee dat vind mijn man allemaal goed... hij zei me laatst wel dat ie de bevalling erg heftig vond vooral de weeen, toen de persweeen kwamen en ik zoiets had van dat gaat niet lukken schreeuwde hij me der echt doorheen... hij zei das echt erg om jou zo te zien... en helemaal omdat ik het niet even over kan nemen
Nou, mijn man is echt de beste van de hele wereld We zijn echt allebei weer zo verliefd op elkaar na de bevalling... De bevalling zelf was hij heel afwezig. Hij kon niets doen en vond dat moeilijk. Ik wilde het ook graag alleen doen. Praat maar niet tegen mij, laat mij dit maar zelf doen. Tijdens het persen kon hij opeens wel helpen en zag hij dat er echt iets gebeurde, en toen moest hij zo ontzettend huilen. Ik heb geen traan gelaten toen, maar hij was echt vanaf de eerste haartjes totdat ze bij me lag echt onwijs aan het brullen Dat heeft me zo geraakt, en daarna is hij er echt meteen steeds geweest voor mij en haar. Hij wil ook nog steeds 's nachts mee opstaan om te voeden. Hij haalt haar uit bed en brengt haar naar me toe. Ik hoef 's nachts alleen te voeden, en hij doet de rest! Van de week hebben ze voor het eerst samen gedoucht. Toen was ik toch wel intens gelukkig toen ik ze daar samen zag staan. Mijn man is inderdaad een stuk gevoeliger geworden, en is echt helemaal papa Ik had niet verwacht dat onze relatie er ook zoveel dieper van zou worden (ook al ben je moe, heb je minder tijd om te praten en "zo"). Het is mooi zo!
Ik heb ee keizersnede gehad dus helaas beetje anders hier. Hij is ook niet echt anders geworden. Wel wat verantwoordelijker enzo maar niet liever. Had wel gehoopt meer emotie bij hem te zien maar helaas. Misschien omdat het 'maar' een kz was maar sowieso is het geen prater of romanticus
Mijn vriend is ook niet echt een prater. Als ik hem vroeg hoe hij het nou had ervaren, die bevalling.. Dan weet hij niet wat hij moet zeggen. Meer dan, Ja dat was best heftig om mee te maken, zegt hij niet. Moet ik er wel bij zeggen dat hij mijn wel "op de wereld" heeft gehouden als ik ff niet meer wist hoe ik de boel moest opvangen. Door me op de hoogte te houden van de stand van Fc Twente(LEKKER BELANGRIJK!!!) Ik kon er, tussen de weeen door, wel om lachen. Ik moest half huilen toen ik Tygho op mn buik kreeg.. Hij was sprakeloos en zat praktisch met open mond te kijken naar ons wondertje. Maar in zijn ogen zag ik, en zie ik nog steeds, die onvoorwaardelijke liefde voor onze zoon, en zijn respect voor mij.
De tranen sprongen meteen in m'n ogen toen ik dit las.... zo mooi! Mijn vriend is ook behoorlijk veranderd na de bevalling. En hij heeft het zo super gedaan tijdens de bevalling! Ik was bang dat hij misschien verkeerde dingen zou zeggen (en die kans is nogal groot als je het zo moeilijk hebt ), maar hij zei alleen maar dat ik het goed deed en hij praatte de verloskundige een beetje na. En ik heb zo'n 2,5 uur om z'n nek gehangen, omdat ik alleen staand de weeen van de laatste 5 cm goed kon opvangen, maar zelf nauwelijks op m'n benen kon staan. En hij heeft geen krimp gegeven op dat moment terwijl ik toen toch bijna 100 kilo woog . Achteraf heb ik hem er trouwens wel over gehoord , maar hij had meer respect voor mij. Laatst zat hij wel te grappen dat hij nu alweer last van zijn nek krijgt als hij aan de komende bevalling denkt Ik heb maar gewoon gezegd dat hij niet zo moet zeuren
Mijn man is ook erg veranderd. Ik vond dat hij erg weinig met de zwangerschap bezig was, zo kwam het over in ieder geval. Maar sinds onze kleine man er is, helemaal anders. Mijn bevalling was ook heel erg pittig. Hij heeft de arts de verloskamer uit gezet omdat hij bang was dat hij mij en ons kleintje niet mee naar huis zou kunnen nemen! Hier ben ik hem nog steeds dankbaar voor omdat onze kleine man echt een moeilijke start heeft gehad (we wisten niet of hij 's avonds nog zou leven) en zonder zijn ingrijpen had het heel anders kunnen lopen. Daarna heeft hij echt alles voor ons gedaan, hij is zo lief en bezorgd. Ons gezinnetje is echt compleet nu, een super papa en een mannetje was het geweldig doet. Wel merken we allebei dat de bevalling veel impact heeft gehad en dat alles nog een plekje moet krijgen.