Samuel is geboren in de 24e zwnagerschapsweek op 14 juli 1988. Het was mijn 1e zwangerschap.Een van de velen die volgden want ik heb 16 vlindertjes.(zie mijn bericht bij de vlindertjes tot 16 weken. In 1988 ging alles heel anders.Er waren ook enorme fouten gemaakt wat ervoor heeft gezorgd dat ik er heel lang over heb gedaan om het verlies van Samuel te verwerken. Hier dan een lang verhaal: 20 jaar geleden toen ik ongeveer 16 weken zwanger was van Samuel begon ik te vloeien. Na een echo werd ik doorgestuurd naar het AMC want men twijfelde.In het AMC werd mij verteld dat ik een voorliggende placenta had en daardoor vloeide.Maar er werd mij ook gezegd dat als ik zou liggen het misschien wel goed zou komen.Ik mocht naar huis maar moest dus veel rusten. Het vloeien werd minder en met de tijd voelde ik ook leven(18e week). Ik kreeg elke week een echo en het leek dus echt veel beter te gaan. Rond de 23e week toen wij voetbal zaten te kijken(er was toen een EK of WK dat durf ik niet met zekerheid meer te zeggen)en wij enthousiast juichte omdat Nederland een doelpunt scoorde braken terplekke mijn vliezen. Er was best flink vruchtwater en er zat bloed in dus het leek wel een bloedbad.Verder zat er ook veel kleine groen bolletjes in(net kwikbolletjes) Mijn man haalde in paniek een handdoek duwde die tussen mijn benen en belde het ziekenhuis. We konden meteen komen.Wij woonden toen in Krommenie en moesten met een taxi naar het ziekenhuis in Heemskerk.Daar aangekomen moest ik mij melden bij de poli en in de wachtkamer wachten.Mijn man werd toen erg boos.Inmiddels moest ik naar de toilet en verloor ik een stolsel van 5cm.Ik riep mijn man die weer de assistent van de gynaecoloog riep om bij me te komen kijken zodat ze eindelijk begreep dat het menens was.Ondanks alles heb ik een uur en een kwartier moeten wachten.Toen ik eindelijk bij de gynaecoloog naar binnen mocht werd ik inwendig onderzocht en werd mij verteld dat ze al een voetje van de Samuel konden zien want die stak uit de baarmoedermond.(ik vond dit heel macaber en durfde amper meer te zitten.)Ook was er geen hartslag te vinden. Ze zouden de boel gaan inleiden en ik moest dus gaan bevallen.Wij weer naar boven en in een weeënkamer kreeg ik eerst allerlei pillen.Tegen de avond kreeg ik een valiuminjectie en werd ons gezegd te gaan slapen en dat ze morgen het weer zouden gaan proberen.Ik wou niet slapen met een dood kindje in mijn buik en was zowat de hele nacht wakker.In de ochtend begon het pillen slikken overnieuw en werd er inwendig een gel ingebracht.Toen kwamen de weeën dus wel op gang.Het stonk trouwens behoorlijk in de kamer waardoor de verpleegkundigen al met een vies gezicht binnen kwamen.Ik vond dat heel naar.Ik begon me dus ook vies te voelen.Ook moet ik zeggen dat het personeel niet echt wist hoe met deze situatie om te gaan. Op een gegeven moment moest ik persen en Samuel kwam er meteen uit. Hij werd meteen in een bakje met watjes gedaan en ik mocht hem niet zien. Ik heb gehuild,gesmeekt maar kreeg hem niet te zien. Hij was kennelijk al 2 weken dood en zag er niet uit. Ik heb wel snel zijn beentje gezien en daar bleef het bij. De placenta kwam in stukken eruit en ik moest gecuretteerd worden.Toen ik bij kwam uit de narcose heb ik weer om Samuel gevraagd maar nee....het was beter voor mij als ik hem niet zou zien en verder probeerde te gaan. We vroegen wat er verder zou gaan gebeuren en er werd ons verteld dat Samuel en de placenta zou worden onderzocht.We zouden snel bericht krijgen wat er uit het onderzoek zou komen. Na 3 weken toen ik bij de gynaecoloog was werd mij verteld dat Samuel niks mankeerde maar dat hij gestikt was door die loslatende,voorliggende placenta.Ik kreeg zijn gewicht en lengte te horen. Dat was minder dan wat wij verwacht hadden maar hij was dus al eerder gestorven.En ik had hem nog voelen bewegen maar volgens de gynaecoloog was dat zijn lichaam die door bepaalde bewegingen tegen mijn baarmoederwand botste. Allemaal heel raar.Ik ben ook nooit meer naar die gynaecoloog geweest en ook niet naar dat ziekenhuis. Toen wij vroegen of we Samuel nu konden begraven of cremeren werd ons verteld dat hij al gecremeerd was in het ziekenhuis. Ik kreeg toen een enorme klap te verwerken. Thuis gekomen werd ik heel erg depressief en dat werd steeds erger.Ik was bevallen en had alleen nog een paar echofoto's,niks baby,niks foto's,niks inschrijving in ons trouwboekje,niks crematie en dus geen afscheid. Ik voelde mij zo ontzettend leeg!. Inmiddels hebben wij begrepen dat men 20 jaar geleden zo met dit omging.Hoezo onmenselijk!. Ook hebben wij geprobeerd ons verdriet een plekje te geven. Dat was heel moeilijk maar het is gelukt. Elk jaar op 14juli gaan wij naar de kerk en branden eerst een kaarsje voor samuel.Daarna kopen wij ieder een enkele witte roos.Daar doen wij een kaartje aan waar we op schrijven wat wij voelen of willen zeggen.Daarna gaan we naar de pier in Wijk aan Zee en gooien daar de rozen in het water.En denken even aan toen hij geboren werd.Misschien gek of vreemd maar het is het enigste wat we kunnen doen waar wij vrede mee hebben. Maar dat is dus elk jaar anders. Ik schrijf ook veel gedichten en op mijn website staat mijn lievelingsgedicht die ik voor Samuel heb geschreven.Het is wel in het engels en heet: My baby...born too soon. http://www.geocities.com/lapbandnl/myangel.html Overigens kan ik er nu wel over praten en gaat het elk jaar weer wat beter maar toch had ik het vorig jaar best moeilijk op de pier. Het was eb en het waaide hard en ik was dus erg bang dat de roos op de rotsen kwam en niet in zee of door het eb niet naar zee zou gaan met de stroming. Verder stonden wij heel toevallig precies om 5 over half 11 klaar om de roos te gooien en dat dus ook weer precies zijn geboorte tijd.Maar ik ben toch blij dat de roos netjes naar zee ging met de stroming. Al met al is dit mijn verhaal.Samuel is en blijft mijn zoon ook al heb ik geen officieel bewijs dat hij er ooit was.Ik heb wel echofoto's en verder heb ik hem zelf in ons trouwboekje bijgeschreven. Ik heb er nu vrede mee.En dat is het belangrijkste. En we weten nu ook wat de oorzaak was.Al heeft het wel heel lang geduurd eer we erachter zijn gekomen waarom ik al die miskramen bleef krijgen. Ik neem nu medicatie en hoop wederom op en wonder.
Lieve Nessy, ik had bij het verhaal van je vlindertjes al wat geschreven, maar wou ook hier even reageren op het verhaal van jullie lieve zoontje Samuel*. De tranen lopen over mijn wangen hier, zo afschuwelijk is het. Ik heb zelf gemerkt hoe belangrijk het is wanneer het ziekenhuis je goed behandelt, dat is zo belangrijk voor het verwerkingsproces. En jou hebben ze ipv te troosten alleen maar meer verdriet gedaan. Echt ongelooflijk. Ik vind dat jullie elk jaar een heel mooi ritueel voor Samuel* doen. Heel symbolisch en hij is er vast heel blij mee. Nogmaals wens ik je heel veel licht en liefde meis en ik hoop dat jullie droom nog uit mag komen. Liefs Leonie
Dank je wel Ik denk dat men 20 jaar geleden gewoon niet wist hoe men hiermee moest omgaan.Men dacht denk ik...snel vergeten dan is het niet gebeurd of zo.Ik ben jarenlang enorm boos en verdrietig geweest maar heb het eindelijk kunnen loslaten. Het vergt teveel energie en dat is ook niet goed. Van mijn zoon van 18 heb ik 5 jaar geleden dit mooie beeldje gehad en daar branden we geregeld een kaarsje voor hem.Mooi he?
Men weet nog steeds niet hoe ze ermee om moeten gaan, maar ik heb het ziekenhuispersoneel juist als ontzettend ondersteunend ervaren en nog steeds ben ik ze daar dankbaar voor. Maar mensen om me heen hebben nog steeds geen idee hoe met mijn verlies om te gaan. Dat zit me vaak wel dwars, maar ja... Wat ontzettend lief dat jij dat beeldje hebt gekregen van je zoon! Echt heel mooi. Ik ben nog steeds op zoek naar een passend beeldje voor onze kleine meid. 1 voor hier bij ons en dezelfde bij haar op haar grafje.
Wat een verhaal, ik kan me heel goed voorstellen dat je het daar erg moeilijk met hebt. Geen afscheid kunnen nemen van je kindje en geen plekje om naar toe te gaan Maar wat ontsettend lief van je zoon om je zo'n mooi beeldje te geven, heel erg speciaal! Liefs Naatje
ook ik wil je heel erg veel sterkte toewensen het maakt niet uit wanneer het gebeurt is het gemis blijft en als ik je verhaal lees dan wordt ik verdrietig want hoeveel mensen hebben ze zo niet voor het leven getekend die ziekenhuizen onvoorstelbaat mijn neefje zou anders nu 19 jaar zijn en ook mijn tante heeft het zelf bijgeschreven in haar trouwboekje heel erg vind ik dat. ik heb heel veel verdriet om danique maar moet wel zeggen de ziekenhuizen hebben geleerd van hun o zo grote fout ze hebben het nu goed gedaan. en nog heb ik geen rust dus kan me een klein beetje indenken hoe je je hebt gevoelt en nu nog zult voelen. vind het mooi dat je nu nog in de vlindertuin je eigen lijntje opent dikke knuffel voor alle vlindertjes van jou liefs miriam
Lieve Vlinder84,Naatje30 en miriam25...bedankt voor al jullie lieve berichten. Miriam....heel veel sterkte met het verwerken van je verlies.Het is nog zo pril voor jouw. Ik weet nog hoe moeilijk de 1e paar maanden waren Ik wist niet hoe ik met al dat verdriet moest omgaan en ben maar gaan schrijven.Gewoon hoe ik me voelde en wat er door me heen ging op dat moment.Zo kon ik het een beetje een plaats geven.Heel veel sterkte meid.
Nessy, wat een verhaal. Toen gingen ze er helaas nog anders mee om in ziekenhuizen. Een mooi ritueel hebben jullie voor Samuel ieder jaar.
schrijven helpt en dat vind ik ook fijn om te doen zou ook graag iets actiever willen zijn om het meer bespreekbaar te maken het is toch nog steeds ergens een taboe mensen hebben het er niet over dan kom ik met mijn verhaal en vervolgens hoor ik dat zo veel meer dit hebbn mee moeten maken. maar ja dat zal wel moeilijk zijn om hier iets me te kunnen vind het ritueel wat jullie hebben ook geweldig mooi. liefs miriam
Nes, met tranen in mijn ogen heb ik jouw verhaal gelezen. Dit is echt geen manier om met mensen om te gaan en het zou niet moeten uitmaken of het 20 jaar geleden was of 2 maanden. Je bent getekend voor je leven. Juist omdat je geen afscheid heb kunnen nemen. En wat een lieve zoon hebben jullie toch dat hij zo'n mooi beeld heeft gegeven. Ik ken een aantal mensen die ook hun babytje hebben verloren. En ik zie mensen om mij heen die zeggen dat na een paar maanden het verdriet wel weg is en dat ze maar weer de draad moeten oppakken. En daar kan ik zo boos om worden. Het verdriet gaat nooit meer weg, je kan er na verloop van tijd wat beter mee omgaan en het een plekje in je hart geven. Deze kindjes hebben ook bestaan al was het maar kort en zoals wij ieder jaar onze verjaardag vieren, vier ik ieder jaar de geboortedagen van de kindjes om mij heen die in de hemel zijn want daar hebben ze recht op. En zo worden ze niet vergeten.
ook ik wil je heel veel sterkte wensen met dit grote verdriet. Wat een verschil he, hoe er nu omgegaan wordt met het verlies van je kindje vergeleken met jaren terug... Door het overlijden van ons dochtertje zijn de ouders van mijn vriend eindelijk toegekomen aan de verwerking van het verlies van hun kindje, 30 jaar geleden! Het is ongelofelijk! Het verdriet zit er en als het er niet uit kan, dan komt het toch wel, vroeger of later! Ik vind het een prachtig beeldje dat je gekregen hebt! Liefs Marjolein
Lieve nessy, wat vreselijk zijn ze met jullie omgegaan 20 jaar geleden, dat was echt verschrikkelijk hoe ze dat toen deden! Ik vind het heel erg voor jullie wat jullie allemaal mee hebben moeten maken en wens jullie heel veel sterkte met alles, kan me goed voorstellen dat het nog steeds snijdt! Wel vind ik het heel mooi wat jullie elk jaar voor samuel doen, prachtig! En ik hoop dat je snel zwanger mag zijn van jullie laatste kindje! Liefs Parels
Verschrikkelijk, natuurlijk kun je zoiets nooit 'afsluiten', maar op zo'n manier heb je helemaal geen afscheid kunnen nemen van Samuel, heel vreemd. Maar wat een mooi beeld heb je van je zoon gekregen, heel lief. Veel sterkte!
hoe gaat het nu met je ? vind je het fijn dat je hier bij de vlindertjes een topic hebt geopend het geeft mij rust en voldoening gek he, dan denk ik zo wordt ze niet vergeten. knuf miriam