Dankjulliewel. Marloes bedankt voor je mooie woorden! Van je af schrijven werkt goed voor mij, maar wat is het ook ontzettend fijn dat zoveel van jullie de juiste woorden weten te zeggen en ik me echt door jullie gesteund mag voelen. Dankjullie!
Oh wow ik heb geen idee hoe jij je nu moet voelen. Ik kan me zo goed voorstellen dat je je zo in de steek voelt gelaten door doktoren. Ik kan niks zeggen waardoor jij je beter gaat voelen maar wilde je graag heel veel sterkte en kracht toewensen.
Wat verschrikkelijk wat je hebt moeten meemaken. Dat ze je zo slecht verzorgd en gehoord hebben. Kan me voorstellen dat je daar boos om bent. Met alle andere gevoelens waar je al mee te dealen hebt. Wij zijn ons prachtige, gezonde dochtertje verloren met 38.5 weken. Ook ik heb het gevoel dat ze niet goed hebben opgelet. Omdat ik geen controles heb gehad vanaf week 36.2 en ze wel klein was "maar niets om je zorgen over te maken". Uiteindelijk woog ze 2140 g bij haar geboorte dus dat is echt wel te klein. Wrsch is ze juist de laatste weken niet meer gegroeid maar dat is dus niet gezien. "Protocol" zeggen ze. En omdat nu iedereen er boven op zit en ik "toch de beste zorg krijg" , moet ik het hier maar mee doen. De gyn heeft wel gezegd dat ze dit protocol in de komende jaren gaan veranderen. Dat babietjes zoals mijn meisje er nu "tussen door kunnen glippen". Ik merk dat ze hun best nu doen en mijn gyn heeft echt wel meegeleefd, maar het klopt met de statistieken, "een op de zoveel babietjes sterft" dus is het voor hen acceptabel. Dat is heel hard. Ik vind dat ze kritischer hadden moeten zijn, mijn buik was ook klein, en ze hadden me controles moeten geven, maar ja, wat wist ik? Alles ging goed en het was mijn eerste zwangerschap. De zorg erom heen was verder wel heel goed. Maar wat moet dit moeilijk zijn. Het maakt zoveel uit of je het gevoel hebt dat ze er alles aan hebben gedaan. Tot voor kort was ik heel erg boos, nu is het wat rustiger gelukkig. Op een geg moment ging er een knop om bij mij, ik besefte dat, ook al zijn ze "nalatig" of te makkelijk geweest, zij ook niet wilden dat ze dood ging. Ga je er nog iets mee doen? Een klachtenbrief schrijven of zo? Missch kan dat helpen. Dan kun je iig je verhaal doen. Hele dikke knuffel
sjongejone, ik lees nu dat ze ook verkeerd de naam hadden ingevuld :x Wat een onzorgvuldig gedoe! Zo slecht! En ik lees dat je ook een mk hebt gehad wat erg, nog een klap. Ik had ook een mk na mijn dochtertje*. Pfff dat was heftig (het was mijn derde in totaal). Gelukkig half jaar daarna zw geworden en nu gaat het goed (met medicatie). Hoe gaat het nu met je?
Conejita wat verdrietig! Ik heb nog nooit zo'n deuk in het vertrouwen gehad richting de medici. Wel hier en daar horror verhalen gehoord over ziekenhuizen en dokters, maar door mijn verhaal en de verhalen van anderen in dezelfde situatie, zal ik niet snel meer mijn vertrouwen in medische hand leggen. De eerste miskraam zorgde ervoor dat we erg dankbaar, nederig en voorzichtig werden. Vanalles kon ook mis gaan. Maar na 20 weken hebben we besloten dat we ook meer mochten genieten, want alles ging goed. Ik ben nooit geïnformeerd over het voorkomen van vroegtijdige weeen terwijl alles verder op een gezonde zwangerschap en een gezond kindje wijst. Dat dit allemaal zo onverwacht was, is een klap op zich. Ik heb een uitgebreid verslag getypt van die zaterdag en zondag in het ziekenhuis. Een verslag van hoe ik alles ervaren heb, vol met mijn waarheid. Ik denk zeker dat ik dit door ga sturen naar het ziekenhuis. Niet zozeer ter klacht, daar wil ik nu nog niet aan beginnen, misschien wel nooit. Maar in ieder geval ter feedback voor hun, zodat ze in het vervolg anders omgaan met dit soort bevallingen en vaders en moeders zoals wij. Hadden zij kunnen weten en kunnen voorkomen dat ons meisje door de klap van de brekende vliezen om zou draaien? Hadden wij dan ons meisje nog even levend mee mogen maken? Zo zijn er tig vragen die ik voor het ZH heb. Maar waar ik hoogst waarschijnlijk geen antwoord op zal krijgen. Ik merk namelijk ook nu al dat de medici op komt voor elkaar, maakt niet uit welke medische tak je erover spreekt. Hoe het nu gaat weet ik niet zo goed. Het ene moment voel ik me rustig, het andere moment te rustig/verdoofd en vervolgens stort ik in complete paniek of boosheid weer in. Ondertussen krijg ik hier en daar berichtjes van mensen die vragen of het al beter gaat en of ik al beter slaap. Verschrikkelijk. Ik wil niet eens dat het beter gaat of dat ik beter slaap. Ik wil de tijd stil zetten en geen vooruitgang boeken. Maar dat is de wereld van vandaag, het moet altijd maar goed gaan. Dus gaat het even niet goed, dan moeten we zo snel mogelijk weer opstaan en doorgaan. Maar no way, ik ga niet voorbij aan mijn meisje lief. Ik weet niet hoe, maar mijn man en ik zullen hier doorheen moeten gaan en er komt vast een dag dat ik langzaam aan wil zeggen dat het beter gaat. Maar nu nog niet..
Wat een ontzettend triest verhaal om te lezen. En wat heeft het ziekenhuis slecht gehandeld....! Het minste wat ze hadden kunnen doen is een goede begeleiding. Mijn ervaring is dat het vaak een gebrek aan kunde is. Ik zelf heb een tweeling verloren na ruim 20 weken zwangerschap. Ik ben op zondagavond met 20 wkn zwangerschap opgenomen in het streekzkh met een uitpuilende vruchtzak van het eerste kindje en 3 cm ontsluiting. Ook daar gaven ze aan dat het een uitzichtloze situatie was, ze hebben naar eigen zeggen meerdere ziekenhuizen gebeld maar niemand wilde ons hebben. Uiteindelijk braken na een aantal uur de vliezen van het eerste kindje men dacht dat de bevalling hierdoor op gang zou komen, maar niets was minder waar. Na twee dagen bedrust werd de navelstreng van het eerste kindje geboren en is hij daardoor na een aantal uren in mijn buik overleden. Ook nu weer dacht iedereen dat de bevalling zich wel zou inzetten maar wederom gebeurde er niets. De dag er na was ik nog steeds niet bevallen en mocht ik naar een academisch zkh met de intentie om het eerste kindje geboren te laten worden en daarna de baarmoeder af te sluiten met een cerclage zodat het andere kindje kon blijven zitten. Helaas had ik bij aankomst in het academisch ziekenhuis een infectie in de baarmoeder door de langdurig gebroken vliezen. Dan houdt alles op en is de bevalling ingeleid. En ben ik bevallen mijn zoontje is levenloos geboren, mijn dochter heeft nog een poosje geleefd. Ook ik denk wel is, wat als we gelijk waren ingestuurd.... Dat blijft moeilijk. Ik moet wel zeggen dat ze in het streekzkh erg lief voor me waren, maar de kunde was er gewoon niet. Ik wil je heel veel success en sterkte wensen met je verdriet. Neem je tijd om te rouwen, want dat mag...!
Pff verschrikkelijk meid... Ik heb deze hel ook meegemaakt,nu 7,5jaar later heb ik t eindelijk kunnen verwerken met behulp van een zeer intensieve moeilijke trauma behandeling. Wil je héél veel sterkte en kracht wensen!! Dikke knuf!
Pluisje wat verschrikkelijk Onkunde ja. Maar je verwacht dat toch niet vd artsen? Bij mij het ik ook het gevoel dat ze het wel goed bedoelen maar het is toch misgegaan.
Evia, wat erg he die mensen die vragen of aannemen dat het wel beter zal gaan. Vreselijk. Natuurlijk gaat het niet beter! Een kennis v mij (vroegere vriendin) vroeg na 2(!!) mnd aan mij of mijn verdriet al minder werd . Wft denk ik dan. Mensen snappen het echt niet. Wat goed dat je alles hebt uitgetypt. En ja dat bedoelde ik ook, meer als feedback voor hen. Ik wil dat ook nog steeds gaan doen. Heb je wel mensen om je heen die je wel kunnen steunen? Mijn ervaring is dat sommige vriendinnen wel gebaat zijn bij een beetje "uitleg" over hoe het voor jou is. Als het goed is pikken ze dat op. Zo niet, liet ik het contact verwateren. Neem je tijd voor je verdriet. Bij mij zijn er nu wel meer rustige periodes dan die heftige golven, maar het onbegrip in contact met de omgeving blijft. Veel mensen "blokkeer" ik emotioneel. En je voelt je ook enorm alleen he. Ik hoop dat je een paar fijne mensen hebt die er voor jullie zijn. En dat je bij je man terecht kan. Nogmaals veel sterkte xxxx
Ik heb dat ook zo ervaren dat onbegrip in de omgeving, toen onze nu oudste zoon was geboren werd er tegen me gezegt: ach meid, je hebt nu toch een gezonde zoon.... echt te erg... Door meerdere mensen die dicht bij ons staan werd en word t nog steeds in de doofpot gestopt, ik heb me afgesloten op emotioneel vlak voor hun, ik zal nooit meer me verdriet hun delen, ze hebben me zo gekwetst
Wat een verschrikkelijk verhaal. Tranen in m'n ogen. Waarom, waarom gaat er zoveel mis op dit gebied. Snap je woede. Zelf ook meegemaakt. Inmiddels een jaar later een gezonde zoon in m'n armen kunnen sluiten. Maar voor m'n omgeving zit de vroeggeboorte al in de vergeten hoek. Dat doet pijn. Hoe gaat het nu met je? Neem je tijd. Ga niet te snel aan het werk zoals ik heb gedaan. Laat je niet lijden door de druk van buitenaf. Heeft jullie meisje een "mooi" plekje gekregen?
Och ik moet er van huilen, lieve meid. Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van het immense verdriet.
Ons meisje heeft een mooi afscheid en een mooi plekje gekregen waar ze begraven ligt. Ik kom er graag, geeft rust zo dichtbij haar lijfje te zijn, tegelijkertijd moet ik mezelf aanleren om naar de lucht te kijken. Zo hoop ik te beseffen dat ze in de Hemel is. Dankjulliewel voor alle lieve woorden. Het ene moment gaat het rustig in mijn hoofd en het volgende moment barst ik uit in woede of verdriet. Of allebei. Vandaag is het voortgangsproces in werking gezet. Ik ga in een ander ziekenhuis met een gynaecoloog praten over nu en de (verre) toekomst en ik ga een afspraak maken met het ziekenhuis waar ik bevallen ben om (over een flink aantal weken) met hen alles door te spreken. Ook heb ik een afspraak gemaakt voor volgende maand om te starten met gesprekken bij een psycholoog. Tegen die tijd zal ik dan wel zien hoeveel gesprekken ik nodig heb. Voelt iig fijn om iets om handen te hebben en dat er iets gestart is (qua feedback naar het ZH, maar ook qua verwerking voor mezelf) dat me misschien antwoorden zal gaan geven en misschien ook niet..
Heel veel sterkte meis! Als je je verhaal kwijt wil kan dat hier altijd,en het kan soms even opluchten! Dikke knuf!
Heel veel sterkte en een dikke knuffel... zo herkenbaar wat Conejita en Maris schrijven.. Heb zelf nog steeds moeite met het accepteren, alles voelt anders inclusief mijn omgeving. Zit zo vast in mijn hoofd, zo'n grote afkeer van iedereen die zich nog niet eens probeert voor te stellen hoe ik me voel. Ik ben na 3 maanden weer gaan werken, maar heb me toch aangemeld voor therapie. Het verdriet en de pijn zijn soms nog zo groot... En ja, wat voelt het eenzaam.. Mijn gedachten zijn bij je Evia.