Meis toch, ik krijg er tranen mijn ogen van. Vreselijk! En dat je zo aan je lot bent overgelaten. Ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd..
Wat verdrietig dat je door hetzelfde heen gaat Mees. Een knuffel terug voor jou. Knap dat je je hebt aangemeld voor therapie. Ik heb half november een gesprek bij maatschappelijk werk via de HA, ben benieuwd.. Ik zou soms willen terug spoelen of door spoelen, maar iig ergens zijn waar ik niet nu hoef te zijn. Maar als ik dan lees hoe moeilijk het blijft, kan ik steeds minder uitkijken naar 'straks als het beter zal gaan'.. Komt die tijd ooit?
Ik kan heel goed begrijpen dat je je zo voelt,bij mij heeft t nu dus 7,5 jaar geduurd voordat ik dmv EMDR therapie het eindelijk een plek heb kunnen geven allemaal. Nu moet ik er wel bijzeggen dat ik weer snel aan t werk was en ook door de omgeving het rouwproces heb laten versloffen... het enige advies wat ik je zou kunnen geven is neem echt je eigen tijd hiervoor en laat je niet leiden door je omgeving en geef je aan het verdriet en je gevoelens toe! Met iemand gaan praten is geen schande,je hebt tenslotte je kindje verloren! Heel veel sterkte meis! Knuf
Evia.. gemis zal altijd blijven.. dat is niet uit te leggen. Hier nu ruim 1 jaar 2maanden verder.. k mus mb dochter nog. En blijft moeilijk.. Nu heb k een gezonde zoon zoals je weet.. het maakt het dragelijker. Maar heb soms wel een mindere dag of dat k om alles kan huilen. Vragen waarom.. wat deed k verkeerd en wat als door mn hoofd weer gaan. Uit eindelijk leer je dr mee leven maar soms blijft lastig. K heb vooral nu met mn zoontje.. de vraag is het jullie 1e kind Xxx
Voel nu al dat de verleiding steeds groter wordt om aan jezelf voorbij te gaan en weer mee te draaien in die wereld die altijd maar wilt dat je door gaat, door werkt en dat alles goed gaat. Ik mis gek genoeg collega's en de dagen duren soms best lang zo zonder invulling. Maar ik weet dat het nu veel te snel is om alweer te gaan werken. Ik durf nog niet eens in mijn eentje weg voor een boodschap. Alles is zo ontzettend dubbel. Ik probeer vat te krijgen, de controle, terug op mijn eigen leven. Maar ook dat zal nog even duren ben ik bang. Ik heb geen controle over mijn emoties, mijn energie, de snelheid van de dagen en wanneer ik weer klaar zal zijn voor wat dan ook. Dit was onze tweede zwangerschap, maar ons eerste kindje wat we hebben mogen ontmoeten. De eerste bevalling en daarmee het wondertje wat ons papa en mama heeft gemaakt. Zo stil nu in huis. Geen uitkijken meer naar al wat gaat komen. Geen babyschopjes in mijn buik. En toch ben ik mama.
Ja je bent en blijft mama. Pas op dat je niet te snel aan werk gaat. K dacht ook dat k het wel weer aan kon. Maar eenmaal op werk viel dit me hart tegen. Vooral klante die na me toe kwame om te vragen of jonge of meisje was.. Steeds die confrontatie Xx
Krijg er kippenvel van... Heel begrijpelijk en herkenbaar hoe je omschrijft je te voelen... Je voelt je erg leeg van binnen,je bent mama,maar je kindje is er niet meer en dat is héél moeilijk... Kan je er goed over praten in je omgeving?
Die vraag kreeg ik ook altijd toen onze zoon J was geboren,maar nu kan ik zeggen dat ik 4 kinderen heb waarvan er één een sterretje is aan de hemel... Onze oudste vraagt steeds vaker wat die ketting is om me nek (hij is 6 en heb een voetafdruk van G* aan me ketting) en wat dat inhoud. En dan hebben wij hem geprobeerd uit te leggen wat het betekend en dan is ie zo lief en zegt ie: dus ik heb eigenlijk nog een grote broer... Ja zeker,maar die is nu een mooi sterretje aan de hemel en zal altijd je grote broer blijven en papa en mama's eerste kindje... Ik heb nu vooral heel erg dat ik me afvraag hoe hij had geweest,en dat is soms moeilijk....
Wat mooi Maris dat je zoontje snapt dat hij een grote broer heeft. En wat lastig om te zien wat je allemaal mist en hebt moeten missen bij je eerste zoontje. Ik kan me niet voorstellen op dit moment dar hier ooit een broer of zus zal rondlopen voor ons meisje, maar mocht dat zo zijn en mensen vragen of het de eerste is: dan zal ik met trots zeggen dat het de tweede is. En mocht iemand door willen vragen dan komen we vanzelf op het stukje uit dat ze te snel naar de Hemel heeft moeten vertrekken en dan is het aan de vraagsteller zelf hoe daar op te reageren. Wat pijnlijk Khloe dat je steeds opnieuw die confrontatie had met klanten. 'Gelukkig' werk ik niet met klanten direct bij mij over de vloer. Ik heb een stuk of 30 vaste collega's om me heen die allemaal bericht hebben gekregen, ze hebben allemaal de naam en een trotse foto van haar gekregen, dus als ik op een dag terug kom zullen ze weten dat ik mama ben van ons mooie meisje en dat we haar helaas hebben moeten laten gaan. Ik kan mezelf al wel bang maken voor de reactie die collega's gaan geven, zijn veel mannen en hun kennende zijn reacties niet altijd even handig of tactisch. Die ongemakkelijke momentjes kan ik erg tegenop zien. Die ongemakkelijke momentjes zijn ook de reden waarom ik alleen nog niet over straat of naar de winkel durf. Veel mensen weten het via via al, dus ik zal niet snel iemand tegen komen die me vraagt naar mijn zwangerschap, maar het is die ongemakkelijkheid waar ik voor weg wil rennen. Misschien überhaupt al live contact.. Er zijn wel mensen in mijn omgeving waar ik mee kan praten. Maar in gesprekken kan ik vooral goed praten over het medische aspect van alles wat er is gebeurd, ik vertel de bevalling van A tot Z en alles waar ik mijn vragen bij heb wat het ZH betreft. Maar uithuilen bij mensen en mijn diepe waarom vragen bij mensen vertellen kan ik niet. Wil ik niet. De eerste dagen kon ik elke traan en elke vraag bij mijn man kwijt, ik blijf nu alsnog dichtbij hem, maar omdat ik merk dat hij op zijn eigen manier met dit verlies om gaat, zonder ik me steeds meer af om te huilen. Ik begrijp mezelf dan toch het beste. Als ik alleen ben kan ik mezelf echt laten gaan en hoef ik me niet in te houden. Maar het zijn ook die momenten als ik alleen ben dat ik schrik van hoe groot de pijn en het verdriet is..
Ik kan me voorstellen dat je het prettig vind om van je af te schrijven, je doet dit ook zo mooi, al is dat niet helemaal de juiste bewoording in deze situatie... Vooral van je laatste berichtje kreeg ik tranen in m'n ogen, het verdriet spat van het scherm. Gefeliciteerd met je dochter en helaas ook gecondoleerd. Dit zou geen ouder mee moeten maken...
Ik ben zelf na 2,5 week op vakantie gegaan naar de zon (even een andere omgeving, vakantie was al geboekt) en daarna weer rustig aan gaan werken. Ik bouw het rustig op, begonnen met 3u per dag. Verder ben ik na 2 weken alleen keer keer gaan 'koffie drinken'. Daar zag ik zo enorm tegenop.. Het was ook heel erg vermoeiend en moeilijk, maar toen heb ik mijn verhaal gedaan aan de verschillende collega's, waardoor het voor mij een minder grote drempel was toen ik eenmaal weer aan het werk ging. Gelukkig is mijn werkgever erg begripvol en m'n collega's ook. Ik werk op dit moment 6u per dag. Ik vind het zelf wel fijn, omdat je toch weer onder de mensen bent, maar ook nog wel tijd hebt voor jezelf en om proberen dingen te verwerken.
Wat oneerlijk hoe het is gegaan! Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van jullie kleine meisje.
Dankje Springday. Wat knap dat je zes uur per dag kan werken Nina, hoeveel dagen werk je per week, alle vijf? Heb je het idee dat je al enigszins wat controle op je leven terug hebt? Ik ben soms zo bang dat ik niet goed door heb wat ik wel of niet aan kan. Morgen ga ik voor het eerst een kort bezoekje aan mijn werk brengen. Wanneer ik weer ga proberen te werken weet ik nog niet. Heb als richting naar mijn werkgever opgegeven dat ik zowiezo de zes weken 'verlof' aan wil houden voor mijn lichaam en daarna wil ik gaan kijken of en hoe ik op wil bouwen. Heb je het idee dat zes uur nu goed voor je werkt en niet teveel gevraagd is?
Poeh, ik lees dit topic net pas. Wat ontzettend heftig Evia. Heel veel sterkte met dit enorme verlies.
Evia, je zal het al heel snel merken als het teveel is of als je er nog totaal niet aan toe bent. Ik ben toen na 7 wkn begonnen met 3 halve dagen en dan om de dag. Dit ging toen goed en heb ook toen gevraagd om werk waarbij ik amper hoefde na te denken en dat ik gewoon op de automatische piloot kon doen. Dit vond ik fijn. Na 2 weken hebben we er weer een dagdeel bij gedaan en na 3 weken weer maar dat werd toen toch teveel. Waarschijnlijk ook omdat ik toen tegen de uitgerekende datum kwam en dus weer in een dip kwam. Ben toen weer een tijd 3 halve dagen gaan werken en uiteindelijk ongeveer 5 tot 6 maanden na de geboorte van mijn dochtertje werkte ik weer al mijn uren. Je moet het echt op je eigen tempo doen en als het niet gaat een stapje terug.
Voor mij is 6 uur niet teveel, ik heb deze week voor het eerst weer hele dagen gewerkt. Ik werk inderdaad 5 dagen. Moet wel zeggen dat ik echt om 17u weg ga, waar ik voorheen meestal pas rond 18u weg ging. Maar je moet zelf proberen te voelen wat voor jou goed voelt. Voor iedereen is dat anders. Gewoon per week kijken en ineens Al je zien dat het beter gaat. Als iemand vooraf tegen me gezegd had dat ik na 8 weken weer fulltime zou werken, had ik gelijk in de stress geschoten denk ik. Wat ook heel erg scheelt is dat ik het echt goed naar m'n zin heb op m'n werk en met leuke projecten bezig ben. Ik kan daar echt m'n ei in kwijt en heb er goede afleiding aan. Wat niet wil zeggen dat ik niet regelmatig nog m'n moeilijke en verdrietige momenten heb. Gisteren was ik op een verjaardag waar iemand was die ook eind januari was uitgerekend (net als ik). Zij zat daar met een dikke buik, dat is zo confronterend.
Jeetje Nina, klinkt inderdaad confronterend. Zulke momenten blijven denk ik toch wel komen. Ook al gaat de tijd verder. Volgens mij blijven die confrontaties zich voor doen.. Helaas. Ik ben vanmiddag door een arbo iemand gebeld en heb over een paar weken een gesprek met een bedrijfsarts. Verplicht, maar ook in mijn eigen belang, althans dat wil ik geloven zodat ik er niet tegen op ga zien. Ondertussen hou ik vast aan mijn eigen plan: zes weken na de bevalling achter mijn werkplek gaan zitten en gewoon eens zien hoe het gaat. Vanuit daar wil ik besluiten hoe ik op ga bouwen.
Zo'n gesprek met een bedrijfsarts is puur formaliteit maar zij gaan je echt niet pushen om te gaan werken en helpen je juist als je werkgever dat over een tijdje wel gaat doen en jij bent er dan nog niet aan toe. Dus je hoeft er niet tegenop te zien om daarheen te gaan.