Ik wil je graag heel veel sterkte wensen. Ik heb je verhaal al meerdere keren gelezen. Het klinkt zo ontzettend herkenbaar. Voor mij alweer drie jaar geleden. Ik kwam met 22.6wk met een bloeding in het ziekenhuis. De echo was prachtig, maar al 4-5cm ontsluiting dus meteen opgenomen met bedrust. Ik voelde me prima dus ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Helaas werd ons in de loop van de dag een hoop duidelijk. Met 23 weken doen ze niets. De kans op overlijden of overleven met een ernstige handicap is simpelweg te groot. Ik kon het niet geloven, want om je heen hoor je al die wonderen. Weeënremmers konden ze me niet geven want op dat moment had ik geen weeën. De ontsluiting was begonnen zonder merkbare weeën. Longrijpingsprikken hebben geen effect bij een kindje voor de 24 weken. We moesten gewoon hopen dat de kleine meid een week bleef zitten. Helaas kreeg ik die nacht al buikpijn. Ik maakte er regelmatig melding van, want het leek me niet goed. Maar er werd niets aan gedaan of over uitgelegd. Pas later begreep ik dat het de eerste weeën waren. De volgende dag zette de bevalling door en werd onze dochter geboren. Pas vlak voor de persweeen kreeg ik een weeenremmer toegediend, maar die mocht niet meer baten. Onze dochter was nog in leven toen ze geboren werd, maar met het doorknippen van de navelstreng stopte de zuurstoftoevoer en is ze op mijn buik ingeslapen. Zo onwerkelijk. Die 23 weken. Net op die grens. Alsof ze nooit bestaan heeft. Verhalen over kindjes die met 24 weken geboren worden en gezond opgroeien doen nog steeds pijn. Maar inmiddels ken ik de harde feiten en kan ik het redelijk relativeren. In eerste instantie werd ons ook gezegd dat er waarschijnlijk geen oorzaak gevonden zou worden. Later werden er tekenen van een ontsteking gevonden, maar dat was niet per definitie de oorzaak. Gewoon vette pech. Ik hoefde niet bang te zijn voor herhaling. Toen ik later opnieuw zwanger werd, adviseerden ze me toch om preventief een cerclage te plaatsen omdat ze baarmoeder insufficiëntie niet uit durfden te sluiten. Die zwangerschap was zwaar maar is relatief voorspoedig verlopen. Je mag me altijd pb-en als je daar behoefte aan hebt.
Dankje Verox voor het delen van jouw verhaal.. Wat is het oneerlijk he? Ik vind het in mijn hart niet kloppen dat 'ze' onder de 24 weken niets doen. Ook al snap ik de cijfertjes en feiten maar al te goed. De verhalen met goede afloop, de wonderen, die zijn er inderdaad ook. Waarom dan niet met onze meisjes? De wereld is hard. Vanaf welke week van je volgende zwangerschap heb je een cerclage laten plaatsen? En ben je hiervoor naar een gespecialiseerd ZH gegaan? Nogmaals bedankt voor je reactie. Het is gek, maar ik haal veel steun uit de verdrietige verhalen van anderen die hetzelfde door maken.
Wat een droevig verhaal verox, het is zeker oneerlijk allemaal... Ons mannetje had een chromosoom afwijking, en werd er ook gezegt(Door artsen in t erasmus mc r'dam): foutje van de natuur.. kon wel door de grond zakken...
Gefeliciteerd met jullie prachtige dochter. Mag ik vragen hoe ze heet? En gecondoleerd... Ik las je verhaal en ik leef met je mee. Ongelooflijk dat er zo laks met de situatie is omgegaan. Ik kan er verder niet zoveel aan toevoegen, ik heb nooit zoiets meegemaakt en kan me niet eens indenken hoe je je moet voelen. Maar ik wil je wel heel veel sterkte toewensen voor de komende tijd. Knuffel voor jou en vanavond brand ik een kaarsje voor jullie meisje, als dat mag. (Als je de naam niet wil noemen snap ik dat ook hoor)
Ach heel veel sterkte toegewenst!! En wat herkenbaar, hier een zoontje verloren met 22,5 weken. Ik vond dat al moeilijk te verkroppen dat ze hem lieten gaan omdat hij 9 dagen van de 24 weken af was. Hij bewoog, maakte geluidjes en was helemaal perfect. Daarna was ik vrij snel weer zwanger. Ongeveer 7 maanden later was ik 23 weken zwanger en belandde ik weer in het ziekenhuis met vroegtijdige weeën. Dit keer werd ik meteen met de ambulance naar een academisch ziekenhuis vervoerd, ik kreeg weeenremmers, longrijpingsprikken. We waren letterlijk de uren aan het aftellen totdat ik de 24 weken haalde. Als het zolang duurde als bij ons zoontje zou ik het redden. Maar dit keer ging het nog sneller. En beviel ik met 23,5 op 32 uur!! na hebben we de 24 weken niet gehaald. En weer lieten ze mijn kindje gaan. Ook zij maakte geluidjes, bewoog nog een tijdje. En toch lieten ze haar dood gaan. Achteraf bleek ik een stollingsafwijking te hebben. Ze hadden geen schijn van kans in mijn lichaam zonder medicijnen. Met medicijnen heb ik een gezond kindje gekregen, na een hele angstige zwangerschap zonder vroegtijdige weeen. Maar als het weer begonnen was rond die tijd was ik naar Belgie gereden, waar ze volgens mij toch meer naar het kindje kijken rond de 23/24 weken.
Maris22, wat naar! Medici, familie, vreemden, vrienden, het maakt niet uit of mensen ver of dichtbij staan: een woord verandert mega snel in een zwaard. Zoveel is goed bedoeld, maar zo weinig komt ook goed aan. Tevens ook een reden dat ik zo dankbaar blijf voor alle steunende reacties hier op het forum, hier is al het begrip en alle lieve woorden die in de harde buitenwereld niet snel te vinden zijn. Hoe meer ik buiten kom, hoe meer ik te horen krijg: je moet toch door, je moet het een plekje geven, ik gun je snel een gezond kindje (ze was gezond!), etc etc. Goed bedoeld, maar regelmatig zo fout. Emma86, een kaarsje is zeer welkom. Elk lichtje dat brand voor haar en elke gedachte die uit gaat naar haar maakt mij een trotse moeder. Haar naam houd ik ivm privacy voor me, maar ze heeft een prachtige naam gekregen .. Issie wat een verhaal, twee kindjes die je nu moet missen, wat spijt me dat voor je! En mooi dat je een oorzaak hebt kunnen ontdekken waardoor er mogelijkheden voor je zijn, maar wat een verdriet aan de andere kant. Hoe zijn ze achter de stollingsafwijking gekomen? Volgens het volgende artikel is het in heel west Europa al naar 23 getrokken, alleen in NL nog niet, niet fijn om te lezen omdat onze kindjes er niet mee terug komen, maar als je het wel wilt lezen: http://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2040728-bij-vroeggeboorte-maakt-een-week-groot-verschil.html Nederland blijft een land van wetten, regeltjes en als het 'hen' uit komt houden ze zich er flink aan. Pijnlijk blijft dat er ook gynaecologen en ziekenhuizen zijn in NL die wel uitzonderingen maken voor mama's met kindjes onder 24 weken. En hoe kunnen wij vrouwen nu weten bij welk ZH of welke gyn we wel of niet aan moeten kloppen? Dat mag toch eigenlijk niet zo zijn..
Ik snap je helemaal meis... Het is zo moeilijk. Soms heb je het idee/gevoel dat je er helemaal alleen voor staat met je inmense verdriet...idd die zinnetjes van : je moet het snel een plekje geven en je moet door... Maar mensen die dat zeggen praten ook over een miskraam,en dat was toen hetgeen wat mij het meest zeer deed,hij was geen miskraam,maar een compleet af jongetje die alleen nog moest groeien en je hebt een bevalling meegemaakt met echt weeën en een uitdrijving etc... Neem je tijd om te rouwen hoor,het is wel je kindje!
Klinkt zo bekend alemaal meiden. Opmerkingen; "Je bent nog jonge", jou tijd komt ook nog, je moet verder. Toen k voor 2e x zwanger was van joey, kreeg k te horen. Alles komt goed, nu heb je eindelijk kindje.. Net of je dan geen verdriet en gemis mag hebben. Of k het moet vergeten wat niet kan en niet wil. Ik heb 2 kindjes.. 1 kind zichtbaar.. maar 1e dochter niet zichtbaar voor buiten wereld. En dat merk je.. lijkt in vergeet hoekje te komen Vaak durfde en weten mensen niet wat ze moeten zeggen. Heb zelf dat mensen mn ontwijken. Nu 1 jaar later vind k dat lastig. Soms voel k me een last.. voor iedereen om me heen. Meiden hou hoop.. k heb nu eindelijk lieve heerlijke mannetje van 11 weken.. het maakt het dragelijker maar vergeten doe je niet. En gevoelens gaan alle kante op upd and downs. K hoop dat jullie gauw mooi wondertje hebben. Xxx
@khloe Ja helemaal waar! Bij mij zeiden heel veel mensen toen mijn J was geboren in 2009:ach meid je hebt nu toch een gezonde zoon! Grrrrrr Dat mensen dat kunnen zeggen he? En idd,ik heb nog 3 gezonde kindjes mogen krijgen erna maar men vergeet dat ik altijd in onzekerheid en angst de zwangerschappen heb voldragen,leven van echo naar echo,van onderzoek naar onderzoek of alles goed was met die kleintjes...Heb nooit écht voluit kunnen genieten van me zwangerschappen en dat heeft bij mij vorig jaar ervoor gezorgd dat ik een depressie,burnout en traumaverwerking nodig had en ik nu een jaar later er mee kan en mág leven,ik mag zeggen dat ik 4 kinderen heb waarvan er 1 niet bij ons is maar zeker in ons hart en ga zo nog maar even door. Vergeten doe je het nooit! Je leert ermee leven maar vergeten doen we hem zeker niet...
Klopt Khloe, die 'je bent gelukkig nog jong' komt inderdaad ook veel voorbij. Al die mensen hebben geen idee hoe keihard ze mijn dochter ontkennen, steeds weer een klap in mijn gezicht. En in plaats van terug slaan geef ik ze maar een glimlach omdat ze het goed bedoelen. Soms denk ik echt dat omgaan met rouwende mensen een vaardigheid is die mensen zonder ervaring niet beheersen. En in plaats van hen vertellen wat ze zouden moeten zeggen en wat een pijn het mij doet, pas ik me aan hun aan en lach ik ze toe alsof ze het juiste hebben gezegd. Ook dat is eigenlijk niet goed. Maar als je tegen elke opmerking moet vechten raak je ook uitgeput. Ik vind het heel mooi om te lezen hoe trots je op je vier kinderen bent Maris22. Prachtig! Ik hoop ooit de wens terug te krijgen voor een kindje, een ander kindje dan mijn meisje. Maar geen zwangerschap zal ooit meer ontspannen zijn. En contact met de buitenwereld is ook voorgoed veranderd. Zo is in 1 klap ons hele leven van binnen en buiten omgegooid en zal het nooit meer worden wat het was. En dan zegt men: geef het een plekje.. Zucht.. Geen idee dus wat voor een impact dit alles op ons leven heeft. Het is een levenslange straf om zo'n mooi compleet gezond meisje te moeten missen in ons huis. Mijn man en ik zullen ons best doen gelukkig te blijven, maar door dit verlies zal het geluk wat we hadden nooit meer in die vorm terug komen. We zijn nu incompleet en moeten daar een weg in vinden. Ooit. Volgens mij worden vrouwen, en de papa's ook, heel wijs en sterk door zoiets pijnlijks mee te maken als een kind verliezen. Ik voel me nu al sterk als ik kijk dat ik al 38 dagen mezelf uit bed weet te krijgen en zo goed als mijn dag door probeer te komen. En ik weet dat ik haar net zo blijf missen, de rest van mijn leven, maar wat een eer dat ik dit prachtige meisje als mijn dochter in mijn hart mee mag dragen.
Mensen beseffen niet hoe bepaalde opmerkinge over komt. En wat voor impact het op jezelf en je relatie heeft. Indd elke keer opingaan/vechte put je uit. K vergeet nooi dat k op me werk kreeg te horen dat mn baas zwanger was en dat ze zei jah ik kan niet nog een zwangere gebruiken dus ff wachte jij... K was van slag..uit eindelijk bleek k zwanger te zijn.
Nee zeg, wat ongevoelig!! Zo ongevoelig was ik zelf misschien ook wel. Als ik de nieuwe berichten op het forum langs zie komen zitten daar soms ook wel berichten tussen waarvan ik denk: ongevoelig! Of: 'waar maak je je druk om, wees blij dat....' Is egoïstisch, weet ik, maar voor nu mag ik nog even zo denken vind ik. Daarom kom ik ook nog niet veel buiten. Bekenden en onbekenden kunnen alleen maar kwetsen of me verdriet brengen, zelf als het goed bedoeld is. Dan blijf ik maar veilig binnen..
Thanks meis! Ben ook een erg trotse moeder en er zijn dagen dat ik nog steeds denk aan mijn mannetje,ons kindje die ons ouders heeft gemaakt...Denk dat vooral : hoe zou hij het op school hebben gedaan en wat voor karaktertje zou hij hebben gehad? Dan kijk ik even naar boven of ik wrijf over zijn voetje (die heb ik als gouden hanger aan mijn ketting hangen) en weet ik dat hij bij me is,dan is het weer goed! Ik vind ook wel dat jij het allemaal zo goed verwoord hoe je je voelt,respect meis! Ik heb me ook altijd incompleet gevoelt,totdat ik dit jaar de EMDR behandeling heb ondergaan bij de psycholoog en het is echt vreemd maar door die behandeling heb ik leren voelen dat hij een onderdeel is van ons gezin en bij ons hoort... Ik vind het wel fijn te lezen dat je de kracht kan vinden om je bed uit te komen in deze moeilijke donkere dagen met ook de feestdagen voor de deur....
Pijnlijke opmerkingen. Je vergeet ze nooit. Nu bijna drie jaar later herinner ik me de momenten nog alsof het gisteren was. Het goed bedoelde kaartje met de tekst "beter iets moois te moeten verliezen, als nooit te hebben gehad." Ik weet dat het zo lief bedoeld was, maar voor een mama die haar kindje maar een uurtje bij zich mocht hebben een steek in het hart. De Huisarts die me vroeg hoe het met me ging. En ik die dapper glimlachend antwoorde dat het verassend goed met me ging "ja je was ook pas 23 weken zwanger he?" De assistente die me bij het controleren van mijn ijzerwaarden zei dat mijn vermoeidheid vast kwam van de nachtelijke voedingen van mijn pasgeboren dochter. De verpleegster die me tijdens het zetten van de ruggenprik (voor het plaatsen van de cerclage van mijn tweede zwangerschap) op mijn gemak probeerde te stellen door te vragen of dit mijn eerste zwangerschap was, en hoeveel kinderen ik nu thuis had zitten. Zo lief bedoeld. Maar zo pijnlijk...
Heel herkenbaar verox... Ik weet die opmerkingen me ook nog heel goed te herinneren,nu 7,5 jaar verder...
Fijn dat EMDR je zo heeft geholpen Maris. Ja die feestdagen zie ik niet giga tegenop, maar heb er absoluut geen zin in. En al die kerstliedjes die allemaal kunnen slaan op mijn meisje, 'all I want for Christmas''.. Oud en nieuw slaan we over, ik hoef geen menigte mensen die mij een gelukkig nieuwjaar gaat wensen. Tot in februari de uitgerekende datum is geweest zal het zowiezo een rotjaar zijn en wie weet daarna ook nog. En wat zullen mensen tegen ons zeggen nadat ze ene gelukkig nieuwjaar hebben gewenst? Misschien wel dat ze ons dit jaar 'nu wel een gezond kindje' toe wensen? Nee bedankt, geen oud en nieuw voor mij. Kerst doen we als het echt moet en als beide families iets organiseren. Zelf zal ik niets organiseren. Ook geen versiering, daar deed ik vorige jaren ook niet extreem aan. Dat scheelt. Verox wat ontzettend pijnlijk! En wat een stomme verpleegkundige zeg, lees even een dossier door of laat je hersens ratelen wanneer iemand voor een cerclage komt. Zucht.. Als mensen mij vragen hoe het gaat zeg ik nog steeds geen prima, goed, of wat dan ook. Ik blijf gewoon stil en dan ratelt de vraagsteller meestal zelf wel door met gebrabbel. Als ik zeg dat het goed gaat ben ik bang dat mensen nog harder voorbij gaan aan mijn dochter. Ze snappen er al weinig van, dan ga ik ook geen zet geven waardoor ze invullen dat ik snel weer de oude ben. Ik wil er bij mijn omgeving inprenten dat ik moeder ben, dat mijn dochter erbij hoort en dat we nergens aan voorbij gaan. Het zal nooit meer worden als het was. En dan kom ik depressiever over dan dat ik ben, maar als mensen met me door kletsen zien ze snel genoeg dat het best goed met me gaat. Ik spreek het alleen liever niet uit. Het wisselt gigantisch dus ik hoef het ook nog niet uit te spreken. Geen idee hoe snel ik er klaar voor zal zijn om wel een keer te zeggen dat het goed gaat. Kan het me niet voorstellen dat ik iemand het idee wil geven dat het goed met me gaat, alsof ik dan mijn meisje en het verlies negeer.. Herkenbaar? Hoe doen/deden jullie dat?
Jeetje Verox wat lomp zeg! Waar ik me ook zo erg aan irriteer is dat ze haar onze 'ongeboren dochter' noemen in het ziekenhuis..... Hoezo ongeboren? Ik heb ze toch echt LEVEND geboren zien worden pfff het zijn wel maar woordkeuzes maar toch. Ook op mijn werk dachten ze dat ik een miskraam had gehad.... En kreeg ik een mailtje met 'sterkte met het verlies van je zwangerschap'. 2 collega's die ook vriendinnen van me zijn geworden die waren er meteen na de geboorte van mijn dochter en hadden haar op de foto gezien. Ze schrokken wel dat het echt al een kindje was dat hadden ze niet verwacht. Mijn baas bleef op het werk zeggen dat ik een miskraam had gehad en andere collega's begonnen toch wel vragen te stellen toen ik weer kwam werken. Ik heb toen het album van mijn dochter meegenomen en ze waren toch best wel in shock Mijn baas had het hun dus totaal anders gebracht wat de situatie was. Ik heb zelf ook 2 miskramen gehad, maar als ik eerlijk ben dan geef me maar een miskraam ipv een kindje dat op een termijn van 23 weken ofzo wordt geboren... En de eerste miskraam vond ik het ook erg, maar dat was even verdrietig daarna ga je er weer voor als je weer zwanger bent dan ben je het weer zo goed als 'vergeten'. De tweede miskraam was ik alleen maar opgelucht dat het toen al mis ging en niet later. Hoe gek kan het zijn.