Ik kom je ook een dikke knuffel geven. De feestdagen zijn alles behalve feestelijk. Ik vind het zo verdrietig voor je dat je zus jouw verdriet en dochter zo negeert. Ongelofelijk pijnlijk en frustrerend moet dat zijn. En tuurlijk is het enorm confronterend nu je zus de 23 weken bereikt heeft. Ik kan me dat zo goed voorstellen. Heel veel sterkte!
Dankjullie voor al jullie begrip en lieve woorden. Zo fijn Feestdagen zullen inderdaad nooit meer een feestje zijn, voor altijd anders. Mijn man vindt het ook fijn om bij zijn familie te zijn, dus zijn we met kerst even geweest en met nieuwjaar ook. Maar fijn vind ik het niet. Bij zijn familie wordt er veel gepraat op een mooie manier over ons meisje, bij mijn familie flink minder, dus dan voor de feestdagen maar even meer richten op de schoonfamilie. En zolang mijn eigen familie zich ontwijkend opstelt naar ons, gaat dat ook best makkelijk om hun net zo goed links te laten liggen. Mensen ver of dichtbij, het komt er steeds weer opnieuw dat er zoveel begrip ontbreekt. Fijn dat zij het niet hebben meegemaakt, maar wat zonde dat ze daardoor geen idee hebben hoe ze wel of niet met ons om kunnen gaan. Ik hoop dat jullie mooie kerstdagen hebben gehad in hoeverre dat mogelijk was en dat oud & nieuw op jullie eigen manier iets goeds mag geven. Ik ben zo bang dat ik vast wil houden aan 2015 en dat alleen de tijd me dwingt om door te gaan, hoe nuchter ik ook wil zijn, het symbolische van 2015, 'haar jaar', maakt het erg verdrietig en lastig om simpelweg naar een volgend jaar te stappen. Ik heb op oudejaarsavond geen plannen en drukte, dus als ik instort is dat oke, alles stap voor stap. We'll just wait and see.. Sterkte meiden!
Veel sterkte Evia. Wat je schrijft over dat het moeilijk is om naar het volgende jaar te gaan omdat dit haar jaar was, herken ik heel erg. 2014 was het jaar van ons tweede meisje. Ik wilde absoluut niet dat het 2015 zou worden....het idee dat haar jaar dan voorbij was en dat alles van haar 'vorig jaar' was vond ik erg moeilijk. Mijn schoonouders zeiden ook 'wat een rotjaar, dat we dit jaar maar snel mogen vergeten'. Maar zo voelde het voor mij absoluut niet. 2014 was een mooi jaar....een verdrietig jaar, maar ook absoluut mooi. Want het was haar jaar en dat jaar wil ik never nooit vergeten. Uiteindelijk viel het gelukkig best mee toen het eenmaal 2015 was, maar nog steeds blijft 2014 een speciaal jaar voor me. En zo zal het voor jou ook voelen, alleen dan een jaar verder Knuffel!
Vind t zo mooi om te lezen dat jij het allemaal zo mooi kan verwoorden hoe je je voelt en hoe je familie ermee omgaat... Alles werd bij ons toen,en nog steeds,door mijn schoonfamilie in de doofpot gestopt en er werd en word nog steeds niet over gepraat... Hier dus de omgekeerde wereld Maar weet heel goed hoe je je voelt als je het heb over het onbegrip van mensen dichtbij of veraf en dat doet verdomde pijn... Alles op je eigen tijd meid en ik kan je echt aanraden jezelf die tijd te geven en hoe moeilijk het ook is het verdriet te voelen! Je mag huilen,kwaad zijn en blijven hangen in 2015 als jij dat wil,je bent namelijk aan het rouwen... Ik had gewild dat ik toen daar mezelf de tijd voor had gegunt en had genomen... Het is dus niet erg en als je wil kan je altijd hier je hart luchten Sterkte de komende jaarwisseling... Wij laten elke jaarwisseling een wensballon op met een tekst wat ik zelf schrijf over wat en hoe het afgelopen jaar is verlopen en dat we hem missen ,dat is voor mij een enorme steun en helpt me weer een stukje verder... Dikke dikke knuf meis! xxx
Mooi gezegt! Zo is 2008 voor ons... Ook een jaar waarin we trouwde en verhuisde maar ook de geboorte van ons eerste kindje die we hebben moeten loslaten
Dankje Daisy, hoe is het voor jou om nu 'weer' een jaar verder te gaan? Blijft dat verlangen groot om terug naar 2014 te willen? Er zijn inderdaad mensen die conclusies trekken en denken dat het fijn is voor ons om een rotjaar af te sluiten en een nieuwe fris te beginnen. Niets is minder waar. Ik zie het niet als rotjaar, mijn meisje is dit jaar geboren! Maar dat ik haar verloren ben, dat is het verdrietige er aan. En straks als een nieuw jaar aan breekt en het haar niet meer is, dat gaat rot zijn. De 15e van januari, zou mijn laatste werkdag voor het verlof zijn. De uitgerekende datum in februari. En dan al die andere meiden om me heen die vanaf maart gaan bevallen. Vanaf dan ken ik elke twee weken wel iemand die is uitgerekend; die data staan nog op mijn 2016 kalender ook .
Dankje Maris, het is fijn om me in woorden uit te kunnen drukken. Ik hoor regelmatig dat mensen vinden dat ik er best goed over kan praten, ik weet niet of dat normaal is of niet, maar het voelt goed. Het voelt goed om van me af te schrijven en waar er ruimte is van me af te kletsen over ons wondertje en over ons verlies. Het helpt me om die woorden uit me te laten stromen, op welke manier het ook is. Daarbij voel ik het verlangen om over haar te vertellen en (wie wil) een foto te laten zien, ik blijf me die trotse mama voelen. Maar wat is het dubbel he! Een mooi jaar hebben om op terug te kijken, met zoveel moois, maar ook zoveel verdriet. Maar ik kan niet zeggen dat ik het had willen missen, want dan had ik mijn meisje nooit leren kennen. Wat prachtig dat jullie wensballonnen oplaten, wat een mooi idee! Zal je ooit oud&nieuw kunnen vieren zoals je dat deed voor 2008? Een gedachte die mij wel bezig houdt.. Kan ik überhaupt ooit de feestdagen weer als iets moois gaan zien?
Opnieuw een spannende tijd die er aan komt. Overmorgen, maandag, gaan mijn man en ik terug naar het ziekenhuis waar ik bevallen ben. Eind van de middag hebben we daar een afspraak met de gynaecoloog en verpleegkundige die er bij waren de dag dat ons meisje is geboren. Ook zal er een hoofd verpleegkundige bij zijn en een mevrouw van de klachtenafdeling. Die laatste zal het gesprek leiden en bewaken dat iedereen gehoord en begrepen wordt. Ik weet niet wat ik uit het gesprek wil halen, maar ik hoop op begrip en enkele antwoorden. We gaan het zien. Maar ik zie er absoluut niet naar uit om dezelfde autorit te rijden, dat ziekenhuis weer in te stappen en diezelfde gynaecoloog weer in zijn ogen te kijken. Ik ben goed voorbereid, perfectionist als ik ben. Ik heb een agenda met globaal de evaluatie puntjes en een klein boekje met daarin het verhaal hoe mijn man en ik onze bevalling en ons verlies in dat ziekenhuis hebben ervaren. Zij weten al welke punten dat zijn, dus het komt niet uit het niets. Toch is het erg spannend en weten we niet hoe het gaat lopen. Wel nemen we ons voor dat dit de laatste keer is dat we daarheen gaan en dat we na het gesprek het medische deel af willen sluiten voor ons zelf. Vervolgens ga ik woensdag naar het AMC om te praten met een professor die al jaren bezig is met die leeftijdgrens regeling in Nederland. Ik hoop dat hij mij kan helpen en/of ik hem, hoe weet ik niet concreet, als ik maar een klein stapje verder kom. Kortom, veel spanning, hoge drempels en wat zal ik blij zijn als het eind volgende week is. Geen idee of er adviezen en/of ervaringen zijn, dan zijn die bij deze meer dan welkom X
Ik moet zeggen dat toen ze een jaar had moeten worden, dat dat een soort magische grens leek. Ineens is het verdriet naar een dieper laagje gegaan. Het is er nog wel, maar...anders ofzo. Al vond ik het wel heel verdrietig dat we nu in het 2e jaar gaan zonder haar. Ze voelt steeds verder weg..... Het enige wat mij een beetje minder verdrietig maakte, is dat ik vlak voor kerst weer positief testte. Heel veel succes trouwens in het zkh. Ik vond het zelf best moeilijk om weer voor het eerst in het zkh te zijn. Ons nagesprek was op een andere locatie, maar de eerste keer dat ik weer in het zkh was, had onze dochter haar schouder gebroken. Dus het voelde wel prettig dat ik niet op dezelfde afdeling hoefde te zijn. De eerste keer dat ik weer op de afdeling gyn/verloskunde kwam, vond ik wel heel pittig. Want dat was een half jaar later om op kraamvisite te gaan bij de baby van mijn nicht. Gelukkig had ze niet dezelfde verloskamer, want dat had ik denk ik niet getrokken. Hopelijk wordt het een goed gesprek meis!
Pittig meis,dat zal een zwaar gesprek gaan worden... Ik ben mijn bevalling van onze J (onze 2e) begonnen in dezelfde verloskamer als waar G* is geboren... Uiteindelijk werd t een ks maar terug op de verloskamer toen J was geboren was dat heel raar maar toch ook mooi dat ik op dezelfde verloskamer bevallen ben... Toen ons meisje werd gehaald op 17 april,ging ik toen met G* op dezelfde dag naar t ziekenhuis voor de bevalling en G* is toen snachts 18 april geboren om 00.17 en onze dochter met de geplande ks om 12.17 op 17 April... Bizar hé? Toeval? ik weet t niet,misschien heeft t zo 'moeten' zijn... Verder al die jaren dezelfde gyn gehad en ze is ook bij alle bevallingen aanwezig geweest en ze is zo lief en zo meegaand geweest,echt een topper! Het zh waar ik ben bevallen van al mijn 4 kids gaat gesloopt worden,er is een nieuw zh gebouwd dus dat is zeker raar voor mij,de plek waar mijn kinderen zijn geboren is er straks niet meer,maar ook dat heb ik leren loslaten... Waar zou je advies/ervaringen over willen hebben? Ik denk dat je met je gesprek alles wat je dwars zit bij hun op tafel moet leggen... En wenst dat ze je bij een eventuele volgende zwangerschap een hele goede begeleiding gaan geven,ik kan uit ervaring spreken dat dit bij mij echt heel erg heeft geholpen. Sterkte meis,ik denk aan je! x
Dankjulliewel. Het gaat erg lastig worden ben ik bang. Ik dacht dat zolang het een symbolisch iets zou zijn, dat ik me dan maar gewoon moest vermannen. Maar sinds gisteravond merk ik dat mijn gedachten constant naar herinneringen van die twee dagen daar schieten. De pijnlijkste momentjes komen terug die ik juist zo lang weg heb kunnen stoppen. Gelukkig ben ik de nacht door gekomen en is het nu afwachten tot ik einde van de middag daarheen kan gaan. Wat bij ons anders is, is dat dit ziekenhuis (zonder file) op ruim een uur rijden afstand is. Dat ziekenhuis waren we helaas/toevallig het dichtst bij in de buurt ivm een weekendje weg. We zullen na vandaag dus nooit meer (hoop ik) in dat ziekenhuis komen en nooit meer het medisch personeel zien. Er is teveel mis gegaan. Het gesprek zal niet op de kraamafdeling zijn, maar in een neutrale spreekkamer. Alles wat ik wil bespreken staat opgeschreven zodat ik niets kan vergeten. Maar of ik ook alles durf te zeggen? Geen idee. Ligt helemaal aan hoe die lui tegenover ons zitten, hoe mijn man zich gedraagt en of ik mijn emoties in balans weet te houden. Hoop nog het meeste dat we dit stukje na vandaag gewoon af kunnen sluiten, dan kunnen we daarna gaan leren leven met ons verlies en focussen op ons mooie meisje, ipv steeds weer op al die vragen uitkomen over het ZH en wat daar gebeurd is. Voor een eventuele volgende zwangerschap heeft de gyn uit het ZH in mijn eigen stad al laten weten dat ze extra voor me klaar willen staan, mijn verhaal van begin tot eind willen kennen, etc. Het is geen academisch ziekenhuis en heeft alsnog een beleid van niemand redden onder de 24.5, dus ik weet niet of ik daarvoor wil gaan of toch een academisch ZH op wil zoeken. Maar gelukkig hoef ik daar nog geen knoop over door te hakken. Ik zal vast van me af willen schrijven na vanmiddag/vanavond over hoe alles is gegaan. Dus tot dan, let's hope & see..
Wat ontzettend naar dat je dit hebt moeten meemaken. Ik begrijp die mensen in het ziekenhuis echt niet. Heel veel sterkte.
Het is redelijk goed gegaan maandag. De verpleegkundigen waren begripvol en vonden veel van de puntjes vervelend voor ons. De verpleegkundige die er bij was geweest heeft haar kant verteld en dat heeft ons geholpen om een iets completer beeld te krijgen. Wij zeggen van verschillende dingen dat we informatie en/of handelingen hebben gemist en de vp vertelde dat die dingen misschien wel gebeurt/gezegd zijn, maar dat wij dingen kunnen missen in onze herinnering door se shock en dergelijke. Daar werden verschillende dingen op afgeschreven en daar ben ik niet tegenin gegaan. Maar ik was het daar absoluut niet mee eens, omdat ik weet hoe gedetailleerd mijn man en ik alles nog weten. En de familie/vrienden die erbij waren weten ook nog veel en zeggen los van elkaar hoe afwezig het ZH leek de gehele dag. Maar prima, wij kwamen niet voor een welles nietes spelletje, dus dat was prima. Het was gek de VP weer te zien, haar stem te horen, maar ik voelde haar meeleven en begrip en dat was fijn. De gynaecoloog heeft dezelfde persoon laten zien als wie hij was op de dag van de bevalling. Dit viel niet mee of tegen, hij was gewoon nog net zo fan van zichzelf. Ook in het evaluatiegesprek moest hij wat laten horen over zijn proefschrift, zijn promotie, zijn carrière en welke operaties hij zoal doet. Van zowel vp als gyn hebben we geen sorry of excuus ontvangen, was ook niet mijn verwachting, want dan zouden ze het ZH verkeerd neer zetten. Begrip was er vanuit de gynaecoloog helemaal niet. Zijn houding was gedurende het gesprek veelal gesloten, achterover leunend met zijn armen over elkaar. Ik heb mijn vragen kunnen stellen, maar hij antwoorde steeds op het deel van de vraag wat juist irrelevant was. Voorbeeld: 'Wat als ik had gezegd dat ik 24 weken was ipv 23 weken, was ik dan wel direct doorgestuurd naar een ander ZH?' is een vraag die ik stelde om zijn hart en/of een creatieve denkwijze aan te wakkeren. Maar wat was zijn antwoord: 'Jij bent mijn patiënt en ik jouw arts, wij hebben een relatie, dan mag je niet jokken tegen mij'. Maar we hebben het af kunnen sluiten, dat is het belangrijkste. We hebben ons heel erg alleen gevoeld in het ziekenhuis, alsof niemand er om gaf en zij vooral ons alleen hebben gelaten in een kamertje met de deur pot dicht. Nu na maandag heb ik een stukje van hun beeld mee gekregen en waren ze wel degelijk druk met ons op de afdeling, is er overleg geweest met verschillende artsen uit een AZH en zijn onze namen nog een tijd blijven hangen door de impact van de hele situatie. Dat heeft mijn kijk veranderd. In mijn wildste dromen had ik gehoopt op een excuus en op veel meer begrip. Maar ik snap dat zij hun eigen ZH en eigen handelen niet onderuit willen halen door toe te geven aan ons dat er dingen fout zijn gegaan. Ik heb mijn hele verhaal in (mini-)boekvorm achter gelaten, ieder persoon die aanwezig was kreeg er één. En daarmee is het aan hun om er iets mee te doen of niet en het te zien als feedback of niet. Ik zal daar iig nooit meer te hoeven komen voor een bevalling en alle vrouwen die daar wel in de toekomst gaan bevallen worden hopelijk anders behandelt...
Wat knap dat jullie dat gedaan hebben!!! Ik vind het heel teleurstellend dat ze niet meer begrip of excuses gemaakt hebben. Dit hoeft namelijk geen slechte naam van het ziekenhuis te kosten. Juist een arts die kritisch naar zijn eigen handelen kan kijken is een goede arts voor een ziekenhuis. Wat goed van dat boekje!! Goed voor jullie zelf maar ook voor het ziekenhuis!! Juist daarom staat alles jullie waarschijnlijk zo helder voor de geest en hun helaas na een jaar niet meer. Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat dit gesprek uiteindeljk rust gaat brengen en jullie verder kunnen met het verwerken van het verlies van jullie dochter.
Dankjewel! Dat hoop ik ook Het staat ons heel helder voor de geest en dat had het bij hun ook moeten zijn. Vandaag is het 13 weken geleden. Maar het was vier weken na de bevalling dat ik met het ZH gebeld heb en de afspraak heb gemaakt. Dus ze wisten al die tijd dat deze evaluatie zou komen. Ze hebben het niet heel veel als excuus gebruikt, maar ik heb 'm wel een paar keer gehoord dat ze zeiden: 'tjah het is al wel even geleden'. Hebben wij geen boodschap aan, want alles waar zij niets over te zeggen wisten, hadden wij genoeg over te zeggen. Gaf me een krachtig gevoel dat alle kennis die ik 13 weken terug niet had, nu voor hun neus kon laten zien..
OW sorry zat even verkeerd met het tijdspad maar na 13 weken zouden ze zeker nog moeten weten hoe of wat!!! Pff heftig hoor!! ik moet zeggen dat ik eigenlijk ook nog wel alles tot op de dag van vandaag herinner (nov 2014) maar dat komt denk ik ook omdat we alles in detail opgeschreven hadden. Ik lees het ook nog vaak terug. Bij ons zijn dan geen fouten gemaakt maar na onze slechte 20 weken echo zijn we door 1 gyn ook heel schofterig behandeld. Tot de dag van vandaag heb ik daar nog last van en wil ik die man nooit meer aan mijn bed. Achteraf heeft hij wel toegegeven dat hij nooit had verwacht dat het zo erg was met ons zoontje en dat hij zou overlijden maar echt excuses heb ik nooit gehad. Heel veel sterkte nog! Hopelijk hebben jullie veel steun in de omgeving want jullie verlies is nog zo recent!
Dankjewel. En geeft niets Wat fijn dat je er veel aan hebt dat je het destijds hebt opgeschreven. Ik schrijf ook heel erg veel. Ik ben twee dagen na haar geboorte begonnen en schrijf nu nog elke dag. Helpt voor nu heel erg om enige rust in mijn gedachtenstorm te brengen en ik hoop dat het inderdaad over een tijd mag helpen wanneer ik dingen terug lees.