Nu het echte opvoeden is begonnen met een peutertje in huis heb ik laatst een boek gelezen: 'Het ongedwongen kind' van Aletha Solter. Ik vond het een boeiend boek en heb een hoop van haar 'tips' meteen in de praktijk gebracht en ik had het idee dat het ook echt werkte. Daarnaast vond ik veel herkenning in de manier waarop zij over kinderen denkt en erover spreekt. Omdat zij het geven van straf dus afraad, maar hier in dit boek niet echt verder op in gaat ben ik wat gaan googlen. Ik heb zelf namelijk zoals zovelen sinds een paar maanden het 'op de trap zetten' geintroduceert. Nu had ik er al niet altijd een geweldig gevoel bij maar je moet wat dacht ik, als je kind zich misdraagt. Hij moet weten dat bepaalde dingen gewoon echt niet kunnen, toch?? Nu stuitte ik op de volgende site: http://www.awareparenting.com/timeoutdutch.htm Zij heeft in Amerika de Aware Parenting beweging opgericht. Op deze site kun je lezen wat, volgens haar, de nadelen zijn van de 'Time Out', ook staan er 20 alternatieven op. Mijn man en ik zijn er nu over aan het denken de Time out toch maar weer af te schaffen. Mij klinkt het verhaal nogal logisch in de oren namelijk, het sluit erg aan bij hoe ik over dingen denk om het zo maar te zeggen. Nu was ik erg benieuwd wat anderen hiervan vinden. Zijn hier ouders die om deze redenen al geen Time out geven? En hoe gaan jullie dan om met ongewenst gedrag? Verder vond ik het ook wel goed om de link hier te plaatsen. We zien allemaal de Nanny, en het lijkt wel of iedereen op deze manier zijn/haar kind straft maar je hoort weinig tegengeluiden terwijl die er dus duidelijk wel zijn! Dus, wat vinden jullie van de Time Out? Ben benieuwd naar de reacties........
Ik gebruik de time-out nog steeds. Het artikel...tja.... ik vind zoiets zwaar overdreven. Voor alles, dus ook voor een time-out, geldt denk ik 'met mate'. Mijn kind krijgt een enkele keer een time-out, ik ben van mening dat hij daar niet ongelukkiger van wordt. Ik vertrouw meer op mijn moedergevoel en gezonde verstand dan op dit artikel.
Ach, duizend mensen, duizend meningen. Ook onder de onderzoekers geld dit... Hier werkt de time out (weer) prima. Zolang we maar consequent zijn. Juist als we de hoek consequent gebruiken worden de kids rustiger, dan dat we hun maar een beetje laten zwemmen in hun gevoelens. Het zijn kinderen die nog heel veel moeten leren. En als mijn kind een ander kind toetakeld, ga ik hem niet ff lekker knuffelen, want daarmee bevestig ik alleen maar dat hij het goed gedaan heeft. Maargoed, zo zie ik dat, dat is dus weer mìjn mening En zo blijf je bezig...
Ik vind t een beeeeeeeetje overdreven hahaha. Je kind een time out geven associeren met het ontnemen aan liefde en aandacht? hmzzz, ik denk dat je juist uit liefde je kind een opvoeding, regels en grenzen biedt. Toevallig ben ik me al jaren aan het verdiepen in opvoeden, pedagogich verantwoord "straffen" en belonen omdat ik een dochter met pdd-nos(kenmerken)/adhd/odd heb en een time out is wat mij betreft 1 van de beste oplossingen omdat het jou als ouder de mogelijkheid geeft je kalmte te bewaren (moeders zijn ook maar mensen met een beperkt geduld ) en voor het kind om even uit het cirkeltje van ongewenst gedrag gehaald te worden zodat je vervolgens allebei na de time out met de volle aandacht aan elkaar duidelijk kan maken wat er nou mis ging en hoe dat anders kan, en natuurlijk een bevestiging dat de leifde alsnog onvoorwaardelijk is door een knuffel/compliment oid te geven
Even nog een aanvulling; Ik heb zelf nooit aan de liefde van mijn moeder (en vader) getwijfeld, als ze me vroeger naar mijn kamer stuurde wanneer ik stout was. Ik baalde vooral enorm Echt onzin om dit zo te stellen...
Hier werkt de time-out ook goed. Je moet er alleen consequent in zijn en daarna moet je het ook even 'uitpraten' en een dikke knuffel geven en dan is het negatieve al meteen doorgebroken. Ik heb het artikel van je link nog niet gelezen, dus ik ga dat nu maar even doen.
Wij geven een time out in de gang. Wel hebben we een deur met melkglas, zodat hij er nog enigszins doorheen kan kijken. Bij ons werkt het heel goed, als hij echt strontvervelend is en maar doorgaat met z'n ondeugende gedrag zonder te luisteren. Als ik hem weer ophaal, vraag ik wel altijd of hij nog weet waarom hij in de gang zat. Dat weet hij feilloos te benoemen. En dan zeg ik dat dat klopt, dat ik het niet leuk vind als hij zo doet en of hij dan nu naar mama gaat luisteren. Heel schattig antwoord: "Ja mama" En dan moet hij ook nog sorry zeggen en dan geven we elkaar een dikke zoen en dan is het weer goed. Soms zegt hij, als ik vraag: "En wat moet je dan nu nog zeggen? (sorry dus)" "Dank je wel!" Hahaha, net als bij de slager.
Mijn stelregel is maakt niet uit wat voor straf, als je maar altijd hetzelfde doet. dus niet de ene keer maar 1 keer waarschuwen en de andere keer 10 keer waarschuwen Hier 3 a 4 x op de gang gestaan, ze was helemaal overstuur, na nog geen minuut even geknuffeld en aangegeven waarom. regel 1 je mag beste huilen en dreinen (niet van verdriet maar om je zin te krijgen) maar dan niet bij mij in de buurt dan ga je maar op je kamer huilen en als je klaar bent dan kom je terug. Mijn standpunt is dat ik ook soms terleurgesteld ben of boos maar ik kan mij uiten en mijn dreumes nog niet die doet dat in de vorm van huilen, dus huilen mag maar dan wel op je kamer, wij wonen gelijks vloers dus dat maakt dat ook makkelijker. Bij opa is het huilen op de gang. Vaak is ze al klaar met huilen voordat ze op haar kamer is en komt ze terug. Soms bespreken we het en soms is het gewoon duidelijk. als ik 3 x zeg nee, je mag geen koekje dan ook geen discussie. regel 2, 3x waarschuwen en dan de 4x op de gang, meestal bij de derde waarschuwing geef ik aan dat als ze niet luisterd dat ze dan op de gang moet gaan staan en dat is tot nu toe voldoende. Ik heb de time -out dus nog niet vaak gebruikt en wil dat eigenlijk ook niet, vandaar regel 1, hiermee doorbreek ik het gedrag ook Maar ik ben mij er ook va bewust dat ze bijna 2 is en het echte niet luister gedrag nog moet komen
Tja wat moet ik ervan zeggen, ik denk dat iedereen een manier van straffen zoekt die het beste bij hem/haar en het kindje past. Hier gewoon het ouderwets in de hoek staan. Slaan, schoppen en bijten betekend meteen in de hoek (komt gelukkig zelden voor) met de uitleg dat hij dat niet mag doen, dat het pijn doet en je anderen geen pijn mag doen. Voor de rest is krijgt hij vaak dezelfde antwoorden, dus zeuren om een koekje, sorry het is geen koekjestijd en vertellen wanneer dit dan wel is. Gevoelens mogen hier gewoon geuit worden, dus hij mag boos zijn om iets of verdrietig, daarvoor wordt hij hier echt niet in de hoek gezet (tenzij hij natuurlijk besluit daarbij te slaan ofzo). Vaak neem ik hem dan even lekker op schoot en laat hem uithuilen en vertel hem daarna nog een keertje waarom het antwoord nee was. Eigenlijk zeg ik nooit alleen nee maar leg vaak uit waarom het op dat moment niet kan. b.v laatst wilde hij graag in de tuin spelen alleen was opa op dat moment met de circelzaag buiten aan het zagen. Kylian werd echt boos omdat ik Nee had gezegd, ik heb hem toen op de arm genomen en heb hem de zaag laten zien en uitgelegd dat het veel te gevaarlijk voor hem om daar rond te spelen. Je zult versteld staan wat zo'n kleintje dan nog snapt hoor want hij is naar binnen gegaan en heeft daar netjes gespeeld. Groetjes Anita
Maar Tientje, jou regel 1 is toch ook een time out? Welliswaar zonder tijd eraan vast, maar je haalt je kind toch even uit de situatie vandaan?
Hier gaat Emme na de derde waarschuwing de hal in, voor de meterkast op haar billen zitten. We zeggen waarom ze de hal in moet en na een minuutje ofzo - of als ze huilt zodra ze is gestopt met huilen - halen we d'r weer terug. Het werkt prima. Ik ben er van overtuigd dat je juist moederliefde geeft door grenzen te stellen. Ze zit bijna nooit meer op de gang, omdat dit niet meer hoeft. Ik zie bij mijn zus bijvoorbeeld dat alles op een lieve manier wordt uitgelegd en er nooit echt grenzen worden gesteld. Het resultaat daarvan zie ik ook........... En ik zeg ook wel eens als ze om een koekje ofzo vraagt gewoon "nee". Ik vind niet dat ik altijd alles hoef te verantwoorden aan mijn kind. Ze moet ook gewoon nee accepteren. Pim
Dus als Dylan mij een mep verkoopt moet ik hem een knuffel geven. Dacht het niet..... Ik vind de time out een goede methode. Voor zowel Dylan als mij een periode om af te koelen en na te denken.
Zo kan je het ook bekijken dat klopt, alleen ik laat de keuze bij haar, stoppen met huilen/ dreinen en nee accepteren of ergens anders huilen/ dreinen. de time out van bv de nanny dan bepaal jij als ouder dat je op de trap moet gaan zitten en hoe lang, mijn ervaring is van de drie keer dat het dan net te ver is en dat ze dan overstuur is. waarschijnlijk zijn er een heleboel mensen die haar te klein vinden maar keuzes maken moet iedereen leren. soms is nee gewoon nee, zonder discussie als ik 20 x moet uitleggen dat ze geen koekje krijgt omdat we zo gaan eten.........
Als ik dat zo lees dan heb ik het wel makkelijk hoor. Mama kylian koekje - nee het is geen koekjestijd- mama kylian koekje- nee het is geen koekjes tijd- mama kylian koekje- nee het is geen koekjes tijd maar je mag wel buitenspelen. Oke dag mama Groetjes Anita
Ik heb het gelezen en ben het met veel dingen niet eens wat ze schrijven. En ik wil het graag toelichten: In het eerste deel schrijven ze over hoe de ouders de term "time out " implementeren. Dat verschilt altijd per ouder, per dag zelfs. Als ik moe ben, ben ik ook automatisch sneller geagiteerd en zal ik niet volgens het boekje reageren. Dat geld ook als ik heel blij en euforisch ben, dan zal ik sneller toegefelijker zijn. Onze stemming heeft veel invloed op hoe we reageren. En verder de volgende teksten: Ik citeer: "En hoewel ouders vaak voorzichtig zijn door hun liefde te benadrukken en onderscheid maken tussen kind en wangedrag ("Ik hou van je, maar nu moet je voor 5 minuten naar je kamer omdat wat je deed, echt niet mag") komen hun daden sterker over dan hun woorden". Gedrag vertonen wat niet mag en van je kind houden kan heel goed samen en naast elkaar. Ik denk dat het juist belangrijk is dat je tegen je kind verteld dat je van hem/haar houd maar het gedrag niet goedkeurt. Dan straf je niet op de persoon maar het gedrag wat je nog kan veranderen ( een persoon kan je namelijk niet veranderen, gedrag wel) Ik citeer: Geïsoleerd en genegeerd worden wordt geïnterpreteerd als "Niemand wil nu bij me zijn. Daarom moet ik wel slecht en niet geliefd zijn", en geen enkel liefdevol woordje, hoe goed bedoeld ook, kan dit gevoel van afgewezen worden te niet doen. Is dit niet een beetje dramatisch? We hebben het over hooguit twee minuten ( van een gemiddelde uitgaand) Misschien een paar keer per dag! En daar staat tegen over dat we 1000 keer zeggen dat we van ze houden, koekjes met ze bakken, spelen met ze, zingen enz... Ik citeer:Pijnlijke gevoelens is één aspect; de informatie die "time-out" geeft over menselijke relaties is een tweede. Welke boodschap geven we onze kinderen als we laten zien dat liefde en aandacht handelswaar zijn die uitgedeeld of onthouden kunnen worden om macht over de ander te willen hebben? Is dit een conflictoplossende vaardigheid die nuttig voor ze kan zijn? Hoe zal het hun vermogen tot contact met vrienden beïnvloeden, en later met een partner of collegas? Zou het niet beter zijn om kinderen nuttige vaardigheden te leren om conflicten op te lossen, in plaats van de boodschap uitzenden dat conflicten alleen op te lossen zijn door de communicatie te verbreken? In een eerder deel schreven ze het volgende:Kinderen jonger dan zeven jaar hebben simpelweg nog niet het vermogen om woorden op dezelfde wijze te verwerken als volwassenen dat doen. Wat ze zeggen is dat kinderen een time out niet kunnen begrijpen, maar wel in staat zijn om vaardigheden te leren om met conflictsituaties om te gaan??? You tell me... Of kinderen snappen het allebei niet of allebei wel. Ik citeer: Niets is meer beangstigend voor een kind dat onthouding van liefde. En met die angst verschijnt ook onzekerheid, angst, verwarring, woede, wrok en een lage eigenwaarde. "Time-out" kan ook verlegenheid en vernedering veroorzaken, vooral in aanwezigheid van andere kinderen. In de belevingswereld van een kind is "time-out" niets anders dan straf. Heftig..... Door die twee woorden ( kan ook) zeggen eigenlijk dat wat ze daar boven benoemen ( onthouding van liefde, onzekerheid, angst, verwarring, woede, wrok en een lage eigenwaarde) ook kan gebeuren met kinderen die een time out krijgen... Heftig..... Zeker gezien een groot deel van de opvoeders deze methode gebruikt... Ik wordt in ieder geval als ouder behoorlijk bizar neergezet! En ik kan nog zo tijden doorgaan, maar ik denk dat ik mijn standpunt wel duidelijk heb gemaakt Wel een interessante discussie!
Ik moet zeggen dat ik bij dreinen en Woeste Willem gedrag van Milan ook gebruik maak van zijn kamer op dezelfde manier als dat jij doet. Hup naar boven en als je weer normaal kan doen, mag je weer naar beneden komen. En dat werkt prima Aangezien onze slaapkamers op de bovenverdieping liggen, gebruik ik voor Misha alleen de hoek nog. Trap is nog een beetje lastig voor haar En vroeg....tja, ik gebruik de hoeken al geruime tijd. Ze hebben er ook nog een minuut in gestaan, dus met 1 jaar gebruikte ik het al..En ze zijn er echt niet slechter van geworden.. Ik merk wel, als we een periode verslappen en minder consequent zijn, de kinderen de weg kwijt raken en wij als ouders dan ook. Toevallig net weer zo'n periode achter de rug dat ik niet meer wist wat ik ermee aan moest. Maar mijn man en ik hebben ons weer samen geraapt, goed gepraat en zijn nu meer bewust van onze consequentie. We hebben een teken afgesproken als het bij 1 van ons verslapt, zodat je elkaar kunt helpen in moeilijke situaties, zonder elkaar publiekelijk (dus waar de kids bijzijn) weer op het rechte pad te krijgen... Van het eeuwige uitleggen ben ik zeker niet. Tuurlijk, kinderen moeten leren en je mag als ouder best eens de tijd nemen waarom iets zo is. Maar als het bijvoorbeeld om dat koekje gaat, dan is het hier ook gewoon nee, uitleg niet nodig! Kinderen hebben zeker baat bij regels en grenzen, zo valt er nog wat te verleggen. Als er geen grenzen zijn, zal je kind ook niet leren wanneer het tè ver gaat, met alle gevolgen van dien op latere leeftijd...
Hier inderdaad geen time -out. Niet nodig ook al heb ik best een pittige peuter. Isabella reageert juist goed op uitleggen en de situatie accepteren zo die is. Iets mag niet en dan wordt ze erg kwaad. Dan laat ik haar heel even boos zijn om de situatie ( logisch toch) en daarna als ze iets rustiger is leg ik uit waarom. Dat gaat tot nu toe erg goed.
Ik had het er laatst met mijn moeder over. Dat 'time-out' gedoe is nu wel een mode-verschijnsel, maar vroeger deden ze dat ook. In de hoek, naar je kamer, of, zoals mijn moeder dus bij mijn deed, zonder ooit een opvoedkundig programma gezien te hebben, op de eerste trede van de trap. Ik heb net even die website bekeken. Het eerste wat me opvalt is dat het er ontzettend onprofessioneel uit ziet. Ik ben zelf een IT-er die zich veel met GUI/front-end bezig houdt, en ik ben daar erg gevoelig voor. Gelukkig weten de meeste bedrijven wel dat uiterlijk erg belangrijk is m.b.t. hoe je overkomt. Maar goed, ik heb toch doorgelezen... Ik zie zelf ook niet in hoe een time-out 'het onthouden van liefde en aandacht' is. Zoals al eerder is gezegd, en zo heb ik het als kind ook ervaren, voelt het kind straf echt niet alsof papa en mama niet meer van hem/haar houden. Het kind weet dondersgoed waarom het straf krijgt. Tenminste, als je de aanloop er naartoe ook goed doet. Dus bij een waarschuwing aankijken en duidelijk aangeven dat iets niet mag. Persoonlijk prefereer ik om er ook bij te zeggen waarom het niet mag. Ook is het m.i. niet 'onthouden van aandacht'. Het kind krijgt namelijk weldegelijk aandacht, op het moment dat het gewaarschuwd wordt, op het moment dat het een time-out krijgt en op het moment dat het weer terug mag komen. Een kind hoeft toch niet ieder moment van de dag aandacht te hebben? Dat zou wat zijn! Als je aan het koken bent, heb je toch ook even geen aandacht voor het kind? Ik vind dit juist erg gepast, omdat het kind in die paar minuten bij zichzelf kan bedenken, waarom hij daar is terecht gekomen. Ik moest ook altijd naar mijn kamer om te bedenken waarom ik straf had. Daar heb ik ook geen emotionele schade aan overgehouden. In het artikel staat dat de ‘time-out’ een autoritaire benadering is. Nou, prima. Ik vind ook dat je als ouder autoriteit moet hebben over je kinderen. Als je dat niet hebt, dan luistert het kind niet. Het is toch normaal dat je van een kind verwacht dat het doet wat mama of papa zegt? Ik kan me geen situatie voorstellen, waarbij de ouders geen autoriteit hebben, en de kinderen toch niet compleet losgeslagen zijn. Kinderen voelen zich in de steek gelaten door een time-out? Ook niet mee eens. Daarnaast leren ze dat ná de time-out alles weer koek en ei is. Het is juist slecht als een kind (ook) genegeerd wordt in een situatie waarbij het niet stout is geweest! Ik denk dat dáár het hele punt zit, wat men in het artikel als argument wil gebruiken. Ook met het stukje over conflictoplossende vaardigheid vind ik de plank volledig misslaan. Het kan namelijk juist heel goed zijn om iemand even met rust te laten op een moment dat die niet in zijn/haar normale doen is. Even laten afkoelen voor je met (nog meer) slecht nieuws komt. Of als je bij je baas een vrije dag wil. Maar ook als je een vriend, partner of collega hebt die sacherijnig is, kun je die het beste even links laten liggen, totdat ie in een beter humeur is. Of misschien wat dichter bij het kind zelf. Dat vervelende jongetje op school, dat andere kindjes pest, die kun je toch ook beter links laten liggen? Zeker op het moment dat die in een 'pest bui' is. Als je iemand op ongewenst gedrag wil aanspreken, dan doe je dat ook nooit op het moment dat het al geëscaleerd is. Bij voorkeur doe je dat preventief, dus van tevoren. Maar als het al zover is, dan laat je de persoon eerst afkoelen, om hem vervolgens, rustig, er op aan te spreken. Je wil in zo'n gesprek juist niet dat alle emoties net onder de oppervlakte zitten. Anders kun je er niet op een normale, rationele manier over praten. Tieners huisarrest geven leidt volgens het artikel alleen tot wrok, weerstand en bedrog. Dat vind ik ook grote onzin. Ik heb ook regelmatig dit soort straffen gehad. Ik werd er ook kwaad om. Maar ik wist wel dondersgoed dat het terecht was, en dat het mijn eigen schuld was. Ik heb het mijn ouders nooit kwalijk genomen. Ik denk ook dat het hier ook gaat om duidelijk maken wat de regels zijn en wat de consequenties zijn. Daar moet je vroeg mee beginnen. Dan snappen de kinderen zelf ook wel dat het hun eigen schuld is als ze straf krijgen. In de rest van het artikel hebben ze het volgens mij alleen maar over verkeerd gebruik van de time-out. Bijvoorbeeld verplicht stil zijn, een time-out geven om de verkeerde redenen, niet consequent zijn, de regels niet goed duidelijk gemaakt hebben, het 'afronding' van de time-out overslaan, etc. Mijn conclusie: Ik ga die time-out straks ook toepassen als het nodig is. Maar wel goed doordacht en zeker niet voor mezelf als ik zelf gewoon geen zin heb in een zeurend kind.
Onze peuter van 2,5 jaar moet soms ook even op de gang. Bijna nooit maar als ze slaat, of als ze 3x gewaarschuwd is als ze iets doet wat niet mag. Ik breng haar naar de gang, zet haar op de trap en zeg haar waarom ze daar moet blijven zitten. Na 1 of 2 minuten ga ik naar haar toe en (als ze huilend op de gang zat) ik vraag of ze klaar is, dan doet ze boos en schud nee. Het lijkt haar niets te doen, de time out. Iemand een tip?