Hi meiden,iemand soms die dit herkend? Bij de vorige bevalling ben ik middels een spoedsectio van mijn zoontje bevallen. Nu zal ik via een natuurlijke, geplande, keizersnede gaan bevallen. Wat dus inhoudt dat mijn kindje alleen vluchtig wordt nagekeken door de kinderarts en dus direct met een mutsje op bij mij op de huid wordt gelegd en dan onder een thermodeken. Van de ene kant lijkt dit me allemaal prachtig, van de andere kant vind ik het ook eng. Eng, waarom? Omdat ik bang ben dat ik wellicht met dit kindje straks een betere band ga hebben omdat hij meteen bij mij komt te liggen (zoontje is bij papa gaan kangaroo-en na geboorte). Daarnaast is borstvoeding de vorige keer zo'n drama geweest dat ik daar niet meer aan durf te beginnen. Ook hierover voel ik me wat schuldig, maar er weer aan beginnen en risico dat ik me net zo rot voel als vorige keer is ook niet echt een optie. Daarnaast vind ik het ook "eng/rot gevoel" dat omdat ik mijn kind zo sndl bij mij wil dat de kinderarts misschien te vlug kijkt en dingen mist? Herkent iemand mijn gevoel? Mijn man snapt wel dat ik zo over borstvoeding twijfel, maar hij geeft ook aan dat ik vorige keer zoveel heb geprobeerd en ik op een gegeven moment echt in een dal zat dat hij ook zoiets heeft van begin daar nou niet aan, voor jezelf. Over Het gevoel mbt bevalling en "voorkeur" heb ik het eigenlijk met niemand gehad, omdat ik het ook zo'n rare gedachte vind. Vandaar dat ik het hier neerzet.... Het zullen ook wel voor een groot deel hormonen zijn hoor, maar toch!
Ik denk dat je met die laatste zin de spijker op de kop slaat: het zulen voor een groot deel de hormonen zijn. Natuurlijk zul je straks op deze bevalling anders terugkijken dan op de eerste. Ik weet natuurlijk miet precies hoe en wat, maar die spoedkeizersnede zal niet voor niks zijn geweest dus een echt 'fijn' bevalling was dan niet. En als straks alles goed gaat, zal het allemaal wat relaxter zijn en krijg je het misschien ook wat bewuster mee. Een heel andere herinnering dus, straks. Maar ik geloof nooit dat je daardoor meer of minder van je ene kind houdt dan van de andere. Verder denk ik dat -ongeacht hoe de bevalling verloopt- een tweede kindje qua gevoel altijd weer even spannend is. Ik had dat ook. Het ene moment tijdens de zwangerschap kon ik me niet voorstellen dat ik van onze tweede net zo veel zou kunnen houden als de eerste. Hij en ik hebben al zo'n band. En met de oudste heb ik natuurlijk veel meer 1-op-1-tijd gehad. Het andere moment was onze oudste zoon vreselijk aan het peuterpuberen en was ik juist bang dat ik de baby liever zou vinden omdat die dan weer zo klein en schattig zou zijn. Tijdens de zwangerschap heb ik hier op het forum een paar keer topics gelezen van vrouwen die zich om dezelfde soort dingen zorgen maakte. Ik denk dat dit dus best herkenbaar is en ook gewoon normaal. Wat betreft borstvoeding: dat is helemaal jouw eigen keuze. Een spoedsectio is natuurlijk moet de beste start voor borstvoeding. Het zou best kunnen dat het nu makkelijker zou kunnen gaan. Maar daar is geen garantie op. Ik persoonlijk zou het altijd proberen. Overstappen op flesvoeding kan altijd nog, andersom is er eigenlijk geen weg terug. Maar ik heb makkelijk praten. Ik kan bij de eerste terugkijken op borstvoedingsperiode met wat opstartproblemen, maar verder een fijne tijd. En nu bij de tweede zijn de opstartproblemen ook al weer achter me en gaat het ook weer de goede kant op. Dat praat toch anders dan wanneer je met een rotgevoel terugkijkt op de vorige keer.
Bedankt voor je uitgebreide reactie! Het is natuurlijk een heel andere situatie, daar heb je gelijk in! We zullen zien hoe ik het zal ervaren, ben heel benieuwd!
Ik heb geen ervaring met keizersnedes, dus daar kan ik je geen advies in geven. Wat tupp schrijft over het gevoel dat je voor je eerste hebt en je tweede krijgt, herken ik helemaal. Dat komt vanzelf goed. Een moederhart is groot genoeg voor alle kinderen die je krijgt en je hebt met ieder een speciale band, hoe de start ook is geweest. Ik denk trouwens dat je kans om de bv te laten slagen nu wel een stuk groter is. Juist doordat je gelijk huid op huidcontact krijgt, gaan de hormonen die voor de bv zorgen direct hun werk doen. Misschien kun je zelfs wel snel aanleggen, wat ook weer de kans van slagen vergroot. Als je er tegenop ziet en daardoor twijfelt, maar het wel wilt proberen, kun je misschien van te voren vast met een lactatiekundige overleggen en tips en advies vragen. Succes in elk geval, het lijkt me sowieso erg spannend, een keizersnede, maar het is vast de moeite waard als je straks je babietje lekker tegen je aan voelt.
Ik heb ook 2x een keizersnee achter de rug. Bij de oudste een spoedkeizersnee en de jongste geen spoed, maar wilde het vaginaal niet en hebben we vrij snel gekozen voor een keizersnee. Hierdoor ging alles ontzettend relaxed en rustig. In plaats van dat de paniek overheerste, was er nu een gevoel van: het gaat gebeuren! De oudste heb ik pas 3 uren naar haar geboorte gezien en de jongste zo'n 30-45 minuten. En ik kan je zeggen, bij beide had ik het gevoel meteen, ik voelde meteen: Hehe, daar ben je! Jij bent van mij en ik ga jou beschermen. Bij mijn oudste had ik het gevoel van beschermen veel meer, omdat zij het in die paar uurtjes al zonder mama had moeten doen. Voor haar ben ik letterlijk over de gang gekropen omdat ze niet in haar bedje lag, terwijl dat wel zou moeten. Dus bij haar had ik meteen dat oergevoel, zelfs toen ik haar pas na 3 uren voor het eerst zag De oudste heb ik 7 weken borstvoeding gegeven, toen kon ik niet meer. Dochter was te hongerig en ik was lichamelijk en psychisch een wrak. Ik ging met zweet op mijn rug naar mijn dochter toe, omdat het steeds weer een gevecht was om haar goed aan de borst te krijgen. Mijn man moest haar handjes en hoofdje vast houden, omdat ze te wild was. Daardoor moest ik me in bochten wringen en kreeg ik over last van. Uiteindelijk zijn we over gegaan op de fles en dat gaf mij veel meer rust. Bij de jongste was er geen paniek, maar vooral euforie. Ik werd gehecht en er werden grapjes en weddenschappen gesloten over haar gewicht. Toen ze bij me werd gebracht, werd ze ook gelijk aan de borst gelegd en ben ik gelijk gaan genieten. Heb bij haar niet dat "beschermingsgevoel" gehad. Ben de hele nacht wakker geweest om naar haar te kijken, haar te voeden en te ruiken. Bij de jongste ben ik het weer gaan proberen, met de instelling: Lukt het niet, dan lukt het niet. Omdat zij een stuk rustiger was en ik betere begeleiding heb gekregen, lukte het nu wel en heb ik het 6 mnd gedaan. Met beide kinderen heb ik een prima band Met de een beter dan de andere op sommige momenten. Maar dat hangt gewoon van de situatie af, net zoals bij iedereen. Bij de oudste ben ik wat zorgelijker dan bij de jongste en ik weet wel zeker dat dát door haar start komt. Maar de oudste is meer een papa kindje....terwijl die haar geen borst heeft gegeven maar pas na 7 weken de fles
Thanks meiden. Het is ook niet dat ik bang ben geen liefde meer te hebben, maar "andere" liefde omdat ik de tweede dadelijk wel meteen zie enzo... Maaaar het zullen de hormonen zijn en het gaat vast allemaal goed komen. Borstvoeding is iets waar man en ik het al weken over hebben gehad, maar we hebben besloten hier niet aan te beginnen. Dat heeft vooral met de nare ervaring van vorige keer te maken. Jammer, maar helaas, dit is het beste volgens ons.
Nou dat is goed toch! Wat ik het meest vreemde vond aan voor de 2e keer moeder worden...is dat de oudste opeens zo groot is. Grote handen, grote voeten, grote neus, haha!