Ik plaats hier een topic omdat ik eigenlijk niet weet waar het anders onder hoort. Ons zoontje is nu 16 maanden oud en ik was bijna 34 toen hij werd geboren. Ik ben nu dus inmiddels 35 en voor mijn gevoel begint de tijd te dringen om een beslissing te nemen over een tweede kindje. Je hoort zo vaak dat de vruchtbaarheid van een vrouw in het algemeen begint af te nemen na haar 36e en dat de eitjes dan ook van mindere kwaliteit zijn. Natuurlijk zijn er zat vrouwen die ook na hun 36e zwanger raken/worden en gezonde kindjes op de wereld zetten, maar voor mijn gevoel is er toch die grens van 36 die eraan zit te komen. En het maakt me nerveus. Het geeft me een gevoel van 'we kunnen niet al te lang meer wachten met beslissen' en als we besluiten ervoor te gaan, dan moet het ook binnen niet al te lange tijd. Had ik maar langer de tijd! Ik heb het hier ook met mijn man over gehad en hij twijfelt over het nu gaan voor een tweede. Ik ook wel een beetje. Het liefst zouden wij wachten tot ons zoontje wat ouder is, bijv. als hij 3 of 4 jaar is. Dan zijn ze toch al weer wat meer zelfredzaam, gaan ze al bijna naar school of in ieder geval naar de psz. Heb je toch wat meer tijd voor je tweede. Maar stel we wachten, dan ben ik al 37 of 38 als we voor een tweede gaan. En dan hoop je maar dat het binnen niet al te lange tijd lukt anders ben ik nog ouder. En met het gegeven dat je vruchtbaarheid na je 36e minder wordt in mijn achterhoofd...krijg ik toch iets van gejaagdheid. En als we er nu voor gaan, zijn we bang dat we minder kunnen genieten van ons zoontje. Hij is nog zo jong en het gaat zo hard! Eindelijk genieten we lekker van hem, het eerste jaar is zwaar geweest. Hij was geen makkelijke baby, wilde overdag niet slapen dus ik was de hele dag met hem bezig, hij wilde nergens anders slapen, was overgevoelig en kreeg teveel prikkels binnen. We konden de eerste maanden haast nergens met hem naar toe. Hij eist(te) veel aandacht en was/is snel iets zat. Nog steeds is het een onrustig kindje. De bevalling was een ramp, heb een weeënstorm gehad van 10 uur en zat nog maar op 3 a 4 cm. De weeën kwamen door de ruggeprik heen. Keizersnee geworden en diezelfde avond werd ons zoontje opgenomen met een zware infectie. Weg kindje. Ik had zelf ook een infectie opgelopen en dat werd onderkend. Pas na 3 weken aanmodderen en me maar afvragen waarom ik me zo ziek voelde, werd er wat aan gedaan. Wij riepen 'dit nooit meer' en dat hebben we heel lang geroepen. Afijn, het bekende tropenjaar. Maarja, toch begint het weer te kriebelen, vooral bij mij. Voor mijn gevoel is mijn gezin nog niet 'af' (weet niet hoe ik het anders moet omschrijven). Het lijkt me zo gezellig. Als ik kijk naar andere gezinnetjes, dan krijg ik echt weer de kriebels. Ook als ik vrouwen zie die zwanger zijn. Maar het is ook zwaar. Er zijn zoveel redenen om geen tweede te nemen maar ook zoveel redenen om wel voor een tweede te gaan. Mijn gezondheid speelt hierbij ook een rol. Ik heb jarenlang chronische vermoeidheidsklachten gehad. Op dit moment gaat het heel goed (afkloppen) maar kunnen we een tweede aan? Wat nu als het weer een moeilijke baby wordt? Hoe zal de bevalling zijn? Hoe ga ik dat doen als ik zwanger ben en overdag mijn rust niet kan pakken omdat ons zoontje dan niet meer slaapt? (hij slaapt nu soms al niet meer overdag). Hoe ga ik dat doen als de gebroken nachten er zijn en er de volgende dag een dreumes is die ook gewoon aandacht, liefde en verzorging nodig heeft? Gaan we het financieel trekken? Ik werk niet meer, mijn man zorgt in zijn eentje voor het inkomen. Ik weet, dit zijn ook vragen waar een jonger iemand bij stilstaat. Zijn er meer mama's (en wellicht ook papa's) die dit herkennen? Die vanwege de leeftijd vrij snel voor een tweede gingen? Of die toch gewacht hebben ondanks die (on)zichtbare grens van 36?
Hai, Ik herken je verhaal wel hoor. Ik ben ruim 36 en wordt 37 in februari. Ons eerste kindje is nu net 2 jaar. Wij willen in principe ook wel voor nummer 2 gaan maar ik heb ook eerder twijfels dan niet om dezelfde redenen als jij. Ik heb in 2005 een burnout gehad en ben nog altijd moe en gespannen daarvan. Nu met 1 kind gaat het prima, ik werk niet dus dingen zijn te overzien en als ik bij moet komen slaap ik met haar mee. Maar volgens mij eindigt je leven zo'n beetje als je er twee hebt vooral in het begin. Toch is het natuurlijk heel gezellig en zou dan de familie echt af zijn. Wij genieten echt heel veel van ons meisje nu. Ze is dan ook wel heel makkelijk, slaapt en eet goed, gaat al naar de wc, is heel wijs en gezellig en babbelt al heel veel. Het is echt heerlijk nu. Mijn angst dus...zal het zo blijven als er een tweede komt?? of gaat een tweede dat verstoren, die rust en regelmaat en gezelligheid die we nu hebben? Nee, het is zeker niet een makkelijke beslissing. Een ding waar ik niet over in zit is mijn leeftijd. Veel vermoeider zal ik niet zijn over een jaar in ieder geval en of ik wel of niet gezonde eieren zal hebben dat weet ik niet. Met onze eerste was het meteen raak. Met een tweede kan het opeens heel lang duren. Het enige wat me houvast geeft is dat mijn cyclus heel regelmatig is en dat ik eisprongen voel..maar dat zegt misschien niets. Lukt het niet over een paar maanden dan zijn we in ieder geval heel blij met deze gezonde en lieve dochter. Een andere reden waarom wij nu even wachten is de mexicaanse griep. Ik heb astma en de combi astma, zwanger en deze griep is niet zo gunstig, zeker niet in de eerste paar maanden van de zwangerschap. Ik wil dus eerst de vaccinatie krijgen zodat ik een beetje beschermd ben. heb snel last van luchtweginfecties namelijk en men weet nu nog niet hoe het zit met de ernst van de griep van de winter. Even afwachten dus maar ook weer niet te lang. Jullie moeten er wel allebei klaar voor zijn en als ik het zo hoor dan zou ik lekker wachten tot dat je zoontje twee is. Drie jaar leeftijdsverschil is prima en dan is hij al zoveel zelfstandiger. Je zult zien, vanaf 20 maanden gaan ze opeens kletsen en gaat het allemaal zo hard met traplopen enzo en dat geeft je dan ook meer rust over het wel of niet aankunnen van een tweede kindje erbij. Dan kan je eerste je ook een beetje helpen enzo met de baby. En qua tweede kind, vergeet niet dat je het allemaal al gedaan hebt en dat de gebroken nachten tijdelijk zijn. Toch begrijp ik je gevoel. Een kennis van mij heeft net een 2de kindje gekregen en ik hoor niets meer opeens en dat terwijl ze veel hulp in huis heeft... Moeilijk hoor maar ik zou je niet vastpinnen op je leeftijd. Dat jaartje maakt vast niet zo veel uit. Ik ken een meid die 38 was en opeens onverwacht zwanger was van haar tweede en ze heeft een prachtige dochter gekregen. Sterkte met jullie besluit! Groetjes, C
Ik ben 26 dus jonger maar ik ken het gevoel wel. Het is een andere "grens" om het zo te noemen maar het is er wel één. Ik wilde altijd een jonge moeder zijn. Uiteindelijk was ik op mijn 25ste zwanger en toen ik net 26 was is mijn dochtertje geboren. Ondertussen ook alweer 7 maanden geleden. Ik wil heel graag mijn kindjes dicht op elkaar. Dat is een keuze die je maakt. Maar ik heb schrik dat door allerlei omstandigheden dit niet zal kunnen lukken. Het is geen ramp als het niet zo is maar het zit in je hoofd net als bij jou die grens van 36 jaar. Net als jij vraag ik mij af als er een tweede is hoe dan verder met ons eerste kindje. Ik bedoel daar mee de aandacht hoe ga je die verdelen hoe pak je dat aan. Ik heb gekozen om de eerste jaren zelf voor mijn kindjes te zorgen dus normaal zou dat toch een pluspunt moeten zijn maar dan nog. Lore is 7 maand en begint heel veel aandacht te vragen. Ze zit in de fase dat ik niet uit haar zicht mag en met haar moet bezig zijn. Best vermoeiend en daar gaat je huishouden. Maar ik geniet ook zo itens van haar. Ze is mijn alles... Ik heb dan nog het geluk dat ik eigenlijk een vrij rustig kind heb. Ze doet haar dutjes overdag, slaapt meestal snachts door en dit vanaf 2 en een halve maand... Anderzijds ook medisch. Ik heb overgewicht en ik wil een gezonde zwangerschap. Afslanken is niet zo simpel en toch wil ik die kgs eraf voor we aan een tweede beginnen dus daar hangt ook veel van af. Ik heb ook een onregelmatige cyclus dus de vraag is dan nog hoe snel zal ik zwanger zijn eens we er voor gaan. Niemand die het kan voorspellen. Mijn maximum leeftijd was 2 jaar tussen de twee kindjes. Maar of dat gaat lukken is een groot vraagteken. Ik heb nog héél even de tijd maar het blijft wel malen. Echt raad kan ik je niet geven. Maar je bent niet alleen met dit soort vragen. Het is niet altijd gemakkelijk. Het enige wat ik wél kan zeggen is. Na je post te lezen zou ik toch voor dat tweede ukje gaan. Er zullen altijd vragen zijn en problemen die opgelost moeten worden. Er zal altijd "iets" zijn. Ik hoop dat je veel tips en raad krijgt! Succes!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je de klok voelt tikken. Misschien niet zo leuk om te horen maar ik denk dat dat ook niet helemaal onrealistisch is. Ik bedoel je ziet steeds meer vrouwen die begin 40 nog kinderen krijgen dus het kan zijn dat je nog een hele tijd hebt, maar er zijn er ook genoeg bij wie het eerder al niet meer wil. Het vervelende is dat je niet even naar binnen kan kijken om te checken hoe het bij je zelf zit. Ik ben zelf nog wel een stukje jonger dan jij, maar heb ook leeftijd mee laten spelen in mijn keuze. Ik ben 29 en net afgestudeerd. Wat werk betreft zou het misschien beter zijn eerst wat jaartjes te gaan werken, maar ik wil niet dadelijk 'op het randje zitten' en er dan pas achter komen dat het allemaal niet zo makkelijk gaat. Jij hebt al een kindje dat scheelt wel een beetje, omdat je weet dat het bij jullie kan bedoel ik. Ik begrijp dat jullie een zwaar jaar achter de rug hebben en dat je het nu heel fijn vind om wat van je rust te genieten. Maar als je eigenlijk diep van binnen weet dat je heel graag nog een kindje wil, zwangerschap, bevallingen en een baby worden meestal niet makkelijker als je langer wacht (en ouder wordt dus). Is er niemand die af en toe bij kan springen als het allemaal even te veel wordt? Je bent dit jaar ook doorgekomen, je kinderen heb je voor de rest van je leven. Heel veel succes met beslissen
Hier is de grens van 36 al geweest..nou en??? De grens zit in je hoofd...denk je nu echt dat als je 35 jaar en 10 maand bent dat je meer vruchtbaar bent dan als je 36 jaar bent. Je vruchtbaarheid neemt af maar dat gebeurd al vanaf je 25ste ofzo.. Je moet op je gevoel af gaan. Wanneer jullie klaar zijn voor een 2de moet je eraan beginnen en niet eerder. Ik was 33 toen ik stopte met de pil maar heb 2 jaar moeten wachten voordat ik zwanger was. Tja en nu word ik volgende maand al 37 en we zijn nu bezig voor nummertje 2 omdat we er aan toe zijn..helaas kwam de eerste niet eerder maar ik geloof er niks van dat nummer 2 uit blijft omdat ik zo 37 ben...Trowens mijn oma was 48 toen ze nog spontaan zwanger raakte!!
Oeh, erg lastig zeg. Ikzelf ben 31 dus voel het leeftijdsklokje nog niet zo heel erg hard tikken, maar het gevoel dat het gezin nog niet compleet is met 1 kindje herken ik wel heel erg. En dit gevoel zal nooit overgaan voordat die tweede er is. Als je dat gevoel ook hebt denk ik dat je er zeker voor moet gaan. En wanneer? Ik denk niet dat je lichaam ineens met 36 denkt: hee, weet je wat? Ik ga eens wat minder mijn best doen. Dat zal heel geleidelijk gaan, dus maakt dat jaartje meer of minder ook niet uit lijkt me. Wij wilden ook wachten tot ons zoontje wat ouder was. Toen hij 2 werd zijn we bezig gegaan voor de tweede, helaas zijn we nu al 8 maanden verder zonder resultaat... Dus daar moet je ook nog rekening mee houden, dat het wat langer kan duren. Heel veel succes ermee. Volg je gevoel!
Hoi allemaal, Dank jullie voor je reacties. IK zal vanmiddag uitgebreider reageren, zit nu te ontbijten met ons zoontje en die vind hier niet veel aan
Hoi, Ik ben jootje en ik ben ook 36. Ik heb ook wel een beetje het gevoel dat mn leeftijd mee begint te spelen. Nu heb ik van de week mn spiraaltje laten verwijderen en gaan wij ook voor de tweede. Ik zit ook wel met de mex. griep in mn achterhoofd. Groetjes Jootje
Ach, leeftijd... Ik ben 38 en wij zijn nu bijna een jaar bezig voor ons eerste kindje. Ik heb in april een MA gehad en een curettage, waarna mijn lijf flink van slag af was. Maar ik hop dat het nu weer goed gaat. Ik weet dat ik op mijn leeftijd meer kans heb op een miskraam, maar je leest hier zo vaak van jonge mensen die ook een miskraam hebben, dat ik het gewoon onder de domme pech schaar. Dat zei trouwens de vk, de huisarts en de gynaecoloog ook. Er is trouwens een topic voor vrouwen van 35 jaar en ouder: http://www.zwangerschapspagina.nl/zwanger-worden-clubs/89569-35-jaar-ouder-zwangerschapswens-zelfs-zwanger.html
Het blijft moeilijk om een keuze te maken. Er zitten inderdaad risico's aan vast, ook een KANS op een meerling neemt toe met de leeftijd. Ik was 37 toen ik zwanger raakte en waren er meteen drie. Als je wat 'ouder' bent, heb je kans op meerdere eisprongen in 1 ronde. Ik zie het als dat je lichaam gauw alle eieren gaan 'dumpen' en langzaam op weg naar de overgang, ik praat natuurlijk niet over een tijdsbestek van paar maanden .
ik ben 34 en heb nog geen eerste kindje.........ik voel het ook, die druk. Meerdere eisprongen in 1 cyclus, ja dat is een 'risico'. Zelf ben ik er een van een tweeling, dus misschien nog wel extra kans........ik denk dat wij het bij een kindje zouden houden, mochten wie die nog krijgen. Ook ivm eigen medische redenen. Maar eerst nog zien dat we 1 kindje mogen krijgen!
Ik ben 35,was 24 toen ik onze dochter kreeg.Toen ze 3 was besloten we voor een 2e te gaan en die is er tot op heden nog steeds niet. Mei 2010 zou ik 36 worden en daar krijg ik ook een paniekerig gevoel van,en voel me ook meer opgejaagd. Toch willen we blijven proberen,ik zou zeker niet te lang wachten want je weet niet of het lukt. Succes met beslissen.
He dames, Nogmaals bedankt, ik ben zo te lezen niet de enige die het klokje voelt tikken maar dat wist ik natuurlijk wel. Het is inderdaad een grens die in mijn hoofd zit, natuurlijk is het niet zo dat mijn lijf van de ene op de andere dag denkt 'en nu zijn we 36 en is het over'. Tuurlijk gaat dat niet zo snel maarja...je gaat toch richting 40! (oef dat klinkt erg hahaha). En hoe ouder je bent, des te moeilijker het toch zal worden om zwanger te raken denk ik en ook een zwangerschap zal zwaarder zijn dan als je medio twintig bent. En ja, ik weet ook wel dat als je medio twintig bent, dat het dan ook allemaal zwaar kan zijn/is. En ja, wij hebben inderdaad al een kindje, het werkt dus allemaal en dat we dat weten en er al eentje hebben, scheelt natuurlijk wel. Maar ik heb ook een onregelmatige cyclus dus ja, je weet het nooit. Van ons zoontje was ik binnen 2 maanden zwanger maar wie weet, duurt het inderdaad een hele tijd dit keer! Of het lukt helemaal niet meer, dat kan ook. @Charlie; ja dat gevoel hebben wij nou ook. Je weet wat je hebt, hoe zal het zijn als er een tweede bij komt? Er is eindelijk weer wat rust in de tent. Maarja, aan de andere kant zijn we ook zoveel wijzer, we weten hoe het gaat, wat we moeten doen. Zijn niet meer die onzekere ouders van toen! @Mime, ja we hebben mijn schoonouders die wel bij kunnen springen denk ik. Maar die hebben al wel door laten schemeren, dat oppassen op 1 kindje toch wel hun max. is. Mijn moeder heeft momenteel niet zo'n goede gezondheid. Ik heb zelf twee broertjes maar die zijn nog te jong en hebben geen kinderen. Mijn man is enig kind. Dus echt veel hulp zullen we ook niet hebben! @Jootje, daar heb ik ook al over nagedacht. Die mex. griep. Dat zou voor mij wel een reden zijn om even te wachten. Een overbuurvrouw van mij is zo'n 13 weken zwanger en dat is toch wel eng. Dat zegt ze zelf ook. @Brezjika, dat wist ik helemaal niet! Dat van die eitjes per eisprong! @Loe, Chillin en alle anderen: heel veel succes en sterkte, ik hoop dat jullie snel (nog) een kindje mogen verwelkomen! Pfff..het blijft lastig hoor. Ik ben er denk ik wel uit maar zit meer in over het tijdstip icm mijn leeftijd. Maw; wanneer er weer voor gaan? maar mijn man is nog erg aan het twijfelen. En wij moeten er beiden helemaal achter staan.
Ik was 33 toen ik voor het eerst zwanger raakte helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam. Vier maanden later was ik weer zwanger en op mijn 34e werd mijn 1e kind geboren. Toen mijn 1e 1 werd bleek ik alweer zwanger van de 2e te zijn. Ik was helemaal in shock want het ging wel heel erg snel allemaal dus wat vruchtbaarheid betreft werkte het bij mijn man en mij als een tierelier. Mijn 2e is nu alweer 1 jaar oud en ik ben net 2,5 maand 37 jaar maar twijfel over een 3e kind en nu voel ik net als meerdere dames toch wel die druk want tja wie zegt dat ik nu weer heel zwanger zou raken, dat geluk heb ik 3 keer gehad dus dat hoeft nu absoluut niet weer zo te zijn. Misschien kan ik er me dan wel bij neerleggen omdat ik al 2 kinderen heb maar toch, het blijft knagen en het klokje tikt wel door...... Succes met het maken van jullie keuzes, en wie weet komen er toch nog vele baby's bij!