Bij mijn man gaat het ook altijd gepaard met meer gehuil en niet meewerken en dan is ons zoontje pas 1. Mn man kan zichzelf ook gewoon uitzetten en stug doorgaan met iets terwijl ons zoontje eigelijk gewoon even getroost moet worden om daarna wel gewoon mee te werken. Ik krijg dat bij mijn man er ook niet in. Mn man vindt sowieso dat ons zoontje zich altijd aanstelt,ook al is ie pas 13 maanden. Hij vind al snel dat ie lastig is,moeilijk doet en niet gaat slapen etc. Maaar mijn man heeft ass, en sindskort krijgt hij ook begeleiding thuis om te leren omgaan met ons zoontje en signalen te leren herkennen. En om inzicht te krijgen wat een kindje nodig heeft en wat normaal baby/dreumes gedrag is. Fijn is het niet want laat hem amper alleen met ons zoontje hierdoor. Praktische zaken zoals eten klaar maken en luier verschonen is allemaal prima,maar naar bed brengen in de avond icl tandenpoetsen is al een stap te ver,terwijl ie hem overdag heel vaak naar bed brengt. Mn man mist het hele overzicht hierdoor,wellicht is dat bij jou man ook.
Ik heb toch een vraag: Waarom brengen jullie de kinderen niet samen naar bed? Gaat waarschijnlijk 2x zo snel, veel relaxter voor alle partijen. Dat het jou goed afgaat in je eentje, betekent toch niet dat dat voor iedereen moet gelden? Ik bedoel, je man krijgt chaos en huilende kinderen, jij raakt gefrustreerd en ik denk alleen maar “waarom?”. En als je ziek bent, dan snap ik dat hij dingen in zijn eentje moet doen, maar je geeft vooral voorbeelden dat ik denk, waarom niet samen?. 4 jonge kinderen in goede banen leiden is nu eenmaal pittig en de 1 is beter in multitasken dan de ander. Ik lees overigens ook wel dingen waar ik ook niet blij van zou worden, maar dat kun je toch gewoon op een normale manier zeggen? Alleen de gevaarlijke situaties, zoals een peuter laten wachten bij straat, daarbij snap ik dat je uit je slof schiet, dat zou ik ook hebben. Als je dat nou alleen op die momenten zou doen, dan komt het misschien wel binnen bij je man, dat hij afentoe ook wel beter mag nadenken over veiligheid. Nu snap ik dat het niet bij hem binnen komt, want als je continu kritiek op hem levert, dan heeft dat geen effect meer. Overigens snap ik je frustratie heel goed hoor, maar ik begrijp niet zo goed waarom jullie het jezelf zo moeilijk lijken te maken. Om als voorbeeld het op bed leggen nog een keer te nemen. 1 van jullie 2 brengt de kinderen naar bed en de ander ruimt de keuken op. Als je beide dingen samen doet, ben je waarschijnlijk net zoveel tijd kwijt en is het veel relaxter voor iedereen. En ik snap dat wanneer jij de kinderen op bed legt, het misschien net iets sneller gaat in zijn totaal, maar andersom dus niet, dus ik snap niet zo goed waarom je het nodig vindt om het op deze manier te doen?
In dit huis ben ik de commentator. Het is vreselijk. Op heel veel dingen die mijn man met de kinderen doet heb ik iets op- of aan te merken. Het moet geduldiger, zonder vloeken, op hun niveau, niet te snel boos worden, en zo kan ik nog even doorgaan. Gevolg: man vond zichzelf een waardeloze ouder en "ik had toch niets aan hem". Terwijl hij heel veel fantastische dingen doet, die ik meestal niet benoemde. En dus doen we het anders: ik zeg niets meer. Was er iets dusdanig groot dat ik het aan het einde van de dag nog het vermelden waard vind, dan doen we het dan. En, natuurlijk heeft jouw man in heel veel dingen geen structuur als jij ze normaal gesproken doet, en ga jij maar eens een activiteit met ze doen, wetende dat je daarna een bak commentaar krijgt van de ander. Daar schiet je toch spontaan van in de stress. Tot slot: ik herken toch ook dat het met 1 ouder soms makkelijker gaat dan met twee. Er is voor de kinderen minder wiebelruimte en je hoeft je naast mogelijke frustratie over je kinderen niet óók te ergeren aan de reactie van je man daarop. Overigens eens met @MamavanLieverd, breng ze samen naar bed. Doen we hiet ook regelmatig.
Ik zou op een rustig moment eens met je man gaan zitten en proberen te bespreken hoe dingen kunnen gaan op een manier die voor jullie ALLEBEI (dus niet alleen voor jou) goed werkt. Probeer het positief te benaderen: vraag je man hoe hij het graag zou willen, hoe hij vindt dat het nu gaat, wat hij zou willen veranderen. En dan van daaruit een compromis te sluiten of oplossing te zoeken die voor jullie allebei ok voelt. De tips die hierboven zijn gegeven met oa pictos voor de oudsten zijn hierbij ook heel goed! Probeer ook echt te denken wat jij zou kunnen doen om de situatie te verbeteren of waarmee jij je man/kinderen zou kunnen helpen. Als ik jouw man was zouden bij mij ook de haren overeind gaan staan met hoeveel commentaar jij geeft. Ook al is jouw manier 100x beter, hij is je man, niet je vijfde kind.
Misschien een beetje mosterd na de maaltijd hoor, maar zit er niet een enorm verschil in verwachting en of aanpak? Wat is uiteindelijk het resultaat en lukt dat? Jouw manier hoeft niet perse de goede te zijn en zijn manier niet perse de verkeerde. Het is alleen niet jouw manier....
Over de dingen mbt veiligheid zou ik duidelijke afspraken maken. Dat vind ik niet iets om over te onderhandelen. Wbt bijvoorbeeld bedtijd zou ik hem bijvoorbeeld het klaarmaken laten doen zodat ze bij jou kunnen aanschuiven voor het voorlezen. Onnodig langzaam doen betekend dat ze een deel van het verhaal missen. Maar als moeder van een 2, 5 en 6 jarige vind ik het wel super knap dat je ze tegelijk in een half uur op bed kan krijgen. Misschien is het wel goed om die gave dan maar helemaal te gebruiken en iets anders uit handen te geven om daar tijd en energie voor te hebben.
Niet vervelend bedoeld hoor. Maar waarom 4 kinderen hebben als je partner dat niet goed kan handelen? Was dit opeens zo na de 3e of 4e? En dat het eerder wel op rolletjes liep zonder jouw hulp. Jij bent immers niet altijd beschikbaar en hij kan het blijkbaar niet zelfstandig. Wat jij beschrijft is een situatie die ook gevaarlijk kan zijn voor jonge kinderen (buiten op straat lopen zonder toezicht en met verkeer en in ongeschikte kleding) of onveilig (ruzie terwijl er geen ouder ingrijpt en een jonger kind zich niet kan verweren). En zou het kunnen dat er meer aan de hand is? Hoe kan hij totaal zich afsluiten en met iets onbelangrijks bezich gaan (een vaatwasser) terwijl hij niet doorheeft dat hij actief moet ingrijpen. Ga met hem in gesprek en maak samen een plan. Of anders kijk naar opvoedingsondersteuning.
Brengen jullie serieus 4 kinderen tegelijk naar bed? Petje af. Want dat vind ik een hele uitdaging. Toen bij ons de oudste 7 was hadden we ook 4 kinderen. Jongste was toen ook ongeveer 2 jaar. Ik ben heel wat mans, maar 4 kinderen tegelijk naar bed brengen is mij ook teveel van het goede. Oudste twee kunnen best zelf de pyjama aantrekken, maar hebben ook gewoon wat aandacht en hulp hier en daar nodig. Dat jou het lukt is prima, maar snap heel goed dat dat bij je man niet lukt. Wij deden bewust de kinderen een voor 1. Gaf zoveel rust en hoeft echt niet zoveel langer te duren. Of doe het samen. Je schreef ook dat je de hele tijd aan het praten bent. Bedoel je dat jeze continue taakjes/opdrachtjes geeft? Dan zijn ze zo gewend om steeds af te wachten tot jij (of man) een nieuwe opdracht geeft. Als ze dat gewend zijn en opeens gebeurd dat niet... Zullen ze niet weten wat dan te doen en gaan dus vervelen. Ik denk dat het een goed idee is om eens samen met je man te kijken wat er niet goed gaat. En daarbij niet alleen te kijken waar het bij hem fout gaat, maar dus ook te kijken bij jezelf. Ik denk namelijk dat je je kinderen te veel stuurt, waardoor ze zich stuurloos voelen als ze die aansturing niet krijgen.
Idee om ook met de oudste kinderen je verwachtingen met het naar bed gaan te bespreken? Ten eerste zou ik er wel even een harde discussie ingooien over dat naar buiten... een absolute no go lijkt mij. ( mijn man vergat nog wel eens de hekjes dicht te doen toen zoon een jaar of 3 was en ik ben absoluut een keer helemaal uit mijn plaat gegaan aangezien wij aan een drukke weg wonen en hij vond dat dat wel kon als hij even heen en weer moest lopen) En ik zou ( hoe vreselijk irritant je het zelf ook vind) hem een beetje helpen enz.. Niemand reageert namelijk vriendelijk als je een berg commentaar krijgt van je partner ( ik in ieder geval niet)
Ik zou sowieso als je rustig bent in gesprek gaan dus niet in the heat of the moment zeg maar En dan rustig praten dus niet alleen maar commentaar leveren op zijn manier Hij doet het op zijn manier dat wil niet zeggen dat het fout is en dat alleen jou manier goed is Maar proberen uit te leggen dat structuur belangrijk is en dat ze dan na verloop van tijd weten hoe het zit Als ik vroege dienst heb ben ik rond half 7 de deur uit Ik zorg dan bv dat de tassen klaar staan met brood en fruit en heb de kleding ook al klaar gelegd
Dat is afhankelijk van de situatie. Maar ik ben wel allert en hou toezicht zodat een situatie niet uit de hand kan lopen of gevaarlijk kan worden. De partner van To veroorzaakt zelf ruzie. Zowel met to als met zijn kinderen. En daarnaast schrijft ze dat alles langs hem heengaat en hij dus niets doet. Daardoor kunnen onveilige situaties ontstaan. En een ouder die ruzies met en tussen zijn kinderen veroorzaakt ipv ze op te lossen is echt verkeerd bezig! Als to er even niet is loopt het blijkbaar al uit de hand. En dat weten die kinderen natuurlijk ook.
Fijn al jullie input en vragen. En ook van mensen die ook een wat groter gezin hebben met minimaal leeftijdsverschil ( ze ver schillen hier tussen de 13 en 16 maanden maximaal). We hebben het de afgelopen dagen samen gedaan, het bedritueel. Daarna ga ik dus vaak sporten en dan ruimt hij beneden liever zelf op. Dat vind ik dan wel lullig maar hij vindt het niet erg. En we praten er ook over op een rustigere manier en komen tot de conclusie dat het iets is van de laatste tijd want voorheen was dit nooit zo’n deal breaker. Kan ook niet zeggen dat hij ons gezin niet aankan want hij doet onwijs veel in en om huis, sportveld, school. Hij is ook na de bevalling en kraam van de 4e met 3 kinderen onder de destijds 3,5 naar zijn ouders in Portugal gevlogen zonder dat ik ergens naar heb hoeven kijken. Hij geeft wel aan heel erg met werk bezig te zijn en dat hij zijn hoofd onvoldoende kan legen sinds hij geen reistijd meer heeft en tegelijk vervloekt hij die reistijd ook en wil het niet meer terug. Dus hij gaat ook nadenken hoe hij zichzelf beter kan ontladen. Hij soort nu wel 2x per week tijdens die reistijd maar misschien zou dat elke dag even iets moeten zijn?
Ik wilde even zeggen dat ik het knap vind dat je nu al zoveel met alle tips hebt gedaan. En ook er goed met je man over hebt kunnen praten.
Het was voor mij ook wel opgelopen naar de fase dat ik me niet meer in kon houden. Soms spelen er wel eens dingen in je relatie die minder explosie veroorzaken ofzo. Nu haalde ik ook al eerder aan dat hier ook echt een soort trauma van mezelf zit.
Ik ben benieuwd naar jouw medeplichtigheid. Wat ik daarmee bedoel: Dit is hoe het gaat in jullie gezin. Wat doe jij (of wat doe jij niet) zodat dit kan gebeuren? En het in stand blijft? Ik denk dat daar een groot deel van de oplossing te vinden is.
Ik denk dat de jonge kids van TS gewoonweg veel hulp en aanwijzingen nog nodig hebben. De 4 van ons zijn ongeveer even oud en die hebben dat ook nodig. Ik denk dat TS en haar man samen om de tafel moeten om een structuur te bedenken voor de spitstijden in de ochtend en avond. Zo dat elk kind weet wat er in welke volgorde verwacht wordt en met positieve bekrachtiging als het ook daadwerkelijk lukt.. Ik herken het overigens heel goed wat TS schrijft, alleen niet in die mate. Ik heb ook een duidelijke structuur, hoor alles en let op alles tegelijk. Man is veel meer van 1 ding tegelijk en laat dingen sneller uit de hand lopen met boosheid tot gevolg. Dan denk ik... dat had je vóór kunnen zijn... Maar een vaste routine werkt, geeft rust en houvast. Wij laten ze na het avondeten 1 voor 1 douchen of in bad, samen met 1 van ons (meestal ik), man ruimt dan keuken op en let op kids die beneden zijn. De kids die nog niet in bad zijn spelen beneden of mogen even op hun tablet. Ik roep steeds een volgend kind en stuur gewassen kind in pyama naar beneden voor spelen/tablet. Dat gaat als de wind want ze willen graag nog even op hun tablet of lekker nog even spelen. Als iedereen in pyama beneden is dan is ook de keuken klaar en lezen we nog een verhaaltje voor en dan hup allemaal naar boven. Dit alles kan klaar zijn in een half uur, ligt aan hoeveel tijd er is. In de ochtend ook een duidelijke routine. Als ze wakker worden kleden de oudsten zichzelf aan, gaan naar beneden om te ontbijten en lunchtrommel te vullen (we zetten alles 's avonds al klaar). Daarna naar boven om haren en tanden te doen. Ben je helemaal klaar om 7.45 uur? dan mag je tot we naar school gaan op je tablet of een spelletje doen. Ondertussen helpen wij de jongste, douchen en aankleden etc. Lukt eigenlijk altijd prima op deze manier.