Ik ben ook benieuwd. Hier is het nog niet aan de orde maar een 3e staat wel in de planning voor de toekomst
Ik vond van 0 naar 1 best heftig omdat er zoveel veranderde. Van 1 naar 2 ging redelijk vanzelf, maar mijn oudste was toen al 6 en zat gewoon de hele dag op school. Dat scheelt natuurlijk. Nu met een baby en een peuter vind ik soms best even een puzzel. Dan is het fijn als mijn oudste thuis is en even op de baby kan letten/troosten/knuffelen als ik onze peuter verschoon, op bed leg of er juist weer uit haal of eten wil koken. Ik heb vaak het idee dat ik handen tekort kom en ik vind het vervelend dat ik mijn jongste niet altijd direct kan oppakken als hij ontevreden is of huilt, omdat ik dan met mijn peuter bezig ben en die ook zijn aandacht nodig heeft. Daarin voel ik me dan tekort schieten. En ik vind de gebroken nachten echt weer pittig. Maar verder rolt het wel...
Van 0 naar 1 was een emotionele aardverschuiving, gewoon omdat alles zo anders werd. Behoorlijk wennen. Van 1 naar 2 was verschrikkelijk zwaar. Behoeftige prikkelbare (HSP) baby en BV problemen gecombineerd met een autistische peuter met ontwikkelingsachterstand. Die beide slecht sliepen. En oh ja, dan werkte ik ook nog 20 uur in de week. Afzien. Van 2 naar 3 ging erg soepel in het begin, viel ontzettend mee ook al sliep ze ook slecht, ik was ook zelf behoorlijk relaxed , maar... toen die 3e eenmaal ging kruipen en zich ontpopte als een ondernemende, temperamentvolle, handenbindende, zeer wilskrachtige, slecht slapende peuter... oef! Over handen en ogen tekort komen gesproken. Wat een tropenjaren zeg (naast die peuter ook veel zorgen rondom oudste, problemen met de middelste)... Ze is nu 4,5 jaar en nu de peuterpubertijd aan het wegebben is gaat het hier beter en kom ik weer een beetje aan mezelf toe.
Hier sinds 4 maanden een 3e erbij, en eerlijk ik moe(s)t wel echt wennen hoor . De eerste weken waren echt niet grappig.. Man werken, kinderen moesten naar school, een huilende baby, het huishouden, eind van de middag het huiluurtje, koken met een baby op de arm. Die dagen ben ik doorgekomen op de automatische piloot. Nu zijn we 4 maanden verder en het gaat een stuk beter dan in het begin maar hij heeft echt baat bij rust en regelmaat en dat is met 2 schoolgaande kinderen niet handig. Als hij toe is aan een slaapje, en ik hem in de kinderwagen leg omdat ik bijv. weer naar school moet dan valt hij in slaap, om vervolgens op het schoolplein wakker te worden en niet meer in slaap te vallen. En aangezien ik regelmatig op sjouw moet (op- en neer naar school, speelafspraakjes en sportclubjes) is hij vaak overprikkeld. En oh my, die slapeloze nachten.. Hij krijgt soms 1 voeding maar vaak nog 2 voedingen, dat begint na 4 maanden best op te breken. Ik zegen de avond dat ik kan doorslapen! Ik denk dat ik de overgang van 2 naar 3 wel het zwaarst vindt maar dat komt denk ik ook vanwege het grote leeftijdsverschil. De andere 2 schelen maar 17 maanden dus die zaten na een tijdje wel in hetzelfde ritme qua eten en slapen. Plus dat wij al jáááren uit de luiers waren en weer moe(s)ten wennen aan een baby. MAAR.... Wat ben ik gek op dat kleine mannetje. Wat kan ik genieten van zijn lach en geluidjes. Mooi om te zien, hoe hij trots bellen aan het blazen is. En s'nachts ga ik mopperend mijn bed uit, klagend dat het koud is en ik echt wil slapen, maar toch krijgt hij het voor elkaar dat ik hem met een glimlach aan het voeden ben . Maar toch wel het allermooiste, is om te zien hoe de andere 2 met hem spelen en tegen hem kletsen. Dan hoor ik mijn zoon tegen hem zeggen "Oh, wat ben je toch een schattig ventje. Je bent het allerliefste broertje van de hele wereld". En mijn dochter is een mini mama, in de weer met spuugdoekjes, zorgen dat zijn box is opgeruimd, knuffelen met hem. Je zou het misschien niet denken na mijn veeeel te lange reactie, maar 3 kindjes ik zeg DOEN!!
Ik lees even mee. Ik twijfel ook over een 3e. Snap mezelf niet. Mn hart wil heel graag 3 kinderen maar ik vind 2 al druk en ik heb 2 zeer temperamentvolle kinderen en slaap na bijna 4 jaar eindelijk weer wat normaler. Ik heb werkelijk waar geen idee hoe het is om een baby weg te leggen en dat ie dan gewoon zoet in slaap valt. Ik krijg dagelijks meerdere peuter driftbuien over me heen, we hebben hier niet genoeg slaapkamers, de auto is te klein, mn salaris niet bijzonder en ik ben 35+ inmiddels, maar toch oooh wat zou ik graag nóg 1 laatste kindje willen want er is nog een plekje in mn hart en ik vind mn kinderen zo leuk ik snap mezelf niet goed