Hallo meiden, Vorige week na bijna 14 weken zwanger te zijn geweest kwamen we er achter dat ons dochtertje niet meer leeft. In het ziekenhuis hebben ze vervolgens de bevalling opgewekt, omdat ik weigerde haar te laten curreteren. Na haar geboorte ben ik alsnog gecurreteerd omdat de placenta ed niet los wou komen. We wisten dat het een meisje was omdat kort voor haar overlijden wij een vlokkentest hadden laten doen. Hier kwam ook syndroom van down uit. Deze vlokkentest was erg heftig, ze hadden dan ook vier pogingen nodig om voldoende weefsel te verkrijgen en ze hebben zo hard op mijn buik gedrukt met het echo apparaat, dat ik een paar dagen spierpijn in mijn buik heb gehad. Ik begin me dus echt af te vragen of het door de vlokkentest is gekomen. Ik voel me dus nu ook heel erg schuldig. Ik loop rond met het idee dat ik mijn kindje heb vermoord. Voor de vlokkentest zwom ons meisje nog lekker rond in mijn vruchtwater, maar daarna ben ik het vruchtwater kwijt geraakt. Ik heb gedacht dat dit urineverlies was. Ik voel me al zo rot. Ik probeer zo veel mogelijk afleiding te zoeken. Als ik met iets anders bezig ben, hoef ik er niet zo aan te denken en voel ik de pijn ook niet. Het is net alsof er iets afgehakt is van mij. Dit meisje met down was zo welkom. En nu is ze er niet meer. Al bijna 3,5 maand zwanger en in 1 keer alles weg. Het ziekenhuis heeft ons nog een gesprek met een psycholoog aangeboden, maar ik riep nog stoer: nee hoor, dat hebben wij niet nodig. Mijn vriend denkt dat het misschien wel verstandig is om te bellen voor een afspraak. Misschien dat ik dat ook wel ga doen. Hoe hebben jullie het verwerkt? Kom je er ooit overheen? Nu voelt het voor mij alsof die pijn altijd blijft.... Liefs Romy
Nou ja zeg ,hebben ze zo hard op je buik gedrukt? Hoe krijgen ze het bedacht... ik vind niet dat jij je kindje hebt vermoord, maar over de werkwizje bij de vlokkentest zou ik zelf niet echt tevreden zijn. Heel veel sterkte...
O, meis.. Wat een leegte in je leven in één keer. Wat erg dat ze zo bezig zijn geweest! Ik vind het wel heel dapper van je dat je zelf bevallen bent, ik denk dat ik dat ook zou doen... Ik denk dat als jij behoefte hebt om te praten met iemand, dat dat wel goed is hoor. Deze mensen geven je tips en handvaten en daar kan je veel aan hebben (spreek uit ervaring) Heel veel sterkte meis, en ik vind niet dat jij je kindje hebt vermoord hoor. Liefs Devana
Ik heb vrijdagmiddag toch nog maar het ziekenhuis gebeld en als het goed is bellen ze me maandag terug voor een afspraak. Ik heb er echt behoefte aan. Botte opmerkingen van mensen maken het er ook al niet beter op. Iedereen zegt dat het beter is zo, want wat haal je wel niet in huis met iemand met syndroom van down. Ik praat dan maar mee, omdat ik het moeilijk vind om te zeggen wat ik echt denk. Ik begin dan gelijk te huilen en wil niet dat mensen mij zo zien. Gisteren kreeg ik een bericht op mijn voicemail van een collega die hoorde dat ons kindje overleden was en hij zei letterlijk: 'ik hoorde dat ze...tja geboren worden is het niet, maar ehm eruit gekomen is'. Hallo? Ze is wel geboren denk ik dan. Waarom zegt iemand dat dan? Notabene van iemand die net vader geworden is. Ik kan daar zolang over nadenken over dat soort opmerkingen. Mijn vriend zegt dan wel dat ze dat niet zo bedoelen, het is onwetendheid, maar ik voel me daar wel rot onder hoor.
Hey Romy, Denk dat dat goed is... Kan iig geen kwaad om te gaan praten Wat een botte mensen leven er op de wereld hé?! Ik kreeg toen ook te horen van: 'het was toch ook een verrassing dat jullie zo snel zwanger waren" Maar heb ook het idee dat mensen het heel moeilijk vinden om de juiste woorden te gebruiken in zo'n situatie. En het meestal niet zo bedoelen als ze het zeggen. Maar het maakt het er allemaal niet beter op.. Ik hoop voor jullie dat jullie het snel een plekje kunnen geven. Nogmaals heel veel stekte Liefs Devana
He meid, kan je pijn nog heel goed voorstellen. We hebben op bijna 12 weken( 2007 ) ons kleintje moeten afgeven, zat er ook dood op, wou ook niet komen dus hebben ze ook een curretage toen gedaan.Kan je pijn goed begrijpen en het gemis Je was zo over de magische 12 weken heen en dan gebeurd dit. Ik wil je heel veel sterkte toe wensen, ik heb toen een plekke in de tuin ingericht voor ons kleine prutske en telkens ik het nodig had kon ik ernaar toe. Heeft een deel van m'n verwerking geholpen. Je hebt helemaal niet je kleintje vermoord, je kon niet weten dat het vruchtwater was. Steek dit niet in je hoofd, dit zou jue kleintje ook niet willen. Je hebt gelijk de droom is wegmaar je klein zieltje van je kleintje is op een zeer speciaal plaatsje bovenaan onze mooie sterrenhemel waar je haar steeds kunt vinden. Ik zei met m'n grote mond toen ook van dat de natuur het zo beslist had, maar je wil je naar de buitenwereld groot houden maar binnenin heb je zeer veel pijn. Ik hoop ondanks alles en deze onnoemelijke lege plaats met je kinderwens snel een broertje of zusje mag wensen voor je kleine sterretje. Ze zal als de mooiste fonkelen naar beneden. Heel veel sterkte
er zijn maar weinig mensen die weten wat ze moeten zeggen. het klinkt misschien raar maar vergeten zal je haar nooit de erge pijn heeft tijd en misschien bij jou een beetje hulp nodig, niets om je voor te schamen. voel je ook absoluut niet schuldig, dit kindje was meer dan gewenst en dat is wat telt
Hoi Romy, Ik wil je heel veel sterkte wensen, wat hebben jullie veel meegemaakt in korte tijd. Een zwangerschap , vlokkentest , uitslag van meisje met down, en dan die echo zonder kloppend hartje, een bevalling en ook nog een curretage. Wat sterk van je, dat je een curretage hebt geweigerd en bent bevallen van jullie kleine meisje een goede keus voor de verwerking! Neem daar samen de tijd voor, jullie vlindermeisje zullen jullie nooit vergeten, hoe bot de buitenwereld ook reageert. mama van 3 en 4vlindertjes
Hoi meiden, Bedankt voor jullie lieve reacties. Vandaag heb ik een armbandje opgehaald met een hangertje met de naam Norah erop. En ik heb een hele mooie bloem gekocht die we morgen neerleggen bij de vlinderrots op de begraafplaats. Daar vind namelijk morgen de asverstrooing plaats. Liefs, Romy
Hoi meiden, Even van me afschrijven hoor; Vandaag had ik weer een moeilijke dag...soms lijkt het alsof het met de dag moeilijker wordt. Ben deze week weer begonnen met werken (halve dagen) en dan besef je: het leven gaat weer gewoon door. Vanmiddag wachtte ik op de trein en toen stond daar een meisje met downsyndroom. Ik kon mn tranen maar moeilijk bedwingen. Later belde mn zusje (die is nu 20 weken zwanger) en die vroeg me of ik de toegangskaarten voor de 9 mnd beurs nog had liggen. Daar zouden we samen naar toe gaan met onze andere zus. Ze zouden in eerste instantie niet meer gaan, maar nu toch besloten om maar wel te gaan. Pff moeilijk... Ik gun haar een leuke dag daar hoor, maar ik wou liever niet horen dat ze nu toch met zn tweeen zouden gaan. Het voelt gewoon echt zo k*t. Alles gaat door, maar de pijn die blijft....
ha meid..... Ja hopelijk gaan ze je hartje hiermee ook geen pijn doen. Hopelijk denken ze even na voor ze erover beginnen. Het zou makkelijk zijn dat je met hen ook over je gevoelens van nu zou kunnen praten.
romy, bij hoeveel weken is het gestopt met leven als ik vragen mag? mijn babytje leeft ook niet meer, maar ik wordt wel gecurreteerd
O romy die botte opmerkingen ken ik ja. En zijn kindjes met het syndroom van down geen mensjes dan? Zelf heb ik in totaal 4 kindjes verloren. Vorig jaar 2. de eerste was met 10 weken en de 2e met 33 weken. Bij de laatste zwangerschap is mijn zoontje Ties* geboren. Ze dachten dat hij ook het syndroom van down zou hebben. Toen ik dat hoorde zei ik al gelijk, maar dat geeft toch niet hij was net zo welkom. Een dag later hoorde we dat het een " gezond " kereltje was. Ik merk omdat ik nu weer zwanger ben dat mensen je niet meer feliciteren, maar ipv zeggen nu maar hopen dat het wel goed gaat he? Je hebt je dochtertje een mooie naam gegeven. Zo geef je haar een eigen persoonlijkheid. En dit kan vaak helpen bij de verwerking.
Hoi Cindy, Mijn vriend en ik hebben al ruim voordat ik zwanger werd de naam Norah bedacht voor als we een dochter zouden krijgen. (naar Norah Jones, zangeres) En ik kon nu niet anders dan haar die naam geven. Mijn gevoel zou me zo in de weg zitten als ik dit niet gedaan had. Ik zou me er enorm schuldig om voelen. Alsof ze niet zou hebben bestaan...dat gevoel zou ik erbij krijgen. En wat je zegt klopt helemaal, het helpt mij bij de verwerking. Ik heb de site van Ties net gezien en jullie dagboek gelezen. Het is een pracht kereltje en wat klink jij sterk. Ik weet niet hoe ik daar kan reageren in het gastenboek (of ik ben stekeblind, dat ik het gewoon niet zie) en ik zag dat je een topic hebt hier op het vlinderforum, dus ik ga daar mn berichtje plaatsen. Liefs, Romy