Tja, moeilijk te omschrijven. Ik vond de pijn ook heel afhankelijk van wat ik aan het doen was. Bij de tweede begon het spontaan en ben ik lekker gaan douchen, dat was redelijk vol te houden. Ik moest echter wel naar het ziekenhuis (had al ks gehad) en daar moest ik aan de ctg en op bed blijven liggen en dan is die pijn bijna niet te houden. Eigenlijk gewoon niet, maar ik had ook een weeenstorm door de weeenopwekkers, er zat geen pauze meer tussen, hoogstens een keer 10 sec. Dat is bijna niet te doen, wat ik nog vervelender vond is niet mee mogen persen met persweeen, dat is echt zo'n oergevoel, dat kun je gewoon bijna niet tegenhouden.
De pijn heeft een functie; dat je je op de bevalling concentreert. Bij de eerste vroeg ik aan m'n man steeds naar de tijd en ging ik rekenen hoe lang nog..... Dat leidde erg af, toen de weeën heftiger werden concentreerde ik me op het opvangen ervan; het begint rustig, gaat naar een hoogtepunt en ebt dan weer weg. Daarna de time-out tussen de weeën door. Ik was thuis en kon dan helemaal in mezelf keren om daarna de volgende op te vangen. Als het hoofdje staat, geeft dat een branderig gevoel maar dat is maar even. Ik had maar 1 hechting en vond die pijn ook vervelender dan de bevalling. Van de tweede had ik naweeën niet fijn maar wel te doen met PCM. Tja je voelt het wel, maar het kindje moet er toch uit
Ik vond het erg heftig..Bij mij werden de vliezen gebroken bij 2 cm, en ik kwam meteen in een weeën storm, de weeën werden niet opgebouwd maar waren meteen op het allerergst. Ik had buik en rug weeën en wist niet waar ik het zoeken moest, puffen lukte me niet meer. Ik riep ook steeds om verdoving haha! Maar dat mocht ik niet omdat mijn kleine het niet goed deed, en ik ieder moment klaar moest zijn voor een keizersnee.
je kunt er zo weing over zeggen en vertellen want je moet echt zelf ervaren en die vk van jou heeft die zelf kids. de vergelijking met stoten van teen tegen steen...nou zo voelt het niet hoor was maar zo zoals iemand alzei, kop in zand en voorbereiden op het ergste kan het alleen meevallen. doet verdomde zeer maar je weet dat erbij hoort. ene is kleinzerig ander niet de ene heeft 1 weeenstorm ander doet 24 uur over en dan zit er ook verschil in de pijn. ga niet af op verhalen van anderen enig wat je kunt doen voorbereiden en over je heen laten komen,goede pufzuchtcursus en je kunt volledig ontspannen wat echt van pas komt.
ik moet zeggen dat ik het als erge menstruatie krampen vond voelen! En kon deze goed opvangen, maar heb dan ook geen weeenstorm gehad. Bij mij zijn eerst de vliezen gebroken en toen kwamen de weeen pas echt. Om 2 uur snacht zijn mijn weeen gebroken en om 6 uur in de ochtend had ik 7 cm ontsluiting. Ik ging gewoon op de rand van het bed zitten en heel erg op mij ademhaling concentreren. De weeen voelde als een golf die op het strand komt rollen en zich dan weer terug trekt!!! Dus je weet dat er telkens een hoogtepunt komt maar dat die ook weer wegzakt. Ik vond de persweeen 10x heftiger, maar die heb ik dan ook 4 uur op moeten houden omdat mijn laatste cm niet meer wilde. Ik bleef om 9 cm hangen, todat mijn kleine het zo zwaar kreeg dat hij met de vacuum is gehaald. Als ik terug kijk vond ik het meevallen en had het erger verwacht...!!! maarja iedereen heeft een andere bevalling natuurlijk... dus er is niet van te zeggen.
Ik snap ergens de vergelijking met het stoten van je teen wel: het is een pijn die, op het hoogtepunt, niet te negeren is. Je kunt dan even niks zinnigs meer uitbrengen zeg maar. Als je goed hard je teen stoot wordt het je ook even zwart voor de ogen, en kun je alleen maar rondhupsen en in jezelf (of hardop) *$%#&@##! roepen. Misschien dat daar de vergelijking vandaan komt? De pijn zelf vind ik helemaal niet te vergelijken, maar ik denk dat er niks de vergelijken is met de pijn die je hebt bij een bevalling.
bij mij waren eerst me vliezen gebroken en anderhalf uur later kreeg ik pas weeien die echt heel pijnlijk waren! ik ben ook onder douche gaat zitten op een krukje dat hielp nog het beste maar op een gegeven moment dan lukt dat ook gewoon niet meer. het ergste vondt ik me bevalling zelf en die pijn vergeet ik gewoon niet... ons zoontje is met de vacuumpomp gehaald, ik heb eerst zelf anderhalf uur geperst maar mijn schaambotje staat plat dus ik kon persen wat ik wou maar kwam gewoon niet verder. naar anderhalf uur werd dus de pomp erbij gehaald waar ik bij vooraf eerst een grote naald erin geduwd kreeg voor de verdoving en daarna een knip werd gemaakt. dit is wel onder een wee gebeurd maar ik voelde het echt dondersgoed haha. na nog een half uur mee de pomp te hebben geperst en ze hebben er 6 keer aan getrokken kwam ons zoontje op aarde en werd 2 tellen op me buik gelegd en werd toen meegenomen omdat hij zuurstof te kort had en omstrengeld was dus hij was ook helemaal paars en hoorde hem niet huilen. dit is echt ergste wat je kan gebeuren naar een bevalling dat je kindje gelijk wordt meegenomen. ik moest nog gehecht worden wat ook nog voor af verdoofd moest worden. ik 3 spuiten van onder gehad 1 voor de knip, 1 voor de pomp in te werken en 1 voor de hechtingen. toen ik zwanger was zat ik ook op een roze wolk en dacht het zal allemaal en hij komt er wel uit maar dit ga ik niet meer doen bij een tweede zwangerschap want het viel toch vies tegen. natuurlijk is het allemaal wel weer goed gekomen met ons zoontje alhoewel ik denk dat hij nog wel wat dingen van de vacuumpomp heb overgehouden en we naar een osteopaat moeten maar we zijn natuurlijk harstikke blij met hem en heel trots want hij heeft dit ook allemaal mee moeten maken!
Ik dacht in het begin ook 'nou, als dit het is.. hier doe ik het voor' Ik had toen 7 cm en zou over 3 uur mama zijn... dat bleek achteraf wel iets langer te duren De eerste weeën waren niet het ergste... het werd steeds heftiger maar voor mijn gevoel was dat wel te doen omdat het elke keer een stukje heftiger werd. Pas toen mijn weeen wegvielen en met medicatie weer opgewekt werden, vond ik het erg heftig. Dat ging op een schaal van 1 tot 10 echt van 0 naar 100 Ik vond dat de allerergste pijn op het einde was, bij het wegpuffen van de laatste weeën. Toen ik echt niet meer kon mocht ik ook al gaan persen. Persoonlijk had ik verwacht dat juist het laatste deel (kindje eruit) het meest pijn zou doen. Achteraf vond ik dat juist een opluchting! (vergelijkbaar met alsof je moeilijk naar de wc kunt en je blij bent dat het eindelijk lukt ) Zelf heb ik wel eens de vergelijking met een gebroken been gemaakt. Als iemand zegt dat je been gebroken gaat worden, dan doet het vast ontzettend zeer omdat je er op ingesteld bent... wanneer je per ongeluk je been breekt doet het ook pijn maar toch op een andere manier!
Ik had 1 cm van mezelf en ben toen aan het infuus gehangen om ingeleid te worden vanwege langdurig gebroken vliezen. Mijn bevalling heeft in totaal 5,5 uur geduurd incl. 50 minuten persen. Aangezien ik aan het infuus en sensors hing moest ik plat op mijn rug blijven liggen/of op mijn zij maar kon me dus niet veel bewegen. Daardoor heeft het wel effe geduurd voordat ik een beetje wist hoe ik me het best op de weeen kon voorbereiden. Toen ik dat goed en wel onder de knie had was ik 3/4 uur verder en hebben ze de vliezen helemaal gebroken om de persweeen op te wekken. Ik had toen wel al wat drang maar mocht er nog niet aan toegeven van de verloskundige. Toen dat eenmaal mocht was het een verademing. Het ergste was achteraf toen het hoofdje eruit was maar de rest nog niet. Dus tijdens het persen. Dat brand heel erg maar ach, dat was maar een half uurtje of zo... Achteraf vond ik ook het feit dat ik ingescheurd was en dus hechtingen had vervelender dan de bevalling omdat je daar dus gewoon een week en langer last van hebt. De bevalling ben je dan al lang "vergeten''. 10 minuten na de bevalling dacht ik al.... ohh maar zo erg was het (ACHTERAF) niet. Het is jammer dat ze je dat niet van tevoren kunnen zeggen hoe lang het gaat duren want dan is het beter te relativeren. Ben echter wel blij dat het geen 20 uur geduurd heeft want dan had ik toch echt wat meer gejammerd. Het waren idd echt flinke menstruatiekrampen, darmkrampen en zo''n gevoel dat je heel hard moet poepen maar dat het nog niet wil lukken zeg maar... Binnen nu en 5 weken mag ik ook weer... ik hoop dat het net als de vorige keer gaat zijn. Vind het wel spannend!
Ik dacht in het begin ook 'nou, als dit het is.. hier doe ik het voor'maar mijn verloskundige die zei als je dat denkt is dat het niet! En wat had ze gelijk. Nacht van vrijdag op zaterdag mn vliezen gebroken erg spannend heel de nacht wakker maar alleen maar voorweeen. Zaterdag op zondag ik dacht ga lekker vroeg naar bed maar nog geen uur op bed en daar begon het om 23.00 uur gelijk een weeenstorm, ben onder de douche gaan staan vond ik niet zon succes mijn man de verloskundige laten bellen, maar ze kon niet goed beoordelen hoeveel cm ik had want mn dochter had een tuut op dr hoofd. Ze dacht 2 a 3. Wij naar het ziekenhuis pff aan allerlei apparaten, kreeg weeenopwekkers dus buik en rugweeen wat zo niet fijn was.Ze bleven komen achter elkaar, was kotsmisselijk elk slokje drinken dat ik nam kwam er weer uit. Maar het schoot op elke keer als er iemand kwam kijken was er weer een cm erbij. Nog een uurtje persweeen er achteraan die ik weg moest puffen toen bleef ik steken op 9.5 cm. Toen kwam er een gynaecoloog bij en die zei: dit gaat je nooit lukken ze is te groot en ook nog een sterrenkijkertje... Toen was het inmiddels half 12 sochtends.. Bedankt kom daar een 10 uur eerder mee! Klaarmaken voor een keizersnede. Het infuus van de weeenopwekkers was inmiddels uitgezet en dan voor de keizersnede krijg je een katheter in wtf dat is een klote gevoel pfff. Ik was helemaal kapot en ik lag lachend op de OK omdat ik heerlijk verdoofd was! Achteraf wel raar gevoel overgehouden omdat je zo lang bezig bent en op 9.5 cm blijft steken en ze dan toch niet zelf op de wereld hebt gezet. Daar baalde ik wel van maar ben supergelukkig dat ze gezond is. Ik vond de rugweeen het pijnlijkst dan is het net of iemand je met een metalen plaat op je rug mept. De persweeen kan ik weinig van herinneren weet wel dat ik heel vaak riep ik kan het niet ophouden wil meepersen!! Maar inderdaad inderdaad ervaart het anders en hoewel het voor mij niet heel fantastisch was heb ik geen schrik voor een eventuele 2e mocht het ons gegund zijn! Maar als blijkt dat de volgende weer een groot kind wordt dan vraag ik wel om een keizersnede.
Hoe het voelt??? Pffff, je vergeet de intensiteit, dat is echt een cliche wat waar is! Maar vond de ontsluitingsweeen nog het meest lijken op menstruatiekramp. In het begin had ik het nog geeneens door dat dat het was, en toen bleek ik al 3 cm ontsluiting te hebben! Met 5 cm waren de vliezen gebroken en werd het heftiger. Toen leek het op menstruatiekrampen die als een golf aan komen rollen, heeeeel heftig werden en daarna weer afzakten. Bij die pijn kon ik ook bijna niet stil liggen. Wat mij hielp is om in mezelf te keren en het "van een afstandje" mee te maken als je begrijpt wat ik bedoel. Ik was overal erg bewust van. Verzetten heeft geen zin! En dan houdt het alleen maar tegen. Bij de volledige onsluiting en toen het hoofdje stond kon ik dat echter niet meer. dat deed zo onwijs veel pijn dat ik er geen controle meer over had en ik alleen nog maar kon schreeuwen Alsof ik van onder tot boven uitgescheurd ging worden ( Viel erg mee hoor, slechts 3 hechtingen ik stond ervan te kijken) Die pijn is haast niet te omschrijven. Zo allesoverheersend en ik vond het een rot gevoel. Maar achteraf ( duurde een kleine 1,5 uur ) voelde ik me zo goed en trots, dan ben je direct vergeten hoe erg het voelde! Beschrijven kan je het misschien een beetje, maar de echte pijn voorstellen en terughalen luk niet meer.... trucje van moeder natuur, anders kwamen er vast nooit meer broertjes en zusjes
Ik was van te voren vrij angstig voor de pijn van de weeen. Maar achteraf vond ik het meevallen, begrijp me niet verkeerd.. ze doen ongelooflijk veel pijn!, maar ik had ook heel wat doemscenario's in mijn hoofd gehaald! Teen stoten lijkt het echt niet op, meer inderdaad zoals iemand omschreef alsof er iemand keihard met een hamer op slaat. Alles bij elkaar 4,5 uur weeen opgevangen en toen toch een ruggenprik genomen.. oww heerlijk was dat! Doe dat bij de 2e ook, mocht ons dat geluk gegeven zijn. Wat eigenlijk wel tegenviel en waar ik ook niet echt op gerekend had was dat branderige gevoel van onderen. OMG! Brand een beetje zei mijn moeder de hele tijd, nou was niet echt een beetje!!! Ai ai ai!! Dat is mij het meeste tegen gevallen!!!!
In tegenstelling tot de meeste andere moeders ben ik er denk ik iets té nuchter ingestapt Ik werd dan ook als het ware 'overvallen' door de pijn. Die vond ik zo scherp en zo intens, niet te negeren. Het begon ook gelijk behoorlijk heftig, rugweeën, gelijk veel en vrij langdurig. Ik moest al snel op m'n ademhaling letten om ze te kunnen handelen. Een teen ofzo stoten voelt meer als een 'stompe' pijn, dof. Die weeën waren heel fel en scherp, alles overheersend. Als een wee op kwam begon het met een druk in m'n rug die langzaam toenam. Op het hoogtepunt kon ik niks anders dan m'n rug helemaal hol maken en maar zuchten en wachten tot ie weer wegzakte. Die pijn putte me helemaal uit, ik kon ze gewoon niet fatsoenlijk opvangen. De gemaakte vergelijking met menstruatiekrampen herken ik dan ook totaal niet.
De weeën waren voor mij te doen, maar toen het hoofdje stond:x De pijn is niet te omschrijven....ik vergelijk het als een martel scène in een film. De pijn is verschrikkelijk:x:x Toch vergeet je de pijn super snel en wil je het (waarschijnlijk) weer meemaken.
Ik vind dit wel een herkenbare omschrijving! Ik had wel van die kramperige pijn tijdens de eerste centimeters, maar daarna inderdaad die scherpe pijn die je door middel van lichaamshouding en ademhaling probeert op te vangen. En in het begin was de pijn een klein onderdeel van me (ik kon nog praten en aan andere dingen denken zoals of m'n huis wel netjes genoeg was voor de vk / kv ) en op het eind was de pijn allesoverheersend en was er tijdens een wee niets anders meer dat telde dan het proberen verlichten / doorstaan van de pijn.
Ik was ook heel nuchter van te voren, maar het viel toen toch even tegen. Bij mij was het heel heftig en had heel veel moeite om het onder controle te houden, kon niks doen om het draaglijker te maken. Achteraf gingen de centimeters ook zo snel dat het ook wel te verklaren was
Ik was ook vrij nuchter, en het viel me eigenlijk ook wel mee. Ten tijde van de weeen heb ik heus wel gedacht, jemig wanneer houdt deze ellende op, maar vond het wel te doen. Dat zeg ik ook als de kleine er net uit is (staat op video ). Het persen daarentegen vond ik dan weer drama, stukken vervelender dan de weeen ervoor (gelukkig duurde dit maar 8 minuten).
Het viel mij ook vies tegen! Was er ook nuchter in gestapt. De eerste paar uur was het prima te doen. Vanaf een cm of 6 werd het echt zwaar en de laatste uren waren drama! Geen idee hoe ik ze door ben gekomen. Had alleen maar het gevoel dat ik zoveel pijn nooit aan kon, wist niet waar ik het zoeken moest en had het gevoel dat als het nog erger werd, ik dood zou gaan. Had hier met name been en rugweeen die ik niet op kon vangen. Kreeg geen persweeen maar bleef gewoon in de pijn hangen. Maar ze is het allemaal waard en ben nu net pril zwanger van de 2e. We overleven het vast nog wel een 2e keer! Overigens ben ik geen klager en heb een redelijke pijngrens. Begrijp nu ook beter dat veel mama's om pijnbestrijding vragen hoewel ik blij was dat ik thuis was en die keuze niet had. Ik wilde het gewoon zelf doen. Als ik in het ziekenhuis was geweest, was de verleiding erg groot!
Mijn bevalling is ingeleid,1st om de boel te rijpen met een hormoonveter,ballon catheter en inbrengen van hormoontabletten.Dit alles duurde al 6dgn en op dag 7 hebben ze s'morgens bij 1cm de vliezen gebroken en aan de weeenopwekkers.Ik ging dus eigenlijk al heel moe de bevalling in.De ontsluiting schoot totaal niet op,vond het op zich wel te doen,totdat we een beetje in tijdsnood kwamen en erg snel de knop van de weeenopwekkers omhoog ging.Helaas rug en been weeen die ik echt niet kon opvangen en ik toch wel lichtelijk in paniek was waardoor ik het helemaal niet meer wist.Ruggenprik gehad,wat een opluchting pfffffff! Uiteindelijk is meneertje met een keizersnee geboren en heb ik nooit hoeven persen.Mijn bevalling was dus helemaal kunstmatig om het zo maar te zeggen en totaal geen suc6,wil wel graag een 2e kindje en die klotebevalling houd het niet tegen,wat iedereen ook zegt,je hebt het er gewoon voor over.
Ik had bij 8 cm ontsluiting en rug weeen wel even zoiets van "dit vind ik niet fijn"maar schijnbaar ben ik best een bikkel. Vond het niet erg pijnlijk ondanks in 5 uur volledige ontsluiting. Nee ik ben thuis bevallen dus geen drugs hahahaha. Alleen geen persweeen en door een thuisbevalling dus ook geen hulpmiddelen behalve een baarkruk. Dat heeft wel even wat kracht gekost maar ach......... Morgen weer als het kon