Mijn eerste bevalling was echt een hel had erg heftige weeen maar amper ontsluiting. Ik wist echt niet hoe ik de weeen moest opvangen daarnaast was ik ook dood moe omdat het allemaal zo lang duurde. Bij mijn tweede en derde bevalling vond ik de weeen tot 8 cm ontsluiting goed te doen. Een ongemakkelijk gevoel. Het voelde alsof ik van onder werd dicht geknepen en daarna weer rustig werd losgelaten. De weeen op het laatst als de kleine er bijna is vind ik zelf het meest pijn doen. Alsof je volledig uit elkaar word getrokken vanonder maar dat is het moment wanneer je kindje er al bijna is. Toch vond ik mijn laatste 2 bevallingen meevallen en niet extreem pijnlijk.
Ik vond het al met al meevallen. Ik had dan wel alleen buikweeen... De weeen voelden als menstruatiepijn alleen dan 20x erger. Het wat goed te doen. Alleen ging ik op het laatst van 6 cm naar volledige ontsluiting binnen vijf minuten. Die paar minuten waren erg heftig! Wist niet waar ik het zoeken moest. Maar veder zou ik het zo over doen.
Bij de eerste vond ik het een regelrechte ramp. De weeen deden hun werk niet maar waren wel erg pijnlijk. Bij de tweede was het piece of cake, pas toen ik 8 cm ontsluiting had kreeg ik het idee dat ik bijna uit elkaar zou scheuren maar is toch echt niet gebeurt. De pijn vind ik echt nergens mee te vergelijken, wel vond ik bij de tweede dat ik het meteen weer was vergeten, heeft bij de eerste echt heel lang geduurd voordat ik dat een beetje was vergeten. Nu ik bijna weer moet bevallen komen die gedachten wel weer een beetje terug, ben heel benieuwd hoe het nu gaat.
Bij mijn zoontje heeft alles 17 geduurd en de weeen en alles waren best te doen, al werd ik gelijk in het diepe gegooid met bij aankomst in het ziekenhuis met heerlijke oh zo fjine beenweeen. nou om van kapot te gaan. vreselijk!!! heb daar heerlijk lekker een paar uur!!! onder de douche gezeten en toen kon ik ze hebben. toen ik persdrang kreeg had ik ook volledige ontsluiting en drie kwartier later was ons zoontje er. met de tweede had ik nog vruchtwater dat die weeen herkende ik haast niet. was niks in vergelijking met die van onze eerste. heb nog gauw met mijn man en zusje alles in huis nog snel schoongemaakt en op geruimd, klaar voor de start zeg maar, en pas toen het vruchtwater kapot geprikt was kreeg ik echt in eens zo'n weeenstorm en was de pijn echt onthoudbaar. godzijdank voor de persdrang die daar kort op volgde en omdat mijn twee kids zo kort op mekaar zitten en alles nog week was van binnen mocht ik dan ook met 7cm al mee persen, wel zachtjes maar het was beter als niks. en met een 20 minuten was ze er! dit alles duurde amper 4 uurtjes. maar eerlijk waar ... doe mij die eerste bevalling maar. op de een of andere manier vond ik dat fijner. ging gelijdelijker ofzo iets ... raar he? maar idd wanneer het hoofdje ''staat'' en bijna er uit komt dat doet echt zooooo zeer!! alsof er letterlijk een meloen tegen het gaat van een manderijn aan het drukken is ... vreselijk. en ik ben al zo bang voor uitscheuren ... pfff maar goed bij mijn eerste een knip en bij de tweede niks ... zelfs geen haarscheurtje, heerlijk toch? haha
Ik heb ht vergeleken met kramp in je kuit. JE voelt he opkomen en weet dat het erger word en dan zakt het weer weg. De pijn is wel veel erger maar er isnog nooit iemand dood gegaan van de pijn. Heb de op alle plekken gehad, rug, been en buik. Succes maak je niet druk en laat het gebeuren. Hoe meer je toe geeft aan de pijn des te sneller ben je klaar
Ik heb een heeeeeeele lange bevalling gehad (63 uur) en dus vooral heeeeeel lang weeën. In het begin leek het vooral heel erg op menstruatiekrampen (die zijn bij mij ook flink heftig), die vrij zacht begonnen, maar al snel pittiger werden. Dat vond ik echter wel heel goed te doen (bij mij brak het slaapgebrek me wel op, want slapen lukte alleen maar heel even met een slaappil en paracetamol en dan nog maar 3 uur per keer) Pas toen de persweeën kwamen schrok ik wel even, omdat ik daarbij mijn lichaam ineens niet meer onder controle had. Ik had het eerste uur niet door dat dat persweeën waren, maar toen had ik eindelijk volledige ontsluiting en mocht ik meepersen: HEERLIJK!!!! Over het geheel vond ik de pijn heel erg meevallen. Het enige dat ik echt echt echt pijnlijk vond was de uitdrijving zelf, omdat je dan even voelt dat je botten ruimte moeten maken, zeg maar. Maar dat was echt maar 3 seconden ofzo en toen was ie er al.
Ik weet de pijn niet meer, alleen dat ik in paniek raakte omdat ik niet wist wat ik met de pijn moest. Toen ik eenmaal door had dat ik het beste rustig kon blijven, en het rustig kon wegzuchten ging het beter. Persweeen vond ik echt heeeel vreemd, en heel beangstigend. Er gebeurde heel erg veel om me heen, en ik was de hoofdrolspeler. Maar ook hier hoop ik dat ik nu weer vaginaal mag bevallen, dus ook dat zegt genoeg. Hoe kort door de bocht ook; je moet er "gewoon" door heen... Probeer zo rustig mogelijk te blijven, en mee te gaan in de golf van de pijn.
Tja ik beschreef het gevoel als volgt...: "eerst het gevoel van moeten schijten en niet mogen...".... (heftige krampen dus...) en vervolgens... wel mogen... maar niet (meer) kunnen.... (doet ook zeer!!) de weeen voelde aan als hele heftige ongesteldheidspijn.... (in mn rug hier.... ) dat je niet weet hoe je moet staan, lopen, etc.. en je in allerlei bochten wringt.... is het te doen??? Tuurlijk,... anders hadden we allemaal maar 1 kindje gehad...
Vorige week zaterdag bevallen van onze meid. Het ergste vond ik de rugweeën, dankzij de hogere dosis oxytocine kwamen ze elke minuut, ze voelden voor mij aan alsof iemand met een bijl in mijn rug hakte, en toen kwam de misselijkheid en moest ik overgeven. Dat was tussen de 5 en 9 cm, daarna heeft het nog 2 en een half uur geduurd voor die laatste cm. Ze was nog niet helemaal ingedaald en ik mocht dus een beetje meepersen om haar naar beneden te krijgen. Echter toen ze er eenmaal was en op mijn borst lag was ik dat allemaal zo vergeten, en zou ik het zo weer doen
Ik dacht dat ik dood ging, zoveel pijn had ik de 1e x De 2e x wist ik hoeveel pijn het kon gaan doen maar wilde het toch zonder pijnstilling gaan doen. Ik stond toen ook wel open voor de pijn omdat ik geestelijk ook veel pijn zou gaan hebben. Dus de pijn mocht komen. Het ging ook wel lekker de eerste cm's vond ik, goeie weeën en op de top voelt het alsof iemand in mijn bekken en benen hakt met een bijl maar dan is de top gelukkig weer voorbij en kan ik weer ademhalen. Tot die verrekte weeënstorm komt vanaf 5 cm aaah! :x Dan wil ik ècht een ruggenprik! (2e x niet gekregen, toen ik 'm mocht krijgen had ik volledige ontsluiting) Dat staan van het hoofdje deed ook verrekte veel pijn, geloof dat ik dat wel het ergste vond alsof je muts afbrandt zeg Maar weet je.. al moest ik mijn dochter afstaan na de bevalling ik zou het zo weer overdoen. Nog 1000x wel het is zoo de moeite waard!
Ik vond het vreselijke lulkoek hoe er werd voorgespiegeld hoe dat zou zijn. Ze zeiden, eerste komt het rustig, voorzichtig, om het half uur, dan om de 20 minuten en zo steeds iets sneller en krachtiger. Nou, ammehoela! Ze begonnen om 4 uur 's nachts en de weeën daarna waren stipt om 04:05, 04:10, 04:15, 04:20! Ik schrok me wild, want dat hadden ze niet gezegd! Hoe kwaad kun je op zo'n moment zijn op de mevrouw van de cursus Anyway, die weeën waren heftig, ik kon tegelijkertijd niets anders doen, die pijn slokte alles op en ik kon me alleen maar daar op richten. Niks ontspannen of wegpuffen. Ik verkrampte volledig! Ik droomde daarvoor dat ik gebeten werd door een slang, in mijn buik, en dat was mijn eerste wee! Zo voelde het ook, een hele indringende, krampende pijn door mijn hele buik heen. Het enige waar die vrouw van de cursus gelijk in had: ik wist direct 100% zeker dat de bevalling begonnen was
Ik was vreselijk bang voor de bevalling en wilde dan ook perse in het zkh bevallen voor pijnstilling. Pijnstilling heb ik niet gekregen (ik was al te ver) en de bevalling heb ik totaal niet als pijnlijk ervaren. Het moment dat het hoofdje "staat" is even onaangenaam, dat geeft een branderig gevoel. Verder heb ik nergens pijn gehad ofzo.
Een collega van mij zei eens ( ik moest er wel erg hard om lachen) '' het voelt alsof je met 240 Km per uur met je doos over het asfalt getrokken wordt'' Anyway, ik vond het meer voelen alsof er een mes in mijn kruis en buik werd gestoken. pff...
hier geen horror verhaal, ik zou het zo weer doen. je weet dat het pijn gaat doen maar je vergeet het. ik heb tijdens de bevalling nog lekkere vette croissantjes gegeten en niet misselijk geweest. ik had toen al vijf cm. dat ten eerste. ik heb het goed vol kunnen houden tot de tien cm. het voelt zeker niet prettig die weeen, maar je weet op het moment dat er eentje komt dat ie ook snel weer weg gaat. als je op het punt staat dat je denkt ik kan niet meer... dan komt ie!!! ik ben nooit bang geweest om te bevallen, had zoiets van we zien wel. ik was ook zeer ontspannen tijdens de ontsluitings weeen. ik denk dat dat heel veel scheelt.
Ik ben ingeleid en ik weet nog dat het heel snel ging daarna en heel heftig was, maar ben eerlijk gezegd vergeten hoe het voelt. Vorig jaar februari had ik mijn knieschijf uit de kom en ik kan je wel vertellen dat dat vele malen onaangenamer voelt en die pijn vergeet ik nooit meer, brr. Dan liever 10 bevallingen achter elkaar, echt waar.
ben gewoon aan het zweten nu ik al deze verhalen heb gelezen.... voorlopig lees ik maar niks meer en laat het maar gebeuren. mijn 1e is met ks geboren, zonder weeen of wat dan ook, dus alles is nieuw. ik kan het
Dat had ik ook! Gelijk vaak en heftig. Ik wist ook zeker: dit is 't, maar mag ik al bellen? Het begon om 1 uur 's nachts, omdat het zo zeer deed gelijk onder de douche gegaan. Pas toen ik om half 6 zat te verrekken van de pijn en door vermoeidheid niet meer kon gaf ik m'n man pas toestemming om de verloskundige te bellen. Ik voelde me een aansteller want zo begonnen bevallingen tenslotte niet... toen ik toen ook nog maar eens 1cm ontsluiting had kon ik helemaal wel door de grond zakken
Heel simpel: Alsof het niet past Lenn is bijna 2, maar weet nog precies hoe het voelde hoor.. Alsof je compleet uit elkaar gescheurd wordt.. We willen heeeel graag een tweede kindje, maar die bevalling......... Man, wat zie ik daar tegen op.. Maar goed, ze zit er in dus ze zal er hoe dan ook uit moeten, maar ik zal blij zijn als de bevalling achter de rug is..
1ste bevalling was dramatisch, kan ik niet veel zinnigs over zeggen. 2de bevalling, eerste cm´s waren goed te doen. Vanaf 7 cm werden de vliezen gebroken en dat vond ik echt wel vreselijk. Alsof ´iets in je´ er met je lijf vandoor gaat, je doet maar gewoon mee en zoekt van alles om hier zo goed mogelijk mee om te gaan tot je mag persen (dat vond ik niet erg).
ik vond het super meevallen.. alleen het stukje voordat je mag persen vond ik zwaar... zal dit keer wel de pineut zijn