Ik was vanaf de eerste wee twee uurtjes bezig en dacht oooh dit doet eigenlijk geen pijn. Beetje ongemakkelijk en om nou te zeggen dat je comfortabel kunt zitten/liggen wat dan ook, neuh. Wachtend op de vk dacht ik, als het dadelijk wat verder gevorderd is, zal het nog wel flink pijn gaan doen! VK komt, vraagt me aan hoeveel cm ik denk te hebben. 3?4? Vast niet meer, want het doet niet echt pijn tot nog toe. Het waren er 9. Ik kreeg er spontaan persdrang van, haha! Persweeën zelf waren ook wel prima te doen, een van de eerste dingen die ik gezegd schijn te hebben na de geboorte (ik had eeeeven aandacht voor iets anders) was: Ik dacht dat bevallen pijn deed? Het hechten deed meer pijn dan het bevallen zelf. Ik heb wel mazzel gehad geloof ik, als ik de andere verhalen zo eens lees.
Ik ben ingeleid. Bij 2 cm ontsluiting zijn de vliezen gebroken en werd ik aan het infuus gehangen. Wat er volgde was een weeenstorm van rug- en beenweeen die niet op te vangen waren. De pijn was hels en onverdraagzaam.... maar wat was het een feestje om m'n dochter op de wereld te zetten. Ik kijk uit naar de volgende...
Ik heb van mijn weeen heel weinig tor niets gevoeld eigenlijk ( heb geen hoge pijngrens) ik denk dat het er ook aanligt hoe je je op dat moment voelt..Ik moet wel zeggen ik heb echt in mijn eigen wereld geleefd tijdens de bevalling
Ik vind het voelen alsof iemand mijn bm pakt en daar kippevel op doet, weet je wel, met je handen twee verschillende richtingen opdraaien, en dan heeeeel hard. Eerste bevalling vond ik qua pijn wel meevallen, tweede bevalling ging zo snek dat de weeen niet te verdragen waren, maar die had ik dan ook maar 20 minuten (leek 3 uur) Ik was de pijn niet direct vergeten, kreeg echt kippevel als ik eraan terugdacht en weet nog dat ik tijdens de bevalling serieus spijt had van minn zwangerschap. Maar het komt allemaal goed en nu willen we ooit nog wel een derde. De eerste weeen, tot een cm of 5, voel je wel maar zijn goed te handelen meestal.
ik had al 7 weken 3 cm ontsluiting... met 37 weken zijn mn vliezen gebroken.. en binnen 3 uur waren beide meisjes er... vond het echt heel erg meevallen.. tuurlijk bepaalde weeen waren niet fijn... maar hoe je ze soms ziet schreeuwen op TV... nee dat snap (ik) niet.....
Mijn buuf lag ook anderhalf uur tw gillen, was blij toen ze wen ruggeprik kreeg Ik heb ook gegild bij het persen. Niet van pijn maar omdat de kracht zo sterk was. Sam is namelijk in 1 perswee geboren.
Ik had rugweeen die best te doen waren, maar de persweeen vond ik lastig,daar heb ik best lang over gedaan, maar Meneer bleek met zijn handje bij z'n gezichtje te liggen....!
nou ik heb ook gegild tijdens de 1e bevalling. 2e bevalling waren het meer oerkreten tijdens de top van de wee. Beide bevallingen weeënstormen gehad, dus je snapt dat ik veel herrie heb gemaakt..
De laatste was het ergst dat was 1 wee van bijna 1.30 uur toen was ze er De pijn is niet te beschrijven..........het is gewoon afschuwelijk Mijn moeder zei tegen me...........Meid het doet verschrikkelijk veel pijn, maar onthoud 1 ding heel goed........raak niet in paniek want dat word het allemaal nog veel erger Toen ik bij de eerste op het punt stond te gaan flippen bedacht ik weer wat ze gezegt had en het hielp echt. Hoeveel pijn het ook doet, zorg dat je niet in paniek raakt
Bij mij deden de weeen zo'n pijn dat ik niet stil kon blijven liggen (lag aan de monitor vanwege dipjes in de hartslag van mijn kindje). Ik schopte daardoor steeds met mijn benen. Veel rust had ik ook niet, het ging van de ene wee in de volgende over. Steeds als ik dacht dat het niet erger kon, werd het nog een trapje vervelender. De totale bevalling heeft 80 uur geduurd, ik was echt kapot. Ik had nooit verwacht dat het zo pijnlijk zou zijn, maar ook niet verwacht dat ik er zo goed mee om zou kunnen gaan. Ik heb geen moment overwogen om om pijnstilling te vragen, terwijl ik dat van tevoren wel had afgesproken. Ik was zo in mezelf gekeerd en had het gevoel dat ik er gewoon doorheen moest om een kindje te krijgen. En het was het waard
Ik vond de pijn van de weeën echt wel te doen, om meerdere redenen: 1) je weet waar de pijn vandaan komt én dat die (ooit ) weer weggaat (ik kan echt een miep zijn als ik een vaag hoofdpijntje heb, maar hierbij was ik echt een bikkel!) 2) er zit tot op het eind vaak nog wel (een beetje) pauze tussen de weeën, dus elke pijngolf stopt ook weer (even) 3) je mag je helemaal concentreren op de pijn. Ik vind het altijd moeilijk om door te gaan met dagelijkse bezigheden als ik pijn heb. Maar niémand verwacht van je dat je nog vanalles doet tijdens de bevalling En hoe het precies voelt... Pff.... Is inderdaad lastig uit te leggen... Begin voelde hier als menstruatiepijn, daarna wordt het 'gewoon' steeds heftiger.
Voor mijn bevalling (vandaag precies 2 weken geleden) heb ik ook vele topics als deze doorgelezen, gewoon om te kijken wat ik kon verwachten. Nu weet ik hoe het voelt...het is inderdaad niet goed te omschrijven, maar ik kan wel vertellen dat je een bevalling niet glimlachend doet. Pffff...ik heb een hele hoge pijngrens, maar dit was best heftig zeg! Vooral de momenten dat er alleen maar weeen waren...geen momenten om even op adem te komen. Pfieuwww... Ik ga er van uit dat ook ik de pijn "vergeet", zodat er in de toekomst misschien toch nog een klein hummeltje bij komt...
Ik ben 12 dagen geleden bevallen van ons eerste kindje. Vanaf start weeën tot einde nog geen 7,5 uur. Ik weet nu nog dat ik de weeën zo pijnlijk vond dat ik ervan moest overgeven. Maar om heel eerlijk te zijn weet ik nu al niet meer hoe het precies voelde...! Na de bevalling was ik heel even getraumatiseerd geloof ik haha, maar een uurtje later was ik er al redelijk overheen. En ik heb door de snelle bevalling echt een enorme weeënstorm gehad. Maar ja what doesnt kill you...weet alleen wel dat als er nog een volgende zou komen dat ik er dan meer tegenop zou zien. Nu had ik enom zin in de bevalling, maar voor de volgende keer weet ik dat het eigenlijk niet zo leuk is haha.
Bij de laatste cm's bij mijn eerste voelde ik me niet alsof ik dood ging, ik HOOPTE dat ik dood ging. Ik was volledig in paniek en wilde echt alleen maar dat de pijn op zou houden. Mijn rug, mijn arme rug, het voelde alsof er elke minuut met een voorhamer op mijn rug geslagen werd. De tweede keer had ik nauwelijks rugweeen en kon ik ze prima opvangen met "gewoon" diep in en uit ademen, 3 keer per wee... er was geen paniek, alleen controle en ontspanning en overgave. Ik denk echt dat 'm daar de crux zit. Paniek en angst en je ervaart helse pijn. Met rust en kalmte en overgave is het echt best goed te doen.
Denk dat je gelijk hebt juud. Ik was ook redelijk in paniek tijdens de weeënstorm. Ik dacht dat ik dood zou gaan, omdat normaal ademen er gewoon niet in zit op zo'n moment. Dan ben je echt blij dat er een ervaren verloskundige naast je zit om je te helpen ow en nog blijer als je mag gaan persen haha.
Ik wil je niet bang maken en moet eerlijk zijn ik herinner het me zelf niet, maar vertelde mijn broers dat het was alsof ze met een vuist in je *** rammen en eens ronddraaien en er alles uittrekken en dan weer effe wachten en opnieuw en opnieuw... Maar moet eerlijk zeggen weet dit allemaal zelf niet meer,... nu denk ik zelf weer deed het echt zo pijn :s Maar goed je moet denken dat er een baby uit komt dus deugd zal het zeker niet doen he En je krijgt zo iets prachtigs in de plaats
Ik had ook een heuse weeënstorm, was een inleiding. Ook hier dus helemaal geen rustig begin, ik heb géén énkel klein krampje gevoeld! Rug- en buikweeën tegelijk... één wee is goed te doen, maar als ze zo snel op elkaar volgen en je hebt steeds maar een enkele seconde om wat bij te komen, dan is het niet meer te doen. Ik reageerde op die intense pijn door gewoon helemaal dicht te klappen, kon niet meer praten, niet bewegen, soms vraag ik me af of ik wel nog ademde. Puffen werkte geen r**t hier, daar was ik nijdig over... De andere pijntjes vond ik venijnig en vervelend. De prik van de knip, het naaien van de prik. Die vieze baxters met weeënopwekkers... toen kon ik wel zeuren en janken
eerste 5 cm ontsluiting heb ik eigenlijks weinig gevoeld, het kwam en ging. werd af en toe wakker in de nacht met wat pijntjes maar ben verder gaan slapen, om half 3 kreeg ik het gevoel het is begonne, pas om half 5 ziekenhuis gebeld. Kon gelijk komen. op weg zakte alles af. dus ging erg twijfelen, daar aangekomen had ik dus al 5 cm. Na 2 uur 8 cm en uur en 3 kwartier later mocht ik meepersen. heb alleen maar beenweeen gehad en het brande vooral. dat was een akelig gevoel. Na 40 minuten persen was meneertje er. Bij het hoofdje eruit komen, deed wel efffe zeer. hij had zijn handje ook naast zijn hoofdje, in de superman houding zeg maar. Hij vloog er toen uit, toen het hoofdje er eenmaal uit was. Ben alweer vergeten eigenlijks, had gelijk van wil nog wel een keer Ontspanning is de grootste zaak, was mij verteld heb zoveel mogelijk gedaan. het is wel moeilijk en ademhaling is super belangerijk, was soms uit ritme en toen hielpen ze me even weer zodat ik niet ging hyperventileren...
Het is inderdaad een bijzondere pijn, die ook moeilijk te omschrijven is. Wel heel fijn dat je er nuchter tegenover staat, hoe minder angstig je bent, hoe meer ontspannen je baarmoeder spieren zijn, hoe minder pijn je hebt en hoe makkelijker je baarmoeder samentrekt (en dus 'makkelijker' ontsluit). Ik was zelf ook HEEL nuchter en totaal niet bang voor mijn bevalling (ik had er echt zin in). Om 22:30 braken mijn vliezen, om 2:00 begonnen de weeën heel rustig (zonder menstruatie krampen die komen en gaan), om 4:30 kwam de VK en had ik twee cm, vanaf toen werden de weeën veel heftiger. In drie uur tijd ging ik van 2 cm naar 10 cm en dat waren drie hele heftige uren (aan het einde echt een weeën storm, met een paar seconde tussen de weeën). Het gekke is.. je zou het kunnen omschrijven als verschrikkelijke pijn, maar zo zou ik het toch niet omschrijven, omdat het positieve pijn is. Het heeft een doel en het moet er zijn. Ik heb zelf heel veel geluid gemaakt tijdens de weeën, dat had ik echt nodig om ze op te vangen (soort van grommen volgens mij, je moet de lucht wel tegenhouden in je keel zeg maar, anders raak je echt de kluts kwijt volgens mij). Maar het stomme is, dat ik de pijn zelf me echt niet meer kan herinneren. Ik heb wel gemerkt dat je van te voren moet oefenen om jezelf rustig te houden en iemand naast je hebben om je steeds terug naar jezelf te brengen. Ik zou het dus omschrijven als super heftig, maar niet pijnlijk. En de persweeen daarna zijn weer zooo anders. Totaal niet pijnlijk en op een andere manier HEEL heftig. Net als bij overgeven, je hele lichaam doet het, je kunt het niet tegenhouden, alleen hoeft er bij overgeven alleen wat kots uit en bij baren een heel kind
het deed zo'n pijn dat ik nog liever 1000x beval, dan nog 1 x dezelfde zwangerschap hebben dan die ik heb gehad.... het is me echt 90% meegevallen,had een snelle bevalling van nog geen 3 uur alleen het laatste half uur was erg pijnlijk...toen ik zei "en nu ga ik echt dood" toen werd ons manneke geboren