1 jaar Alweer; 1 jaar ben jij mijn zoontje 1 jaar ben jij mijn geluk 1 jaar ben jij mijn lach 1 jaar ben jij mijn vreugde 1 jaar ben jij mijn warmte 1 jaar ben jij mijn zon Al 1 jaar sta jij voor alles wat liefde is! Is een kleine opzet voor iets wat ik wil schrijven voor mijn zoontje's 1e verjaardag. Maar ik weet niet, ik vind het niet goed genoeg. Ik weet ook nog niet of ik er een column van wil maken of een gedicht...wil er eigenlijk meer in verwerken. Wat vinden jullie?
vind het wel mooi eigenlijk.. denk dat je er best een gedicht van kan maken hoor.. ondertussen alweer stuk verder met mn boek.. zal niks plaatsen, want het is errug heftig.. maar helaas realiteit zal van de week eens kijken of er een minder heftig stukje bij staat..
ach, plaats het gewoon haha wederom naar mijn idee niet perfect geschreven.. maar het bijschaven komt nog wel.. Na een uurtje vertrekt Jasper naar huis om wat extra spulletjes te halen voor Sem. Hij moet minimaal een week blijven om de antibioticakuur af te maken. Dat was een domper op de feestvreugde. Maar eerlijk gezegd ben ik wel een beetje blij. Op deze manier kunnen ze hem goed in de gaten houden. Ik besluit om een paar uurtjes te slapen tot Jasper weer terug komt. Ik heb niet door dat er iemand de kamer binnen komt lopen en na een paar minuten weer weggaat. Als ik wakker word zit Jasper al naast me. Hij heeft mijn telefoon meegenomen. Ik zie dat ik een aantal berichtjes heb. Allemaal felicitaties. Good news travels fast. Tijdens het terug smsen gaat mijn telefoon. Een oud-collega van het eet café waar ik gewerkt heb. Jasper heeft ze gebeld vanmorgen. Op de vraag wanneer we naar huis mogen geef ik een wat onduidelijk antwoord. Jasper heeft blijkbaar nog niets verteld dus ik besluit mijn mond te houden. Na een paar minuten hang ik op. Hij komt naast me op bed zitten en hij haalt de camera te voorschijn. Hij heeft een paar fotos en filmpjes gemaakt. De blijdschap begint wat terug te komen. Oke, ons mannetje is niet helemaal gezond, maar we weten zeker dat het een sterk kereltje is en hij er helemaal boven op komt. Totdat de kinderarts binnen komt. Hij kijkt ons aan en zegt: We hebben Sem naar de highcare gebracht. Hij kreeg steeds meer moeite met ademhalen. We hebben hem aan de beademing gelegd om hem te helpen. Op deze manier kan hij al zijn energie richten op het beter worden. Jullie mogen zo uiteraard naar hem toe. En het kleine beetje blijdschap wat we hadden is nu in één klap verdwenen. Hij haalt een rolstoel op van de gang en legt er een kussen op. Wil je proberen of het lukt om te gaan zitten? vraagt hij. Met behulp van Jasper sta ik op en waggel naar de rolstoel. Ben ik eindelijk mijn dikke buik kwijt, waggel ik nog steeds. Het gaat prima. zeg ik als ik zit. Dat ik verrek van de pijn hoeven ze niet te weten. Als we voor de deur van de highcare staan word ik nerveus. Ik moest rekening houden met veel slangetjes, piepjes en apparaten. Na het desinfecteren van onze handen worden we naar Sem gebracht. Bij het zien van het tere poppetje in dat glazen bedje springen de tranen in mijn ogen.
heb nog een behoorlijk stuk hierna geschreven, maar dat heb ik 's avonds op bed gedaan haha.. dus dat moet nog op de pc..
Mooi stukje meid. Voor mij is het niet zo heftig om te lezen. Ik denk dat het voor jou heeel heftig is omdat jij het hebt mee gemaakt en dus alles weer voor je ziet!
Je denkt soms dat je onmisbaar bent, dat de wereld stopt als jij er niet meer bent.. Nadat mijn moeder afgelopen januari is overleden stond mijn leven op zijn kop. Het was onvoorstelbaar maar ik ben serieus boos geweest op het feit dat de wereld door ging zonder dat mijn moeder er bij was. Mijn wereld stond namelijk stil. Nu is het ruim 4 maanden geleden en merk stukje bij beetje dat ik langzaam het leven weer echt oppak, maar toch is het zo dat bij alles wat ik doe ik nog steeds aan mijn moeder denk. Hoe zou ze het gevonden hebben dat ik nu samen met amber en lisa aan zumba doe? hoe zou ze het vinden dat ik met kevin naar turkije op vakantie ga? ik mis de stomste dingen het meest: dat ze me riep als ik wat voor dr moest doen het commentaar als ik strijk de geintjes als ze op de bank lag omdat ze te veel had gegeten Tuurlijk heb ik momenten gehad dat ik dr wel kon schieten, maar als ik daar nu over nadenk is het allemaal onnodig geweest. Mijn moeder heeft altijd ALLES voor me gedaan en ik ben ontzettend trots dat ik haar mijn moeder kan en mag noemen.
Jeetje wat zwaar voor je meis ! Je omschrijft het ook zo mooi, dat je eenvoudigste dingen dan ineens het meest gaat missen... Dagelijkse dingen neem je soms voor lief, zonder er bij stil te staan dat ze zo veel betekenen... Als dat dan wegvalt, mis je die natuurlijk ineens heel erg... Heel veel sterkte nog met het een plekje geven !