Dinsdag 18 september moet ik naar het ziekenhuis voor een CTG, ik loop nl. al aardig richting de 42 weken en moet dus een datum gaan prikken voor een eventuele inleiding. Ik heb al een dag of 2 wat lichte weeën, maar het zet niet door. In het ziekenhuis aangekomen blijkt de CTG helemaal super te zijn, ook met de echo kunnen ze zien dat hij het nog goed naar zijn zin heeft, wel wordt het vruchtwater iets minder, maar het is nog steeds ruim voldoende. Ik ben op dat moment 41 weken en 4 dagen. Ik geef aan dat ik het flink zat begin te worden en een verpleegster geeft aan dat ik van haar betreft zou mogen blijven om te worden ingeleid. Ik schrik me een hoedje, dat had ik nooit verwacht. Uiteindelijk wordt het toch uitgesteld naar de dag erna. Nog steeds flink snel, het begint me toch wel aan te vliegen. Nog maar 1 nachtje slapen en dan kan ik mijn kereltje zien WAUW! Die avond bel ik iedereen op om te vertellen dat ik de volgende ochtend zal worden ingeleid. Een uurtje daarna lijkt het erop dat de weeën heftiger worden, maar ik geloof er toch niet meer in. Om 10 uur 's avonds zeg ik tegen mijn man dat als het zo doorgaat ik de verloskundige misschien 's nachts nog kan gaan bellen. Om 12 uur besluit ik te gaan dochen, stel je voor dat ik toch naar het ziekenhuis kan vannacht (daar zou ik sowieso bevallen) dan wil ik nog wel even fris van onderen zijn en mijn haren nog eens wassen. Al puffend vang ik de weeën op. Ze worden steeds heftiger. Na het douchen föhn ik mijn haren en besluit ik de vk te bellen. Het is ondertussen een uur of een. De vk belooft meteen te komen, nadat ze mij inwendig heeft onderzocht zegt ze dat ik een centimeter of 4, 5 ontsluiting heb. Wauw, dat is best wel veel. Bij mijn vorige bevalling deed ik daar 3 dagen over. Op naar het ziekenhuis dus.... Daar aangekomen breekt de vk mijn vliezen, groen vruchtwater dus ik wordt overgedragen aan de gynaecoloog. Toch blijft de vk bij me. De arts is nl. steeds niet aanwezig en ze denkt dat het nooit lang meer kan duren voordat ik mag gaan persen. Helaas blijf ik hangen op de 7 a 8 cm, en dat zijn geen leuke weeën meer. Ik hang half naast mijn bed tegen mijn man aan en zwaai mijn benen op en neer. Het zal er wel heel bizar hebben uitgezien, maar het kan me geen barst schelen. Om half zes gaat de vk weg, het gaat gewoon te lang duren. Kort daarna krijg ik weeënopwekkers om mijn weeën nog iets sterker te maken zodat ik tenminste ontsluiting kan krijgen. Mijn hemel, ik weet niet meer waar ik het zoeken moet en vraag om pijnstilling. Ze gaat overleggen en ik krijg een spuit in mijn been. Het zal me wat suffer maken en de intensiteit van de weeën moeten doen laten afnemen. Dat laatste gebeurt echter niet. Wel val ik tussen de weeën door weg in een soort roes. Ik hoor echter nog alles. Dus krijg ik ook mee dat het hartje van Boaz een beetje te langzaam gaat kloppen. Hij krijgt het benauwd. Mijn man vraagt of de gynaecoloog geroepen kan worden. De verpleegsters vinden dat niet nodig. Uiteindelijk wordt hij na enige druk van mijn man toch gehaald. Hij is er vanaf dat moment bij gebleven en besluit om iets voor achten dat ik hulp nodig heb om Boaz eruit te krijgen. Een tang wordt gehaald en ik schrik me rot van de grootte van die dingen. Mijn hemel. Een spuit erin en toen heeft hij hem eruit getrokken. Wat een naar gevoel is dat. Boaz begint lekker te huilen en krijgt uiteindelijk een apgar score van 9/10. Helemaal goed dus. Ik ben meteen weer de gelukkigste vrouw op de hele wereld. Mijn kereltje is gezond op de wereld gekomen en nu mag ik voor hem gaan zorgen. Iets mooiers bestaat er niet. Boaz, ik hou van je!