Mwoah, zo'n 10 weken tussen de vier en acht keer per dag gespuugd, nu een heel stuk minder gelukkig, maar kan nog steeds nergens heen zonder een plastic zak mee te nemen, want het kan zomaar ineens komen opzetten, kom dus bijna nergens meer want schaam me dood en het is gewoon erg onprettig en onhandig, begin al een beetje te waggelen waar ik me rot aan erger, pijnlijke, harde buiken, geschop is wel leuk en vind het een fijne bevestiging dat alles daarbinnen nog goed is, maar vind het nou niet dat je zegt 'oh wat een lekker gevoel', alleen maar mensen om je heen die er niets over willen horen 'want je bent tenminste zwanger' of 'geniet nou maar van de rust die je nu hebt' (rust, wat voor rust ), dus maar een beetje in eenzaamheid weg zitten kwijnen dag in dag uit, nonstop piesen, zie enorm op tegen de bevalling en heb die het liefst dus ook zo snel mogelijk achter me.. Neeeuh, doe mij ons kindje maar gewoon UIT m'n buik.
Ik herken het wel. Aan de ene kant wil ik heel graag dat de tijd vooruit gaat omdat je nu eenmaal naar je kindje uitkijkt, maar het gaat ook zo snel weer. Zeker omdat ik nu zeker weet dat dit de laatste zwangerschap zal zijn. En we hebben er al 3 rondlopen natuurlijk, dus dan vliegt de tijd pas echt...
Tijdens de zwangerschap kon ik niet wachten tot hij er was. Vooral de laatste weken vond ik zwaar door de bi en een dochter van 2,5 die de nodige aandacht vraagt. Was stiekem blij dat ik ingeleid ben met 38+6. Tot nu. Ik mis de zwangerschap, het gevoel van zo'n kleintje in m'n buik. Ben heeeeel blij dat hij er is, maar ineens bekruipt me het gevoel dat dit waarschijnlijk de laatste zwangerschap was en of ik me dat wel voldoende beseft heb.
Ik heb ook niet altijd ten volle van mijn zwangerschap genoten. De trapjes en mijn vriend die bezig is met mijn buik vond ik wel enorm leuk en dat ga ik wel missen. Elke nacht om de twee uur opstaan om naar de wc te gaan, het horen van andere mensen hoe dik je wel geworden bent (de ene persoon zegt het al wat subtieler dan de andere), het niet meer mogen sporten, de afdwalende en keurende ogen van iedereen naar je buik op het moment dat ze je zien, dat ga ik zeker niet missen. Hierna komt er waarschijnlijk nog een kindje, maar ik wil na mijn zwangerschap eerst terug kunnen genieten van het sporten, lekker shoppen (want sommige kledingzaken denken echt dat de meeste zwangere vrouwen 50+'ers zijn),lekker eten waar ik zin in heb, genieten van mijn gezinnetje en samen op reis gaan.
Ja dat begrijp ik helemaal. Als je kindje er eindelijk is ga je echt je buik missen. Dat had ik heel sterk. Wilde haar ook helemaal voor mezelf houden en kraamvisite mocht haar ook absoluut niet vasthouden. Nu zwanger van ons 2e wondertje maar kijk er toch wel weer heel erg naar uit als het kindje eruit is.
Aan de ene kant kijk ik ontzettend uit naar de bevalling, ben ergens het zwanger zijn wel zat. Maar het idee dat ik haar straks niet meer in mijn buik voel en dat ik haar moet gaan delen met anderen, daar kijk ik absoluut niet naar uit. Dus voor mij is het nogal dubbel, maar denk dat ik toch meer neig naar uitkijken naar de bevalling. Het idee dat ik eindelijk ons meisje vast mag houden en naar haar kan kijken lijkt me geweldig!