De eerste 10 weken sliep onze dochter op onze kamer puur praktisch gezien. Maar ik vind dit stuk nog al overdreven. Ik heb ook altijd in m'n eigen kamer geslapen en ben prima in orde haha. En merk ook echt dat m'n dochter van 6 maanden echt niet zit te wachten op slapen bij mij. Rust in d'r eigen bed. Stilte en ruimte.
Ik vindt het wel grappig dat veel dames hier zeggen dat ze zelf ook altijd een iegen kamer hebben gehad en er niets aan overr hebben gehouden... Volgens mij gaat dit stuk over de fase van geboorte totdat het kindje kan kruipen en zelf de wereld gaat ontdekken, toch? Ik heb vroeger ook altijd een eigen kamer gehad, maar na vraag bij mijn moeder leert mij dat ik wel de eerste 10 maanden bij hun op de kamer heb geslapen, niet in bed maar in wieg en later ledikant. Tot mijn moeder stopte met de borstvoeding en ik 's nachts doorsliep....
Ik heb vanaf dag 1 op mijn eigen kamer geslapen. Zo werd dat toendertijd door het CB aangeraden. Ik heb ook geen borstvoeding gehad. En een prima band met mijn moeder
Ik heb het geprobeerd dat de oudste bij ons sliep in een wiegje, maar ik kreeg zo'n slaap te kort ik werd wakker van elk geluidje dat ze maakte. Toen is ze gewoon naar haar eigen kamertje gegaan, en lag overdag in de kraamweek wel bij ons op de kamer maar als ik ging slapen dan ging ze naar haar eigen kamertje. Maar vanaf 6 maanden heeft ze elke nacht bij ons in bed geslapen tot haar 3e jaar ongeveer, en ja sex kan gerust ze sliep erg vast en er zijn meerdere plekken in huis. Bij de jongste hebben we precies hetzelfde gedaan, vanaf geboorte elke nacht in zijn eigen kamertje en het was een huilbaby, hij slaapt sinds hij 6/7 maanden is elke nacht bij ons in bed en zo gauw zijn laatste kiezen er door zijn dan ga ik de borstvoeding afbouwen en dan ga ik hem leren om elke nacht in zijn eigen bed te slapen. Als ik eerder had gehoord van co-sleeping had ik zo'n co-sleeper aangeschaft.
Ons dochtertje sliep, zonder dat ik erover nadacht of heb gelezen, de eerste 5 maanden s' nachts tegen me aan, met haar neusje bij mijn borsten. Zo sliepen we allebei goed. Had ze een krampje of wilde ze drinken dan was mijn aanwezigheid snel voldoende. Heb gewoon mijn instinct gevolgd. Wel had ze een slaapzak aan en lag ze op het dekbed voor de zekerheid. Langzaam verwaterde het en lag ze in haar eigen bedje rond 5/6 maanden. Ik het ziekenhuis sliep ik met mijn zoon ook gelijk bij me met het bedrek ophoog. Kinderarts vond dit voor warmtehuishouding van baby beter dan een kruik of couveuse zei hij. Houd het kind veel bij je en tegen je aan, zei hij daar kan niks tegenop. Bij een nichtje ligt de baby veel alleen in de maxicosi of in de box. Zodra ze de fles zelf kon vasthouden mocht ze het vaker zelf doen. Kan ik moeilijk vatten.
Dat denk ik er ook van. In de jaren 80 werd door de medische wereld net aangestuurd op het alleen slapen, eigen bedje, etc. Ik heb eens door de zwangerschapsboeken van mijn moeder toen gelezen en daar staan dingen in die nu helemaal niet goed gekeurd worden. Toch werd het toen aangeraden, mét de nodige argumenten erbij. Er komt weliswaar weer een moment dat ze zich bedenken en er weer iets anders aangeraden wordt. Verder denk ik ook dat je moet kijken naar je eigen kind. Onze jongen is altijd al heel rustig geweest maar een lichte slaper en hij sliep gewoon niet goed bij ons in de kamer. Dan op zijn eigen kamer gelegd en het werd ineens een veel gelukkigere baby, lekker uitgeslapen.
Het is toch met alles zo....gewoon doen waar jij je goed bij voelt. Dat is meestal toch het beste voor moeder en kind.