Hallo allemaal, Op dit moment ben ik bijna 12 weken zwanger, onverwacht maar zeer gewenst, en alles lijkt tot dusver goed te gaan. Ik besef dat ik hier heel blij mee mag zijn, het is helaas niet iedereen gegegeven. Zo ook mijn beste vriendin. Zij is 40 en bezig met IVF. Ze heeft laat de man van haar leven gestrikt (lang verhaal) en is heel gelukkig met hem. Hij is al vader uit een vorig huwelijk. Nu is de tweede IVF poging niet aangeslagen en ik heb haar net daarvoor van mijn zwangerschap verteld. Ze was aanvankelijk heel blij voor me, maar sinds de domper van het wederom niet zwanger blijken te zijn is ze nauwelijks meer bereikbaar. Ik heb haar laten weten dat we het wat mij betreft niet over zwangerschappen etc hoeven te hebben, dat ik me kan voorstellen hoe moeilijk en frustrerend dit voor haar is en meevoel in haar onmacht en boosheid hierover. En dat ik er voor haar ben, en veel van haar hou. Maar ze ontwijkt me, ze heeft liever niet dat ik bel en ze reageert niet of nauwelijks op e-mails of smsjes. Ze wil me momenteel niet kennen, lijkt het. Dit houdt me erg bezig, ik zou graag ook in deze ontzettend moeilijke situatie een steun voor haar willen zijn. Echter, als ze me niet toelaat, dan begin ik niets. Ik vrees dat dit het einde van de vriendschap is of wordt. Als ik iets voor haar kon doen om haar te helpen, dan zou ik dat zeker doen. En als ze wil dat ik haar met rust laat, so be it, ook daar kan ik begrip voor hebben. Ik kan me ook indenken dat je in zo'n situatie liever niet geconfronteerd wordt met zwangeren, dat dat veel pijn en verdriet oproept. Maar zelfs na het aangeven hiervan krijg ik geen respons, ze negeert me. In het verleden heeft ze een andere vriendin van haar nogal rot en bozig behandeld omdat die eerder een vaste relatie had dan zij en die vriendin heeft zich een jaar of langer lopen verontschuldigen hiervoor (inmiddels is dat allemaal weer goed gelukkig). Dat ga ik niet doen omdat ik zwanger ben, dat gaat me echt te ver en ik vind dat ook niet terecht. Al met al, ik weet niet meer wat ik moet met deze situatie. Hebben jullie advies voor me, of ervaring met iets soortgelijks? Waar doe ik goed aan? Ik lees graag jullie reacties. Groetjes, F
ik zou haar met rust laten. is niet leuk, is toch je vriendin, maar ook zij moet zich even in jou verplaatsen. hoe zou zij het vinden als ze zwanger is en haar vriendin niks meer van haar wil weten? het heeft ook absoluut geen nut zo te doen, ze zou juist in deze periode zuinig moeten zijn op haar vriendinnen omdat ze ze juist nu wel nodig heeft. zwanger of niet. het is afgunst en jaloezie....ik zou haar met rust laten en als zij jullie vriendschap belangrijk genoeg vindt komt ze zelf wel weer naar jou.
Lastige situatie. Lijkt me enerzids heel erg als het je niet lukt om zwanger te worden, en om je heen lukt iedereen het wel. Anderzijds kun je moeilijk de hele wereld vermijden en mag je van vrienden ook verwachten dat ze je geluk gunnen. Het lijkt door wat je schrijft alsof het afgunstige ook wel een beetje in haar zit, als ze ook al niet leuk doet tegen een vriendin die eerder een relatie heeft...poe, ze maakt het zichzelf wel moeilijk. Misschien moet ze uit dit alles wel wat leren, het draait imeers niet alleen om jezelf in het leven. Wij hebben een soortgelijke situatie ook bij de hand. Goede vrienden van ons zijn nu bijna 3 jaar bezig met zwanger worden en het lukt niet. Bij ons in 1 keer (waarvoor we heel dankbaar zijn). Zij vond het ook heel moeilijk om te horen, en daarover hebvbenw e het ook gehad. Maar zij leeft wel met ons mee, vraagt naar echo's en en het verloop van de zwangerschap. En wij leven me met hun moeizame weg. Dat is toch meer vriendschap dan de deur op slot doen. Zou er even met rust laten. Wie weet komt ze zelf tot inzichten. En natuurlijk is het te hopen dat ze ook snel zwanger is!
Ik vind de vorige reacties van sommige nogal hard. Lijkt me nogal logisch dat ze jaloers is en dat ze zich rot voelt. Ik vind dat haar niet tot een slechter of egoistisch mens maken. Waarschijnlijk zit ze flink in de put en is het allemaal te confronterend. Ik denk niet dat wij daar zo makkelijk een oordeel over kunnen geven. Helemaal niet als we zelf wel zwanger zijn. Zelf heb ik ook zo periode gehad dat ik het allemaal niet meer trok en ik was heus wel blij voor zwangere vriendinnen, maar het stemmetje 'waarom wij niet' knaagde ook. Ik zou haar inderdaad met rust laten, als dat nu haar wens is. Maar wel met de boodschap dat mocht ze je nodig hebben dat je er voor haar wilt zijn. Af en toe misschien een kaartje dat je aan haar denkt en meer kun je denk ik niet doen. Verder wel genieten van je eigen zwangerschap en je niet schuldig voelen, want jij kan er niks aan doen.
Ik heb zelf ook zwangere vriendinnen, en ik merk dat ik het heel moeilijk vind om contact met ze te hebben. Ik ben jaloers, boos, verdrietig, noem maar op. Als ik ze wel heb gesproken raak ik helemaal overstuur en zit dan dagen te huilen omdat het bij mij niet wil lukken. Ik denk dat jouw vriendin dat ook heeft. Ze wil je geen verdriet doen of afstoten, maar het is heel moeilijk voor haar om gelukkig te zijn voor een ander. Laat ze wel weten dat je er voor haar bent, want dat waardeerd ze (echt waar!). Heel veel sterkte met je vriendin. Geniet van je zwangerschap. Groetjes, Debora
Ik sluit me aan bij Debora. Ik herken me namelijk heel erg in haar verhaal en jouw vriendin. Na mijn eerste miskraam ging ik mijn zwangere vriendin in het begin heel erg uit de weg. Het is gewoon te confronterend. Maar natuurlijk gunde ik het haar wel. Steeds als we hen hadden gezien, was ik een dag van streek, maar ook een dag van te voren was ik dan al helemaal van streek omdat ik me zorgen maakte over onze afspraak de volgende dag. Het zal dus ook zelfbescherming van je vriendin zijn. En uit eigen ervaring weet ik dat het slijt (al heb ik niet meegemaakt wat zij heeft meegemaakt), dat het minder wordt. Laat haar inderdaad weten dat je er voor haar bent, en dan komt het vast weer goed.
ik kan me er ook wel iets bij voorstellen. een vriendin van mij is 2 dagen later uitgerekend als ik was. bij ons gepland en bij haar onverwachts. bij haar gaat het nog steeds goed ik kreeg een miskraam. je moet er toch meer aan denken als je met haar afspreekt. zij heeft een dikke buik (20 weken) en ik ben pas net weer 5 weken. moet wel zeggen dat ik het vele malen makkelijker vind nu ik weer zwanger ben als toen ik dat niet meer was. maar het gevoel blijft dat zij straks een kindje heeft als ik het ook had kunnen hebben. denk ook dat je haar maar een beetje moet laten gaan de 1 gaat er makkelijker mee om als de ander.
Nog even terugkomend op mijn reactie: ik bedoel deze niet hard. Ik begrijp heel goed dat het ontzettend moeilijk is om te zien hoe anderen iets wel lukt waar jij maar niet in slaagt. Maar ik vind serieus wel dat je je, hoe moeilijk ook, een klein beetje bij de les moet houden soms. In een vriendschap vind ik het echt niet ok als je ineens - zonder aankondiging- niks meer laat horen. Ik snap heel goed dat meeleven en uitgebreid informeren er niet in zit, maar negeren is wel erg pijnlijk. Geef dan, desnoods per mail, aan waarom je even wat afstand wil. Dan kan die ander daar ook verder mee. Kost misschien wat moeite en lef, maar zo valt er voor beide partijen denk ik wel mee te leven. En dan komt het later vast ook weer goed.
Bedankt voor jullie reacties. Ik blijf er toch wat ambivalente gevoelens bij houden, hoor, om haar maar te 'laten'. We hebben samen erg veel meegemaakt, goeie dingen maar ook verdrietige dingen. En nu zitten we in een als het ware 180 graden tegenovergestelde situatie, waarbij ik dit keer de geluks- en zij de pechvogel ben/is. Tuurlijk zal ze jaloers zijn, heel menselijk om dat te voelen. Zeker zoals in haar geval een kinderwens iets heel prominents is in je leven en je die van jongs af aan al hebt. En dan komt er ineens een vriendin, die er altijd al twijfels over heeft gehad, vertellen dat ze ongepland zwanger is. Dat moet heel oneerlijk voelen, dat kan niet anders. Aan de andere kant: weten dat je bij iemand terecht kunt als het mis zou gaan (want ik weet zeker dat ze er dan wel is) maar niet als het goed gaat, voelt raar en niet zoals het zou moeten zijn. Ik heb haar vorige week maandag (anderhalve week terug dus) een mailtje gestuurd. Belangstelling voor haar getoond, vragen gesteld hoe het met haar is, vertelt over dingen die in mijn leven gaande zijn - waarmee ook helder is dat er wat mij betreft genoeg dingen zijn die we kunnen delen en die niets met zwangerschappen van doen hebben - en ook een paar regels gewijd aan de eerste echo die die dag gemaakt is. Daaraan toegevoegd dat als ze het niet trekt om dit soort info te vernemen, of ze het me dan ajb wil laten weten. Niente, nada, noppes qua reactie. Vandaag dezelfde mail nog een keer geforward met de vraag of ze 'm wellicht niet heeft ontvangen (onwaarschijnlijk, maar oké, het kan..) en of het een beetje met haar gaat. Bellen doe ik niet, dat gaat heel raar en geforceerd momenteel. En per e-mail heeft ze wat meer gelegenheid om haar gedachten en gevoelens hierover te ordenen, voor zover nodig. Mijn familie en vriend kennen haar ook, en van alle kanten krijg ik te horen dat ik er geen energie meer in moet steken. Een aantal van jullie geeft ook aan om 'r maar even met rust te laten. Maar voor mij voelt dat net alsof ik haar opgeef dan en dat is niet wat ik wil. Ik besef wel dat er twee mensen voor nodig zijn om een vriendschapsrelatie in stand te houden, in mn uppie is het onbegonnen werk. Ik overweeg om contact met haar man op te nemen, en hem te vragen hoe hij hier tegenaan kijkt. Geen idee of ik hiet goed aan doe, maar aangezien ze niet reageert.... Dilemma's... Groetjes, Floor
Nou, ik heb de stoute schoenen gisteren maar aangetrokken en haar toch maar zelf gebeld. Ze was er duidelijk heel erg blij mee dat ik haar uit haar - zoals ze het noemde - zelfverkozen isolement haalde. Ze heeft met niemand contact gehad de afgelopen tijd, trekt zich als ze zich rottig voelt helemaal terug in haar cocon. Het gesprek ging een stuk beter dan de voorgaande keer en ze vroeg zelfs hoe het met mij ging en of ik al iets voelde. De zwangerschap is dus geen taboe, al besef ik wel dat ik de info ontzettend zal beperken om haar zo min mogelijk te kwetsen. Maar als haar pijn bespreekbaar is is mijn geluk dat ook, zij het in mindere mate. In ieder geval klaart dit de lucht wel en ze wil me ook graag weer zien, want ze heeft mij en mijn vriend uitgenodigd om carnaval te komen vieren bij hun. Ik wil graag (vorig jaar ook geweest, was erg geslaagd) maar gezien de enorme drukte ben ik bang dat er veel tegen mijn buik wordt geduwd of mensen hard tegen me aan botsen. Afijn...het zal zeker goed zijn om haar weer te zien. Blij dat ik mijn eigen gevoel toch gevolgd ben en haar niet al te lang heb 'gelaten'. Misschien een opstekertje voor anderen die in een vergelijkbare situatie zitten. Groetjes Floor