Mijn bevalling van Aaron op 11-12-'06

Ik zal even proberen te vertellen hoe het gegaan is.

Zondag nacht om 00.00 uur ging ik naar bed.
Ik was moe en ging voor een goede nachtrust
Begon een beetje verkouden te worden dus ik snuit mijn neus en ga daarna liggen.
Toen voelde ik het ineens borrelen in mijn buik, nog een borrel en een plop en daar stroomde het vruchtwater eruit.
Hmm en ik lag nog maar 5 minuten op bed.

Ik eruit en met een handdoek tussen mijn benen naar beneden , waar Stephan nog lekker voor de kachel zat om ook zo het bed in tegaan.

Ik vertelde dat het begonnen was, waarop hij heel droog reageerde met : Wat is er begonnen.
Nou de bevalling zeg ik.
Nouja kreeg niet de indruk dat hij het geloofde in eerste instantie, omdat ik al vaker gedacht had dat het begonnen was, maar toen was het telkens loos alarm.

Maar op het moment dat er plonsen vruchtwater kwam, kon hij er niet onder uit haha.

We hebben het ziekenhuis gebeld, en we konden rustig die kant opkomen, aangezien ik nog geen weeen had.
Om ongeveer half twee kwamen we in het ziekenhuis aan, nadat we eerst oppas geregeld hadden voor manon.

we werden naar de verloskamer gebracht, en daar werd ik aan de ctg gelegt.
Hartje klopte prima.
En daar zaten we dan, geen weeen en maar wachten.
De zuster heeft een bed gehaald voor Stephan zodat hij ook kon gaan proberen nog wat te gaan slapen.
Stephan heeft even kunnen slapen, maar bij mij begonnen om half vijf de weeen op te zetten.
Direct al vrij heftig, had ik niet verwacht.
Had moeite met ze op te vangen, omdat "denk ik" deze pijn leek op het geen van een jaar terug dat het misging.
Moest er ook wel van huilen, omdat dat even door mijn hoofd spookte.

Om negen uur arriveerde mijn nicht, en ik had steeds meer moeite met het opvangen van de weeen ( vond ik)
Liggen kon ik niet, ik kon alleen maar staan naast het bed, zodra ik wou liggen kreeg ik moeite met doorademen en het opvangen van de weeen, dat ik bleef maar staan.

Om tien uur kwam de gynaecoloog om te kijken hoe het zat met de ontsluiting.
Daar prees ik mij gelukkig mee.... niet dus, want het was de gyn die Manon ook gehaald had, en die heeft kolen schoppen van handen.
Tot overmaat van ramp deed hij direct een metertje op het hoofdje van Aaron om de hartslag in de gaten te houden.
De hartslag was overrigens prima, maar doordat ik niet kon blijven liggen en alleen maar stond, zakte de ctg telkens af en kregen ze mijn hartslag in beeld ipv Aarons hartslag, en dan schrokken ze zich elke keer weer wild.

Om tien uur had ik 3 tot 4 cm ontsluiting.

Ik prees me weer gelukkig, niet dus, moest nog zoveel cm.
Om een uur of twaalf geloof ik bracht mijn nicht me naar de douche en samen met haar, en later was stephan er ook bij, hebben we weer heel wat weeen weggepuft.

Toen moest ik er onderuit, want om één uur zou de gyn kijken wat de ontsluiting verder gedaan had.

13.00 uur: weer dezelfde gyn met de kolenschoppen, en ik voelde me ellendiger worden wat dat aangaat.
Maar hij deed me nu minder pijn en hoefde alleen te voelen voor de ontsluiting.
8 cm ontsluiting, mijn nicht heel trots, en ik dacht dat ik nog heel lang moest.

Ik heb nog twee weeen weggepuft denk ik , en toen kreeg ik een hele rare wee.
Ik zei dat ik zo'n druk had op mijn achterste en dat ik echt moest poepen hihi.
Mijn nicht vroeg me haar aan te kijken , maar ik vergat door te ademen tijdens deze wee, en moest eerst weer even op adem komen.
Ik keek haar aan en ze vroeg of ik het meende wat ik zei.
Ja zei ik, en direct drukte ze op het knopje van de verpleging.

Toen kreeg ik nog zo'n wee en smeekte dat de gyn zou komen ik trok het niet meer.
Maar de gyn kwam nog niet.

Mijn nicht beval me op bed te gaan liggen en mijn benen te spreiden.
Ze zag dat het er al aankwam, en heeft volgens mij op de gang nog geroepen dat het toch echt wel zover was.
Ik kan me nog herrineren dat ze zei : anders doen we het zelf wel.
Eindelijk kwam er een vrouw, die voelde de ontsluiting, en ja hoor helemaal open was het.
Toen kwam de gynaecoloog, en ik was helemaal blij dat het een andere gyn was, het was de gyn die ons ook begeleide in hulp met zwanger worden, en dat hij het afmaakte vond ik heel fijn.

Ik mocht beginnen met persen, maar vanaf het moment dat ik die twee rare weeen had, had ik geen pijn meer tijdens het liggen, en ik wist niet hoe een perswee voelde.

Wel voelde ik een raar gevoel in de liezen en ik neem en nam aan dat dat de persweeen waren ( totaal geen pijn)
Ik begon te persen op dat gevoel.
En dat ging direct al heel goed.
na twee persweeen zagen ze allemaal al haar komen.
en na de derde wee stond het hoofdje.

Tja en toen gebeurde het waar ik zo bang voor was, ik moest een klein knipje.
Ik zag die schaar en smeekte om geen knip te krijgen maar het was echt nodig.
Maar ik wou hem niet en hield zo mijn weeen helemaal tegen.
7 minuten lang hebben ze met zijn allen gewacht op de volgende wee, die naar 7 minuten dus eindelijk kwam.
Ze hadden gezegt dat ik goed moest luisteren naar hun bij die wee, want het hoofdje zou dan geboren worden.

De knip natuurlijk totaal niet gevoeld, maar ik was er bang voor.
Het hoofdje was geboren dat voelde ik wel ( toch alsnog geen pijn ) en ik maar luisteren want ze hadden gezegt dat ik dat moest doen.
Maar natuurlijk ze zeiden niks!
En toen was Aaron al geboren en hoorden we hem direct al huilen en hij lag ook al op mijn buik.

En dit alles was dus binnen 25 minuten gebeurd, had sneller gekunt mits ik onbewust die wee niet tegen had gehouden.

Heel trots zijn we, en ik vind het achteraf toch heel bijzonder dat ik dit heb mee mogen maken, dit was toch heel anders dan de keizersnede.

Aaron deed het direct heel erg goed en had een abgarscore van 9 en 10.

Ik ben erg blij geweest dat mijn nicht erbij was, en dat ze me kon helpen met de weeen.
Stephan wist niet zo goed wat hij moest doen, en ik vertelde het hem niet, omdat ik niet zo veel zin had ik praten in die tijd.
Tijdens het persen heb ik wel veel aan hem gehad.

verder ben ik nu al een paar dagen weer thuis.
Aaron doet het echt heel goed, hij was de eerste twee dagen afgevallen tot 2660 gram en toen kwam hij 80 gram aan en daarna drie keer 60 gram.
Vandaag woog hij 2920 gram en zit dus al over zijn geboorte gewicht heen.

Manon is ook heel erg trots op haar broertje, en vraagt aan iedereen of ze haar baby broertje willen zien.
Het eerste wat ze 's morgens doet is naar onze kamer gaan en even kijken of haar broertje er nog is.

Al met al is alles toch vrij snel gegaan.
We zijn nu lekker aan het genieten van onze "grote" meid en onze kleine jongen

Groetjes,